ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล - ตอนที่ 406 อำนาจแห่งสัตว์เทพ!

ตอนที่ 406 อำนาจแห่งสัตว์เทพ!

ค่ำคืนดึกสงัด อากาศเย็นเล็กน้อย

ที่ป้ายรถประจำทางตรงข้ามสถานีตำรวจ โจวเจ๋อและไป๋อิงอิงนั่งอยู่ตรงนั้นอยู่นานแล้ว

พูดได้ว่า นับตั้งแต่เจ้าลิงหนีออกมาไม่นาน ทุกคนในร้านหนังสือก็เริ่มเคลื่อนไหว ตอนนี้กระจายตัวรายล้อมอยู่รอบสถานีตำรวจ

มีความเป็นไปได้สูงที่เจ้าลิงตั้งใจจะไปช่วยนักพรตเฒ่า นักพรตเฒ่าเลี้ยงเจ้าลิงน้อยเหมือนเป็นหลานชายของตัวเอง เจ้าลิงน้อยก็ถือว่านักพรตเฒ่าเป็นคนที่ใกล้ชิดที่สุดของมันจริงๆ

บางครั้งโจวเจ๋อยังคิดว่ามันน่าขำสิ้นดี นักเรียนยากจนที่ได้รับการอุปการะจากนักพรตเฒ่าในช่วงหลายปีนี้ ตลอดเวลาที่ผ่านมา มีน้อยคนนักที่จะมีสำนึกดีทัดเทียมสัตว์เดรัจฉาน

จางเยี่ยนเฟิงบอกว่า ในช่วงที่นักพรตเฒ่าถูกคุมขังมีคนโทรศัพท์มาเร่งรัดจะเอาเงินอยู่หลายครั้งทีเดียว

เหล่าจางบอกพวกเขาไปตรงๆ ว่านักพรตเฒ่าก่อคดีฆาตกรรม ตอนนี้เป็นผู้ต้องสงสัยหลัก ผู้ปกครองของนักเรียนที่ได้รับการอุปการะเหล่านั้นรีบบอกว่าไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขาจากปลายสายทันที พวกเขากลัวว่าเงินของนักพรตเฒ่าจะได้มาโดยไม่ชอบธรรม ฝ่ายตำรวจจะขอคืนจากพวกเขา

ไป๋อิงอิงยืนขึ้น เดินไปข้างหลังโจวเจ๋อและช่วยนวดไหล่ให้เถ้าแก่

“เถ้าแก่ ท่านว่าทำไมเจ้าลิงนั่นยังไม่มาอีกเจ้าคะ”

“เดาว่าน่าจะได้รับบาดเจ็บน่ะ มันกำลังรักษาบาดแผลคงต้องใช้เวลาสักพัก”

“งั้นถ้าเกิดว่าวันนี้มันไม่มาแล้วมาวันพรุ่งนี้เล่า”

“มันคงสภาพนั้นได้ไม่นานหรอก หนึ่งคือมันต่อสู้ในร้านหนังสือได้รับความเสียหายมากทีเดียว สองคือพละกำลังของมันยังไม่คงที่ เพิ่งจะฟื้นฟูได้นิดหน่อย มันรอไม่ถึงพรุ่งนี้หรอก

เป็นไปได้หรือที่มันจะรอจนถึงพรุ่งนี้ให้มันคืนร่างเป็นเจ้าลิงน้อยก่อน แล้วค่อยถือค้อนของเล่นนำฝูงแมวและสุนัขป่าไปบุกทลายคุก”

“ที่พูดมาก็ใช่” ไป๋อิงอิงก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน

อันที่จริง ในใจของโจวเจ๋อรู้ดี หากเป็นเจ้าลิงน้อยก่อนหน้านี้ มันคงจะแยกแยะเหตุผลได้อย่างชัดเจน และรู้ด้วยว่าร้านหนังสือเตรียมจะออกโรงไปช่วยนักพรตเฒ่า

