ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล - ตอนที่ 709 เจ้าโง่โกรธ!

ตอนที่ 709 เจ้าโง่โกรธ!

หมัดของตำรวจเฉินชูขึ้นมาอีกครั้ง เธอก็เหนื่อยพอสมควรแล้ว ทั้งสองคนเป็นตัวตนที่ดุร้ายหาที่เปรียบได้ยากยิ่ง การต่อสู้ครั้งนี้ไร้ซึ่งความงดงาม ฆ่าตายในดาบเดียวในนิยายกำลังภายใน ไม่ปรากฏอยู่ที่นี่ พวกเขาเหมือนสัตว์ดุร้ายสองตัวที่ยังไม่มีสติสัมปชัญญะมากกว่า ฆ่าฟันเหมือนยุคดึกดำบรรพ์ ถึงขนาดตอนที่อีกฝ่ายหมดกำลังต่อสู้ อีกฝ่ายหนึ่งอยากจะฆ่าเขายังต้องเสียพลังมากขนาดนี้

ความรู้สึกเช่นนี้ เหมือนปรมาจารย์บู๊ลิ้มที่มีชื่อเสียงมายาวนานสองคนกำลังประลองยุทธ์อยู่บนเวทีประลองท่ามกลางสายตาผู้คน ผลปรากฏว่ากลับต่อยมั่วเป็นมวยวัด แต่ทั้งหมดนี้ สมควรจบลงแล้ว

หมัดนี้ ตำรวจเฉินทำใจให้สงบ แล้วกระชับนิ้วมือให้แน่น จากนั้นทุบลงไป!

‘หมับ!’ ทว่าเสียงดัง ‘ปึ้ง’ ที่คุ้นเคยไม่ปรากฏ พลังที่สั่นสะเทือนไปถึงพื้นดินแบบนั้นก็ไม่เกิดขึ้นอีก

โจวเจ๋อชูมือที่ยังเหลืออีกข้างหนึ่งขึ้นมารับกำปั้นของตำรวจเฉินไว้ ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะยังมีแรงอยู่! ตำรวจเฉินยอมแพ้เลยจริงๆ ถึงขั้นนี้แล้วยังจะดิ้นรนอีกเหรอ

“คุณทำให้ฉันรู้สึกเลื่อมใสอยู่บ้าง” ตำรวจเฉินพูดพลางหัวเราะ

“เหอะ…เหอะ…”

วินาทีต่อมา สีหน้าของตำรวจเฉินพลันเปลี่ยนไป เพราะเธอพบว่ามือของตัวเองไม่สามารถหลุดพ้นจากกำมือของโจวเจ๋อได้เลย ไม่ว่าตัวเองจะออกแรงไปทางไหน ก็เหมือนเดิม มือของอีกฝ่ายเหมือนคีมขนาดใหญ่อันหนึ่ง หนีบมือของเธอแน่นไม่ปล่อย!

เกิดอะไรขึ้น! เกิดอะไรขึ้นกันแน่!

นัยน์ตาสีแดงของตำรวจเฉิน ในที่สุดก็เริ่มกระเพื่อมขึ้นมา สัตว์ที่มีอายุนับพันปี ใช้ชีวิตมานานแล้ว จะมีไอคิวต่ำได้อย่างไร

‘วืด!’ มือของตำรวจเฉินถูกลากลงไป ร่างของโจวเจ๋อที่นอนอยู่บนพื้นพลันลุกนั่ง ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเร็วเกินไปตำรวจเฉินรู้สึกได้ว่าพลังที่น่าสะพรึงกลัวกำลังบุกเข้ามา ร่างของเธอถูกดึงลงไปอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

ตอนที่โจวเจ๋อลุกนั่ง ไหล่กระแทกกับหน้าอกของตำรวจเฉินโดยตรง ‘ปึ้ง!’ เวลานี้ ไม่ว่าจะเป็นตำรวจเฉินหรือคนอื่น จริงๆ แล้วไม่ทันได้สังเกตเห็นความนูนของหน้าอกว่าถูกทับแบนถึงขั้นไหน

เพราะทั้งตัวของตำรวจเฉินถูกกระแทกลอยออกไป ตอนที่ร่วงลงพื้น ทั้งร่างของเธอยังคงถูไถไปกับพื้นไม่หยุด ไหลเป็นทางยาวนับสิบเมตรแล้วจึงหยุดลง

เรื่องราวเปลี่ยนแปลงความรุ่งเรืองตกต่ำไม่แน่นอน ทำอะไรไว้ก็ต้องชดใช้คืนในสักวัน ก่อนหน้านี้ตำรวจเฉินต่อยโจวเจ๋อลอยออกไป ตอนนี้ถึงตาโจวเจ๋อเอาคืนบ้าง

