มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง - บทที่ 223 เวยปิงเอ๋อร์

มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง บทที่ 223 เวยปิงเอ๋อร์

ก่อนหน้านี้ มู่เซิ่งแค่รู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวในสมอง

วินาทีต่อมา เขาก็ปรากฏอยู่ท่ามกลางลานกว้างใหญ่ไพศาล รอบๆที่ว่างเปล่า มีเพียงศิลาจารึกหนาแน่นเต็มไปหมด ตั้งตระหง่านอยู่บนพื้นดิน

เมื่อมองออกไป มีศิลาจารึกร้อยกว่าอัน！

อีกอย่างรอบๆศิลาจารึก คิดไม่ถึงว่ายังมีธงอาร์เรย์ปักอยู่รอบๆ เหมือนกับก่อตัวกลายเป็นค่ายกลขนาดใหญ่อย่างมาก

มีอยู่ทั่วทุกหนทุกแห่ง ค่ายกลมหึมา

“นี่ นี่มันคืออะไรกันแน่……”

มู่เซิ่งเงยหน้ามองภาพฉากนี้อย่างเหม่อลอย ในเวลานี้ ก็รู้สึกตกใจอย่างมาก

ถ้าหากไม่ได้เห็นกับตาตัวเอง เขารู้สึกว่าไม่กล้าที่จะจินตนาการภาพฉากตรงหน้านี้

ธงอาร์เรย์ ค่ายกล

นี่เป็นโลกในเทพเซียนเลย

นอกจากตกใจ ในใจของมู่เซิ่ง ก็เต็มไปด้วยความหวาดระแวง

เพราะว่าสถานที่แห่งนี้ เขามาครั้งแรก อีกอย่างแม้ว่าม้วนหนังสือเดดซีนั่นนำพาเขาที่ไร้การป้องกันเข้าสู่ความว่างเปล่าที่ลึกลับ งั้นก็ให้เขาตายอยู่ที่นี่ จะต้องจัดการได้ง่ายดายมาก เพราะงั้นในขณะที่มู่เซิ่งตกใจ ในใจก็ระวังตัวสุดๆ

“สิ่งที่ฝังอยู่ภายใต้หลุมฝังศพเหล่านี้คือใครกันแน่？”

ตอนที่มู่เซิ่งสังเกตมองรอบๆ ทั่วทั้งพื้นดินเกิดการสั่นสะเทือนขึ้นมาอย่างรุนแรง หลุมฝังศพเหล่านั้น ในเวลานี้ล้วนแต่สั่นไหวอย่างรุนแรง และค่ายกลด้านบน ก็เปล่งลมหายใจที่ฉุนอย่างมากตามมาด้วย

กระบี่แบ่งค่ายกล โฉบลงมาจากกลางอากาศ！

ฉากนี้ งดงามจนไม่สามารถที่จะใช้ภาษามาบรรยายได้！

และในเวลานี้ เสียงดุด่าที่แก่หง่อมอย่างมากดังขึ้นในอากาศ “นักเสวียนตัวน้อย ก็กล้าเหยียบย่างเข้ามาในเขตต้องห้าม？ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่แกมีสิทธิ์ที่จะเข้ามาได้ ไสหัวไปซะ！”

หลังจากที่พูดเสร็จ มู่เซิ่งก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมา ก็รู้สึกถึงการขับลมหายใจที่แข็งแกร่งอย่างมากมากดขี่ตัวเอง ถูกเด้งออกมาจากในพื้นที่ต้องห้ามแห่งนี้

เขาลืมตาขึ้นมา พบว่าตัวเองยังนั่งอยู่ในห้อง

มู่เซิ่งมองไปยังม้วนหนังสือเดดซีบางๆที่อยู่ในมืออย่างตกใจ ราวกับว่าในใจมีคลื่นที่โหมซัดสาดอย่างบ้าคลั่ง ไม่สามารถสงบลงได้ “หรือว่าม้วนหนังสือเดดซีนี้ เป็นของล้ำค่าในตำนานงั้นเหรอ？หากตามนั้นล่ะก็ นักเสวียน เหมือนว่าเป็นแดนที่เลวอย่างมาก นี่……นี่เล่นตลกอะไรกันเนี่ย？”