แต่ขณะนี้เจ้าลิงยังตกอยู่ภายใต้วังวนความเคียดแค้นของชาติที่แล้ว สรุปง่ายๆ ก็คือสมองรวนไปหมด

ลองนึกดูสิ จู่ๆ ปีศาจวานรสมองรวนพุ่งเข้าไปในสถานีตำรวจ

จุ๊ๆ ตอนท้ายที่สุด มีความเป็นไปได้ว่าจะกลายเป็นหายนะครั้งใหญ่เลยก็ได้

สำหรับเจ้าลิงน้อย สำหรับคนในสถานีตำรวจ แม้กระทั่งยมทูตทุกตนในร้านหนังสือ ทุกคนต่างหนีไม่พ้นต้องมีส่วนเกี่ยวข้อง ถึงอย่างไรเจ้าลิงก็เป็นผลงานของร้านหนังสือ

มันก็เหมือนกับเจ้าของสุนัขที่พาสุนัขไปเดินเล่นโดยไม่มีสายจูง เพราะเหตุนี้หากสุนัขของตัวเองเกิดก่อเรื่องอะไรขึ้น ถึงตอนที่ยมโลกพิพากษาหนีไม่พ้นต้องเหมารวมเจ้าของอย่างคุณเข้าไปด้วยแน่นอน

หลังจากจุดบุหรี่และเพิ่งจะสูบไปได้สองคำ โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น

เป็นสายของทนายอัน

“ฮัลโหล”

“เถ้าแก่ สัมผัสได้ถึงมันแล้ว มันอยู่ตรงมุมระหว่างเราสองคน ตอนนี้ผมกำลังจะรีบไปที่นั่น”

โจวเจ๋อก็รีบลุกขึ้นทันที ส่งสัญญาณให้ไป๋อิงอิงไปพร้อมกับเขา

คราวนี้จะไม่อ่อนข้อให้แล้ว แม้ว่าจะต้องทำร้ายเจ้าลิงถึงขั้นต้องหักขามันเสียเดี๋ยวนี้ ยังไงก็ต้องพามันกลับไปให้ได้ แบบนี้ถึงจะเป็นผลดีต่อตัวมัน

เทพเจ้าผู้ยิ่งใหญ่เหล่านั้นในป่าเก่าแก่ทางตะวันออกเฉียงเหนือแต่ละตัวฟังดูแล้วน่าเกรงขามแค่ไหน แต่คุณเคยได้ยินว่าพวกมันกล้าลงจากเขาไปสร้างหายนะต่อโลกมนุษย์หรือไม่

ไม่แม้กระทั่งบุกหน่วยงานที่ใช้กำลังของชาติประเภทนี้ด้วยซ้ำ

ไม่ว่าเจ้าลิงตัวนี้จะร้ายกาจแค่ไหน มันจะร้ายกาจเหนือกว่าซุนหงอคงบรรพบุรุษของมันได้เชียวเหรอ

เจ้าลิงซุนก่อความวุ่นวายสะเทือนเลื่อนลั่นไปทั้งสวรรค์อยู่ช่วงหนึ่ง สุดท้ายก็ถูกกำราบอยู่ดีไม่ใช่หรือไง

ความเร็วที่โจวเจ๋อรีบรุดไปเร็วพอสมควร ทนายอันก็ไม่ยอมเสียเวลาแม้แต่น้อย แต่ไม่รู้ว่าเจ้าลิงสัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของทุกคนล่วงหน้าอยู่แล้วหรือไม่ หลังจากปรากฏตัวมันกลับไม่หยุดอยู่กับที่ กระโดดข้ามรั้วสถานีตำรวจ และรีบกระโจนเข้าไปข้างในโทงๆ อย่างไม่รีรอ

ทนายอันปีนข้ามรั้ว ในขณะที่กำลังจะลงมือกำราบเจ้าลิง ทันใดนั้นลำแสงสายหนึ่งปรากฏขึ้นบนหลังคาอาคารสำนักงานที่สูงที่สุดของสถานีตำรวจ

