ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล - ตอนที่ 256 นายไม่ละอายใจต่อฉันเลยใช่ไหม!

ตอนที่ 256 นายไม่ละอายใจต่อฉันเลยใช่ไหม!

ตอนที่กลับมาถึงร้านหนังสือเป็นเวลามืดค่ำแล้ว นักพรตเฒ่าสำนึกในความผิดของตัวเอง หลังจากเข้าร้านก็หยิบไม้กวาดกับไม้ถูพื้นเตรียมออกไปทำความสะอาด!

“นักพรตเฒ่า เจ้าจะไปทำอะไร” ไป๋อิงอิงถามอย่างสงสัย

“อุทิศตนเพื่อสร้างเมืองสุขาภิบาล น้ำใสภูเขาเขียวก็คือภูเขาทองภูเขาเงิน” ขณะพูด นักพรตเฒ่าไม่กล้ามองโจวเจ๋อ จากนั้นก็รีบดอดหนีออกไปทันที นี่ก็เหมือนกับการเล่นเกมหนึ่งตา อย่ามองว่าปกตินักพรตเฒ่าทำตัวขี้ขลาดต่อหน้าโจวเจ๋อ แต่ในความเป็นจริงนั้นนักพรตเฒ่ารู้จักนิสัยของโจวเจ๋ออย่างถ่องแท้ และเกมนี้เขาก็เล่นจนชินแล้ว

เถ้าแก่โจวมีนิสัยขี้เกียจ ปากร้ายใจดี ครั้งนี้นักพรตเฒ่าออกไปหาความสุขแต่ดันมีเรื่อง ทำให้เถ้าแก่โมโห แต่ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ คืนนี้แค่โผล่หน้าให้เถ้าแก่เห็นน้อยลงหน่อยวันพรุ่งนี้ก็ไม่เป็นไรแล้ว

นักพรตเฒ่าเคยลองทดสอบขีดจำกัดของเถ้าแก่อย่างบ้าคลั่งมาก่อน จึงสะสมประสบการณ์ได้เยอะมานานแล้ว หากเป็นคนอื่นหาเรื่องใส่ตัวเองไม่หยุดเหมือนนักพรตเฒ่า คงถูกโจวเจ๋อจับส่งลงไปนรกนานแล้ว ตอนนี้นักพรตเฒ่ายังกระโดดโลดเต้นได้สบาย ก็คือตัวพิสูจน์ที่ดีที่สุด

อันที่จริงโจวเจ๋อไม่ได้โกรธนักพรตเฒ่ามากเท่าไร เพราะเป้าหมายที่แท้จริงของปีศาจจิ้งจอกคือตัวเขาเอง ต่อให้นักพรตเฒ่าไม่ออกไปเที่ยวหาความสุข แต่ออกไปเป็นอาสาสมัคร ก็ต้องถูกจับอยู่ดี หากจะว่ากันถึงแก่นแท้แล้ว เป็นเพราะความมือบอนของเขาเองที่หยิบสมุดหยินหยางมาจับแม่ย่าแปดในคืนนั้น จนถึงป่านนี้ก็ยังปล่อยออกมาไม่ได้

จากนั้นเขาขึ้นไปดูสวี่ชิงหล่าง เหล่าสวี่กำลังจ้องหนอนแมลงที่อยู่ในถ้วยบนโต๊ะน้ำชา สำหรับสิ่งอวบอ้วนที่จะเข้าไปในร่างกายของตัวเอง เหล่าสวี่ให้ความสำคัญเป็นอย่างมาก

โจวเจ๋อเหลือบตามองสิ่งที่อยู่ในถ้วยหนึ่งที ไข่แมลงฟักตัวเป็นด้วงสีแดง ตัวใหญ่พอสมควร ใหญ่เท่ากำปั้นเด็กทารก

“หมิงหมิงบอกว่าอีกสักพักจะเข้ามาถอนพิษให้นาย” โจวเจ๋อพูด

“อืม” สวี่ชิงหล่างพยักหน้า

“เขาสั่งให้ฉันเตรียมของสำหรับสวนทวาร”

