ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล - ตอนที่ 328 ถ้ำมอง

ตอนที่ 328 ถ้ำมอง

โจวเจ๋อนึกได้ทันที ตอนนี้ดูเหมือนเขาจะรู้แล้วว่าแม่ชีเฒ่าและหญิงสาวคนนี้คือใคร

เมื่อวันก่อนหลิวฉู่อวี่เคยให้คำแนะนำแก่เขา มิน่าล่ะ ผีร้ายถึงยอมทนความเจ็บปวดจากเสียงระฆังและยังวนเวียนอยู่แถวนี้ไม่ไปไหน

เขาไม่เหมือนโจวเจ๋อ โจวเจ๋อเพียงแค่สนุกไปกับมันง่ายๆ คล้ายกับพวกฮิปสเตอร์ที่ไปทิเบตเพียงครั้งเดียว และโพสต์ลงบนไทม์ไลน์ว่าจิตวิญญาณของตัวเองถูกทำให้สะอาดบริสุทธิ์ไปแล้ว ได้รับความรู้สึกพึงพอใจในตนเอง

อืม ขณะที่เถ้าแก่โจวดื่มชาก็ ‘ผ่อนคลายเบาสบาย’ ไปด้วย และนับว่าสภาพจิตใจก็ไม่ต่างกันกับสิ่งนี้เท่าไร

แต่ผีร้ายนั้นมาเจอแม่และลูกสาวของตัวเองที่วัด เหตุผลที่หลิวฉู่อวี่สามารถจับเขาได้ในครั้งก่อน ก็เป็นเพราะสืบหาจนพบตัวตนของเขา ดังนั้นเลยวางกำลังเฝ้าระวังบริเวณรอบนอกของวัดแห่งนี้ล่วงหน้า

และด้วยเหตุผลเดียวกัน ถ้าเป็นไปตามการคาดการณ์นี้แล้วละก็ คนที่จู่ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นและอัดหลิวฉู่อวี่จนน่วมก็น่าจะเป็นทนายคนนั้นนั่นละ

ผีร้ายที่ลักลอบออกมาจากนรกและยืมซากศพคืนชีพ สุดท้ายแล้วก็ขับรถชนแม่แท้ๆ ของตัวเองตายอย่างนั้นเหรอ

เรื่องนี้มีต้นสายปลายเหตุจริงๆ นั่นแหละ

เถ้าแก่โจวมองไปรอบๆ แต่ตอนนี้มีหนึ่งคำถามนั่นก็คือ เจ้าวิญญาณร้ายตนนั้น มันอยู่ที่ไหนกัน

“หาไม่เจอเหรอ”

ทนายอันเดินโซซัดโซเซเข้ามาคล้ายกับเมาสุรา หลังจากยืนนิ่งแล้วใช้มือทั้งสองข้างจับเข่าของตัวเองไว้ และยังคงหอบหายใจถี่ เห็นได้ชัดว่าเขายังไม่ฟื้นตัวเต็มที่

“ไม่มี คนหายไปแล้ว และทิ้งรถเอาไว้ที่นี่”

“ถ้าอย่างนั้นมันก็น่าจะยังอยู่แถวนี้ หาเจอได้แน่ๆ จะต้องเจอแน่ๆ”

ทนายอันเหลือบตามองแม่ชีเฒ่าที่นอนจมกองเลือดและหญิงสาวที่อยู่ข้างๆ พร้อมกับถามขึ้นด้วยความฉงนใจเล็กน้อย

“มันเป็นคนชนใช่ไหม”

“คาดว่าน่าจะชนตอนหลบหนีน่ะ”

