ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล - ตอนที่ 478 อิงอิง!

ตอนที่ 478 อิงอิง!

ทิวทัศน์สวยดูดี ในแม่น้ำที่มีทิวทัศน์สวยงามท่ามกลางบรรยากาศยามค่ำคืนลอยด้วยมีกระทงดอกไม้มากมายลอย เรียงรายสลอน แสงไฟอ่อนๆ สวยงามยิ่งกว่าแสงไฟที่ทำขึ้นโดยมนุษย์ เต็มไปด้วยท่วงทำนองแห่งศิลปะ

ทว่าโจวเจ๋อรู้ดี นี่หมายความว่าความยุ่งยากมาเยือนแล้ว โจวเจ๋อคิดไม่ตก ทำไมปัญหายุ่งยากของตัวเองถึงมีเยอะขนาดนี้ ทั้งที่รู้จักและไม่รู้จัก ทยอยมาไม่ขาดสาย และเขาดันเป็นคนที่เกลียดปัญหายุ่งยากที่สุด

อืม ถ้าหากเถ้าแก่โจวรู้ว่าเดิมทีหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าคนนี้คิดจะจากไปแล้ว แต่กลับรั้งอยู่ต่อเพราะโทรศัพท์ของนักพรตเฒ่า คาดว่าคงจะลงโทษนักพรตเฒ่าให้อุทิศตนสร้างเมืองอารยะธรรมทั่วทั้งสวีโจว เหมาถนนทุกเขตของเมืองนี้ไปเลย

ไม่ต้องมีใครถามว่าคุณเป็นใคร และก็ขี้เกียจถามโน่นถามนี่ จริงๆ แล้วตอนที่เห็นมองดอกพลับพลึงแดงบนผิวน้ำก็พอจะเดาออกได้สองสามส่วน ดอกพลับพลึงแดงก็คือดอกพลับพลึงแดง และต้องเจอเรื่องยุ่งยากเพราะดอกพลับพลึงแดงนี้มาแล้วหนึ่งอีกครั้ง ทว่าไม่มีทางอื่น ถ้าหากให้โจวเจ๋อเลือกอีกครั้ง เขาก็จะทำแบบนี้แน่นอน

นอกจากนี้ ‘สวนดอกไม้’ ที่ปลูกดอกพลับพลึงแดงในตอนนั้น มีผลกระทบอย่างหนักต่อกิจการร้านหนังสือของเขา ทั้งยังดูดวิญญาณของคนทั่วไปมาเป็นเศษอาหารหล่อเลี้ยง ซึ่งเป็นเรื่องที่โหดร้ายเกินไป

“คุณไม่กลัวเหรอ” หญิงสาวตัวดำถาม “จิตใจคนเสื่อมถอยไม่จริงใจเหมือนคนสมัยก่อนแล้ว โจรขโมยของโดนจับได้ แต่กลับยังทำหน้านิ่งเหมือนเดิม” หญิงสาวตัวดำถ่อแพพายเรือ ด้วยสีหน้าที่จนใจ เหมือนกำลังพูดว่า ‘ไม่น่าเชื่อว่าบนโลกนี้จะมีคนหน้าด้านไร้ยางอายขนาดนี้’

“ไม่กลัวหรอก แต่น่าสนุกมากกว่า” โจวเจ๋อขานรับ “ดอกพลับพลึงแดงที่ทำมาครั้งที่แล้วกินหมดแล้ว ผมกำลังเซ็งอยู่พอดี แล้วก็มีคนเอามาส่งถึงที่จนได้”

“เหอะๆ” หญิงสาวตัวดำหัวเราะ ดึงไม้ถ่อแพออกมาจากผิวน้ำ ร่างกายที่เล็กบอบบางของเธอกลับแฝงไปด้วยพลังมากมายไร้ที่สิ้นสุด เธอวาดไม้ถ่อแพกลางอากาศหนึ่งรอบ หากเป็นคนทั่วไป จะไม่มีพลังแบบนี้อย่างแน่นอน

“ฆ่ายมทูตแค่สองสามคนเท่านั้น ก็มองตัวเองเป็นบุคคลที่ยิ่งใหญ่แล้วเหรอ ชายชราจิตวิปริตที่ชอบเล่นหุ่นเชิดคนนั้น ก็อยู่ในมือของคุณใช่ไหม จริงๆ เลย คนเรานะ อย่าประเมินตัวเองสูงเกินไป เวลามองสูง ถ้าร่วงลงมาจะล้มคะมำหัวทิ่ม”