เถ้าแก่โจวเดิมทีมีนิสัยชอบต่อสู้และเอาชนะมีแค้นต้องชำระ ไม่เคยติดป้ายคนใจกว้าง ถ้าแก้แค้นได้จะไม่ปล่อยไว้นานเด็ดขาด

และนิสัยของคนผู้นั้น ยิ่งไม่ต้องพูดถึง นิสัยแย่กว่าเขาอีก ตีหมายังต้องดูเจ้าของ นับประสาอะไรกับหมาข้างนอกที่มากัดหมาในบ้านของเรา

ตำรวจเฉินหลังจากร่วงไปบนพื้นแล้วพลันเงยหน้า มองโจวเจ๋อที่นั่งอยู่ข้างหน้า ในดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดผวา ความรู้สึกเมื่อครู่ ความเก่งกาจเมื่อครู่ พลังเมื่อครู่นั้น เป็นไปไม่ได้ เขาจะมีความเปลี่ยนแปลงกะทันหันได้อย่างไร หรือว่าก่อนหน้านี้เขาแอบซ่อนไว้ตลอด แต่จุดประสงค์ของการแอบซ่อนของเขาคืออะไร หรือว่าอยากจะให้เธอต่อยสบายสักหนึ่งยกก่อน จากนั้นตัวเขาเองก็จะรู้สึกสบายใช่ไหม

อันที่จริง ในใจของตำรวจเฉินมีความรู้สึกแปลกประหลาดมากโผล่มาแวบหนึ่ง ราวกับว่าเคยเจอฉากนี้มาจากไหน แต่ความทรงจำถูกฝุ่นจับนานมากแล้ว ยากที่จะค้นหากลับมาภายในระยะเวลาอันสั้น และนั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่สวยงามหรือความทรงจำที่มีค่าควรหยิบออกมาเท่าไร

โจวเจ๋อนั่งอยู่ตรงนั้น ยื่นมือลูบใบหน้าของตัวเอง ใบหน้าครึ่งหนึ่งยุบลงไป พูดจริงๆ นะ ตอนนี้สภาพของโจวเจ๋อดูไม่ได้เป็นอย่างมาก แต่หลังจากนั้น ฉากที่เขาดึงเนื้อหนังมากกว่าครึ่งที่ห้อยอยู่บนใบหน้าของเขาทำท่าจะหลุดแหล่มิหลุดแหล่ลงมา ทำให้คนรู้สึกหนังศีรษะชา!

หลังจากดึงลงมาแล้ว โจวเจ๋อลังเลเล็กน้อย ก่อนจะวางเนื้อหนังของตัวเองไว้ตรงหน้า ดูเหมือนกำลังลังเลว่าจะกินหรือไม่กินมัน ผู้คนมักจะพูดว่าต้องกินของบำรุงอะไรใช่ไหม เช่นนั้นก็ไม่มีอะไรจะบำรุงได้ดียิ่งกว่าเนื้อบนร่างกายของตัวเองอีกแล้วใช่ไหม

แต่ใบหน้าของโจวเจ๋อกลับแสดงสีหน้ารังเกียจออกมาทันที โยนเนื้อชิ้นนี้ไปทางตำรวจเฉินอย่างดื้อๆ

‘แปะ!’ ตำรวจเฉินก้มหน้ามองชิ้นเนื้อที่อยู่ใต้เท้าของตัวเองอย่างไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร จนกระทั่งโจวเจ๋อออกเสียง ‘จ๊วบๆๆๆ’ จากในปากของเขา พลางกระดิกนิ้วเรียกตำรวจเฉิน จากนั้นก็ชี้ไปที่เนื้อชิ้นนั้น ตำรวจเฉินหัวระเบิดทันที ความโกรธแน่นหน้าอกในพริบตา เขาๆๆ กำลังให้อาหารสุนัข!

เกล็ดย้อนใต้คอของเซี่ยจื้อ วันนี้ถูกคนคนเดียวกันยั่วยุถึงสองครั้ง! ความทรงจำที่น่าอับอายและเจ็บปวดใจมากที่สุดถูกเปิดออกซ้ำไปซ้ำมาภายในระยะเวลาอันสั้น!

พระพุทธเจ้าเมื่อครั้งยังเป็นพระโพธิสัตว์เคยเฉือนเนื้อตัวเองให้นกอินทรีกิน แต่วันนี้โจวเจ๋อได้ฉีกเนื้อตัวเองให้สุนัขกิน

“วันนี้คุณ ตายแน่” ตำรวจเฉินเงยหน้า มองไปที่เขตกั้นที่อยู่โดยรอบ เธอไม่โง่ เมื่อครู่เธอรับรู้ได้อย่างชัดเจนว่า พลังที่น่ากลัวที่น่าประหลาดได้ปรากฏขึ้นภายในร่างของโจวเจ๋อ และพลังนั่นได้รับหมัดของเธอก่อนจะใช้ไหล่กระแทกเธอออกไป

แต่เธอเป็นเซี่ยจื้อ เธอมีร่างจริง!