“อะไรนะ” เหล่าสวี่ตกใจทันที และด้านล่างก็น่าจะหดเกร็งด้วยเหมือนกัน

“ต้องสอดสิ่งนี้เข้าทางประตูหลัง หรือว่านายจะกลืนเข้าไปเลย ล้างส่วนล่างของนายให้สะอาดก่อน พอมันสบายนายก็จะสบายไปด้วย นายลองคิดดูสิ พวกเราทุกคนก็อยู่ตอนที่ถอนพิษให้นาย ถ้าหากนายนอนอยู่ตรงนั้นหรือนั่งตรงนั้นเกิดอั้นไม่ไหวแล้ว…แค่กๆ คงน่าอายมากใช่ไหม”

ว่าด้วยเรื่องการสวนทวารไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับโจวเจ๋อเลย มันสามารถรักษาโรคลำไส้อักเสบ โรคยูรีเมีย โรคลำไส้เป็นอัมพาต รวมทั้งโรคหอบหืดที่เกิดจากการอักเสบเรื้อรังของหลอดลม และยังสามารถบรรเทาอาการท้องผูกได้ แน่นอนว่า คนส่วนใหญ่มักจะคิดถึงมันในทางที่บิดเบือนไป กลายเป็นคำที่มีความหมายถึงพิธีเฉพาะอย่างหนึ่ง

เหล่าสวี่อ้าปาก เขารู้สึกรับไม่ได้กับสิ่งที่โจวเจ๋อพูดเมื่อครู่ ดูจากสีหน้าของเขาโจวเจ๋อมองออกว่าตอนนี้เหล่าสวี่มีความคิดที่ว่า ‘เขายอมเป็นผีดิบดีกว่า’ แต่จะไม่ยอมรับการรักษาแบบนี้

“การโบ้ยความผิดแบบนี้ ผมไม่รับนะครับ” ฉวีหมิงหมิงเดินมาถึงหน้าประตู และได้ยินคำพูดล้อเล่นของโจวเจ๋อเช่นกัน เขาจึงรีบเข้ามาเพื่อแก้ข่าว

สวี่ชิงหล่างยื่นมือคว้าแขนของโจวเจ๋อทันที เดิมทีเขาอยากจะด่า แต่เหมือนจะเป็นเพราะการตอบสนองอย่างมีเงื่อนไข จึงแยกเขี้ยวใส่โจวเจ๋อโดยตรง

“โฮก!” เนื่องจากมีสาเหตุมาจากพิษผีดิบ จึงกลายเป็นสัญชาตญาณดิบของสวี่ชิงหล่างไปแล้ว และเป็นสัญชาตญาณที่ไม่รู้ตัว ทั้งๆ ที่เขาอยากจะด่าคนต่างหาก

“เหอะๆ” เถ้าแก่โจวทำหน้านิ่ง ตลกแล้ว เถ้าแก่โจวนอนกอดผีดิบอายุสองร้อยปีทุกวัน ดังนั้นเขาจะตกใจกลัวผีดิบฟันน้ำนมอย่างคุณเหรอ จากนั้นโจวเจ๋อยื่นมือลูบเขี้ยวของสวี่ชิงหล่าง ก่อนจะก้มหน้ามองอย่างละเอียดแล้วพูดว่า “เขี้ยวยังคมไม่พอ วันพรุ่งนี้จะให้อิงอิงเอาหินลับมีดมาให้นาย จากนั้นนายก็ลับฟันด้วยตัวเองนะ”

สวี่ชิงหล่างอยากจะกินไอ้หมอนี่ที่อยู่ตรงหน้าจริงๆ

“โอเค ผมจะเตรียมถอนพิษแล้วครับ” ฉวีหมิงหมิงหยิบหนอนสีแดงตัวนั้นขึ้นมาอย่างทะนุถนอมเหมือนกับเป็นแมวน้อยของตัวเอง จากนั้นยื่นมาตรงหน้าสวี่ชิงหล่างอย่างระมัดระวัง

“เด็กดี อ้าปาก ปล่อยให้มันเข้าไปนะครับ”

สวี่ชิงหล่างอ้าปากอย่างเงียบๆ แล้วกลืนหนอนเข้าไป

“ดูสิ นายต้องขอบใจฉัน เดิมทีฉันอยากให้นายกลืนหนอนเข้าไป นายรู้สึกขยะแขยงทรมานยากที่จะทนรับได้ แต่หลังจากที่ฉันพูดถึงประตูหลัง นายรู้สึกว่ากลืนมันลงไปโดยตรงกลายเป็นเรื่องที่สวยงามและมีความสุขมากใช่ไหม”