ขณะที่พูด หญิงสาวตัวดำใช้มือข้างหนึ่งยกไม้ถ่อแพขึ้น ใช้มืออีกข้างหนึ่งชี้ไปที่ตัวเอง “คุณยายเคยสอนฉันว่า ไม่ว่าเธอจะปลูกดอกไม้อะไร เธอก็มีคือชีวิตเป็นแค่ของชาวสวนคนหนึ่ง ฉันจำได้ตลอด และฉันหวังว่าคุณจะจำได้เหมือนกัน แต่ตัวคุณไม่ยอมจดจำมัน ฉันจะช่วยให้คุณจำได้เอง!” หญิงสาวตัวดำสะบัดแขนข้างหนึ่ง แล้วไม้ถ่อแพที่อยู่ในมือของเธอก็ฟาดลงมาถูกหักโดยตรง เกิดลมพัดตึง!

โจวเจ๋อไม่ขยับ อิงอิงที่อยู่ข้างกายเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ยืนอยู่ด้านหน้าโจวเจ๋อ สองมือประสานกัน!

‘“พึ่รึบ!’” ไม้ถ่อแพถูกหนีบอยู่ในมือของอิงอิง หญิงสาวตัวดำขยับแขนทั้งสองข้าง แต่กลับไม่สามารถควบคุมไม้ถ่อแพได้ อิงอิงจ้องมองนิ่ง แขนทั้งสองข้างสั่นเล็กน้อย

หญิงสาวพลังช้างทั้งสองคนกำลังประลองฝีมือกัน โจวเจ๋อไม่รีบลงออกมือ แต่เดินถอยหลังไปสองสามก้าว นั่งลงยองๆ ยื่นมือหยิบบุหรี่และไฟแช็กที่อิงอิงเพิ่งโยนทิ้งไปบนพื้นเมื่อครู่ขึ้นมา จากนั้นตัวเองก็จุดบุหรี่สูบอย่างสบายใจ

ไม่ใช่เพราะเขาตัวเองขี้เกียจสนใจความเป็นความตายของสาวใช้ที่อยู่ตรงหน้า แต่เป็นเพราะโจวเจ๋อเป็นห่วงว่าจะมีคนอื่นแอบอยู่แถวนี้อีก ดังนั้นเขาเองจึงต้องระมัดระวังบริเวณโดยรอบ

อืม เมื่อก่อนดูเหมือนเขาตัวเองจะไม่มีความตระหนักรู้และความคิดแบบนี้ เขาเขี่ยบุหรี่เล็กน้อย ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนี้ ความมืดอปกคลุมเมืองแห่งนี้ ขณะเดียวกันได้สร้างเพื่อม่านป้องกันตัวสำหรับสิ่งของบางอย่าง

หญิงสาวทั้งสองคนยืนประจันหน้ากันอยู่รอบไม้ถ่อแพพายนานพักหนึ่ง สุดท้ายแพที่อยู่ใต้เท้าของหญิงสาวตัวดำจึงแตกออก จากนั้นตัวของเธอจึงกระโดดขึ้นไปกลางอากาศในเวลาเดียวกัน โดยอาศัยประโยชน์จากไม้ถ่อแพพายแล้วรูดไหถลลงไปตลอดทางอย่างรวดเร็ว

การทำสวนทำไร่เป็นเรื่องที่ลำบากอย่างหนึ่ง นับตั้งแต่โบราณจนถึงปัจจุบันก็เป็นเช่นนี้ ดังนั้นต้องมีร่างกายแข็งแรงถึงจะดีมาก โชคดีที่ไป๋อิงอิงไปสมัครเรียนวิชาการต่อสู้สองสามคลาสตามคำแนะนำของทนายอัน เธอจึงไม่ต้องเป็นผีดิบสาวที่อาศัยพลังช้างอย่างเดียวแล้ว เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมาด้วยเจตนาที่ไม่ดี อิงอิงจึงถอยหลังสองสามก้าวทันที ขณะเดียวกันจึงก็หันข้างยกเท้าสูงด้วยท่าเทควันโดแล้วถีบไปที่ไม้ถ่อแพพาย