แดนนักเสวียน อยู่ในเมืองเยียนจิง ไม่มีใครมาต่อต้านได้แล้ว ขอเพียงแค่คุณเป็นนักเสวียน ก็เพียงพอที่จะกลายเป็นแขกวีไอพีของตระกูลร่ำรวย ตำแหน่งที่สูงส่งในนั้น เพียงหนึ่งคนก็ทำให้สั่นสะเทือนทั้งเมืองได้

“แต่ว่า ในพื้นที่ที่ลึกลับนี้……”

“หลุมฝังศพเหล่านั้น เหมือนว่ามีการเริ่มต้นที่พิเศษ แต่แดนของฉัน ในสายตาของค่ายกลนั้น ไม่คุ้มค่าที่จะเอ่ยถึงจริงๆ”

ความคิดที่ยุ่งเหยิ่งต่างๆ นาๆ พลุ่งพล่านในสมองของมู่เซิ่ง

ในขณะเดียวกันเขาก็ตัดสินใจแล้ว ตอนที่ยังไม่มีพละกำลังที่มากพอ จะไม่ริเริ่มเหยียบเข้าไปในพื้นที่ที่ลึกลับผืนนี้อีก เพราะว่าอยู่ตรงหน้าของค่ายกล เขามีความรู้สึกที่ไร้เรี่ยวแรงอย่างมาก ถ้าหากอีกฝ่ายอยากฆ่าตัวเอง เขาก็ไม่สามารถตอบโต้กลับไปได้เลยด้วยซ้ำ

และในเวลานี้ ก็มีเสียงดังแผ่ซ่านเข้ามาจากด้านนอกแล้ว

“เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงมีเสียงอุทานอย่างตกใจแผ่ซ่านมาจากในนั้น？”

“นั่นมันห้องของคุณมู่ คุณมู่ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม？”

“มู่เซิ่งอาจจะเจอกับอุปสรรคอะไรบางอย่างแล้ว พวกเราอยู่ข้างนอก คุณไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า？หากต้องการหมอ ฉันเรียกกลุ่มแพทย์ผู้รักษามาได้นะ ” มีเสียงดังรบกวนแผ่ซ่านเข้ามามากมาย เห็นได้ชัดว่าก่อนที่มู่เซิ่งเข้าสู่แดนลี้ลับ ตอนที่จับศีรษะและอุทานอย่างเจ็บปวด ดึงดูดคนเข้ามาไม่น้อย

แถมคุณเดวี่และคุณวิลเลี่ยม ก็อยู่ท่ามกลางกลุ่มคนที่นอกประตู

ในห้อง มู่เซิ่งเช็ดๆเหงื่อทั้งหัว เก็บม้วนหนังสือเดดซีในกระเป๋าที่พกติดตัวโดยไร้ร่องรอย พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ : “ฉันไม่เป็นอะไร พวกคุณกลับไปเถอะ”

คุณเดวี่เห็นมู่เซิ่งที่ใบหน้าซีดขาวที่นั่งอยู่บนเตียงผ่านทางตรงซอกประตูได้ เธอรู้ว่าเมื่อสักครู่จะต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่ เพียงแต่ว่ามู่เซิ่งไม่เต็มใจที่จะพูดออกมา

เธอโบกไม้โบกมือ เดินมายังคนที่ผู้อื่นๆล้อมกันเข้ามา

มู่เซิ่งรินน้ำให้ตัวเองดื่ม ลมหายใจไม่แน่นิ่ง ผ่านไปครู่หนึ่งถึงได้สงบลงหน่อยแล้ว ตอนที่เขาตรวจภายในร่างกาย ถึงได้พบว่าเลือดลมทั้งตัว น้อยลงไปกว่าครึ่งแล้ว