มองไปทั่วทั้งโลกมนุษย์และยมโลก ตอนนี้มีใครกล้าทุบอกรับประกันว่าสามารถรับไฟโกรธเดือดดาลของสัตว์วิเศษตัวนี้ไหม

โจวเจ๋อหัวเราะ เนื่องจากใบหน้าได้รับบาดเจ็บหนัก เวลาหัวเราะจึงดูแปลกพิลึก เนื้อหนังไม่สามารถปิดกระดูกได้ทั้งหมด กระดูกสีขาวนั่นโผล่ให้เห็นอยู่เนืองๆ ยามที่หัวเราะ

“เจ้ารุ่งเรืองกินสิ” เสียงแหบอยู่บ้าง ออกเสียงไม่ค่อยชัดเจน แต่น้ำเสียงที่ดูหยอกล้อนั่น กลับแสดงออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน

“คุณ รนหาที่ตาย!”

“เห่าสิ เห่าอีกสองสามที เจ้ารุ่งเรือง เธอรู้ไหม เธอเห่าได้เพราะมาก” โจวเจ๋อใช้มือฝ่ามือข้างหนึ่งยันพื้น ลุกขึ้นยืนอย่างเปลืองแรงและยากลำบาก ร่างกายโอนเอน ราวกับคนที่นอนหลับนานเกินไปเพิ่งลุกขึ้นมาครั้งแรก จึงไม่คุ้นชินไปทั้งตัว ทั้งกับอากาศ กับแสงอาทิตย์ กับสภาพแวดล้อม รวมไปถึงร่างกายนี้ “โดยเฉพาะตอนนี้เธอที่ยังไม่ใส่เสื้อผ้า เวลาเห่าขึ้นมาแล้วยิ่งได้อารมณ์”

หลังจากยืนขึ้นแล้ว ร่างของโจวเจ๋อเหมือนจะขาดความสมดุลในการทรงตัว เริ่มเอนซ้ายเอนขวา เหมือนคนเมาเหล้า เขาอยากจะหาของพิงสักหน่อย แต่ที่นี่เป็นลานขนาดเล็กของโรงพยาบาล รอบด้านว่างเปล่าเพราะได้รับผลกระทบและถูกทำลายจากการต่อสู้ก่อนหน้านั้น นอกจากหลุมก็คือหลุม

ตอนที่ร่างของโจวเจ๋อกำลังจะล้มลง ตำรวจเฉินขยับตัว ขาทั้งสองข้างของเธอกระโดดจากพื้น ทั้งตัวเธอเหมือนระเบิดที่ถอดสลัก โยนไปหาโจวเจ๋อด้วยความเร็วที่ทำให้คนตื่นตกใจ ดูเหมือนมีกลิ่นเหม็นไหม้ออกมากลางอากาศด้วย

โจวเจ๋อตกตะลึงไปชั่วครู่ ก่อนจะเบี่ยงตัวจากนั้นกดมือข้างหนึ่ง ชั่วพริบตาเดียว ไม่เพียงแต่หลบการปะทะของตำรวจเฉินได้ เขายังจับไหล่ของตำรวจเฉินไว้ ต่อมา เกิดเสียงดัง ‘โครม!’ ขาทั้งสองข้างของตำรวจเฉินตกลงไปอยู่ในพื้นซีเมนต์ ทั้งตัวเธอดูเตี้ยลงในทันใด โจวเจ๋อใช้ฝ่ามืออีกข้างหนึ่งกดไหล่ของตำรวจเฉิน แล้วจึงประคองร่างได้มั่นคง

“เจ้ารุ่งเรือง เธอดีจริงๆ”

“โฮก!”

ตำรวจเฉินอ้าแขนทั้งสองข้าง เงาของสัตว์วิเศษเขาเดียวบนตัวเธอโกรธเดือดดาล เท้าทั้งสองข้างก้าวออกจากใต้ดิน พยายามจับตัวของโจวเจ๋อ เธอทำสำเร็จ เธอจับแขนที่เหลือเพียงข้างเดียวของโจวเจ๋อได้ แต่ตอนที่ตำรวจเฉินกำลังจะออกแรง สายตาของโจวเจ๋อพลันนิ่งไป ส่งเสียงสั่นออกมาจากลำคอ ควันสีขาวที่ร้อนระอุพ่นออกมาจากปากที่สึกหรอ ประหนึ่งสัตว์ร้ายตื่นขึ้นมา

ตำรวจเฉินกำลังออกแรง แต่รู้สึกว่าตัวเองเบาหวิว ทั้งตัวเธอถูกโจวเจ๋อยกขึ้นมา “มาสิ พวกเรามาเล่นกันต่อ!”

