มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง - บทที่ 171 จุดจบของพันธมิตร
มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง บทที่ 171 จุดจบของพันธมิตร
ภายในห้องทำงานของมู่ซื่อ กรุ๊ป หยางหร่านและพันธมิตรสามสี่คนของตระกูลเจียง กำลังหดตัวอยู่ในมุม หน้าบวมช้ำ ในสายตาของพวกเขา ยังเผยความหวาดกลัวอย่างมากอีกด้วย
เดิมทีพวกเขายังนั่งอยู่ในห้องทำงานดีๆ ผลสุดท้ายจู่ๆจางเสวียนหลงพากลุ่มคนมากลุ่มใหญ่ ต่อยพวกเขายกใหญ่ และก็พามาที่นี่เลย
พวกเขาทุกคนถูกเตะต่อยไม่น้อย คุกเข่าขอร้องด้วยความเจ็บปวด แต่จนตอนนี้ พวกเขาก็ไม่รู้ ว่าไปล่วงเกินท่านหลงได้ยังไง
“ท่านหลง พวกเราเข้าใจอะไรผิดกันหรือเปล่า？”
หลังจากที่หยางหร่านถูกโยนมาในนี้ รีบลุกขึ้นยืนพร้อมพูดถาม
“เข้าใจผิดหรือเปล่านั้นฉันไม่ทราบแน่ชัด แต่ว่าแกล่วงเกินใคร แกเองน่ารู้ดี” หลังจากที่จางเสวียนหลงพูดทิ้งไว้หนึ่งประโยค ก็ไปจากที่นี่แล้ว
ล่วงเกินคนเหรอ？
หยางหร่านขมวดคิ้วทันที ช่วงเวลานี้เขา ก็ไม่ได้ล่วงเกินบุคคลใหญ่โตอะไร ถ้าหากพูดว่าล่วงเกิน งั้นก็พูดได้ว่าเคยล่วงเกินตระกูลเจียง แต่ว่าตอนนี้ตระกูลเจียงก็ใกล้จะล้มละลายแล้ว จะเชิญบุคคลใหญ่โตอย่างท่านหลงมาได้ยังไงกัน？
“พวกคุณสองคนทำเรื่องอะไรแล้วหรือเปล่า？”
หยางหร่านหันหน้ามา จ้องมองพันธมิตรทั้งสองคนที่อยู่ข้างกายอย่างโหดเหี้ยม
“เปล่านะ ประธานหยาง สองสามวันนี้พวกเราไม่ได้ล่วงเกินใครเลยสักคน”
“ใช่ ประธานหยาง พวกเราเป็นคนแบบไหนคุณยังไม่รู้อีกเหรอ？เว้นแต่ว่าไม่อยากมีชีวิตแล้ว จะไปล่วงเกินท่านหลงได้ยังไง？”
ชายแข็งแกร่งที่พุงพลุ้ยอีกสองคนก็ส่ายหน้าอย่างต่อเนื่อง
เห็นท่าทางของพวกเขาทั้งสอง หยางหร่านก็ไม่มั่นใจว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ ทำได้เพียงอยู่ในมุม รอคอยเรื่องที่จะเกิดขึ้นต่อไป
ในสายตาของเขา ท่านหลงจะต้องเข้าใจผิดแน่ อยู่ที่นี่ครู่หนึ่ง ท่านหลงก็น่าจะมา ปล่อยพวกเขาออกไป
และในเวลานี้ ประตูใหญ่ถูกผลักออก มู่เซิ่งไม่พูดไม่จา เดินเข้ามาจากข้างนอก
“ท่านหลง คุณน่าจะเข้าใจผิดแล้วใช่ไหม ？ช่วงนี้ผมไม่ได้ล่วงเกินใครเลยด้วยซ้ำ” เห็นว่ามีคนเดินเข้ามา หยางหร่านก็คิดว่าเป็นคนของท่านหลง รีบพุ่งตัวไปขอร้อง
ปัง！
มู่เซิ่งไม่พูดไม่จา เตะไปที่ตัวของหยางหร่านแล้ว
หยางหร่านถูกเตะจนล้มลงกับพื้น ร้องตะโกนอย่างเจ็บปวด ชายพุงพลุ้ยอีกสองคนรีบเดินเข้ามาทันที ไม่กล้าคืนหมัด รอมู่เซิ่งพูด : “คุณเป็นใคร？”
“ฉันชื่อมู่เซิ่ง สามีของเจียงหว่าน” มู่เซิ่งพูดอย่างเย็นชา
มู่เซิ่ง？
นี่มันเศษสวะคนนั้นที่มีชื่อเสียงเลื่องลือในเมืองเจียงหนานไม่ใช่เหรอ？นึกไม่ถึงว่าเขาก็มาแล้ว？
“เหอะๆ แกถือว่าเป็นอะไรกันเชียว ที่นี่เป็นเขตอิทธิพลของท่านหลง แกกล้าแตะต้องฉัน？”
