ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล - ตอนที่ 590 เล่นเกินเหตุ!

ตอนที่ 590 เล่นเกินเหตุ!

เด็กผู้ชายเตรียมจะต่อยคน เขาตัดสินใจที่จะเลือกผู้ปกครองสองสามคนมาต่อย เขาเป็นคนตัวเล็ก เพราะตอนที่ตายนั้นยังเด็กมาก หลังจากที่กลายเป็นผีดิบร่างกายก็ไม่ได้โตขึ้นอีกเลย แต่เขาไม่โง่ ตัวตนใดก็ตามที่มีความสามารถทางความคิด คุณปล่อยให้เขามีชีวิตห้าร้อยปี โดยพื้นฐานแล้วสามารถกลายเป็นคนที่มีความฉลาดกว่าคนธรรมดาทั่วไปได้อย่างไม่มีเป็นปัญหา ดังนั้นเขาจึงลองมองในมุมมองของนักพรตเฒ่าตามความเข้าใจของตัวเอง ตามหาเป้าหมายที่ตัวเองอยากจะต่อย

ส่วนลึกในนัยน์ตาของเขาเริ่มมีแสงสีดำหมุนวน พลังปราณถูกขับเคลื่อน บังเอิญมีผู้ปกครองคู่หนึ่งไปห้องน้ำที่อยู่ด้านหน้า จึงเหมาะที่จะลงมือเป็นอย่างมาก

ทว่าในเวลานี้ พลังอันน่าเกรงขามพลันร่วงหล่นลงมา ตกใส่บนร่างของเขาโดยตรง พลังไม่หนักมาก ไม่ได้ทำให้เด็กผู้ชายต้องตกใจจนก้มหัวยอมศิโรราบ กระทั่งเด็กผู้ชายเงยหน้าเล็กน้อย จากนั้นพลังอันน่าเกรงขามก็ถูกเขาทำให้กระจัดกระจายได้อย่างง่ายดาย

น่าสนุก เด็กผู้ชายเก็บกำปั้น พลางคิดว่าต่อยคนธรรมดา ถ้าหากต่อยผิด เถ้าแก่จะตำหนิได้ แต่ถ้าไม่ใช่คนธรรมดาจะไม่เป็นปัญหาใหญ่

เห็นได้ชัดว่า ภายในห้องฝึกอบรมเล็กๆ เหล่านี้ ‘อุดมไปด้วยของสะสมในห้องใต้ดิน’ จริงๆ เด็กผู้ชายเดินขึ้นไปชั้นสามโดยตรง ชั้นสามเป็นออฟฟิศของอาจารย์ และยังมีห้องเรียนว่างอีกสองสามห้อง แต่ช่วงนี้ห้องฝึกอบรมนี้ไม่มีแผนที่จะรับสมัครนักเรียนใหม่อย่างชัดเจน และห้องเรียนว่างสองสามห้องนั้นก็ไม่มีแม้แต่โต๊ะเก้าอี้

เมื่อเปิดประตูออฟฟิศห้องหนึ่งเข้าไป ไม่มีคนอยู่ด้านใน หลังจากเดินเข้าไปแล้ว เด็กผู้ชายพบว่ามีธงเกียรติยศแขวนอยู่ด้านในเต็มไปหมด ‘ต้นท้อต้นหลี่ไม่พูดกลับมีดอกผลที่น่าดึงดูด’ ‘อาจารย์ดีมีคุณธรรมสูงส่ง’ ‘ต้นไม้ใช้เวลาสิบปีการสร้างคนต้องใช้เวลาร้อยปี’ ธงเหล่านี้น่าจะส่งมาจากผู้ปกครองของนักเรียนในห้องฝึกอบรมแต่ละรุ่น เห็นได้ชัดว่าห้องฝึกอบรมนี้ถึงแม้จำนวนนักเรียนไม่เยอะมาก แต่กลับรักษาพลังชีวิตให้สูงเอาไว้ได้ตลอด และในแวดวงของผู้ปกครองก็มีชื่อเสียงที่ดีมาก ไม่ต้องโฆษณาแต่อย่างใด อาศัยผู้ปกครองแนะนำกันเองก็สามารถรักษาแหล่งที่มาของนักเรียนได้มากพอ

