ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล - ตอนที่ 654 โอกาสปรากฏ

ตอนที่ 654 โอกาสปรากฏ

ปลายแหลมของปากกา โผล่หัวเล็กน้อยจากชั้นผิวหนังที่ไหม้เกรียมตรงหน้าอก แต่ด้ามปากกาส่วนใหญ่ยังซ่อนอยู่ภายในร่างกาย ทนายอันที่เดิมทีมีสีหน้าสิ้นหวังกลับเปลี่ยนไปเหมือนเจอโอกาสรอดตาย สำหรับใครหลายคนการมีชีวิตอยู่อย่างอยู่ดีกินดี ไม่ถือว่ามีชีวิตอยู่ เขาอยากเหนือกว่าคนอื่น เขาอยากครอบครองอำนาจ ถ้าหากไม่มีสิ่งเหล่านี้ มีชีวิตอย่างคนร่ำรวยธรรมดา นับว่าเป็นโทษทรมานอย่างหนึ่ง!

ชีวิตของเถ้าแก่ สำหรับทนายอันแล้ว ก็คืออนาคตของเขา!

อิงอิงกับสวี่ชิงหล่างมองอยู่ข้างๆ ทนายอันยื่นมือเพื่อบอกเป็นนัยให้พวกเขาอย่าเข้ามาใกล้ แล้วพูดเตือนว่า “อย่าแตะต้องมัน อย่าไปแตะมันนะ นี่คือ…นี่คือ…นี่คือโอกาสรอดชีวิตของเถ้าแก่ในตอนนี้” ตำแหน่งของปากกาอยู่ตรงหัวใจของร่างกายนี้พอดี ปากกาด้ามนี้กำลังปกป้องเส้นชีพจรของร่างกายอยู่!

และมีความเป็นไปได้สูงที่แม้แต่วิญญาณของเถ้าแก่ เวลานี้ก็อาจจะอยู่ในปากกาด้ามนี้!

เชื้อไฟยังอยู่ ถึงแม้ตอนนี้ร่างกายของเถ้าแก่จะอยู่ในสภาพที่ย่ำแย่ อีกทั้งตอนที่ฟ้าผ่าลงมา เถ้าแก่กับพระขี้เรื้อนก็อยู่ใกล้กันมาก ถึงกระนั้นก็ยังมีความเป็นไปได้ที่วิญญาณจะไม่ได้รับบาดเจ็บไปด้วย แต่ต่อให้จะแย่มากแค่ไหน ระหว่างศูนย์จุดศูนย์ศูนย์หนึ่งกับศูนย์ถ้วน ก็ยังมีความแตกต่างโดยพื้นฐาน!

“พักผ่อนก่อน ทางเถ้าแก่ อิงอิงคุณเป็นคนดูแล ไม่ พวกเราต้องเปลี่ยนกะ ทุกคนต่างก็บาดเจ็บ รีบทำเวลาฟื้นฟูตัวเองให้เร็วที่สุด ไม่ว่ายังไงที่นี่ก็คือข้างนอก ไม่ใช่ทงเฉิง” ทนายอันพูดกับอิงอิง

อิงอิงได้ยินแล้วจึงพยักหน้า เห็นด้วย เธอไม่โง่และไม่งี่เง่า ดังนั้นจึงไม่เหมือนนางเอกในละครน้ำเน่าที่ร้องตะโกนว่า ‘ไม่ ต่อให้ฉันตายก็จะอยู่ข้างเขา’ อะไรพวกนี้

เวลาหนึ่งวันผ่านไป ทุกคนหมุนเวียนสลับกันดูแล ระหว่างนั้นสวี่ชิงหล่างได้เดินไปยังจุดที่ฟ้าผ่า หยิบขวดโหลแก้วมาใส่อัฐิของพระขี้เรื้อนแล้วนำกลับมา ทนายอันอาบน้ำเสร็จเดินออกมา เห็นขวดแก้ววางอยู่บนโต๊ะน้ำชา จึงพูดเนือยๆ ว่า “ผมคิดว่าถูกลมพัดปลิวหมดแล้ว”