ทนายอันเห็นลำแสงเข้าก็ตกใจรีบถอยหนีจนเกิดเสียงดัง ‘เอี๊ยด’ ก่อนจะปีนออกมาจากรั้วทันที บังเอิญเจอเข้ากับโจวเจ๋อและไป๋อิงอิงที่เพิ่งรุดมาทันเวลาพอดี

“ผมยังคิดอยู่เลยว่าคุณกระโดดข้ามเข้าไปแล้วกระโดดออกมา ใช่กำลังฝึกกระโดดข้ามรั้วอยู่หรือเปล่า”

เถ้าแก่โจวไม่เข้าใจนิดหน่อยว่าทนายอันกำลังทำอะไรอยู่กันแน่ ขณะนั้นเองเขาก็ส่งสัญญาณให้ไป๋อิงอิงที่อยู่ข้างกายเข้าไปและใช้วิธีขั้นรุนแรงที่สุดจับเจ้าลิงออกมา

“เข้าไปไม่ได้ เข้าไปไม่ได้นะ!” ทนายอันคว้าต้นแขนของไป๋อิงอิงไว้

โจวเจ๋อมองเขาด้วยความสงสัยเล็กน้อย ปกติแล้วเคยเจอแต่ทนายอันผู้สงบนิ่งมาโดยตลอด ในเวลานี้ไม่เพียงแต่หวาดกลัวจนหน้าซีดเท่านั้น ยิ่งกว่านั้นแม้แต่เม็ดเหงื่อก็ผุดไหลลงมาราวกับของฟรีเสียอย่างนั้น

“ทำไมดูหวาดกลัวได้ถึงขนาดนี้”

โจวเจ๋อถามพลางส่งสัญญาณบอกไป๋อิงอิงว่าอย่าเพิ่งเข้าไป สิ่งที่สามารถทำให้ทนายอันหวาดกลัวได้ถึงขนาดนี้ โจวเจ๋อไม่กล้าปล่อยอิงอิงของเขาเข้าไปเสี่ยงอันตรายหรอก

จะเจ้าลิง จะนักพรตเฒ่าหรืออะไรก็ช่าง โลกจะสงบสุขหรือโลกจะวุ่นวายอะไรก็ตามแต่ ในมุมมองของโจวเจ๋อไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าความปลอดภัยของอิงอิงของเขา

“เจ้าลิงไม่กักเก็บพลังปีศาจของมัน และไม่ยับยั้งความแค้นศัตรูของมันด้วย ตอนนี้เจ้านี่มันโง่เขลาเกินไปแล้ว มันปล่อยพลังปีศาจของมันและความเป็นปรปักษ์ต่อสถานีตำรวจพุ่งเข้าไปด้านในแบบดื้อๆ ตอนนี้เจอปัญหาเข้าแล้ว มันดันปลุกร่างแยกของสิ่งนั้นให้ตื่นขึ้น!”

“ร่างแยกงั้นเหรอ” โจวเจ๋ออึ้ง “คุณหมายความว่า ในสถานีตำรวจนี่ยังเลี้ยงสัตว์ปีศาจอะไรไว้ด้วยใช่ไหม”

ช่างเป็นเรื่องที่น่าแปลกมากทีเดียว

โจวเจ๋อรู้ดีว่าในอดีตเคยมีสถาบันวิจัยของชาวญี่ปุ่นอยู่ใต้สถานีตำรวจ แต่ตอนนี้มันถูกขุดพบ ได้ชำระล้างและย้ายไปแล้ว

“สถานีตำรวจไม่ได้เลี้ยงตัวอะไรไว้ สถานีตำรวจจะมีของแบบนั้นได้ยังไง”

“งั้นมันคืออะไร”

“คือ…”

ไม่ทันที่ทนายอันจะได้พูดอะไร ก็มีเสียงคำรามต่ำๆ ดังออกมาจากสถานีตำรวจ!