ไม่ว่าอย่างไร ยุคสมัยนี้เป็นเรื่องยากเล็กน้อยที่จะหาลูกรักคนโปรดของสวรรค์ในหมู่บ้านของตัวเองที่ทั้งมีความประพฤติดีและการเรียนเด่นสามารถสอบเข้าเป่ยต้าชิงหวา[1]ได้ และสิ่งที่ดึงดูดความสนใจของเด็กผู้ชายอย่างแท้จริง จริงๆ แล้วคือภาพวาดหมึกจีนภาพหนึ่ง ในภาพวาดเป็นชายชราถือหนังสือนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ กำลังสอนหนังสือลูกศิษย์กลุ่มหนึ่งที่นั่งอยู่ด้านล่าง

“เจ้าอยู่ในนี้” เด็กผู้ชายเดินมาตรงหน้าภาพวาด ยื่นมือวางบนตัวของชายชราที่อยู่ในภาพวาด ชั่วเวลาเพียงครู่เดียว ภาพวาดเริ่มกลายเป็นสีดำ ชายชราที่อยู่ในภาพเหมือนจะขยับตัวได้ ร่างกายเริ่มขยายใหญ่ขึ้น เกือบจะกินพื้นที่ครึ่งหนึ่งของภาพวาด

“ปีศาจชั่ว กล้าทำตัวกำเริบเสิบสานในโรงเรียนได้ยังไง! รู้ไหมว่าเจ้าทำอะไรสิ่งศักดิ์สิทธิ์ล้วนมองเห็น รู้หรือไม่ว่าเหล่าปัญญาชนล้วนมีจิตวิญญาณอันซื่อตรง!” เสียงดังสนั่นแบบนี้ ถ้าหากมีขโมยเข้ามาแล้วถูกจับได้ มีความเป็นไปได้สูงที่จะตกใจจนร้องไห้ กระทั่งอับอายอย่างมาก สุดท้ายคุกเข่าบนพื้นด้วยความเสียใจ

ทว่าเด็กผู้ชายไม่ใช่ขโมย เขาอายุมากแล้วและมีระดับที่สูงมาก ในฐานะนักสู้มือทองเบอร์หนึ่งภายใต้กองกำลังในร้านหนังสือของเถ้าแก่โจวทุกวันนี้ ถ้าหากตกใจขวัญหายเพราะคนในภาพได้อย่างง่ายดาย อย่างนั้นตัวของเถ้าแก่โจวคงจะซื้อเต้าหู้แล้วกระแทกหัวตายให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย

“ปีศาจชั่ว?” เด็กผู้ชายยิ้มมุมปากเล็กน้อย เล็บงอกยาวออกมา เกิดเสียงดัง ‘ครูด’ ภาพวาดถูกกรีดขาดเป็นสองท่อน ทว่าภาพวาดกลับไม่ร่วงลงไปบนพื้น แต่ลอยขึ้นมาแล้วผสานตัวใหม่อีกครั้ง น้ำหมึกที่อยู่ในภาพวาดเริ่มเป็นระลอกน้ำกระเพื่อม เป็นกลุ่มก้อนเป็นสาย ราวกับระลอกคลื่นบนพื้นที่ราบเรียบ ชายชราถือหนังสือกระโดดออกมาจากภาพวาด แล้วตบหน้าผากของเด็กผู้ชายโดยตรง!

‘เพียะ!’ เด็กผู้ชายโดนตบแต่ไม่ได้หลบ เขามองชายชราในภาพที่อยู่ตรงหน้าอย่างนิ่งสงบ ราวกับมองคนโง่

ชายชราตอนแรกมั่นใจอย่างมาก ก่อนหน้านั้นชายชราสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวพลังปราณของเด็กชาย ดังนั้นจึงปล่อยพลังอันน่าเกรงขามเพื่อตักเตือนเขา จากนั้นจึงตวาดใส่เขา และตอนนี้ก็มาโจมตีเขา เห็นได้ชัดว่ามั่นใจในตัวเองเป็นอย่างมาก

เด็กผู้ชายอยากจะหัวเราะ เพราะชายชราเหมือนจะไม่เข้าใจเลยด้วยซ้ำว่า ความแตกต่างระหว่างทั้งสองคนมีความน่ากลัวมากเพียงใด!