“เกือบแล้ว ตอนที่ผมไปดู เจ้าหน้าที่ทำความสะอาดด่าอยู่ตรงนั้นว่าใครไร้จิตสาธารณะขนาดนี้ ถ้าไปช้าอีกหนึ่งก้าวอาจจะถูกเก็บไปทิ้งในรถขยะแล้ว”

“เก็บไว้ทำไม” ทนายอันพลันนึกถึงเมนูอาหารได้อย่างหนึ่ง ชื่อว่า ‘ข้าวคลุกอัฐิ’ แล้วจึงถามด้วยความกังวลทันที“คงไม่ได้เอามาทำกับข้าวใช่ไหม”

สวี่ชิงหล่างส่ายหน้า ชี้ไปที่อัฐิที่อยู่ในขวดแก้วพลางตอบว่า “แค่รู้สึกว่าสวยดี”

“เหอะๆ” ทนายอันเดินไปที่ห้องนอน หลังจากเปลี่ยนกะไปหนึ่งรอบแล้ว ก็ถึงตาของอิงอิงคอยดูแลอยู่ข้างเตียงอีกครั้ง เพียงแต่เถ้าแก่ยังนอนนิ่งอยู่ตรงนั้น ไม่มีสัญญาณของการฟื้นคืนแต่อย่างใด แม้แต่ปากกาพิฆาตก็ไร้ซึ่งความเคลื่อนไหว ทุกอย่างเงียบกริบ เมื่อมองดูไปสักพัก ทนายอันจึงเดินกลับมาที่ห้องรับแขกแล้วนั่งลงข้างๆ สวี่ชิงหล่าง จากนั้นพูดด้วยน้ำเสียงขอคำปรึกษาว่า “ผมส่งข้อความไปที่ร้านหนังสือแล้ว ผมสั่งให้ผีดิบน้อยกับหญิงสาวตัวดำรีบจองตั๋วเครื่องบินมาที่นี่ คาดว่าน่าจะถึงก่อนเที่ยงคืน”

สวี่ชิงหล่างตกตะลึงเล็กน้อย ผีดิบน้อยมายังพอเข้าใจได้ ไม่ว่าอย่างไรตอนนี้เถ้าแก่ก็นอนอยู่ตรงนั้น ไร้ซึ่งพลังชีวิต พวกเขาทั้งสามคน ดูท่าทางเหมือนไม่เป็นอะไร แต่อาการบาดเจ็บภายในไม่สามารถหายได้ภายในหนึ่งวันหนึ่งคืน ถ้าเด็กผู้ชายอยู่ที่นี่ ยังเป็นอีกกำลังหนึ่งที่ช่วยปกป้องได้ แต่ผู้หญิงตัวดำคนนั้น สวี่ชิงหล่างนึกถึงเดดพูลที่อยู่ในร้านทันที แล้วจึงพูดอย่างไม่อยากจะเชื่อว่า “คุณอยากให้เธอช่วยปลูกเถ้าแก่ลงไป”

ทนายอันพ่นควันบุหรี่ออกมา เขี่ยบุหรี่ในที่เขี่ยบุหรี่บนโต๊ะน้ำชาแล้วเอ่ยว่า “ถ้าหากจำเป็น ก็ต้องลองปลูกดู!”