“…” สวี่ชิงหล่าง

ถ้าหากหนอนไม่ได้เคลื่อนไหวอยู่ในท้องของตัวเองตอนนี้ สวี่ชิงหล่างอยากจะคลานออกจากถังอาบน้ำแล้วต่อสู้กับโจวเจ๋อสามร้อยเพลงรบ

“อย่าโกรธสิ ตั้งใจถอนพิษ ต่อหน้าฉันนายเป็นผีดิบที่ดูไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ดูอิงอิงสิตอนแรกเก่งแค่ไหน มาดตอนออกมานี่อย่างกับนางพญา นายคงไม่อยากถูกเล็บของฉันทิ่มจนกลายเป็นแมวน้อยจอมเชื่องใช่ไหม”

สวี่ชิงหล่างควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ในที่สุด ปล่อยให้หนอนดูดพิษภายในร่างกายของตัวเองอย่างเงียบๆ

“น่าจะใช้เวลาทั้งคืน พวกเราลงไปก่อนเถอะครับ ไปดื่มน้ำชาสักแก้ว” ฉวีหมิงหมิงพูดเชื้อเชิญ

“ดีครับ”

โจวเจ๋อเดินตามฉวีหมิงหมิงลงไปข้างล่าง ไป๋อิงอิงเห็นโจวเจ๋อจะไปที่ร้านอินเทอร์เน็ต เธอจึงมองโจวเจ๋อด้วยใบหน้าที่คาดหวัง

“ไปด้วยกันสิ” โจวเจ๋อพูด

สงสัยฉวีหมิงหมิงที่เป็นเหมือนโปรแกรมโกงเกมในร่างมนุษย์จะทำไป๋อิงอิงรู้สึกติดใจ เพราะมีประสบการณ์การเล่มเกมเต็มเปี่ยม แต่ก่อนที่จะเดินอกไป โจวเจ๋อได้ดีดนิ้วเรียกเดดพูล เดดพูลจึงลุกขึ้นเดินมาตรงหน้าโจวเจ๋อ

“ถ้าหากมีคนที่ไม่รู้จักหรือสิ่งอะไรที่อยากจะขึ้นไปข้างบน ขัดขวางเขาไว้นะ”

เดดพูลพยักหน้าอย่างเงียบๆ เดินไปที่หน้าบันไดแล้วนั่งลงที่ขั้นบันได

“เจ้าลิงล่ะ” โจวเจ๋อถาม

“ออกไปกวาดถนนเป็นเพื่อนนักพรตเฒ่าเจ้าค่ะ” ไป๋อิงอิงตอบ

โจวเจ๋อจึงไม่พูดอะไรอีก เดินตามฉวีหมิงหมิงไปที่ร้านอินเทอร์เน็ต และไปที่ออฟฟิศห้องนั้นเหมือนเดิม

ฉวีหมิงหมิงหยิบเหล้าขาวออกมา บอกว่าเป็นยาดองที่บ่มด้วยตัวเอง โจวเจ๋อยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มหนึ่งคำ พยักหน้าแล้วพูดว่า “รสชาติไม่เลว”

ฉวีหมิงหมิงเกาศีรษะแกรกๆ

“เป็นอะไร” โจวเจ๋อถาม

“ลืมเอากับแกล้มมาด้วย”

“ไม่เป็นไร ผมไม่หิว”

“ครับ”

ฉวีหมิงหมิงมองแก้วเหล้าตรงหน้าอย่างเหม่อลอยเล็กน้อย อาหารยาไม่มีผลอะไรกับโจวเจ๋อ แต่เหล้านี้ถูกกลั่นและบ่มอย่างประณีตจากสมุนไพรบำรุงพลังหยางที่หายากบวกกับอวัยวะเพศเสือ แต่มองโจวเจ๋อดื่มไปสองแก้วแล้วยังคงไม่มีการตอบสนองใดๆ ฉวีหมิงหมิงจึงตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเอง นี่เป็นหลักการเดียวกันกับคนปีนเขาที่กำลังท้าทายตัวเองให้ปีนเขาที่สูงขึ้นอีก เขาในฐานะหมอ เวลาที่เจอเคสที่ยากจะเข้าใจหรือคนไข้ที่หมดหนทางเยียวยา ความเคยชินเวลาที่เขาเจอปัญหาที่ไม่ว่าจะยากแค่ไหนก็ต้องแก้ให้ได้กำลังกระตุ้นเขาอยู่ ขณะเดียวกันก็ทรมานเขาด้วย

