มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง - บทที่ 88 ประตูเปิดแล้ว

มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง บทที่ 88 ประตูเปิดแล้ว

มู่เซิ่งขับรถอย่างสุขุม เขามาที่นี่ไม่รู้กี่ครั้งแล้ว คุ้นเคยเส้นทางเป็นอย่างดี

แต่สีหน้าของเจียงหว่านกับจ้าวหลินที่นั่งอยู่เบาะหลัง เรียกได้ว่าบรรยายด้วยคำว่าเต็มไปด้วยสีสันได้เลย

เมื่อมู่เซิ่งขับรถมาถึงเขตคฤหาสน์ซีไห่ เจียงหว่านตกใจจนใกล้บ้า นี่มันที่ไหนกัน สถานที่ที่ตระกูลอันดับต้นๆ ถึงจะพักได้ คิดไม่ถึงว่าจะพาเธอมาที่นี่ นี่มันรนหาที่ตายไม่ใช่หรือไง

เจียงหว่านยืนอึ้งอยู่อย่างนั้น ตอนนี้ในใจเธอมีความคิดไร้สาระผุดขึ้นมาทันที

เขตคฤหาสน์ซีไห่ที่มู่เซิ่งเอาแต่ชี้มา บอกว่าเป็นบ้านใหม่ที่ซื้อให้เธอ อย่าบอกนะว่าเรื่องจริง

แต่……เขาเอาเงินมาจากไหน

ขณะที่ทั้งสองคนจิตใจสับสนวุ่นวาย รปภ.เดินลงมาจากป้อมยาม เปิดประตูรั้วอย่างนอบน้อม ครั้งนี้สองแม่ลูกเจียงหว่านกับจ้าวหลินอึ้งไปแล้ว

จ้าวหลินโผล่หัวออกมาทางหน้าต่างรถ ถามพวกเขาอย่างตกใจกลัวว่าเข้าใจผิดหรือเปล่า

ทว่าหลังจากได้รับคำตอบยืนยัน เธอตกใจมากอย่างที่ตกใจไปมากกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว

รถจอดลงหน้าประตูคฤหาสน์ มู่เซิ่งกับเจียงหว่านเพิ่งลงจากรถ ก็โดนพวกเหอโก๋ชินล้อมไว้ตรงกลาง

“มู่เซิ่ง นายหมายความว่ายังไง พาเรามาที่นี่ทำไม นายรู้ไหมว่าผลของการบุกเข้ามาในเขตคฤหาสน์เป็นยังไง” เหอโก๋ชินชี้มู่เซิ่งด้วยสีหน้าดุดัน

เขตคฤหาสน์ซีไห่ เป็นถิ่นที่ตระกูลโบราณดูแลควบคุม คนทั่วไปแอบเข้ามา โทษเบาก็กระทืบสักยก ส่วนโทษหนักคือหักแขนหักขาแล้วโยนออกไป!

“นายไม่ได้จงใจทำร้ายพวกเราใช่ไหม”

เหอซวี่กัดฟันกรอด

“ถ้าพวกคุณตกใจกลัว ก็รีบกลับไปเถอะ ผมเข้าใจว่าที่คุณอวดดีเมื่อวาน นึกว่าจะเก่งแค่ไหนซะอีก” มู่เซิ่งลงจากรถอย่างสบายๆ แล้วพูดอย่างราบเรียบ

เหอซวี่โมโหไม่ไหวแล้ว ชี้หน้ามู่เซิ่งแล้วก่นด่าว่า “ให้ตายเถอะ นายรู้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน”

“มู่เซิ่ง นายทำอะไรกันแน่”

“ใช่จ้าวหลิน ไม่ดูแลลูกเขยหน่อยเหรอ เขาไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว จะให้พวกเราตายไปด้วยงั้นเหรอ”

“จ้าวหลิน ฉันอุตส่าห์เห็นเธอเป็นเพื่อนมาตลอด! เธอทำให้ฉันผิดหวังจริงๆ รอให้รปภ.มาก่อน ฉันต้องแยกความสัมพันธ์กับเธอให้ชัดเจน!”

เพื่อนคนอื่นตกใจไม่น้อย พากันเอ่ยปากตำหนิ คำพูดไม่ดีต่างๆ นานาโถมใส่เธอ ไม่เห็นแก่ความเป็นเพื่อนเลยสักนิด

จ้าวหลินไม่กล้าพูดอะไร ถึงปกติจะไร้เหตุผลจนเคยตัว แต่อยู่ในที่แบบนี้ เธอก็มือเท้าเย็นไปหมด

นี่คือสถานที่ของประธานมู่

เธอยังจำคำตอบที่รปภ.ตอบเธอได้แบบรางๆ

น้ำหนักในคำพูด มากจนจ้าวหลินไม่กล้าจินตนาการ!

