มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง - บทที่ 392 เถ้าแก่โจว

มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง บทที่ 392 เถ้าแก่โจว

“อ๊าก อ๊าก อ๊าก!”

เลือดไหลลงศีรษะของหลู่เจ๋อพร้อมกับเศษขวดเบียร์ หลู่เจ๋อกุมศีรษะและร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด

ชายวัยกลางคนหัวโล้นเดินขึ้นไป เตะหลู่เจ๋อลงกับพื้นอย่างแรง และพูดด้วยความโกรธว่า”ไอ้สารเลว เก่งนักไม่ใช่เหรอ?ยังขู่กูว่าจะหักขากู ตอนนี้กูเรียกคนมาแล้ว อวดดีอีกสิ!”

หลู่เจ๋อล้มลงกับพื้น สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน เขาคาดไม่ถึงว่าชายหัวโล้นคนนั้นจะมีภูมิหลังอยู่บ้าง และลูกคนรวยเหล่านั้นก็อดไม่ได้ที่จะสั่นเมื่อเห็นอันธพาลที่สวมชุดดำ

หญิงสาวหลายคนหน้าซีดยิ่งกว่าเดิม ซ่อนตัวอยู่หลังฝูงชน ไม่กล้าพูด

แม้ว่าพวกเขาจะเป็นลูกคนรวย แต่พวกเขาก็ยังเป็นนักเรียนอยู่ดี ทุกคนกลัวมาก ถ้าพวกเขาต่อสู้กันจริงๆ พวกเขาสู้พวกอันธพาลกลุ่มนั้นไม่ไหวแน่นอน

“คุณชายหลู่ เราควรทำอย่างไรดี?”

คนกลุ่มนั้นไม่รู้จะทำอย่างไร และถามอย่างกระวนกระวาย

หลู่เจ๋อถูกพยุงขึ้นจากพื้น เขาเป็นคนที่มีอำนาจมากที่สุดในบรรดาลูกคนรวยเหล่านี้ และลูกพี่ลูกน้องของเขาก็เป็นรองผู้จัดการที่นี่ด้วย หลังจากที่เขาตั้งสติได้ เขาก็อดทนกับความเจ็บปวดและพูดว่า

“ทำไมไ?มึงแตะต้องผู้หญิงของกู กูทุบตีมึง ถือว่าไว้หน้ามึงแล้ว ถ้ารู้ที่ต่ำที่สูงก็รีบไสหัวออกไปซะ กูรู้จักคนที่นี่ เชื่อหรือไม่ว่ากูจะเรียกคนมาที่นี่?”

“รู้จักคน?”

“ไอ้เหี้ย ที่นี่เป็นที่ของกู มึงรู้จักใคร? บอกมาสิ กูจะให้มันไสหัวออกไปเป็นคนแรกเลย!”

ชายร่างกำยำที่มีรอยสักอยู่ข้างๆชายหัวโล้นชี้ไปที่หลู่เจ๋อและตะคอก

ทันทีที่เขาเปิดปาก เสียงดนตรีในโรงแรมรวมถึงรถแข่งเมอร์เซเดส-เบนซ์ในสนามก็หยุดลงทันที ฉากที่มีเสียงดังในตอนแรกก็เงียบลงอย่างมาก คิดไม่ถึงว่าไอ้ชายหัวโล้นจะมีอำนาจขนาดนี้

ในเวลานี้ ชายคนหนึ่งจากหลังเวทีของสนามแข่งเดินมา เขาได้ยินเสียงหยุดกะทันหัน เดิมทีเขาอยากจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อเขาเห็นหลู่เจ๋อและชายหัวโล้นในฝูงชน สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที รีบไปข้างหน้าและพูดว่า

“ผู้จัดการหวัง เกิดอะไรขึ้น?”

หลังจากที่เห็นลูกพี่ลูกน้องของเขาออกมา หลู่เจ๋อพวกเขาก็รู้สึกสงบขึ้นมาก ไม่ว่ายังไง ลูกพี่ลูกน้องของเขายังเป็นรองผู้จัดการที่นี่ และตำแหน่งของเขาก็ไม่ต่ำ และจากน้ำเสียงของเขา เห็นได้ชัดว่าเขารู้จักชายหัวโล้นที่อยู่ตรงหน้าเขา

ตามกฎของสายนี้ ต้องไว้หน้าอยู่แล้ว แม้ว่าเขาจะทำอะไรผิด อย่างมากก็แค่โทษ

“ผู้ชายคนนี้เป็นลูกพี่ลูกน้องของคุณ?คุณรู้ไหมว่าเขาทุบตีเจ้านายของผม นี่คือเจ้านายที่มาจากต่างถิ่น!ถ้าไม่ได้มาเข้าร่วมงานเลี้ยงเศรษฐี ไม่มีทางที่จะมาที่นี่หรอก ผมใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อเชิญพวกเขามาที่นี่ แต่กลับถูกลูกพี่ลูกน้องของคุณทุบตี!”