ฉวีหมิงหมิงฉุกคิดขึ้นได้ ในฐานะหมอ การรักษาให้คนและสัตว์เป็นเรื่องธรรมดา แต่หลายพันปีที่ผ่านมามีหมอน้อยมากที่สามารถรักษาผีได้ นี่คือเกียรติภูมิและความภาคภูมิใจอย่างยิ่งใหญ่เชียวนะ พอคิดไปคิดมา ความกล้าของเขาจึงบังเกิด ฉวีหมิงหมิงหยิบแก้วเหล้าตรงหน้าตัวเองขึ้นมาเมื่อรู้ตัวแล้วดื่มหมดแก้วรวดเดียว กระแสความร้อนไหลผ่านคอลงไปรวมยังตำแหน่งด้านล่างที่ยากจะอธิบายได้อย่างบ้าคลั่ง

ฉวีหมิงหมิงเพิ่งรู้ว่าเขาดื่มเหล้าที่ตัวเองเตรียมให้โจวเจ๋อโดยเฉพาะ ชั่วพริบตาเดียว ใบหน้าของฉวีหมิงหมิงแดงก่ำ เขาลุกขึ้นวิ่งออกไปจากออฟฟิศทันที เขาวิ่งขึ้นไปปรุงยาให้ตัวเอง เพื่อนำมาหักล้างกับอาการคึกคักสุดขีดนี้

โจวเจ๋อเห็นฉวีหมิงหมิงวิ่งออกไปจึงหัวเราะ เขายกแก้วเหล้าขึ้นมาแล้วดื่มอีกหนึ่งคำ เหล้ากลิ่นหอมกรุ่น รสชาติลึกล้ำมิรู้ลืม

“เด็กจริงๆ คออ่อนมาก แก้วเดียวก็ไม่ไหวแล้ว”

…

ภายในร้านหนังสือ เวลานี้เงียบเป็นอย่างมาก เดดพูลนั่งอยู่บนบันไดคนเดียวไม่ขยับเขยื้อน

‘วิ้ว…’ ลมพัดขึ้นมา เดดพูลลุกขึ้นช้าๆ เขารู้สึกงงเล็กน้อย และไม่เข้าใจ ดูเหมือนจะสัมผัสอะไรได้ แต่ก็ดูเหมือนจะไม่รู้สึกอะไรเช่นกัน จากนั้นเขาจึงก้าวขาเดินขึ้นไปชั้นบน สำหรับเรื่องที่พ่อสั่ง เขาจะต้องทำสำเร็จอย่างไม่มีเงื่อนไข ถึงแม้สองสามเดือนที่ผ่านมา พ่อจะสั่งงานเขาแค่เรื่องเดียว นั่นก็คือทำความสะอาด

ภายในถังอาบน้ำ สวี่ชิงหล่างมีสีหน้าเจ็บปวดสลับกับรู้สึกสบายเป็นพักๆ ความรู้สึกที่หนอนตัวนั้นเดินอยู่ภายในร่างกายของตัวเอง ยากที่จะบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้

และเวลานี้ สีเขียวบนใบหน้าของสวี่ชิงหล่างเริ่มคลายลงอย่างช้าๆ เขี้ยวเริ่มหดเข้าไป เห็นได้ชัดว่าพิษผีดิบกำลังโดนดูดออกไปเรื่อยๆ

จนถึงตอนท้าย มือทั้งสองข้างของสวี่ชิงหล่างได้บีบคอของตัวเอง แล้วอาเจียนติดต่อกันสองสามครั้ง หนอนตัวบวมกว่าเดิมสองสามเท่าถูกพ่นออกมาจากปากของเขา เดิมทีตัวของมันเป็นสีแดงแต่ตอนนี้กลายเป็นสีดำไปหมด หลังจากร่วงลงมา มันยังไม่ตาย แต่คลานตัวเอียงไปมาแล้วมุดเข้าไปในมุมหนึ่งของกำแพง