“พวกคุณอยากเห็นบ้านใหม่ผมไม่ใช่เหรอ ผมกลับมาบ้านจะลำบากอะไรล่ะ”

มู่เซิ่งพูดอย่างหงุดหงิด

“บ้านใหม่เหรอ นายบ้าหรือเปล่า กล้าพูดแบบนี้ออกมาได้ นายรู้ไหมว่าค่าบ้านที่นี่สูงขนาดไหน ถึงนายไม่กินอะไรเก็บเงินเป็นสิบชาติ ก็ซื้อบ้านที่นี่ไม่ได้!” เหอซวี่พูดอย่างดูหมิ่น

ในสายตาเขา มู่เซิ่งไม่มีทางผูกสัมพันธ์กับเขตคฤหาสน์ซีไห่ได้

มู่เซิ่งมองภาพนี้อย่างสบายๆ ตรงมุมปากเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

เมื่อวานคนพวกนี้ยังพูดอวดดีว่าจะมาบ้านใหม่ ประชดเหยียดหยามตัวเองอย่างไร ตอนนี้มาถึงหน้าประตูแล้ว กลับขี้ขลาดจนเละเทะไปหมด ขนาดประตูยังไม่กล้าเข้าไปเลย

“โง่” มู่เซิ่งปรายตามองเหอซวี่ ขี้เกียจสนใจ ถือกุญแจหันหลังเดินไปทางเขตคฤหาสน์

“นาย……”

เหอซวี่หน้าแดงเถือก กำลังจะพูดเถียง แต่เห็นท่าทางเขาดูมั่นใจ จึงอดอึ้งไม่ได้

ก้นบึ้งในใจเขามีความคิดอันบ้าคลั่งผุดขึ้นมาอย่างไม่สามารถควบคุมได้

คฤหาสน์นี้……อย่าบอกนะว่าเป็นของเขาจริงๆ

เป็นไปไม่ได้!

เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!

ถึงเจียงหว่านทำโปรเจกต์ของมู่ซื่อ กรุ๊ปสำเร็จ ก็พอแค่ซื้อบ้านที่นี่ได้เท่านั้น แต่ไม่มีทางอยู่ในพื้นที่เขตคฤหาสน์สุดหรูแบบนี้ได้หรอก!

แกร๊ก

มู่เซิ่งเสียบกุญแจเข้าไปอย่างง่ายดาย จากนั้นเปิดประตู

ทุกคนมองภาพนี้อย่างอึ้งๆ รู้สึกว่าจู่ๆ หัวใจหยุดเต้น

ประตูเปิดออกแล้ว

คฤหาสน์นี้เป็นบ้านใหม่ของมู่เซิ่งจริงๆ!

สีหน้าเหอโก๋ชินไม่สู้ดีเป็นอย่างมาก เขาดูถูกมู่เซิ่งมาตลอด คิดว่ามีแค่ลูกชายเขาที่คู่ควรกับเจียงหว่าน เขาอยากเห็นท่าทางเสียใจของเจียงหว่าน จากนั้นเขาก็โอ้อวดต่อหน้าทุกคน

แต่วันนี้ไม่สามารถทำได้แน่นอน

เงินทองทั้งหมดที่เหอซวี่ความภาคภูมิใจ แหลกสลายลงข้างหน้าคฤหาสน์หลังนี้ เพราะเขารู้ว่าถึงตัวเองไม่กินอะไรทั้งชีวิต ก็ไม่สามารถซื้อคฤหาสน์หลังที่อยู่ข้างหน้าได้

“เข้ามาสิ ที่นี่เป็นบ้านคุณนะ”

มู่เซิ่งหันมาพูดกับเจียงหว่านอย่างอ่อนโยน

เจียงหว่านสูดหายใจลึก มือสองข้างสั่น จะผลักประตูเข้าไป แต่ขาสองข้างยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เหมือนมีรากงอกอย่างไรอย่างนั้น

มู่เซิ่งมาจับมือเธอไว้ พาเธอเข้าไปต่อหน้าทุกคน

การตกแต่งด้านในเรียบง่ายแต่ไม่ได้ทำลวกๆ สะอาดเป็นระเบียบ ให้ความรู้สึกสบายจนบรรยายไม่ถูก แต่การจัดวางรายละเอียดที่วิจิตรงดงาม เผยให้เห็นบรรยากาศหรูหราของบ้านในทุกที่ ภายใต้การนำของมู่เซิ่ง เจียงหว่านเดินเข้ามาเรื่อยๆ รู้สึกไม่ใช่ความจริงเหมือนความฝัน