นี่ไม่ใช่เสียงร้องของเจ้าลิง เจ้าลิงในตอนนี้ไม่มีทางเปล่งเสียงคำรามที่น่าเกรงขามขนาดนี้ได้

เสียงนี้ทำให้ทนายอันตกใจจนแข้งขาอ่อนและเกือบจะทรุดลงไปแล้ว

ไป๋อิงอิงตัวสั่นเทาและพยุงตัวกับกำแพงเอาไว้

โจวเจ๋อมองทนายอันสลับกับมองไป๋อิงอิง เขาลังเลว่าตัวเองควรจะอ่อนยวบลงไปด้วยดีไหม แต่ปัญหาก็คือ เขาได้ยินเสียงร้อง แต่มันก็แค่เสียงร้องนี่นา มีอะไรให้กลัวขนาดนั้นกัน

“เจี๊ยก!!!!!!!!!”

เสียงร้องโหยหวนของเจ้าลิงดังลอดออกมา ฉากต่อมาทำให้โจวเจ๋อเบิกตากว้าง

เห็นเพียงแค่ปีศาจวานรที่ดุร้ายถูกสิ่งที่ดูคล้ายกิเลนยันออกมา ปีศาจวานรร่วงลงกับพื้น กระแทกจนต้นไม้หัก บนพื้นปรากฏเป็นหลุมลึกลงไปอีกด้วย

ตามหลักการแล้ว การเคลื่อนไหวอึกทึกขนาดนี้ แถมยังอยู่ใกล้สถานีตำรวจอีกต่างหาก แม้ว่าจะเป็นเวลากลางดึกแล้วก็ตาม ก็อาจจะสะเทือนไปรบกวนถึงตำรวจที่อยู่ข้างในด้วย

แต่พลังปีศาจที่ปล่อยออกมาจากร่างของเจ้าลิง ประกอบกับประกายเจิดจ้าคล้ายแสงยามเย็นที่แผ่ออกมาจากร่างของเจ้าตัวที่คล้ายกิเลนมีเขาเดียวนั่นอย่างต่อเนื่อง กลับทำให้เขตแดนก่อตัวขึ้นที่นี่

สรุปง่ายๆ ก็คือ แม้ว่าจะมีคนเอาอาร์พีจีออกมาถล่มที่นี่ก็ตาม คนที่อยู่ในบริเวณใกล้เคียงจะไม่สังเกตเห็นเลยแม้แต่น้อย

หลักการเดียวกันกับตอนแรกที่โจวเจ๋อต่อสู้กับเจ้าลิงในโรงพยาบาลไปสามร้อยยกทั้งยังทำกระจกแตกอีกนับไม่ถ้วน ห้องข้างๆ ที่ควรจะทำการผ่าตัดอยู่ก็ยังคงทำการผ่าตัดต่อ

เจ้าลิงเสียเปรียบ แต่ตอนนี้เจ้านี่มันเสียสติไปแล้ว คนธรรมดาเมื่อไม่สามารถเอาชนะได้ ไม่สิ ถึงเป็นปีศาจ หรือเทพเจ้า ดูแม่ย่าแปดกับพี่หวงทำเข้าสิ ถึงเวลาขี้ขลาดก็ยังต้องหัวหดอยู่ดี

แต่เจ้าลิงไม่ขี้ขลาด เพราะมันเพิ่งได้พลังคืนมา มันลุกขึ้นมาทุบหน้าอกของตัวเองแล้วเปล่งเสียงคำราม คิดไม่ถึงว่ามันจะกระโจนเข้าหาเจ้าสัตว์ที่มีเขาเดียวนั่นก่อน!

ในนั้นมีปู่ของมันที่ถูกขังเอาไว้ คนที่คอยเย็บเสื้อผ้าและทำกระเป๋านักเรียนให้มัน คนที่อาบน้ำให้มันและเล่นกับมันทุกวัน เขาไม่ได้มีความสามารถพิเศษอะไร และมักจะเป็นตัวตลกในร้านหนังสือเสมอ แต่เขาก็ยินยอมรับ ท่าทีที่มักจะดูเหมือนตลกโปกฮา แต่เขาทำดีต่อมันอย่างจริงใจ!