เขาอดไม่ได้ที่จะฝืนยิ้มพร้อมส่ายหน้า “กว่าฉันจะเลื่อนขั้นนักเสวียนได้ไม่ง่ายเลย ก็ถูกดึงเลือดลมไปกว่าครึ่งหนึ่ง ครั้งนี้ไม่ถึงสิบหรือสิบห้าวัน เกรงว่าก็ยากจะกลับมาเป็นปกติได้ ”

“คุณมู่ คุณไม่เป็นอะไรจริงๆเหรอ？ฉันเข้าไปได้ไหม？”คุณเดวี่ยืนอยู่หน้าประตู น้ำเสียงเป็นกังวล พูดถามต่อ

“เข้ามาสิ ”มู่เซิ่งพูดอย่างจนใจ ถ้าหากว่าเขาไม่ตอบตกลง เกรงว่าคุณเดวี่คนนี้ จะต้องเฝ้าอยู่ที่หน้าประตูทั้งคืน

คุณเดวี่และคุณวิลเลี่ยมเดินเข้ามาในห้อง เห็นท่าทางที่อ่อนแอของมู่เซิ่ง ทั้งสองคนตกใจมาก

“คุณมู่ สีหน้าของคุณซีดขาวขนาดนี้ คงไม่ได้ป่วยหรอกใช่ไหม？”คุณวิลเลี่ยมรีบเดินเข้ามาแล้ว

มู่เซิ่งส่ายหน้า พูดว่า : “ไม่เป็นไร เมื่อกี้ฉันกลั่นยาเอง เกิดข้อผิดพลาดนิดหน่อย”

คุณวิลเลี่ยมตกตะลึง เผยสีหน้าที่ประหลาดใจออกมา

กลั่นยา？

หรือว่า มู่เซิ่งก็เป็นนักกลั่นยางั้นเหรอ？

“คุณมู่ คุณเคยกลั่นยาไหม？”คุณวิลเลี่ยมพูดถามอย่างตกใจ

“กลั่นออกมาได้สำเร็จกว่าสามสี่เม็ด แต่ว่าก็กลั่นตามสูตรการกลั่นยา”มู่เซิ่งพุดไปตามความจริง

ในเวลานี้ ทำให้คุณวิลเลี่ยมยิ่งตกใจแล้ว นี่เป็นการกลั่นยานะ ไม่มีแดนเลยสักนิด กลั่นยาออกมาไม่ได้ด้วยซ้ำ อีกอย่างทักษะการแพทย์ของมู่เซิ่งสูงมากเช่นนี้ หรือว่าเขามีพรสวรรค์ทางการกลั่นยา ที่สุดยอดอย่างมากงั้นเหรอ？

คิดไปพลาง นัยน์ตาของคุณวิลเลี่ยม เผยสีหน้าที่ตกตะลึงออกมาด้วย

“งั้น ไม่ต้องตามหมอจริงๆเหรอ？”คุณเดวี่ถามอย่างเป็นกังวล

“ไม่ต้องจริงๆ ยิ่งไปกว่านั้น ฉันก็เป็นหมอไม่ใช่เหรอ？หรือว่าสุขภาพร่างกายของฉันเอง ฉันก็ยังไม่รู้อย่างแน่ชัดงั้นเหรอ？”มู่เซิ่งพูดกล่าว

“อืมโอเค！”คุณเดวี่พยักหน้า ก็รู้ว่าตัวเองเป็นกังวลเกินไปจนวุ่นวายแล้ว

หลังจากที่เธอและคุณวิลเลี่ยมบอกลากัน ก็ออกไปจากห้องแล้ว

“หรือว่ากล่องไม้ที่ให้คุณมู่ในเมื่อก่อน มีปัญหาอะไรงั้นเหรอ？”หลังจากที่ออกจากห้องไป คุณเดวี่อดไม่ได้ที่จะพูดกล่าว เพราะว่าสถานการณ์เมื่อสักครู่นี้ ก็มีเพียงความเป็นไปได้เดียวว่ากล่องไม้จะเปิดปัญหาอะไรขึ้นแล้ว