เธอประสานมือทั้งสองข้างเข้าด้วยกัน รู้สึกว่าตัวเองไม่เข้ากับที่นี่

มู่เซิ่งพาเจียงหว่านเดินเข้ามาในบ้านใหม่ โดยไม่สนใจพวกคนที่ยืนด้านหลังเลย

“ทุกคนไม่เข้ามาในบ้านใหม่ของฉันหรือไง”

ขณะนั้นเอง จ้าวหลินพูดอย่างได้ใจเป็นอย่างมาก จงใจพูดเน้นคำว่าบ้านใหม่

เดิมทีเธอเป็นผู้หญิงที่เสียหน้าไม่ได้เด็ดขาด ไม่งั้นคงไม่หาเช่าบ้านมือสองทั้งคืนหรอก สถานการณ์ในตอนนี้ ไม่มีอะไรสามารถทำให้จิตใจที่ลุ่มหลงของเธอพึงพอใจได้มากกว่าคฤหาสน์ตรงหน้าอีกแล้ว

“ท่านถัง รีบเข้ามาสิ ถือว่าเป็นบ้านตัวเอง ไม่ต้องเกร็ง” เสียงจ้าวหลินดังก้อง แทบอยากเอาลำโพงขนาดใหญ่มาประกาศให้ทุกคนรู้ว่าเธอมีบ้านใหม่ที่เขตคฤหาสน์ซีไห่

“ได้ ได้……” ถังลี่พยักหน้า ใบหน้ายิ้มแหยๆ

ให้ตายเถอะ เข้ามาในคฤหาสน์สุดหรูหลายร้อยล้านแบบนี้เป็นครั้งแรก เขาจะไม่เกร็งได้ยังไง

เหอโก๋ชินยืนกัดฟันกรอด ไม่ยอมก้าวเข้ามา แต่คนที่อยู่ข้างๆ เขา พากันมองหน้ากัน จากนั้นวิ่งมาข้างหน้าจ้าวหลิน แล้วพูดด้วยรอยยิ้มสอพลอ

“พี่จ้าว คิดไม่ถึงว่าลูกเขยคุณจะโดดเด่นขนาดนี้ คุณมีบุญจริงๆ”

“ใช่เลยพี่จ้าว คิดไม่ถึงว่าพี่จะปกปิดเอาไว้ตลอด ซื้อคฤหาสน์สุดหรูแบบนี้ คิดไม่ถึงว่าจะไม่บอกฉันเลย”

“ไม่อวดรวยไง นายคิดว่าพี่จ้าวเหมือนนายเหรอ มีอะไรก็เอาแต่อวดทั้งวัน”

เห็นพวกคนที่เคยพูดอวยเขา ไปอยู่ข้างจ้าวหลินแล้ว เหอโก๋ชินทุกข์ใจเหมือนกินอุจจาระ เขากำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว แทบอยากออกไปให้พ้นๆ

เหอซวี่ก็ขยะแขยงมู่เซิ่งสุดขีด เขาพูดขึ้นข้างๆ ว่า “พ่ออย่าโมโห บ้านนี้เช่ามา ไอ้ขยะอย่างเขาซื้อบ้านที่นี่ไม่ได้หรอก!”

“นายรู้ได้ไง” เหอโก๋ชินขมวดคิ้ว

บ้านที่นี่ไม่เหมือนเขตหมู่บ้านธรรมดาทั่วไป ที่สามารถเช่าได้ง่ายๆ

“ผมเพิ่งถามเพื่อนมา คฤหาสน์ที่นี่ ขายออกไปก่อนที่ตระกูลเจียงกับมู่ซื่อ กรุ๊ปจะทำธุรกิจร่วมกัน! ตอนนั้นเจียงหว่านไม่มีรายรับเลย เธอจะเอาเงินจากไหนมาซื้อล่ะ” เหอซวี่พูดเหมือนเชื่อถือได้

“ดังนั้นผมมั่นใจได้เลยว่าเขาต้องเช่าบ้านที่นี่แน่นอน”

“ให้ไอ้ขยะได้ใจไปสักพักก่อน หลังจากเราเข้าไป ผมจะเปิดโปงเขาต่อหน้าทุกคน ให้เขาหน้าแตกย่อยยับ!”