มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง - บทที่ 319 ชนะทั้งสองรอบ!

มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง บทที่ 319 ชนะทั้งสองรอบ!

สายตาทุกคนมองไปในถ้วยเขย่าลูกเต๋า

ลูกเต๋าวางอยู่ในถ้วยเขย่าลูกเต๋าสามลูก ตัวเลขด้านบนคือ 1 แต้ม 3 แต้ม 6 แต้ม

“1+3+6 ถ้าฉันคำนวณไม่ผิด น่าจะเท่ากับ 10 ใช่ไหม” เหยาเผิงจงใจยกมือขึ้นมานับแล้วพูดเสียงดัง มองหลิวต้าเลี่ยงอย่างได้ใจ “คราวนี้ใครลอกใครกันแน่ นายคงรู้ดีแก่ใจนะ”

สีหน้าหลิวต้าเลี่ยงเปลี่ยนไปทันที มองลูกเต๋าในถ้วยเขย่าลูกเต๋าอย่างไม่พอใจ แล้วพูดเสียงเย็นชาว่า “ต่อ!”

ก็แค่โชคดีเท่านั้นเอง รอบต่อไปเขาไม่มีทางดวงดีแบบนี้แน่นอน หลิวต้าเลี่ยงปลอบตัวเองในใจ

ทว่าไม่นานเขาก็ไม่คิดเช่นนี้อีกแล้ว

กึกๆๆ

เฮ่าจื่อใช้แรงเขย่าลูกเต๋า จากนั้นวางลงบนโต๊ะดัง ‘ปัง’

“1 แต้ม 2 ลูก 3 แต้ม 1 ลูก รวมทั้งหมด 5 แต้ม” มุมปากมู่เซิ่งเผยรอยยิ้มเหมือนกุมชัยชนะเอาไว้แล้ว เขาเขียนตัวเลขลงบนกระดาษ

ส่วนครั้งนี้หลิวต้าเลี่ยงจริงจังกว่ารอบก่อนมาก เขาหลับตาครุ่นคิดแล้วขมวดคิ้วเขียนตัวเลขสองตัวลงบนกระดาษ จากนั้นก็ลบอีก สุดท้ายเขียนตัวเลข 6 ลงบนกระดาษอย่างจริงจัง

“5 แต้ม 6 แต้ม คิดไม่ถึงว่าครั้งนี้จะใกล้เคียงกว่าครั้งที่แล้ว” นักเลงข้างๆ ดูตัวเลขอย่างประหลาดใจ คิดไม่ถึงว่าจะต่างกันแค่แต้มเดียว

“ฉันฟังเหมือนว่าจะเป็น 7 แต้ม ลูกพี่ของเราใกล้เคียงกว่าอยู่ดี ลูกพี่เราชนะแน่ๆ” นักเลงตัวผอมพูดอย่างมั่นใจ

“ถุย ฝีมือการเล่นพนันอย่างนายเนี่ยนะฟังออก นายลืมเรื่องรอบก่อนที่บอกว่า 13 แต้ม แล้วหน้าแตกไปแล้วเหรอ” นักเลงคนนั้นพูดเยาะเย้ย

“นั่นเป็นเพราะฉันไม่รอบคอบเลยฟังผิด แค่พลาดเข้าใจไหม ถึงเป็นเซียนพนันก็ไม่มีทางไร้ข้อผิดพลาด ใครใช้ให้นายเขย่าลูกเต๋ามั่วซั่วล่ะ เสียงรบกวนเต็มไปหมด ฉันฟังออกนิดหน่อยก็บุญแล้ว” นักเลงตัวผอมพูดเถียงด้วยใบหน้าแดงถึงหู

“พอแล้ว นายเก่งขนาดนั้นอีกเดี๋ยวก็มาพนันสักรอบสิ พนันแค่ตัวเลข ฉันว่านายแพ้จนไม่เหลือแม้แต่กางเกงในแน่ๆ” นักเลงอีกคนเอ่ยขึ้น

“พนันก็พนันสิ กลัวที่ไหนกันล่ะ!” นักเลงตัวผอมถลกแขนเสื้อขึ้น ทำท่าเหมือนจะหาเรื่อง

“อย่าเปลี่ยนเรื่อง เปิดได้แล้ว!”