ชายผู้มีรอยสักกำยำโกรธจนกล้ามเนื้อสั่นสะท้านไปทั่วร่าง อยากจะตบหลู่เจ๋อให้ตายไปเลย

“หลิวเหว่ยคุณติดตามมานาน ผมรู้ว่าคุณทำงานหนักในสนามแข่ง แต่วันนี้ไม่ใช่เพื่อนไม่ไว้หน้าคุณ แต่เถ้าแก่โจวไม่ใช่คนที่คุณสามารถทำให้ขุ่นเคืองได้ ทุกอย่างฟังคำสั่งของเถ้าแก่โจวแล้วกัน!”

เมื่อหลิวเหว่ยได้ยินเช่นนี้ ในใจของเขาก็สั่นสะท้าน

เกี่ยวกับตัวตนของชายที่แข็งแกร่งต่อหน้าเขา เขารู้ดี เขาเป็นคนจากตระกูลกัว มีหน้าที่ดูแลสนามแข่งใต้ดิน ผู้นำแห่งตระกูลชั้นสองหลายคนต้องปฏิบัติต่อเขาด้วยความเคารพเมื่อเห็นเขา แขกผู้มีเกียรติที่เขาเรียกว่าเถ้าแก่โจว สถานะทางสังคมต้องไม่ธรรมดาแน่นอน

หลู่เจ๋อหน้าซีด

จนกระทั่งตอนนี้ ถึงพึ่งรู้ตัวว่าเขาเตะโดนแผ่นเหล็ก และเป็นแผ่นเหล็กที่มีความหนาถึงสิบเมตร

“เรื่องนี้เป็นความผิดของลูกพี่ลูกน้องของผมเอง ทุกอย่างฟังเถ้าแก่โจว”

หลิวเหว่ยกัดฟัน ก้มศีรษะและพูด

เมื่อเถ้าแก่โจวได้ยินสิ่งนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ย แตะผ้าก๊อซที่พันรอบศีรษะล้านของเขา จากนั้นเดินไปหาหลู่เจ๋อและตบเขาอีกครั้งในที่สาธารณะ

“ผัวะ!”

ทันใดนั้น รอยฝ่ามือสีแดงสดก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหลู่เจ๋อ เขาถอยหลังไปสองก้าวโดยไม่พูดอะไร

แต่เห็นได้ชัดว่าเถ้าแก่โจวไม่ปล่อยหลู่เจ๋อไปง่ายๆ เขาถ่มน้ำลายลงบนพื้น ชี้ไปที่ หลู่เจ๋อและพูดว่า “กินมันซะ”

“เหี้ยเอ้ย!” หลู่เจ๋อจะทนความอัปยศอดสูแบบนี้ได้ยังไง เขารีบพุ่งขึ้นไป แต่หลิวเหว่ยรั้งเขาไว้แน่น

หลู่เจ๋อไม่รู้จักตัวตนของเถ้าแก่โจวแต่เขารู้ว่างานเลี้ยงเศรษฐีที่จัดขึ้นนั้น มีเฉพาะตระกูลชั้นนำในทางตอนใต้ของประเทศตงหัวเท่านั้นที่เข้าร่วมได้ แม้แต่ตระกูลชั้นนำจำนวนมากก็อาจไม่มีสิทธิ์เข้าร่วมด้วยซ้ำ

อย่างตระกูลชั้นนำหลายแห่งในเมืองหนานเจิ้น มีเพียงตระกูลหยางกับตระกูลกัวเท่านั้นที่สามารถเข้าร่วมได้ ตระกูลชั้นนำอื่นๆไม่สามารถขอโอกาสนี้ได้ด้วยซ้ำ

เถ้าแก่โจวตรงหน้าเขามีคุณสมบัติที่จะเข้าร่วมในงานเลี้ยงระดับนี้ ดังนั้นภูมิหลังของเขาจึงไม่ต่างจากสองตระกูลใหญ่อย่างตระกูลกัว ตระกูลหยาง!