สวี่ชิงหล่างตอนนี้ไม่มีกะจิตกะใจจะทำความสะอาด เขาพิงข้างถังอาบน้ำแล้วสูดลมหายใจลึกๆ ไม่หยุด ความรู้สึกที่ได้กลับมาเป็นคนอีกครั้งดีจริงๆ

ริมหน้าต่าง กระดาษบางเหมือนปีกจั๊กจั่นใบหนึ่งลอดเข้ามาตามช่องว่าง ลอยฉวัดเฉวียนไปมาเหมือนภาพวาดใบหนึ่งแขวนอยู่ตรงหน้าของสวี่ชิงหล่าง

นี่คือหนังคน และไม่รู้ว่าเป็นหนังคนจริงๆ หรือหนังปลอม แต่มีชีวิตชีวามาก นี่คือหญิงสาวน่ารักคนหนึ่ง หญิงสาวฟันขาวปากแดง สายตาเย้ายวน เดิมทีสวี่ชิงหล่างกำลังสะลึมสะลืออยากจะนอนพัก แต่หลังจากที่ได้เห็นภาพนี้แล้วร่างกายจึงสั่นทันที สองมือจับขอบถังอาบน้ำอย่างแน่น มองทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ!

“อาจารย์…”

“นายทำให้ฉันผิดหวังมาก…” เสียงของผู้ชายดังออกมาจากหญิงสาว เป็นเสียงที่แหบแห้งและแก่มาก

“อาจารย์ ท่านกลับมาแล้ว ใช่อาจารย์จริงๆ เหรอครับ” สวี่ชิงหล่างเผยสีหน้าดีใจออกมาบนใบหน้า

“ใช่แล้ว ฉันกลับมาแล้ว แต่ทำไมนายถึงไม่มีการพัฒนาอะไรเลย ยังเหมือนกับตอนที่อยู่กับฉันอยู่เลย” เสียงที่แก่ชราดังขึ้นอีกครั้ง

“ผม…อาจารย์..หลังจากที่อาจารย์ไปแล้ว ผมก็เริ่มต้นชีวิตใหม่ ตอนนี้ผมทำอาหารเก่งมาก ผมสามารถทำอาหารให้อาจารย์กินได้ อาจารย์ ขอผมพักผ่อนอีกหน่อย แล้วผมจะให้อาจารย์ชิมฝีมือของผม”

“เหลวไหล!” เสียงตวาดดังมา สวี่ชิงหล่างหยุดพูดทันที

“ตอนแรกฉันเห็นว่านายมีคุณสมบัติที่ดี จึงถ่ายทอดวิชาให้นาย เดิมทีคิดว่าจะทิ้งต้นกล้าที่ดีไว้เพื่อให้ตัวเองได้คิดถึงบ้าง แต่ที่ไหนได้ นายกลับบอกฉันว่าอะไร ฉันกลับมาแล้ว ต้นกล้าที่ฉันรอคอยกลับกลายเป็นพ่อครัวคนหนึ่ง”

“อาจารย์…”

“อย่าเรียกฉันว่าอาจารย์”

“อาจารย์ ศิษย์ทำให้อาจารย์ต้องผิดหวัง นี่คือทางที่ศิษย์เลือกเอง ศิษย์รู้สึกว่าแบบนี้คือชีวิตที่เหมาะกับตัวเองมากกว่า…”

“ชีวิตของนายเหรอ นายละอายใจต่อความทุ่มเทของฉันบ้างไหม”

“อาจารย์…ผมไม่ได้…”

“นายไม่รู้สึกละอายใจต่อฉันเลยใช่ไหม ตอนแรกเพื่อให้นายตั้งใจเรียนวิชาวาดหนังดูดวิญญาณ ฉันจึงตั้งใจให้พ่อแม่ของนายเกิดอุบัติเหตุเสียชีวิตเพื่อกระตุ้นความตั้งใจของนาย! เพื่อให้นายเดินไปในทางที่ถูกต้อง เพื่อให้นายไม่มีภาระผูกพัน ฉันจึงให้พ่อแม่ของนายตายทั้งคู่ ให้นายกลายเป็นเด็กกำพร้าเพื่อตั้งใจฝึกฝนวิชา ส่งเสริมความถูกต้องในภายภาคหน้า ขจัดมารผดุงคุณธรรม! ความตั้งอกตั้งใจอย่างยากลำบากนี้ นายไม่รู้สึกละอายใจเลยใช่ไหม”

…………………………………………………………………………