เขาเป็นผีดิบ เป็นผีดิบผู้ยิ่งใหญ่ที่มีอายุหลายร้อยปี! ไม่ใช่หมาแมวที่ไหนที่สามารถถูกรังแกได้อย่างง่ายดาย!

“โฮก!” เขี้ยวงอกออกมาพร้อมเสียงคำรามหนึ่งครั้ง! ชั่ววินาทีเดียว ภาพเริ่มสั่น เงาร่างของชายชราสลายไปทันที สุดท้ายเสียงดัง ‘ปึก’ ภาพร่วงลงไปบนพื้น และในภาพ ชายชราที่แต่เดิมถือหนังสือสอนเด็กอยู่เวลานี้กลับไปหลบอยู่หลังต้นไม้ โผล่ให้เห็นแขนเสื้อนิดหน่อย ตัวสั่นงันงก!

เด็กผู้ชายถอนหายใจ เวลานี้เขาเพิ่งตระหนักได้ว่า หลังจากถูกเถ้าแก่พาออกมาจากในป่าเขามาใช้ชีวิตในเมือง นิสัยของตัวเองเริ่มดีขึ้น ถ้าเป็นเมื่อก่อนเมื่อตัวเองมายืนที่นี่แล้ว ชายชราคนนี้น่าจะตกใจกลัวจนหัวหดเป็นแน่ มีหรือจะกล้าทระนงตัววิ่งมาหาเรื่องเขา ความเปลี่ยนแปลงเช่นนี้ เด็กผู้ชายไม่ถึงขั้นว่าชอบ แน่นอนว่าไม่ได้เกลียดเช่นกัน

เขากับทนายอันเคยพูดถึงเรื่องนี้ คำตอบของทนายอันคือ ‘แบบนี้ก็ดีนะ’

เมื่อเทียบกับความน่ากลัวที่มาจากโดนฟ้าผ่าเพียงเพราะกระโดดออกมา ตอนนี้ถ้าหากรู้จักเก็บลมหายใจเรียนรู้การรักษาจิตใจให้สงบ ถือว่าเป็นการพัฒนาระดับจิตใจอย่างหนึ่ง

ตอนนั้นเด็กผู้ชายถามทนายอันว่า เถ้าแก่ฝึกจิตทุกวันใช่ไหม ทนายอันรู้สึกไม่สบอารมณ์เล็กน้อยแล้วถอนหายใจ

…

“ท่านเซียนได้โปรดไว้ชีวิต ได้โปรดไว้ชีวิตด้วยเถิด!” เสียงขอร้องอ้อนวอนของชายชราดังมาจากภาพวาด เด็กผู้ชายนั่งลงยองๆ มองภาพวาด สถานที่แห่งนี้ไม่น่าเชื่อว่าจะมีของพวกนี้ น่าสนุกจริงๆ

แน่นอนว่า สิ่งที่ตลกที่สุดคือความเปลี่ยนแปลงระหว่างตอนแรกและตอนหลังของชายชรา ถึงขั้นเรียกเขาว่าท่านเซียน ลมหายใจผีดิบของเขาได้แผ่กระจายออกมาก่อนหน้านั้นอย่างชัดเจน เด็กผู้ชายไม่เชื่อว่าชายชราที่อยู่ในภาพจะไม่รู้ฐานะของเขา

ชายชราคนนี้หน้าไม่อายจริงๆ ช่างเถอะ อย่างนั้นก็ต่อยเจ้าแล้วกัน เขาเก็บภาพวาดขึ้นมาเตรียมจะฉีกมัน