“ฉันว่าแกก็ถูกจับเข้ามาเหมือนกันสินะ？ปล่อยมือ！รอท่านหลงเข้ามา ฉันว่าแกตายแน่！”
ชายพุงพลุ้ยทั้งสองคนนั้นได้ฟังว่าเป็นมู่เซิ่ง รวบรวมความกล้าขึ้นมาทันที
ฉันยั่วยุท่านหลงไม่ได้ ยังกลัวเศษสวะอย่างแกอีกเหรอ？
“อาศัยแค่พวกแกสองคน ก็กล้ามาเย่อหยิ่งตรงหน้าของฉัน？” มู่เซิ่งกวาดสองตามองอย่างเยือกเย็น เตะใส่คนละครั้ง ชายแข็งแกร่งทั้งสองล้มลงกับพื้นเลย
หยางหร่านพยายามดิ้นรนปีนป่ายขึ้นมาจากพื้น ความเจ็บปวดรวดร้าวของเตะนั่น ทำให้เขาไม่รู้สึกตัวอยู่นาน
มู่เซิ่งเหยียบฝ่ามือของเขา มองเขาจากที่สูง พูดอย่างเยือกเย็น : “ฉันให้โอกาสแกครั้งสุดท้าย คุกเข่าลง ขอโทษเจียงหว่าน และหลังจากนี้ไป มอบวัสดุก่อสร้างให้บริษัทฟรี”
“ถุ้ย แม้ว่าบริษัทฉันจะล้มละลายแล้ว ก็ไม่มีทางขายวัสดุให้พวกแกแม้แต่ชิ้นเดียว เศษสวะอย่างแก อย่าได้ฝันไปเลย！”หยางหร่านถุยน้ำลายลงพื้นอย่างโหดเหี้ยม ขบเคี้ยวเขี้ยวฟันด้วยความเกลียดชัง
ในสายตาของเขา เกรงว่ามู่เซิ่งก็คือคนที่ถูกท่านหลงจับตัวมา ก็เป็นแค่อวดอ้างความสามารถเท่านั้นเอง รอท่านหลงมาแล้ว ก็เผยโฉมหน้าเดิมออกมาหมด！
“ได้ งั้นในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ให้บริษัทแกไม่มีอีกต่อไปแล้วกัน ”มู่เซิ่งพยักหน้า เอ่ยปากพูดเบาๆ
ได้ฟังคำพูดนี้ หยางหร่านหัวเราะออกมา วันนี้ตึกของตระกูลเจียงกำลังจะล้มละลาย ถือว่าตัวเองยังเอาตัวไม่รอดเลยด้วยซ้ำ ให้บริษัทของเขาไม่มีอยู่อีกต่อไป？ก็ตักน้ำใส่กะโหลก ชะโงกดูเงาบ้าง แกมีคุณสมบัตินี้เหรอ？
และในเวลานี้ ท่านหลงก็เดินเข้ามาแล้ว
“ท่านหลง ในที่สุดคุณก็มาแล้ว ไอ้บื้อคนนี้ต่อยคนอื่นตอนที่คุณไม่อยู่ แถมไม่เห็นคุณอยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำ คุณจะต้องมีความยุติธรรมให้พวกเรา ” เห็นท่านหลง หยางหร่านราวกับเห็นผู้ที่ช่วยชีวิตเลยยังไงอย่างนั้น คืบคลานไป
ท่านหลงที่ยืนอยู่ที่ประตูจับหน้าผาก ไอ้หมอนี่รนหาที่ตาย มีชีวิตรอดถึงตอนนี้ได้ยังไงกันแน่？แถมยังให้เขามีความยุติธรรม？เขาเอาความกล้ามาจากไหนเนี่ย
จางเสวียนหลงไม่กล้าพูดอะไรมาก เดินมาถึงข้างกายของมู่เซิ่ง พูดถาม : “คุณชายมู่ คุณต้องการให้ผมจัดการยังไง？”
“คุณ……คุณชายมู่！”
ได้ฟังสองคำนี้ หยางหร่านราวกับไฟฟ้าช็อตเลยยังไงอย่างนั้น สั่นไปทั้งตัว
เขาเป็นแค่เศษสวะคนหนึ่งไม่ใช่เหรอ？
ทำไมท่านหลงเคารพเขาเช่นนี้ แถมยังเรียกว่าท่านมู่？
ไม่พูดถึงหยางหร่าน แม้แต่ผู้ชายพุงพลุ้ยอีกสองคนก็อึ้งอยู่กับที่ มองมู่เซิ่งด้วยสายตาที่ตะลึง เพียงแค่รู้สึกว่าไม่สามารถเชื่อมโยงเศษสวะนั่นของตระกูลเจียงและผู้ชายคนนี้ที่อยู่ตรงหน้าได้
อย่างที่รู้ แม้ว่าทั่วทั้งตระกูลเจียง ท่านหลงก็ไม่เห็นอยู่ในสายตา