‘“ครืด!’” ไม้ถ่อแพพายถูกเตะออกจนเซ แม้แต่หญิงสาวตัวดำก็ยังลื่นไหลเซล้มไปตามกัน ทว่าหญิงสาวได้หันข้างใช้มืออีกข้างหนึ่งจับไม้ถ่อแพพายเอาไว้ วินาทีต่อมา ไม้ถ่อแพพายจึงลอยอยู่เหนือน้ำ และเท้าของเธอก็เหยียบอยู่บนไม้ถ่อแพพายนั่นไม่ตกลงไปในน้ำเหมือนลูกหมาตกน้ำ

ท่าทางแบบนี้ดูสยิวกิ้วจริงๆ เหมือนกับฉากในหนังกำลังภายในที่คุณดูในวัยเด็กได้แสดงต่อหน้าคุณจริงๆ ถ้าหากไม่ใช่เพราะแคร์ความรู้สึกของไป๋อิงอิง เถ้าแก่โจวคงจะปรบมือให้แล้ว

ถึงแม้โทรศัพท์จะอยู่ในมือแต่กลับไม่มีสัญญาณ ยังดีที่เถ้าแก่โจวเจอเรื่องเหล่านี้จนชินแล้ว หลักการที่แท้จริงในหนังสยองขวัญ โทรศัพท์มักจะใช้งานไม่ได้ตลอดไป

โจวเจ๋อทิ้งก้นบุหรี่ลงไปบนพื้นและขยี้ด้วยฝ่าเท้า แต่เขาก็ยังไม่ขยับตัว และบริเวณโดยรอบก็ไม่มีอะไรผิดปกติทว่าเมื่อไม่มีอะไรผิดปกติก็คือความผิดปกติมากที่สุด เพราะตัวเขาเองกับอิงอิงแค่เดินออกมาไกลนิดหน่อย ล้างมือคุยกันริมน้ำเท่านั้น แต่ไม่ได้วิ่งไกลเข้าไปในภูเขาเสียหน่อย ถนนที่อยู่ด้านหลังคุณตั้งนานขนาดนี้แล้วอย่าว่าแต่คนเดินเลยแม้แต่รถสักคันก็ไม่มี นี่คือการกลั่นแกล้งกันทางสติปัญญาใช่ไหม

“ดอกพลับพลึงแดงเบ่งบาน คนตายแล้วเกิดใหม่!” หญิงสาวตัวดำเหมือนจะล้มเลิกการใช้กำปั้นแก้ปัญหาแล้วเพราะเธอรู้สึกว่าสาวน้อยที่อยู่ตรงหน้า ดูเหมือนจะมีกำปั้นที่แข็งกว่าตัวเองเล็กน้อย

ชั่วเวลาเดียว ดอกพลับพลึงแดงที่อยู่ในแม่น้ำได้กลายเป็นกลีบดอกไม้ ลอยไปหาอิงอิง และระหว่างทางดอกพลับพลึงแดงก็เริ่มเผาไหม้ เกิดเปลวไฟสีฟ้าเป็นจุดๆ มาพร้อมกับกลิ่นอายที่ทำให้คนต้องใจสั่น

ไฟเหล่านี้ทำให้โจวเจ๋อนึกถึงตอนที่ตัวเองกับทนายอันไปนรกแล้วเจอหญิงชรามาพร้อมกับขบวนผู้หญิงใส่ชุดกี่เพ้า มันมีความคล้ายคลึงกับเปลวไฟที่อยู่ในโคมไฟของหญิงชรา

มันคือไฟนรกเย่หั่ว!

“อิงอิง ถอยหลัง!” โจวเจ๋อรีบลุกขึ้น

“เถ้าแก่ อิงอิงรับไหว!” จะยอมเป็นคนขี้แพ้ต่อหน้าเถ้าแก่ได้อย่างไร! มีรัศมีสีดำหมุนวนอยู่ในนัยน์ตาของอิงอิงจากนั้นเธอจึงอ้าแขนทั้งสองข้าง แล้วตบลงไปบนพื้นโดยพลัน!

‘“ครืน!’” พื้นดินที่อยู่บริเวณใกล้ๆ สั่นสะเทือนขึ้นมา แม้แต่น้ำที่กระเซ็นเป็นฝอยที่อยู่ตรงหน้าก็ยังลอยสูงขึ้นมากขณะเดียวกันไอพิฆาตยังมีผลทำให้ไอพิฆาตแข็งตัวเป็นน้ำแข็ง เพื่อหักล้างไฟนรกเย่หั่วนี้

“ฮู่ว้…” โจวเจ๋อประหลาดใจอยู่บ้าง “อิงอิง เก่งขนาดนี้เลยเหรอ”

“เอ่อ เป็นเพราะนอนกับเถ้าแก่นั่นแหละ!”