‘ถุย!’ ทนายอันถ่มน้ำลายลงพื้น

“บางที นี่คงเป็นกรรมตามสนองละมั้ง” โจวเจ๋อพูด

“ตามสนองแม่ของมันแทนน่ะนะ” ทนายอันขำและยื่นมือไปตบไหล่โจวเจ๋อ ยืมแรงทรงตัวให้ตรงและเอ่ยขึ้น “ผมเกิดเป็นคนมาแล้วสองชาติ ยังไม่เคยเห็นกรรมตามสนองจริงๆ จังๆ เลยสักครั้ง พระเจ้าขี้เกียจนับวัฏจักรกงเกวียนกำเกวียนกรรมหรือกรรมตามสนองอะไรเทือกนั้นละสิไม่ว่า ฟ้าดินไร้ปรานียึดถือสรรพชีวิตเฉกเช่นสุนัขฟาง[1] มันเป็นความหมายนี้ต่างหาก”

“ตามหาคนก่อน” โจวเจ๋อเอ่ยเตือน

ทนายอันพยักหน้าและหยิบไพ่โป๊กเกอร์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงหนึ่งใบ ไพ่โป๊กเกอร์ทั้งสองด้านต่างก็เปื้อนผงสีเงิน บนนั้นเขียนตัวหนังสือถี่ยิบ

‘ฟู่!’

ทนายอันเป่าไพ่โป๊กเกอร์และถูฝ่ามือทั้งสองข้างอย่างแรง! ไพ่โป๊กเกอร์ไหม้และกลายเป็นขี้เถ้าอย่างรวดเร็ว ทนายอันก้มลงอีกครั้งและหอบหายใจหนักพลางเอ่ยขึ้น

“คุณลองเปิดสัมผัสหามันอีกครั้งสิ ผมกำจัดเกราะกำบังบนตัวมันไปแล้ว”

“ยังมีของประเภทนี้ด้วยเหรอเนี่ย”

โจวเจ๋อรู้สึกประหลาดใจนิดหน่อย ให้ตายสิ มิน่าล่ะเขาถึงเป็นเหมือนกับคนโง่ หลายครั้งที่เจอผีหรือแม้แต่ตอนกินข้าวผีกับที่อยู่ตรงหน้า เขานั้นแทบจะดูไม่ออกเลยว่าเป็นผี เดิมทีเขานึกว่าตัวเองเป็นยมทูตที่มีคุณสมบัติไม่พอ ตอนนี้ถึงได้เข้าใจว่า แท้จริงแล้วเมื่อสำเร็จไปขั้นหนึ่งก็จะต้องมีอุปสรรคมากขึ้นไปอีก พวกมันมีเทคโนโลยีล้ำหน้าเป็นเกราะกำบังไม่ให้ยมทูตรับรู้ถึงวิญญาณมาตั้งนานแล้ว

“เร็วสิ!” ทนายอันตะคอก

โจวเจ๋อทำท่า ‘โอเค’ เพียงไม่กี่วินาที โจวเจ๋อก็สามารถยืนยันทิศทางได้ทันที

หลังจากกำจัดเกราะกำบังแล้ว พลังวิญญาณของชายวัยกลางคนนั้นเปรียบเสมือนแสงหลอดไฟในความมืดมิด สว่างจ้ามากพอจนทำให้สายตาที่แข็งแกร่งราวกับไทเทเนียมของคุณบอดได้

โจวเจ๋อรีบรุดเข้าไปทันที อีกฝ่ายอยู่ไม่ไกล อยู่ข้างนอกวัดนี่เอง

ตรงจุดนั้นคือชานชาลาจอดรถประจำทาง โจวเจ๋อมองเห็นชายวัยกลางคนนั่งอยู่ตรงนั้น ดูเหมือนกำลังรอรถประจำทางเหมือนผู้คนรอบๆ ตัวเขาเช่นกัน

บาดแผลที่คอของอีกฝ่ายนั้นใช้เสื้อผ้าพันเอาไว้อย่างแน่นหนา แม้ว่าการพันผ้าพันคอหนาๆ ในฤดูร้อนจะค่อนข้างผิดเวลาไปหน่อยก็ตาม แต่เหล่าประชาชีต่างก็ไม่แปลกใจกับพฤติกรรมสวนกระแสแบบนี้มานานแล้ว