“อย่าๆๆๆๆๆ! ท่านเซียน ต่อให้ท่านอยากจะฆ่าข้าก็ต้องให้ข้าเข้าใจก่อนตาย ข้าไม่ได้ทำผิดอะไร! ถึงแม้จะอยู่ที่นี่แต่ข้าแค่ได้รับการหล่อเลี้ยงและความเคารพเท่านั้น! ผู้ปกครองของนักเรียนเหล่านี้ขอบคุณที่นี่ พวกผู้ปกครองให้ความเคารพอาจารย์เป็นอย่างมาก! และที่นี่ก็มีเสียงอ่านหนังสือดังกังวาน ข้าแค่อาศัยแบ่งกำไรจากลมหายใจของเด็กนักเรียนเพียงเล็กน้อย ข้าไม่ได้ทำอะไร เมื่อก่อนก็ไม่เคยหาเรื่องท่านเซียนมาก่อน!”

เด็กผู้ชายอยากจะตอบ แต่รู้สึกว่าตอบไปก็ไม่มีประโยชน์ เขาไม่ชอบการถกเถียง เมื่อก่อนตอนที่อยู่ในถ้ำเป็นระยะเวลานาน เขาก็ไม่ค่อยได้พูดเท่าไร

หลังจากได้พบกับหลินเข่อ เขาถึงค้นพบความสนุกของบทสนทนาอีกครั้ง แต่มีสิ่งหนึ่งที่สามารถยืนยันได้ ที่นี่เป็นสถานที่แห่งการเรียนรู้อย่างนั้นเหรอ เหอะๆ อย่างนั้นเมื่อวานเด็กนักเรียนวิ่งมาที่ร้านหนังสือเพื่อเกิดใหม่ เกิดอะไรขึ้นกับเขา

“พวกผู้ปกครองต้องการที่นี่ ซึ่งก็คือพวกผู้ปกครองต้องการข้า!” ในภาพ ชายชรายังอธิบายต่อไป เขาไม่อยากตาย กว่าจะกลายเป็นปีศาจก็ไม่ง่าย เขาไม่อยากตายอย่างคลุมเครือแบบนี้

เด็กผู้ชายส่ายหน้าเล็กน้อย

“อย่างนั้น…” ชายชราในภาพวาดรีบเปลี่ยนคำพูดทันที แล้วด่าว่า “ไม่เกี่ยวกับข้า ไม่เกี่ยวกับข้าจริงๆ ข้าแค่โดนแขวนอยู่ตรงนี้ แบ่งกำไรจากไอการศึกษาเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น เป็นพวกเหี้X ไอ้เลว ไอ้ชาติชั่วกลุ่มนั้นทรมานเด็ก ลงโทษเด็ก และยังล้างสมองเด็ก ตบตาทารุณทำให้ตกใจกลัว! ความผิดนับหมื่นนับพัน ล้วนเป็นความผิดของพวกเขา! ไม่ใช่สถาบันที่ได้รับการยอมรับอย่างเป็นทางการจากราชสำนัก กลับกล้าคิดว่าตัวเองใหญ่…”

เด็กผู้ชายส่ายหน้าต่อ 艾琳小說

“นี่…คือความผิดของผู้ปกครองเลวทรามพวกนั้น ตัวเองไม่มีเวลาดูแลลูก ไม่เข้าใจการอบรมสั่งสอนลูก แล้วจึงเอาลูกมาทิ้งไว้ที่นี่ แบบนี้ตัวเองถึงพอใจว่านี่คือหวังดีต่อลูก เขาทำหน้าที่ของพ่อแม่อย่างเต็มที่แล้ว!

ในความเป็นจริง ไม่มีอะไรมากไปกว่าเอาขยะเหม็นในบ้านของตัวเองมาวางข้างนอกบ้านเท่านั้นเอง เกิดอะไรขึ้นกับที่นี่กันแน่ พวกผู้ปกครองที่อยู่ในนี้ต่างรู้ดี! และเจ้าหน้าที่ทางการในสำนักงานเคยได้รับรายงานเข้ามาตรวจสอบแล้ว ที่นี่เดิมทีจะต้องปิดตัวลงแล้ว แต่พวกผู้ปกครองกลัวว่าขยะของตัวเองจะไม่มีที่วาง จึงรวมตัวกันมาโวยวายและยังร้องเรียน ทำให้ที่นี่ปิดแล้วเปิดอีกครั้ง! นี่คือความผิดของผู้ปกครองใจดำโหดเหี้ยมพวกนั้น เป็นความผิดของไอ้เหี้Xพวกนั้น ไม่เกี่ยวกับข้า ท่านเซียน ไม่เกี่ยวกับข้าจริงๆ