หญิงสาวตัวดำตัวนั่งนิ่งงัน เมื่อเห็นไฟนรกเย่หั่วถูกสกัดกั้นเธอไม่ได้ตกใจมากนัก เพราะผีดิบสาวที่อยู่ตรงหน้าไม่ธรรมดา ดังนั้นจึงรับมือยาก

ทว่าไพ่ตายของเธอไม่ได้มีแค่นี้เท่านั้น วินาทีต่อมาหญิงสาวตัวดำจึงแบมือทั้งสองข้าง ผลไม้สีฟ้าปรากฏอยู่กลางฝ่ามือของเธอ จากนั้นเธอจึงกลืนมันลงไปทันที ชั่วเวลาเพียงครู่เดียว ออร่าของหญิงสาวตัวดำเพิ่มขึ้นกะทันหัน ดูเหมือนจะตัวสูงขึ้นและขาวขึ้นเล็กน้อย

“เถ้าแก่ เธอขี้โกง เธอเล่นยา!” อิงอิงโกรธมาก เธอไม่อยากแพ้ สายตาของโจวเจ๋อหันไปมองทางด้านหลัง ซ่อนอยู่ตรงนั้นไหม

“อิงอิง คุณเธอคอยขวางทางไปก่อน” พูดจบ เล็บของโจวเจ๋อจึงก็งอกยาวออกมา แล้วทิ่มลงไปบนกำแพงเขื่อนริมแม่น้ำ ใช้ยืมแรงของมันแล้วพลิกตัวกระโดดข้ามไปบนถนน

ฝั่งตรงข้ามถนนมีเงาสีดำของคนคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น เมื่อเห็นโจวเจ๋อปรากฏฎตัว เขาส่ายหน้าพูดอย่างจนใจว่า “อมิตาภพุทธ โยม ดูเหมือนเจ้าจะเปลี่ยนไปไม่น้อย”

“คุณท่านรู้จักผม”

คนที่อยู่ในเงามืดเดินออกมา เป็นภาพลักษณ์เฉพาะตัวอย่างยิ่ง ชุดพระจีนกับศีรษะเป็นขี้เรื้อน

“คือท่านคุณ” โจวเจ๋อนึกได้ทันทีทำตัวไม่ถูก เขาจำได้แล้ว ตอนที่เข้าไปทำลายการปลูกดอกพลับพลึงแดงในทงเฉิง เขาเคยเห็นร่างแยกของพระรูปนี้

“อมิตาภพุทธ โยมจำได้แล้วเหรอ”

“อืม”

“อย่างนั้นโยมสามารถเข้าไปช่วยสาวใช้เพื่อจัดการผู้หญิงตัวดำคนนั้นก่อนได้ไหม ถึงตอนนั้นพวกเราค่อยถึงเวลาที่ต้องมานั่งคุยกันรื้อฟื้นความหลังแล้ว”

โจวเจ๋อมองพระขี้เรื้อน แต่ไม่ขยับ

“โยม ข้าอาตมาอยู่มากับเธอก็จริงๆ แต่ข้าอาตมาแค่รับปากว่าจะช่วยสร้างม่านป้องกันเท่านั้น แต่ไม่ได้รับปากว่าจะช่วยเธอต่อสู้ คนออกบวชไม่พูดหลอกลวง จุดนี้โยมวางใจได้”

‘“ตูมครืน!’”

‘“ตูมครืน!’”

ริมแม่น้ำ เกิดการต่อสู้อย่างดุเดือด

หญิงสาวตัวดำที่กินยาเข้าไปมีพลังแข็งแกร่งเพิ่มขึ้นจริงๆ เธอใช้กายเนื้อฝืนต่อสู้กับไป๋อิงอิง

อิงอิงจึงโดนเธออัดต่อสู้จนต้องล่าถอยไปหลายสองสามครั้ง ทว่าแต่อิงอิงไม่ได้เรียกให้โจวเจ๋อเข้ามาช่วยเธอ แต่กัดฟันต่อสู้ต่อ