ตอนที่โจวเจ๋อเข้าไปใกล้ อีกฝ่ายก็มองโจวเจ๋อทันควัน แต่ว่าครั้งนี้ เขาไม่ได้หนี เหมือนเขานั่งรออยู่ตรงนั้นตลอด รอให้โจวเจ๋อมาจับไป

รถประจำทางมาแล้ว เดิมทีคนที่ยืนอยู่บนชานชาลามีไม่มากนักต่างทยอยขึ้นรถไปหมดแล้ว ส่วนชายวัยกลางคนยังคงนั่งอยู่ตรงนั้นไม่ได้ขึ้นรถ

หลังจากรอรถประจำทางแล่นออกไป เหลือเพียงโจวเจ๋อและชายวัยกลางคนอยู่บนชานชาลา

ใบหน้าของชายวัยกลางคนซีดเซียวมาก เลือดไหลมากมายขนาดนี้ ถ้ายังเป็นผิวขาวอมชมพูนั่นถึงจะเป็นเรื่องแปลกแล้ว…ซี้ด เหมือนจะไม่ถูกต้องนะ

“นั่งสิ” ชายวัยกลางคนตบราวพนักพิงข้างๆ ตัวเองส่งสัญญาณให้โจวเจ๋อนั่งลง

โจวเจ๋อไม่ได้นั่ง เพียงแค่มองเขาอยู่อย่างนี้

“ผมขับรถชนแม่ผม” ชายวัยกลางคนยิ้มพลางพูดขึ้น แต่ยิ้มนี้มันดูแย่ยิ่งกว่าร้องไห้อีก

“ผมเห็นแล้ว เธอไม่ยอมให้ผมช่วยชีวิต ตอนนี้คนก็ตายไปแล้วด้วย” โจวเจ๋อพูด

ในตอนนี้ ก็ไม่มีอะไรที่ต้องดูแลความรู้สึกของคนในครอบครัวอีกแล้ว เพราะเจ้านี่อยู่ตรงหน้าโจวเจ๋อแล้ว และครั้งนี้ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม โจวเจ๋อจะไม่ปล่อยให้เขาคลาดสายตาไปอีกเด็ดขาด แม้ว่าพยายามแล้วจะจับตัวเป็นๆ ไม่ได้ ผลคะแนนน้อยลงหน่อย ก็ต้องทำลายวิญญาณของเขาให้สิ้นซาก

“มันคือกรรมตามสนองน่ะสิ กรรมตามสนองจริงๆ”

ชายวัยกลางคนกลืนน้ำลายด้วยความยากลำบาก ทันใดนั้นเขากำหมัดชกเข้ากับป้ายโฆษณาของหลินจื้อหลิงอย่างแรง ต่อยจนหน้าพี่สาวจื้อหลิงเปลี่ยนรูปถึงได้เลิกต่อย

“แต่ทำไมต้องกรรมต้องตามสนองที่แม่ผมด้วย แม่ผมทำอะไรผิด”

“งั้นให้กรรมตามสนองใคร คุณตายไปแล้วนี่ ถูกไหม”

“ชะ ใช่” ชายวัยกลางคนกัดฟันพูด ทันใดนั้น เขาก็แบมือทั้งสองข้างออก

“ผมขบคิดทุกวิถีทาง อดทนต่อความเจ็บปวดที่ไม่อาจจินตนาการได้ บวกกับความโชคดีถึงหนีรอดออกจากนรกมาได้ แต่ตอนนี้ผมสับสนอยู่หน่อยๆ แล้ว ตอนนี้ผมอยู่บนโลกมนุษย์ มันคือโลกที่ผมเฝ้าถวิลหาทั้งกลางวันและกลางคืนตอนอยู่ในนรก แต่อยู่ดีๆ ผมก็รู้สึกสับสนเล็กน้อยและไม่แน่ใจแล้วว่าฝั่งไหนมันคือนรกที่แท้จริงกันแน่!”