มันต้องช่วยเขาออกมา ไม่มีใครขวางมันได้!

เจ้าลิงพุ่งเข้าไป

เจ้าลิงถูกซัดออกมา

เจ้าลิงกระโจนเข้าไปอีกครั้ง

เจ้าลิงถูกซัดกระเด็นลอยออกไปอีกครั้ง

เจ้าลิง…

ซ้ำๆ ห้ารอบติดต่อกัน ในตอนแรกเจ้าสัตว์เขาเดียวนั่นดูเหมือนเป็นฝ่ายถูกกระทำและตั้งรับเพียงอย่างเดียว แต่ขณะที่เจ้าลิงโจมตีอย่างต่อเนื่อง โจวเจ๋อพบว่าร่างของเจ้าสัตว์เขาเดียวเริ่มแกร่งขึ้นเรื่อยๆ

แม้กระทั่งดวงตาของเจ้าสัตว์เขาเดียวที่ดำสนิทไร้ชีวิตชีวาแต่เดิม ยังเปล่งประกายจิตวิญญาณขึ้นในเวลานี้

แรงกดดันอันมหาศาลที่น่ากลัวเริ่มกระจายออกมา ราวกับเจ้าสัตว์เขาเดียวค่อยๆ ตื่นขึ้น หรือจิตสำนึกที่แท้จริงของมันส่งผ่านมาทางนี้เพิ่มขึ้น

ทนายอันที่อยู่ข้างๆ หมอบลงบนพื้นทันที ตัวสั่นระริก ไม่เหลือภาพลักษณ์แม้แต่น้อย

ไป๋อิงอิงยังดีกว่าหน่อย แต่ก็รู้สึกทรมานมาก อึดอัดมาก ราวกับเจอเข้ากับศัตรูโดยธรรมชาติ

เถ้าแก่โจวอยากจะลุกยืนขึ้นว่ากันตรงๆ สักคำ จริงๆ นะ มันน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ

ทำไมฉันถึงไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิดล่ะ

แต่โจวเจ๋อเข้าใจอยู่อย่างหนึ่งแล้วว่า ทำไมตอนที่เขาเข้าไปในสถานีตำรวจก่อนหน้านี้ถึงรู้สึกอึดอัดนัก ตอนที่เผชิญหน้ากับสถานีตำรวจที่นี่ทำไมเขาถึงรู้สึกเหมือนถูกมัดมือมัดเท้าโดยไม่รู้ตัว ในขณะเดียวกัน ก่อนหน้านี้โจวเจ๋อและคนอื่นๆ อาจจะแค่สร้างปัญหานิดๆ หน่อยๆ เท่านั้นเอง แถมไม่มีเจตนาจะทำลาย ดังนั้นเลยไม่ทำให้มันตื่น

แต่เจ้าลิงคำรามอย่างโอหัง

เหล่าซุนเช่นข้ามาแล้ว!

เอากระบองของเหล่าซุนไปกิน!

ยั่วยุให้คนอื่นออกมาโทงๆ!

เจ้าสัตว์เขาเดียวเตะเจ้าลิงล้มคะมำ จากนั้นเจ้าสัตว์เขาเดียวแทงตรงหน้าอกของเจ้าลิงทันที เจ้าลิงหลบฉับพลัน แต่ต้นแขนของมันถูกแทงทะลุ หากเมื่อกี้มันไม่หลบไปละก็ จุดที่ถูกแทงอย่างจังอาจจะเป็นหัวใจของมันก็ได้!

เจ้าสัตว์เขาเดียวไม่ตั้งรับเพียงอย่างเดียวอีกต่อไปแล้ว มันเริ่มมีเจตนาสังหารแล้ว!