“ในเมื่อพวกเขายอมตายแต่ไม่ยอมศิโรราบ งั้นก็ทำให้ทุพพลภาพแล้วกัน” มู่เซิ่งเอ่ยปากพูดเบาๆ “ผมต้องการให้บริษัทที่อยู่ภายใต้ชื่อของพวกเขาทั้งหมดล้มละลาย”
เรื่องแค่นี้สำหรับท่านหลงแล้วไม่ยาก เขาพยักหน้าด้วยความเคารพ “ครับ คุณชายมู่ คุณวางใจได้ ผมจะทำให้สำเร็จภายในช่วงเวลาสั้นๆ”
เมื่อพูดจบลง หยางหร่านตัวสั่น ไม่มีเวลาพิจารณาว่าทำไมท่านหลงถึงได้เคาระมู่เซิ่งขนาดนี้แล้ว ท่านหลงจะจัดการเขา งั้นก็ง่ายดายราวกับกินข้าวดื่มน้ำน่ะสิ？
“ท่านหลง ผมผิดไปแล้ว ขอร้องคุณปล่อยผมไปเถอะ คุณต้องการเท่าไหร่？คุณพูดมา ผมหามาได้แน่นอน อย่าทำอะไรบริษัทของผมเลยนะ ไม่มีบริษัทแล้ว ผมก็จบเห่” หยางหร่านฟุบลงที่เท้าของจางเสวียนหลง เอ่ยปากพูดขอร้อง
จางเสวียนหลงมองไปยังหยางหร่านอย่างเวทนา ส่ายหน้าแล้ว
มีเงินเยอะ？
วันก่อนเขายังเห็นมู่เซิ่งทำลายเงินสามหมื่นล้าน เหมือนกับของเล่นเลย วิธีการที่กล้าหาญเช่นนี้ หยางหร่านเทียบได้？
หยางหร่านเห็นท่านหลงมีท่าทีที่แน่วแน่เช่นนี้ เบนสายตามองไปยังมู่เซิ่ง แม้ว่าเขาไม่ทราบแน่ชัดว่าทำไมท่านเจียงสามถึงเชื่อฟังคำพูดของเศษสวะเช่นนี้ แต่ว่าเรื่องสำคัญเร่งด่วนที่ต้องจัดการในทันที มีเพียงขอร้องมู่เซิ่ง ถึงจะมีโอกาสรอด
“มู่เซิ่ง ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่กล้าทำให้ตระกูลเจียงลำบากใจอีกแล้ว นับแต่นี้ไปฉันยินดีที่จะจัดหาวัสดุก่อสร้างให้กับตระกูลมู่อย่างไม่มีเงื่อนไข” หยางหร่ายพูดตะโกนเสียงดังอยู่ข้างหลัง
“ตอนนี้เพิ่งมาเสียใจภายหลังเหรอ？มันสายแล้วไป” มู่เซิ่งพูดกล่าว หันหลังผลักประตูออกไป
มองตามเงาหลังของมู่เซิ่งไป จนกระทั่งออกไป จางเสวียนหลงถึงได้หันหลังกลับมา มองไปยังหยางหร่านที่ยังคงคุกเข่าอยู่ที่เดิม ถอนหายใจแล้ว “ชีวิตนี้ของแกพังทลายแล้ว หวังว่าชีวิตในชาติหน้า จะดูตาม้าตาเรือหน่อยนะ แต่ว่าก็ถูกนะ เหมือนอย่างอู๋หยู่เหวินคนที่มีความกล้าหาญแบบนี้สามารถคุกเข่าลงเป็นหมาได้ อยู่ในเมืองเจียงหนาน ก็หาได้ไม่กี่คน ”
ได้ฟังคำพูดของจางเสวียนหลง ในใจของหยางหร่านก็เกิดคลื่นที่โหมซัดสาดอย่างบ้าคลั่งแล้ว
เรื่องที่ตระกูลอู๋มีผู้นำตระกูล อยู่ในแวดวงชั้นสูงของเมืองเจียงหนาน ใช่ว่าไม่ได้ยินได้เห็นมาด้วยตัวเอง แต่ว่าเขาก็รู้เป็นครั้งแรก ผู้นำของตระกูลอู๋ คิดไม่ถึงว่าเป็นมู่เซิ่ง
เขามีเบื้องหลังอะไรกันแน่นะ？
หยางหร่านสูดลมหายใจเข้าลึกอย่างตกใจ ในขณะเดียวกันในใจของเขา ก็มีอารมณ์สิ้นหวังอย่างมาก ฟุ้งกระจายออกมา
“ท่านหลง ฉันไม่มีโอกาสแล้วจริงๆเหรอ？” หยางหร้านสีหน้าซีดเทาอย่างหวาดกลัว
“ต่อไป แกใช้มือซ้ายทานข้าวแล้วกัน”
จางเสวียนหลงตบที่ไหล่ของหยางหร่าน กวักมือแล้ว
“เฮยเจียว ทำให้สะอาดหน่อย ที่นี่เป็นที่ของประธานสวี”