โจวเจ๋อดูเวลา ก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ชายวัยกลางคนสองก้าวแล้วพูดขึ้น

“พร่ำเพ้อพอแล้วใช่ไหม ได้เวลาแล้ว”

“อย่าเพิ่งรีบร้อน มีบุหรี่หรือเปล่า ขอบุหรี่ให้ผมมวนหนึ่งสิ ผมไม่หนีแล้วและขี้เกียจจะหนีแล้วด้วย วางใจเถอะ ผมไม่ไปแก้แค้นสังคมหรอก ผมไม่ได้สุดโต่งขนาดนั้น ผมจะปล่อยให้คุณจับ และยอมให้คุณฆ่า ผมยอมถูกจับแต่โดยดี จริงๆ นะ ถ้าอยากจะหนีละก็ หลังจากชนแม่ผมไปแล้ว ผมขับรถหนีไปจากที่นี่เสียก็จบเรื่องแล้ว ยมทูตอย่างพวกคุณต่อให้เก่งกาจแค่ไหน สามารถเหาะไปจับผมบนฟ้าได้ไหมล่ะ”

โจวเจ๋อล้วงๆ คลำๆ กระเป๋ากางเกงถึงจำได้ว่าบุหรี่ของเขาหมดแล้ว แต่ลองคลำๆ ดูอีกครั้งกลับพบว่าในกระเป๋ากางเกงของตัวเองมีบุหรี่จักรพรรดิเก้าห้าอยู่ครึ่งซอง

เป็นพระอ้วนรูปนั้นแอบยัดให้เพื่อตอบแทนบุญคุณเขา หรือจะบอกว่าเพราะเวทนาที่เขาไม่มีบุหรี่ดีๆ สูบดีนะ

หลังล้วงบุหรี่ออกมาแล้วก็ยื่นให้อีกฝ่าย ไม่ใช่เพราะจู่ๆ เถ้าแก่โจวใจดีหรอก แต่เป็นเพราะว่าอีกฝ่ายเพิ่งเสียแม่ไป

“แม่ผมดีต่อผมมาก พ่อผมจากไปเร็ว มีแค่แม่เพียงคนเดียวที่เลี้ยงผมจนโต แต่ผมยังไม่ได้ให้เธอได้ใช้ชีวิตดีๆ เลย หลังจากรถชน ผมตายแล้ว ปัญหาต่างๆ ก็พลอยสิ้นสุดลงนรกไปด้วย

แต่เธอขายบ้านของครอบครัวเพื่อชดเชยเงินให้ผู้ตายและผู้บาดเจ็บ แม้ว่าบริษัทรถขนส่งสาธารณะจะชดเชยเงินให้ไปแล้ว และยังมีประกันอีกต่างหาก แต่เธอก็ยังขายของในบ้านเพื่อชดเชยให้กับคนอื่นอีก

หลายปีที่ผ่านมาก็บวชเป็นแม่ชีในวัดมาโดยตลอด ทั้งกวาดลาน ทำอาหารเพลถวายพระ และสวดมนต์ภาวนาให้กับผู้โดยสารที่ผมชนตายในปีนั้น

ผมกลับมา อยากเจอพวกเธอ ทนต่อความยากลำบาก ผลสุดท้ายกลับมีจุดจบแบบนี้”

“ตอนนี้ผมจะส่งคุณลงนรก ไม่แน่อาจจะสามารถไล่ตามแม่คุณที่บนเส้นทางน้ำพุเหลืองทัน” โจวเจ๋อเอ่ยเตือน