โจวเจ๋อเตรียมเข้าไปขัดขวางตามจิตใต้สำนึก แต่ทนายอันรีบคว้าข้อเท้าของโจวเจ๋อเอาไว้ ส่ายหน้าแล้วพูดว่า

“ช่วยไม่ได้แล้ว ห้ามไปเด็ดขาด คุณรู้ไหมว่านี่คือตัวอะไรน่ะ นี่คือจิตวิญญาณของสัตว์แห่งความยุติธรรม มันคือเซี่ยจื้อ!”

“เซี่ยจื้อเหรอ” ในที่สุดโจวเจ๋อก็รู้สักทีว่ามันคือตัวอะไร

สัตว์ตัวนี้เป็นต้นแบบของรูปปั้นหินที่ตั้งไว้หน้าสำนักงานตุลาการหลายแห่งในสมัยโบราณรวมถึงในสมัยปัจจุบันด้วย มันเป็นสัญลักษณ์ของอำนาจและความศักดิ์สิทธิ์ของตุลาการ แยกแยะผิดชอบชั่วดี!

การที่สถานีตำรวจมีสิ่งนี้คอยปกป้องอยู่เบื้องบนก็ไม่นับว่าแปลกอะไร

ในขณะเดียวกัน โจวเจ๋อก็เข้าใจว่าทำไมทนายอันถึงได้กลัวขนาดนี้ ตัวทนายอันเองเป็นคนที่มีความผิดต้องโทษติดตัว เมื่อเผชิญหน้ากับสัตว์แห่งความยุติธรรม จึงถูกบีบอัดรุนแรงมากขึ้นไปอีกโดยธรรมชาติ

ยิ่งเป็นคนที่ต้องโทษหนัก เมื่อเผชิญหน้ากับเซี่ยจื้อก็ยิ่งเจ็บปวดมากขึ้น!

ในเวลานี้ เรื่องราวมันไม่ง่ายแล้ว

อย่างนั้นทำไมเขาถึงไม่เป็นอะไรเลย

อ้อ เป็นเพราะว่าเขาเป็นคนดีคนหนึ่งละมั้ง

โจวเจ๋อคิดอย่างนี้

“เซี่ยจื้อ รูปร่างเหมือนแพะ ขนสีดำ มีสี่ขา บนหัวมีเขาคู่ มันเป็นสัตว์ภายใต้อำนาจของจักรพรรดิเหยา!

เถ้าแก่ เรื่องนี้เราจะเข้าไปยุ่งไม่ได้เด็ดขาด ไม่อย่างนั้น หากถูกมันสังเกตเห็นเข้า ผมจะต้องถูกเหมารวมไปด้วยแน่นอน หากไปล่วงเกินอำนาจของมันเข้า มันไม่ปล่อยพวกคุณเอาไว้อย่างแน่นอน”

“เขาคู่เหรอ” โจวเจ๋อชี้เจ้าสัตว์เขาเดียวตัวนั้นและเอ่ยขึ้น “ผมเห็นมันมีแค่เขาเดียวนะ”

“ตามตำนานในสมัยโบราณ ผู้ดูแลทะเลแห่งความตายรุ่นใดรุ่นหนึ่งครองตำแหน่งเหมือนหมาหวงก้างแต่ไร้ซึ่งความสามารถ ทำชั่วอย่างไม่ยำเกรงต่อสิ่งใด เซี่ยจื้อเคยไปนรกมาก่อน มีวัตถุประสงค์เพื่อไปแสดงกฎแห่งความยุติธรรม ผลก็คือเซี่ยจื้อได้ต่อสู้กับเจ้าทะเลแห่งความตายผู้นั้น ถูกเจ้าทะเลแห่งความตายผู้นั้นหักเขาข้างหนึ่งไปจังๆ และถูกขับไล่ออกจากนรก นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เซี่ยจื้อรับผิดชอบเพียงแค่ความยุติธรรมในโลกมนุษย์เท่านั้น และไม่กล้าลงไปนรกอีก ภาพลักษณ์ของมันในตำนานพื้นบ้านจึงค่อยๆ กลายเป็นสัตว์เขาเดียว”

“…” โจวเจ๋อ

………………………………………………………..