สวี่ชิงหล่างเอนตัวไปข้างหลังเล็กน้อย มองโจวเจ๋อที่นอนอยู่บนเตียงในห้องนอนหนึ่งที แล้วกดเสียงพูดว่า “คุณเคยคิดไหม หลังจากเถ้าแก่ฟื้นขึ้นมา พบว่าตัวเองถูกปลูกอยู่ในดิน มีใบไม้สีเขียวขจีงอกเต็มศีรษะเหมือนกับเดดพูลในร้านหนังสือของพวกเรา จะมีผลเสียตามมาภายหลังยังไง”

“แค่ฟื้นขึ้นมาก็พอ อย่างมากผมก็แค่หยิบไม้กวาดไปกวาดถนน”

สวี่ชิงหล่างจึงได้แต่พูดแซว จากนั้นหยิบขวดโหลแก้วในมือขึ้นมาเล่นอย่างเงียบๆ พลางใช้นิ้วดีดไปที่ขวดแก้วสองสามทีเกิดเสียงดัง ‘ติ๊งๆๆ’

“โอเค ผมจะไปซื้อเบียร์จากข้างนอกหน่อย คุณเล่นอัฐิต่อไปเถอะ” ทนายอันยื่นมือตบไหล่ของสวี่ชิงหล่าง แล้วลุกขึ้นเดินออกจากประตูห้อง นี่คือตึกอพาร์ตเมนต์แห่งหนึ่ง แต่ชั้นหนึ่งไม่มีคนอาศัยอยู่ และไม่รู้ว่าเจ้าของเดิมไปไหน

เมื่อเดินมาถึงร้านสะดวกซื้อที่อยู่ข้างนอก ทนายอันซื้อเบียร์หนึ่งโหลกับขนมขบเคี้ยวพอประมาณ ตอนที่เดินกลับเขาครุ่นคิดไปพลาง แล้วแวะนั่งที่เก้าอี้ตัวยาวข้างสวนดอกไม้

‘ปึ้ก!’ เขาเปิดกระป๋องเบียร์แล้วดื่มอึกใหญ่ จากนั้นจึงถอนหายใจยาว ยื่นมือจับผมเส้นผมของตัวเอง ทนายอันเม้มปาก หรือว่าตัวเองทำผิด มายูนนานเป็นความผิดอย่างหนึ่ง มายูนนานแค่หนึ่งสัปดาห์กว่าๆ กลับเกิดเรื่องราวมากมายติดต่อกัน และสาเหตุหลักของทุกอย่าง ล้วนมาจากการคะยั้นคะยอของตัวเอง ไม่อย่างนั้นเถ้าแก่จะออกจากทงเฉิงได้อย่างไร

ทนายอันเดาะปากเสียงดัง หัวเราะอย่างขมขื่นหนึ่งที แล้วดื่มอีกหนึ่งคำโต เมื่อดื่มหมดหนึ่งกระป๋องแล้ว ความเศร้าใจและความหดหู่ในช่วงเวลาสั้นๆ นี้ก็ควรจะสิ้นสุดลง ตอนที่ทนายอันถือถุงพลาสติกแล้วลุกขึ้น เตรียมจะข้ามถนน กลับมองเห็นรถพยาบาลสองสามคันขับผ่านถนนที่อยู่ตรงหน้าตัวเอง มีเสียงไซเรนอยู่บนนั้น ดังสนั่นชัดเจน

หืม เกิดอุบัติเหตุเหรอ ทนายอันเดิมทีไม่อยากจะสนใจเท่าไร แต่ทันใดนั้นมีรถพยาบาลคันสุดท้ายมาจอดตรงหน้าไม่ไกลนัก มีเสียงร้องโวยวายดังมาจากในนั้น ประตูรถถูกเปิดออก มีผู้ชายในชุดทำงานสีดำพุ่งออกมาจากข้างในบนแขนของผู้ชายถูกพันด้วยสายน้ำเกลืออยู่

“อาๆๆ!!!” ผู้ชายร้องเสียงดัง แล้วกระโดดลงคูที่อยู่ข้างถนนโดยตรง ตรงนั้นมีน้ำขังอยู่ ผู้ชายแนบใบหน้าลงไป แล้วใช้ลิ้นเลียอย่างบ้าคลั่ง

จากนั้นพยาบาลและพวกผู้ช่วยพยาบาลจึงรีบไล่ตามทันที ทุกคนช่วยกันดึง แต่ผู้ชายกลับไม่ขยับ เหมือนกับสุนัขบ้าแผดเสียงคำรามอยู่อย่างนั้น