“เหอะๆ” ชายวัยกลางคนแค่นหัวเราะ “ผมมีชนักติดหลัง หลังจากส่งลงไปแล้วคงจะถูกจับกุมทันที ไม่สามารถเดินบนเส้นทางน้ำพุเหลืองได้หรอก อีกอย่างบนเส้นทางน้ำพุเหลือง ใครจะไปรู้จักใครเล่า”

โจวเจ๋อเงียบ

บทสนทนาที่มักจะปรากฏในนวนิยายโรแมนติกมากมายหรือในภาพยนตร์และละครโทรทัศน์ก็คือ ไม่เหงาเลยที่มีคุณคอยอยู่เคียงข้างบนเส้นทางน้ำพุเหลือง คุณชายXX รอฉันอยู่ที่เส้นทางน้ำพุเหลืองนะ!

ลองคิดดูสิ หลังจากหญิงสวยชายหล่อในละครโทรทัศน์ตายไปด้วยกันแล้ว เมื่อมาถึงเส้นทางน้ำพุเหลือง แทนที่จะได้จูงมือกันดูดอกพลับพลึงริมสองข้างทางและหัวเราะคิกคัก ทั้งฉันและเธอไปรายงานตัวที่นรกด้วยกัน แต่กลับเป็นการเขย่งเท้า สีหน้าเฉื่อยชาและหมองคล้ำ เดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ เหมือนศพเดินได้เสียมากกว่า

ความรักอะไรกัน ความรักน่ะ ไม่มีอยู่จริงหรอก

“ขอร้องคุณสักเรื่องสิ อย่าส่งผมลงไปเลย ผมไม่อยากลงไปเผชิญกับความทรมานแบบนั้นอีกแล้ว ได้โปรดทำลายวิญญาณของผมให้สลายไปที ให้ผมจบชีวิตตัวเองเถอะ ผมไม่อยากลงไปอีกแล้วจริงๆ”

โดยพื้นฐานแล้วคนที่แอบหนีออกจากนรกได้ล้วนแล้วแต่มีความหวาดกลัวนรกฝังลึกทั้งสิ้น และไม่อยากจะกลับลงไปอีกเด็ดขาด

โจวเจ๋อส่ายหน้า “งั้นผมก็ขาดทุนสิ”

ใช่แล้ว เมื่อฆ่าคุณไปแล้วคาดว่าน่าจะได้แค่สิบกว่าไม่ถึงยี่สิบคะแนนเห็นจะได้ แต่ถ้าส่งคุณลงไปก็จะได้หนึ่งร้อยคะแนน อย่างไหนจะคุ้มกว่ากัน โจวเจ๋อยังสามารถแยกแยะมันได้อย่างชัดเจน

“ผมสามารถแลกเปลี่ยนข้อมูลกับคุณได้ นี่อาจจะมีประโยชน์ต่อคุณ” ชายวัยกลางคนมองโจวเจ๋อ “คุณเป็นยมทูตที่มาจากทงเฉิงใช่ไหม”

โจวเจ๋อพยักหน้า

“เหอะๆ คุณรู้อยู่ใช่ไหมที่ผมสามารถขึ้นมาจากเบื้องล่างได้ แล้วพอขึ้นมาก็มีบุคคลพิเศษที่รับช่วงต่อจัดการปกปิดตัวตนโดยเฉพาะ นี่หมายความว่าเหนือผม…คือคนเบื้องล่าง”

โจวเจ๋อฟังเขาพูดต่อ สำหรับเรื่องคนเบื้องล่างนี้ สาวน้อยโลลิก็เคยบอกเขา ในเมื่อซุนหงอคงใน ‘ไซอิ๋ว’ ยังสามารถเข้าใจได้ ถ้าอย่างนั้นโจวเจ๋อย่อมสามารถเข้าใจได้เช่นกัน

มีความสัมพันธ์เส้นสายดีก็จัดการเรื่องได้ง่าย นี่เป็นสัจจนิรันดร์ไม่แบ่งแยกยมโลกหรือโลกมนุษย์ ล้วนแล้วแต่เป็นเช่นนี้