เมื่อสิ้นเสียงถ้วยเขย่าลูกเต๋าเปิดออก นักเลงสองคนรวมถึงหลิวต้าเลี่ยงและเหยาเผิงยืดคอมองไปทางนั้น ที่ก้นถ้วยเขย่าลูกเต๋ามีลูกเต๋าทั้งหมด 3 ลูก ตัวเลขด้านบนคือ 1 แต้ม 1 แต้ม และ 3 แต้ม

ถูกอีกแล้ว!

ถูกติดต่อกันสองครั้งแล้ว!

สีหน้าที่หลิวต้าเลี่ยงมองมู่เซิ่งเปลี่ยนไปแล้ว ทายถูกครั้งแรกยังไม่เท่าไร ยังเรียกว่าโชคดีได้ แต่ครั้งที่สองยังทายถูกแบบเป๊ะๆ หลิวต้าเลี่ยงคิดว่าครั้งนี้ตัวเองทายใกล้เคียงสุดแล้ว ทว่ายังสู้มู่เซิ่งไม่ได้

ถ้านี่โชคดีอีกก็ไร้เหตุผลเกินไปแล้ว โชคดีขนาดนี้ไปซื้อหวยคงกลายเป็นเศรษฐีร้อยล้านไปแล้ว!

แต่ถ้าบอกว่าเป็นความสามารถ หลิวต้าเลี่ยงไม่เชื่อว่ามู่เซิ่งจะฟังตัวเลขออก

การเขย่าลูกเต๋าดูเหมือนเป็นวิธีเล่นพนันที่ง่ายดายมาก แต่กว่าจะฝึกฝนทักษะออกมาได้ต้องใช้เวลาหลายปี ให้คนธรรมดาทั่วไปมาเล่น ลงแพ้ชนะได้ก็เก่งมากแล้ว ไม่ต้องพูดถึงเรื่องทายตัวเลขสูงต่ำเลย

“นายรู้ผลรวมของลูกเต๋าได้ยังไง”

หลิวต้าเลี่ยงอดถามออกมาไม่ได้

“ก็ทายไง” มู่เซิ่งยิ้มบางๆ นั่งพิงเก้าอี้ “ไม่งั้นนายคิดว่าอะไรล่ะ หรือนายสงสัยว่าฉันแอบทำอะไรกับลูกเต๋าและถ้วยเขย่าลูกเต๋าเหรอ รู้ไว้นะว่าตั้งแต่ต้นจนจบฉันยังไม่ได้แตะถ้วยเขย่าลูกเต๋ากับลูกเต๋าเลย มีแต่คนของนายที่เขย่า ถึงฉันเก่งแค่ไหนก็แอบทำอะไรไม่ได้หรอก”

หลิวต้าเลี่ยงถึงกับพูดไม่ออก

อย่างที่มู่เซิ่งพูด ไม่ว่าจะเป็นสถานที่หรืออุปกรณ์ เขาเป็นคนเตรียมเองทั้งหมด ถึงแอบทำอะไรคนที่น่าสงสัยก็คือหลิวต้าเลี่ยง ไม่มีทางเป็นมู่เซิ่งแน่นอน

แต่หลิวต้าเลี่ยงรู้ดีแก่ใจ เขาให้บ่อนพนันเอาลูกเต๋าปกติมา ไม่มีทางมีปัญหาอะไรแน่นอน

เขายิ่งคิดยิ่งคิ้วขมวด คิดยังไงก็ไม่เข้าใจ

แต่ขณะที่เขากำลังคิด มู่เซิ่งไม่มีเวลาอยู่กับเขานานขนาดนั้น มู่เซิ่งลุกขึ้นแล้วพูดว่า “สามรอบนี้ฉันชนะไปสองรอบ เรื่องนี้จากที่นายพูดน่าจะจบแล้วใช่ไหม”

“ฉัน……” หลิวต้าเลี่ยงอ้าปาก

“ทำไม นายจะกลับคำพูดเหรอ หนึ่งคำหลุดจากปาก สี่ม้ายากตามกลับคืน อย่าบอกนะว่านายไม่เข้าใจ” เหยาเผิงพูดอย่างเย็นชาอยู่ข้างๆ

“บัดซบ!”