ตอนแรกทนายอันรู้สึกว่านี่เป็นโรคประสาทหรือไม่ก็เป็นโรคพิษสุนัขบ้า แต่เมื่อพิจารณามองอย่างละเอียด พบว่าไม่เหมือน เวลานี้ผู้ชายคนนั้นพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการของผู้ช่วยพยาบาลสองสามคน พยายามใช้มือและเท้าตะเกียกตะกายวิ่งไปข้างหน้าโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น วิ่งไปยังทิศทางของทนายอัน

ในดวงตาของผู้ชายไม่มีทนายอันอย่างสิ้นเชิง พุ่งเข้าใส่โดยตรง มือซ้ายของทนายอันถือของอยู่ แต่ตัวของเขาก็ยังถอยหลังไปหนึ่งก้าว พลางยื่นมือขวาออกไปคว้าคอของอีกฝ่ายโดยตรง และใช้เท้าซ้ายถีบเข่าของอีกฝ่ายในเวลาเดียวกัน!

ผู้ชายส่งเสียงร้องน่าสงสารขณะที่ล้มไปกองบนพื้น เท้าของทนายอันเหยียบอยู่บนหลังของอีกฝ่ายโดยตรง ผู้ชายลุกขึ้นไม่ได้ แต่ใช้สองมือข่วนลงไปบนถนนไม่หยุด

“ขอบคุณค่ะๆ” เหล่าพยาบาลและผู้ช่วยพยาบาลรีบเข้ามาทันที ผู้ช่วยพยาบาลหยิบเชือกออกมา เตรียมจะมัดผู้ชายคนนี้

ข้างๆ มีคนมามุงดูอยู่ไม่น้อย คนดูแลร้านค้าใกล้ๆ ก็เดินไปดูที่หน้าประตูร้านเช่นกัน แต่ไม่มีใครพูดว่าเป็นการทารุณหรือว่าอะไร อย่างแรกเลยเป็นเพราะรถเหล่านี้เป็นรถพยาบาล มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นคนของโรงพยาบาล ไม่ใช่ตำรวจอะไร จึงไม่สามารถกระตุ้นจิตใจของคนที่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านได้ อย่างที่สองเป็นเพราะผู้ชายคนนี้แค่มองก็รู้ว่ามีปัญหา

ทนายอันชักขากลับมา เตรียมจะเดินออกไป แต่จู่ๆ สีหน้าของเขากลับเปลี่ยนไป โยนถุงที่อยู่ในมือทิ้งบนถนนแล้วนั่งลงยองๆ ทันที พลางยื่นมือจับข้อมือของผู้ชาย ผู้ชายยังคงร้องตะโกนเสียงดัง เกิดเสียงดัง ‘อึกๆๆ’ จากในปาก แต่กลับไม่มีอาการน้ำลายฟูมปาก เพียงแต่เส้นเลือดในดวงตากระจุกตัวกันหนาแน่นดูแล้วน่ากลัวเป็นอย่างยิ่ง

ทนายอันจ้องมองไปที่นิ้วมือของเขา เล็บบนนิ้วของเขามีสีเขียวจางๆ อยู่หนึ่งชั้น ทนายอันก้มมองและถึงกับแลบลิ้นเลีย

“…” พยาบาล

“…” ผู้ช่วยพยาบาล

ทนายอันมีสีหน้าดีใจเป็นอย่างยิ่ง นี่คือก้อนหินที่เถ้าแก่พูดถึงตอนที่อยู่โฮมสเตย์ครั้งที่แล้ว! เป็นสิ่งที่มู่เฉิงเอินวางแผนให้ยมทูตหญิงเอามาหลอกให้ทุกคนติดกับ!