ในเวลานี้ หากหลู่เจ๋อโจมตีเถ้าแก่โจวอีกครั้ง เขาจบแน่ๆ

และชายฉกรรจ์ไม่กี่คนก็ลงมือ ขวางตรงหน้าหลู่เจ๋อโดยตรง ล้อมรอบไปด้วยผู้คนหลายสิบคน บรรยากาศดูเคร่งขรึม กดจนผู้คนที่แทบจะหายใจไม่ออก

“จะกินไหม?” เถ้าแก่โจวส่งเสียงอย่างเย็นชา“ถ้าคุณไม่กิน ผมจะให้พวกเขากินแทนคุณ”

เมื่อเห็นสิ่งนี้ กลุ่มอันธพาลก็กดหัวของหลู่เจ๋อพวกเขาโดยตรง

“พวกคุณรู้ไหมว่าพ่อของหลู่เจ๋อเป็นใคร?เขารู้จักท่านจิ่วผมแนะนำให้พวกคุณรีบปล่อยซะ!”กลุ่มลูกคนรวยขู่อย่างไม่รู้อะไร

“ท่านจิ่ว?” เถ้าแก่โจวแคะหูของเขา“ไอ้คนกระจอกก็สามารถเรียกตัวเองว่าท่านจิ่วแล้วเหรอ?ผู้จัดการหวัง สอนบทเรียนให้เขาหน่อยซิ”

“ครับ!”

ผู้จัดการหวังตอบกลับทันที จากนั้นก็ต่อยลูกคนรวยที่ปากดีคนนั้น

เมื่อก่อนเขาก็เป็นอันธพาล มีพละกำลังมาก ทั้งยังมีออร่าที่แข็งแกร่งอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ เมื่อเขาชกออกไป คนที่เขาชกก็กระอักเลือดออกมาและหมดสติไป

ลงมือแรงขนาดนั้นเลย?

ในขณะนี้ พวกลูกคนรวยล้วนหวาดกลัว พวกเขาเคยเห็นการต่อสู้เช่นนี้ที่ไหนล่ะ?

หลิวเหว่ยพูดอย่างรวดเร็วในเวลานี้”ผู้จัดการหวัง เถ้าแก่โจวเป็นลูกพี่ลูกน้องของผมเองที่ทำผิด สั่งสอนเขาหน่อยก็พอแล้ว เอางี้แล้วกัน วันนี้ผมเลี้ยง ทุกอย่างผมจ่าย ทุกคนจะได้รับพริตตี้มอเตอร์โชว์ด้วย!”

“มึงเลี้ยงเหรอ นี่คือที่ของกู มึงจะเลี้ยงอะไร?” ผู้จัดการหวังเตะหลิวเหว่ยลงกับพื้นโดยไม่ไว้หน้าเลย

เถ้าแก่โจวยิ้มเมื่อเขาเห็นสิ่งนี้ และทันใดนั้นก็ยื่นมือออกไป กวักมือเรียกผู้จัดการหวัง

ผู้จัดการหวังเข้าใจทันที และแนบหูไปที่ด้านข้างของเถ้าแก่โจว

หลังจากนั้นไม่นาน ผู้จัดการหวังก็เดินไปหาหลู่เจ๋อและพูดเย้ยหยันว่า”คุณไม่ต้องกินเสมหะของเถ้าแก่โจวก็ได้ แต่นี่คือรถที่เถ้าแก่โจวสร้างตัวมา ถ้าไม่ใช่เพราะ งานเลี้ยงเศรษฐี ปกติเขาคงไม่ขับมาหรอก ตอนนี้มันพังแล้ว คุณว่าควรทำอย่างไร?”

ทันทีที่หลิวเหว่ยได้ยินว่าเจรจากันได้ เขาก็พูดทันทีว่า”เถ้าแก่โจวรถที่สร้างตัวมากับเรามีความสำคัญจริงๆ คุณคิดว่ามันโอเคไหมที่จะจัดการกับมันแบบนี้?ผมจะรับผิดชอบค่าบำรุงรักษารถของคุณทั้งหมด และการซ่อมแซมจะดีเหมือนใหม่ รับรองว่าต่อไปเถ้าแก่โจวต้องรุ่งโรจน์ หลังจากงานเลี้ยงนี้แล้ว ธุรกิจของท่านก็จะดีขึ้นในระดับที่สูงขึ้นแน่นอน!”

“ใช่ ผมยังสามารถเชิญพระมาเบิกเนตรให้รถของคุณ ค่าใช้จ่ายผมจะออกเอง!”

หลู่เจ๋อก็กล่าวอยู่ข้างๆ

หลังจากพูดจบ ทุกคนก็มองไปที่เถ้าแก่โจวไม่รู้ว่าเรื่องนี้จะจบแบบนี้ได้ไหม

อย่างไรก็ตาม ผู้จัดการหวังเหลือบมองไปที่เถ้าแก่โจวหยุดชั่วคราวแล้วพูดอีกครั้ง “…”