หลิวต้าเลี่ยงตบโต๊ะอย่างแรงจนโต๊ะทรุดลงบนพื้น ถ้วยเขย่าลูกเต๋ารวมถึงกระดาษหล่นเต็มพื้น หลิวต้าเลี่ยงตวาดออกมาว่า “ฉันจะกลับคำพูด ทำไมเหรอ นายต้องชดใช้สิ่งที่ฉันสูญเสียไป!”

“ตึกๆๆๆ!”

เมื่อลูกเต๋าร่วงลงพื้น นักเลงหลายสิบคนที่ยืนอยู่ด้านหลังเดินเข้ามา ล้อมมู่เซิ่งกับเหยาเผิงเอาไว้ตรงกลาง

“นายหมายความว่ายังไง” สีหน้ามู่เซิ่งเย็นชา

“หมายความว่ายังไงเหรอ ก็หมายความว่าแบบนี้ไง!” หลิวต้าเลี่ยงเอามีดแวววาวออกมาจากกระเป๋ากางเกง ชี้ไปที่หัวมู่เซิ่ง

นักเลงตัวผอมที่อยู่ข้างๆ ตกใจมาก เขาพูดว่า “พี่เลี่ยง ที่นี่เป็นถิ่นของจางฉี่ ถ้าฆ่าคนตายในถิ่นเขาเราซวยแน่!”

นักเลงคนอื่นก็มีสีหน้าหวาดกลัว

“ฉันจะทำอะไร นายมีสิทธิ์มายุ่งด้วยเหรอ” หลิวต้าเลี่ยงพูดจบก็สะบัดมือตบทันที

นักเลงตัวผอมโดนตบจนกระแทกกับโต๊ะ เขาเอามือกุมท้องพูดอะไรไม่ออก

หลังตบเสร็จ หลิวต้าเลี่ยงยื่นนิ้วมือออกมาสองนิ้วอย่างอวดดี แกว่งไปมาตรงหน้ามู่เซิ่งแล้วแสยะยิ้มพูดว่า

“ไอ้หนุ่ม ฉันให้นายสองตัวเลือกเหมือนเดิม”

“ตัวเลือกแรก ฉันว่าฝีมือการเล่นพนันของนายไม่เลว ต่อไปนายอยู่กับฉันได้ รับรองว่านายได้อยู่ดีกินดี ต่อไปไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีผู้หญิงนอนด้วย”

“ตัวเลือกที่สอง นายทำให้ฉันเสียเงินก้อนใหญ่ แล้วยังชนะฉันได้อีก นี่ทำให้ฉันโมโหมาก ดังนั้นนายตัดมือขวาของนายแล้วคุกเข่าคลานออกไป!”

หลิวต้าเลี่ยงอวดดีเป็นอย่างมาก สีหน้าเหมือนจัดการมู่เซิ่งได้แล้ว

“ถ้าฉันเลือกข้อแรก ถือว่าทำงานให้นายฟรีๆ หรือเปล่า” มู่เซิ่งย้อนถาม

“ไม่เรียกว่าฟรีหรอก ทุกครั้งที่ชนะแล้วได้เงิน ฉันจะหักเปอร์เซ็นต์ให้นาย อย่างเช่นนายหาเงินให้ฉันได้หนึ่งล้าน ฉันจะแบ่งให้นายสักสองสามพันหยวน ถ้าเดือนนึงหาเงินได้ 20-30 ล้าน รายได้ของนายก็จะเกินหมื่นแล้วไม่ใช่เหรอ”

หลิวต้าเลี่ยงพูดหยอกล้อ “ดูจากเสื้อผ้าที่นายใส่ เดาว่าเดือนนึงคงประมาณไม่กี่พันหยวน อีกทั้งถ้าอยู่กับฉัน ต่อไปพูดชื่อฉันข้างนอก ก็ไม่มีใครกล้ากลั่นแกล้งนายด้วย เป็นไง คุ้มพอไหม”

พูดพลางหลิวต้าเลี่ยงหันไปด้านข้างแล้วพูดต่อ “แน่นอนว่าถ้านายเลือกข้อสอง……”