แต่หลังจากมู่เฉิงเอินตาย เดิมทีทนายอันคิดว่าเบาะแสนี้น่าจะถูกตัดขาด ไม่น่าเชื่อว่าตัวเองจะมาเจออีกครั้งที่นี่! ควรทราบว่า เจ้าสิ่งนี้เป็นยาบำรุงชั้นดีสำหรับผีดิบ หากมีเจ้าสิ่งนี้ อาการบาดเจ็บบนร่างของเถ้าแก่อาจจะมีโอกาสพลิกผัน! กระทั่งถ้าหากมีเจ้าสิ่งนี้มากพอ แม้แต่ปลุกคนผู้นั้นให้ตื่นขึ้นมา ก็อาจจะเป็นไปได้และเป็นแสงแห่งความหวังครั้งใหม่!

“นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ครับ” ทนายอันมองไปที่พยาบาลที่อยู่ข้างๆ

“ฉันไม่รู้ค่ะๆ” พยาบาลรีบโบกมือตอบปฏิเสธ

“ไปรับเขามาจากที่ไหนครับ”

“ฉันไม่รู้ค่ะๆ คุณได้โปรดอย่าถามนะคะ นี่คือความลับ ขอบคุณสำหรับการช่วยเหลือของคุณค่ะ ขอบคุณค่ะ”

ผู้ชายถูกผู้ช่วยพยาบาลห่อตัวเรียบร้อย และแทบจะถูกหามส่งขึ้นไปบนรถพยาบาลอีกครั้ง

ทนายอันไม่ได้ถามต่อ เขารู้ดีว่าไม่ใช่พยาบาลไม่รู้ แต่พูดไม่ได้ อันที่จริง ‘เทียนเฉิงไมนิงกรุ๊ป’ ซึ่งเป็นตราประทับอยู่ด้านหลังชุดทำงานของผู้ชายได้อธิบายหลายเรื่องแล้ว

เรื่องที่เกิดขึ้นในเหมืองแร่ ถูกสั่งให้ปิดปากเงียบเป็นเรื่องธรรมดา

“เหมืองแร่ๆ” ทนายอันหรี่ตา หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรไปหาสวี่ชิงหล่าง

“ฮัลโหล ไม่ได้ไปซื้อเบียร์เหรอ”

“เกิดเรื่องนิดหน่อย ผมจะไปสืบก่อน ถ้าผีดิบน้อยมาถึงแล้วช่วยแจ้งผมด้วย”

“เรื่องอะไร” สวี่ชิงหล่างไม่เข้าใจอย่างยิ่ง เถ้าแก่เป็นแบบนี้แล้ว คุณยังจะก่อเรื่องอีก

พูดจริงๆ นะ เหมือนกับตอนที่ทนายอันนั่งทบทวนอยู่ในสวนดอกไม้คนเดียวก่อนหน้านั้น คนอื่นรวมถึงอิงอิงและสวี่ชิงหล่าง หากไม่มีใครบ่นเรื่องการเดินทางมายูนนานครั้งนี้คงเป็นไปไม่ได้ ถึงแม้จะไม่ถึงขั้นเกลียดแค้นทนายอันแต่ความคิดและสไตล์การทำงานของเขาที่คิดแต่จะทำผลงานโดยไม่สนว่าต้องใช้วิธีใด จะต้องโดนตำหนิอยู่บ้าง

“เกี่ยวกับเถ้าแก่” ทนายอันไม่พูดเยอะ และไม่สนใจน้ำเสียงของสวี่ชิงหล่างที่ปลายสาย

“ได้ ผมรู้แล้ว คุณเองก็ระวังตัวด้วย”

“ได้”

เมื่อวางสาย ทนายอันไม่มองเบียร์และขนมที่ตัวเองโยนทิ้งข้างทางเมื่อครู่เลยสักนิด ยื่นมือกวักเรียกแท็กซี่คันหนึ่ง หลังจากนั่งแล้วจึงพูดโดยตรงว่า “ตามรถพยาบาลคันนั้นที่อยู่ข้างหน้า ญาติของผมอยู่บนนั้น”