ถ้าหากเกิดปัญหาขึ้นจริงๆ งั้นเธอก็ยากที่จะปัดความผิดพลาดไปได้！

“ไม่น่าจะเป็นไปได้ ถ้าหากกล่องมีปัญหา คุณมู่จะต้องพูดออกมาแน่นอน”วิลเลี่ยมขมวดคิ้ว พิจารณาครู่หนึ่ง กลับว่าส่ายหัวพร้อมพูดกล่าว

……

เช้าวันรุ่งขึ้น

กลุ่มคนที่อยู่ในคฤหาสน์ ตื่นนอนกันแต่เช้าตรู่

มู่เซิ่งพักผ่านมานึ่งคืน กระปรี้กระเปร่าขึ้นมาแล้ว

“คุณมู่ ตอนนี้คุณรู้สึกยังไงบ้าง？”คุณวิลเลี่ยมมองดูมู่เซิ่งพร้อมพูดถาม

“คุณวิลเลี่ยม ฉันรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว เรื่องของเมื่อวาน ทำให้คุณเป็นกังวลมากแล้ว”มู่เซิ่งประสานมือทั้งสองพร้อมพูดกล่าว

“ดี ในเมื่อดีขึ้นเยอะแล้ว งั้นฉันก็ไม่ต้องเป็นกังวลแล้ว ”วิลเลี่ยมพยักหน้า

ยังห่างจากเวลาที่จัดงานเลี้ยงอีกนาน และตอนนี้ที่วิลเลี่ยมเตรียมที่จะพูดกับมู่เซิ่งให้มากๆพัฒนาความรู้สึก ในเวลานี้ จู่ๆก็มีเหญิงสาวผลักประตูอายุ20ปีผลักประตูเข้ามาคนหนึ่ง สวมใส่ชุดกระโปรงสีม่วงอ่อน เดินเข้ามาจากด้านนอก พูดตะโกนเสียงแจ๋ว : “แด๊ดดี้！”

“ปิงเอ้อร์ ลูกกลับมาแล้วเหรอ？”

เห็นหญิงสาวเดินเข้ามาในลานบ้าน คุณวิลเลี่ยมยิ้มและกอดลูกสาวไว้ ลูบๆหัวและชี้ไปยังมู่เซิ่งพร้อมแนะนำว่า “ท่านนี้เป็นเพื่อนสนิทพ่อของลูก ชื่อมู่เซิ่ง”

“คุณมู่เซิ่ง นี่คือลูกสาวของฉัน ชื่อเวยปิงเอ๋อร์”

คุณวิลเลี่ยมก็แนะนำให้มู่เซิ่ง

“ฉันชอบวัฒนธรรมของประเทศตงหัว ภรรยาของฉันก็เป็นคนประเทศตงหัว ฮ่าๆๆ เพราะงั้นจึงตั้งชื่อลูกครึ่ง แต่ปกติแล้วเธออยู่ประเทศอเม เพราะว่าเธอมักจะไปกลับสองแห่ง เพราะงั้นครั้งนี้ เธอก็ตามมาแล้ว”

“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง”มู่เซิ่งยิ้มพร้อมพยักหน้า

เวยปิงเอ๋อร์ ชื่อๆนี้ฟังแล้วค่อนข้างน่าสนใจดีนะ

“ปิงเอ้อร์ นี่คือพี่ชายของมู่เซิ่ง ยังไม่ทักทายอีก？”

เห็นลูกสาวไม่เอ่ยปากพูดอยู่นาน วิลเลี่ยมตะคอกด้วยเสียงทุ้มต่ำ

เวยปิงเอ๋อร์เบะปากอย่างไม่เต็มใจ กลับไม่สามารถเอ่ยปากเรียกพี่มู่เซิ่งได้ พูดด้วยภาษาตงหัวที่ไม่เป๊ะมากว่า : “แด๊ดดี้ ฉันไม่รู้จักเขาสักหน่อย แด๊ดดี้ให้ฉันเรียกคนของประเทศตงหัวว่าพี่ชายอย่างเรื่อยเปื่อย จะได้ยังไงกันล่ะ”