ข้าน้อยฝึกบำเพ็ญเพียรก็ไม่ง่าย และโลกในทุกวันนี้ยิ่งบำเพ็ญเพียรยากขึ้น ขอให้ท่านเซียนได้โปรดสงสาร ข้าน้อยยินดีเป็นวัวเป็นม้าของท่าน ยอมเป็นขี้ข้าของท่าน”

เด็กผู้ชายส่ายหน้าเหมือนเดิม จากนั้นตอนที่เขากำลังจะออกแรงฉีกภาพวาด หน้าตาของภาพวาดกลับเปลี่ยนกะทันหัน ร่างของสาวน้อยโลลิปรากฏอยู่ในภาพวาด น่ารักและเขินอายเหมือนที่เจอกันในวันแรก! เด็กผู้ชายเม้มปากเลียลิ้นทันที ครั้งนี้เขาเอ่ยว่า “เจ้าสามารถอ่านใจของข้าได้”

“ท่านเซียน ข้าน้อยแค่ลอกความคิดในใจของท่านเซียนได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ฮิๆ” เมื่อเห็นว่า ‘การแสดง’ ของตัวเอง เหมือนจะได้รับการชื่นชมจากปีศาจที่น่ากลัวนี้ ชายชราที่อยู่ในภาพจึงยิ่งฮึกเหิม เขารู้ว่าตัวเองจะมีชีวิตรอดได้หรือไม่ ก็ต้องดูว่าตัวเองสามารถทำให้อีกฝ่ายชอบใจได้ไหม

ทันใดนั้นเขาจึงพยายามแสดงอย่างตั้งใจ สาวน้อยโลลิที่อยู่ในภาพวาดเริ่มออกมาในชุดฮั่นฝู จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นชุดนักเรียน ต่อจากนั้นก็ออกมาด้วยชุดกี่เพ้า เด็กผู้ชายมองอย่างเคลิบเคลิ้มหลงใหล

ชายชราจึงยิ่งตื่นเต้น พยายามอย่างเต็มที่! จากนั้นสาวน้อยโลลิจึงออกมาในรูปของการ์ตูนXXของญี่ปุ่น ฮิๆ ชอบใช่ไหมล่ะ ไม่อยากฉีกข้าแล้วใช่ไหม!

“โฮก!” แต่ในตอนนี้เด็กผู้ชายกลับคำรามออกมาด้วยความโมโห ราวกับว่าสิ่งล้ำค่าที่สุดในใจของตัวเองถูกคนดูหมิ่นอย่างแรง อารมณ์ร้ายของเขาแทบจะรวมตัวเป็นก้อนเมฆดำอยู่บนท้องฟ้าเหนือศีรษะ!

“นี่! เจ้า! อยาก! ตาย! เหรอ!” ภายใต้ใบหน้าที่เขียวปั๊ดและคมเขี้ยวของเขา เด็กผู้ชายระเบิดอารมณ์ร้ายอันโหดเหี้ยมจากส่วนลึกในใจของผีดิบออกมา เล็บทั้งสิบนิ้วแทงลงไปโดยตรง เขาจะฉีกภาพวาดรวมทั้งวิญญาณที่อยู่ข้างในให้ขาดเป็นชิ้นๆ!

“…” ชายชราที่อยู่ในภาพวาด

………………………………………………………………………..

[1] เป่ยต้าชิงหวา คือ มหาวิทยาลัยปักกิ่ง (北京大学, Peking University หรือ Beijing University) และมหาวิทยาลัยชิงหวา (清华大学, Tsinghua University หรือ Qinghua University)

โหมดอ่านต่อเนื่อง