“คนผู้นั้นให้ผมขึ้นมาสืบเรื่องหนึ่ง” ชายวัยกลางคนมองโจวเจ๋อ ดูดบุหรี่และพ่นควันออกมา แล้วเอ่ยต่อว่า “ให้ผมไปสืบเรื่องยมทูตตนหนึ่งที่ทงเฉิง”

โจวเจ๋อจ้องตาเขม็ง

“หึๆ คุณสามารถกลับไปถามทนายอันได้ ตามแผนเดิมผมควรจะไปเป็นยมทูตที่ทงเฉิง เพราะที่ทงเฉิงนั้นมียมทูตแค่สองตน มีตำแหน่งว่างอยู่ที่หนึ่งพอดี เขาเพียงแค่ดำเนินการและรอโอกาสก็พอแล้ว นี่ก็เป็นข้อตกลงเฉพาะที่คนเบื้องล่างพูดคุยกับทนายอัน

แต่คุณดูผมตอนนี้สิ ผมเองก็ขี้เกียจเกินกว่าจะยุ่งเรื่องการแลกเปลี่ยนผลประโยชน์และสัญญาเหล่านี้แล้ว ตอนนี้ผมอยากจะสลายตัวไป เพียงแค่อยากจะหาหนทางลบตัวเองทิ้งไปให้ไวๆ!” ชายวัยกลางคนพูดอย่างจริงใจ

ที่นรกมีคนสอดส่องเขาอย่างนั้นเหรอ หรือว่าสอดส่องเจ้าจิตสำนึกที่ฟื้นคืนจากการหลับใหลในร่างของเขากันนะ

ความรู้สึกเข้าขั้นวิกฤตปกคลุมโจวเจ๋อในทันที ราวกับมีงูพิษตัวหนึ่งกำลังจ้องเขาอยู่ในความมืดมิดอย่างเงียบเชียบ อีกทั้งกำลังจัดการหาใครบางคนขึ้นมาเข้าหาเขา

หากวันนี้ไม่มีอุบัติเหตุในวัด บางทีหลังจากผ่านไปครึ่งปีเขาก็น่าจะได้พบกับเพื่อนร่วมงานคนใหม่ที่ทงเฉิง ซึ่งก็คือคนที่อยู่ตรงหน้าคนนี้นั่นเอง

“ดังนั้น ยังไงก็อย่าส่งผมลงไปเลย คนที่คนผู้นั้นขอให้ผมสืบ น่าจะเป็นคุณละมั้ง” ชายวัยกลางคนชี้โจวเจ๋อและพูดต่อ “อย่าส่งวิญญาณของผมลงไปเลย ทำลายมันเถอะ

ถ้าผมกลับไปนรกไปอีกครั้ง อย่าหาว่าผมไม่มีความตั้งมั่นช่วยรักษาความลับอะไรของคุณเลย ต่อให้ผมอยากจะช่วยคุณเก็บความลับอะไรนั่น ผมก็ทนการทรมานของนรกไม่ไหวอยู่ดี ในนรกน่ะ ผีไม่มีอำนาจคุ้มครองหรอกนะ

แน่ละ ผมเองก็ไม่รู้ว่าคุณมีความลับอะไร ดังนั้นถึงจะสงสัยว่าที่ผมพูดมาทั้งหมดเป็นเรื่องไร้สาระ แต่คุณเองก็ไม่กล้าปล่อยให้ดวงวิญญาณของผมลงไปอีกครั้ง ถ้าเกิดว่ามันจริงล่ะ ใช่ไหมครับ”

……………………………………………………………

[1] ฟ้าดินไร้ปราณียึดถือสรรพชีวิตเฉกเช่นสุนัขฟาง หมายถึง ธรรมชาติล้วนกระทำต่อทุกชีวิตด้วยความเท่าเทียมตามกฎของชีวิต