‘“ตูมครืน!’” เสียงหมัดดังก้องอีกครั้ง อิงอิงถูกต่อยลอยกระเด็นออกไป ร่างกายของเธอกระแทกกับกำแพงเขื่อนริมแม่น้ำอย่างแรง จนกำแพงยุบลงไป กระแทกจนเป็นหลุม

หญิงสาวตัวดำยืนอยู่ตรงหน้า นวดกำปั้นของตัวเอง ผีดิบสาวคนนี้สู้เก่งชะมัด

“เธอชนะฉันไม่ได้หรอก ยอมแพ้เสียเถอะ สวนดอกไม้ของฉันขาดคนช่วยรดน้ำพอดี เธอจะมาทำก็ได้นะ”

อิงอิงเดินตัวโอนเอนออกมาจากกำแพง ขณะที่เธอโกรธในเวลาเดียวกันก็ยังพูดด้วยความเคร่งขรึมว่า “ข้าจะบอกเจ้าให้นะ อาศัยตอนที่เถ้าแก่ของข้าไม่โมโห เจ้ารีบคุกเข่าขอร้องเดี๋ยวนี้! ร้านหนังสือของพวกเรายังขาด…” อิงอิงขัดลำกล้องแล้ว ไม่ใช่สิ คนในร้านหนังสือเยอะแล้ว “ขอโทษนะ ดูเหมือนร้านหนังสือของพวกเราจะไม่ขาด…อ้อ ร้านหนังสือยังขาดคนปลูกผัก!”

“…” หญิงสาวตัวดำ

“เถ้าแก่กำลังกังวลว่าน้ำดอกพลับพลึงแดงใกล้หมดแล้ว และเจ้าก็มาได้จังหวะพอดี กลับไปปลูกผักในร้านหนังสือของพวกเรากันเถอะ!”

“…” หญิงสาวตัวดำ

“ฮือๆๆ ข้าจะฝืนรับเธอไว้ก็แล้วกัน แต่เจ้าห้ามนอนห้องเดียวกับพวกเรานะ! หลินเข่อภรรยาน้อยคนนั้นตอนนี้ก็ไม่อยู่แล้ว แต่ข้าจะไม่อนุญาตให้เจ้าเข้ามาเป็นคนที่สาม”

“เธอทำให้ฉันหัวเราะได้สำเร็จ สาวน้อยน่ารัก” หญิงสาวตัวดำหัวเราะสองที “ดังนั้นฉันรู้สึกว่าถ้าเอาเธอลงไปปลูก เธอน่าจะน่ารักมากกว่านี้” ขณะพูดหญิงสาวตัวดำได้กระโจนเข้ามาอีกครั้ง แล้วหวดหมัดลงไป

‘“ตูมครืด!’”

อิงอิงใช้หมัดทั้งสองข้างบังหมัดของอีกฝ่าย แต่ตัวของอิงอิงกลับถอยกรูดไปด้านหลังครูดอย่างรวดเร็ว หญิงสาวตัวดำยังไม่วางใจ รีบเพิ่มพลังทันที แต่ว่าจู่ๆ หญิงสาวตัวดำกลับพบว่าความเร็วของการถอยไปข้างหลังของอีกฝ่ายกำลังช้าลง เป็นไปได้อย่างไร อิงอิงที่ก้มหน้าเริ่มเงยหน้าขึ้นมาช้าๆ ผมของเธอก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีขาวไม่หยุด บุคลิกทั้งตัวของเธอเริ่มเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรง

“เจ้ารู้ไหมว่าทุกครั้งที่เถ้าแก่โกรธจะกลายร่าง จึงมีผลกระทบต่อความปลอดภัยของเขาเยอะมาก! พวกเจ้าแต่ละคนทำไมถึงฟังไม่เข้าใจ! ข้าได้รับปากแล้วว่าจะให้เจ้ากลับไปปลูกผักที่ร้านหนังสือ และอนุญาตให้เจ้ากับข้าช่วยกันปรนนิบัติเถ้าแก่ นี่คือเกียรติของเจ้า!” อิงอิงที่ผมขาวตัวหยุดนิ่งยิ่งโดยสิ้นเชิง จากนั้นจึงยื่นมือทั้งสองข้างออกไป จับไหล่ของหญิงสาวตัวดำคนนั้น แล้วจับทุ่มลงไป!

‘“ตูมครืน!’” หญิงสาวตัวดำถูกจับทุ่มลงไปบนพื้นด้วยใบหน้าที่มึนงง

………………………………………………………………………..