‘ปึ้ง!’ โจวเจ๋อเหวี่ยงตำรวจเฉินไปบนพื้นอย่างแรง

‘ปึ้ง!’

“ตลก!”

‘ปึ้ง!’

“ไร้สาระ!”

‘ปึ้ง!’

“ไม่เจียมตัว!”

‘ปึ้ง!’

“โทษมหันต์!”

‘ปึ้ง!’

“เธอจะปล่อยไม่ปล่อย”

‘ปึ้ง!’

“ยังไม่ปล่อยมือใช่ไหม”

‘ปึ้ง!’

“มา เธอมาจับฉันต่อ!”

ทั้งหมดทั้งมวลเหมือนเล่นซ้ำฉากก่อนหน้านี้ แต่ทั้งสองคนสลับบทบาทกัน

คนที่กล้าตีฉัน สะใจมากใช่ไหม สะใจนักเหรอ เธอกำแหงนัก!

ไม่ใช่ตำรวจเฉินไม่อยากปล่อยมือ แต่กล้ามเนื้อแขนของโจวเจ๋อเหมือนมีพลังดึงดูดที่น่าสะพรึงกลัว ล็อกมือทั้งสองข้างไว้อย่างแน่นหนา

หากจะพูดถึงเรื่องต่อสู้ พูดถึงการใช้กายเนื้อต่อสู้ เทียบด้วยประสบการณ์ เทียบด้วยกลยุทธ์การต่อสู้ คุณต้องดูว่าคุณแข่งกับใคร!

ตอนนั้นที่รวบรวมทะเลแห่งความตาย อิ๋งโกวไม่แน่ใจว่าตัวเองฆ่าเทพและปีศาจไปเท่าไร ยิ่งไปกว่านั้นการช่วงชิงดินแดนของจักรพรรดิเหลืองกับจิ่วหลี อิ๋งโกวยังเป็นแม่ทัพแถวหน้า ทำความดีมากมายนับไม่ถ้วน สุดท้ายกลับถูก ‘ใช้งานเสร็จแล้วฆ่าทิ้ง’ สาเหตุเป็นเพราะนิสัยกับไม่ยอมคุกเข่าให้จักรพรรดิเหลือง ซึ่งไม่น่าจะใช่เหตุผลหลัก

ในความเป็นจริง คนที่มีสิทธิ์ได้รับการปรนนิบัติเหมือน ‘ยิงนกได้แล้วก็เก็บธนู’ ในแต่ละยุคสมัย มีไม่เยอะจริงๆ จึงสามารถมองให้เป็นเกียรติอย่างหนึ่ง เป็นการพิสูจน์อย่างหนึ่ง!

มาเลย มาต่อยสิ!

โจวเจ๋อสะบัดแขน จากนั้นเตะเท้าออกไปหนึ่งที ‘ปึ้ง!’ ตำรวจเฉินถูกเตะลอยไปทั้งตัว ตกลงบนพื้นอีกครั้ง แต่พลังในครั้งนี้ช่างน่ากลัว ตอนที่ร่วงบนพื้นไม่ได้ไถลไปไกล แต่เกิดหลุมขนาดใหญ่ใต้ร่างตรงจุดที่ถูกทุ่มลงไปทันที แม้แต่ตึกใหญ่ของโรงพยาบาลที่อยู่ข้างๆ ก็เริ่มไหวเอนเพราะเหตุนี้ ดูเหมือนฐานที่ตั้งจะได้รับผลกระทบอย่างรุนแรง

ตำรวจเฉินนอนอยู่ในหลุม กายท่อนล่างและท่อนบนเหมือนหักออกจากกัน แค่หนึ่งเท้า พลังที่แอบซ่อนอยู่กลับสร้างผลกระทบที่รุนแรงต่อร่างกายของเธอ แต่ถึงแม้จะเป็นตอนนี้ ตำรวจเฉินก็ยังไม่เข้าใจ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น เกิดอะไรขึ้นกันแน่!

ทำไมถึงเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ ทำไม หลังจากที่ควันค่อยๆ จางหาย ร่างของโจวเจ๋อยังคงยืนตัวโอนเอนอยู่ตรงนั้นสุดท้ายเขาหมดหนทาง จึงโซเซนั่งลงไปบนพื้น กวาดสายตามองร่างกายของตัวเอง เหมือนกำลังตรวจสอบร่างกาย

ตำรวจเฉินนอนอยู่ในหลุม โจวเจ๋อก็ไม่เข้าไปเหยียบซ้ำ ทั้งหมดนี้เหมือนการซ้ำรอยเดิมก่อนหน้านี้

หากจะฆ่าเธอโดยตรง คงจะน่าเบื่อเกินไป ในเมื่อทุกคนคิดว่าตัวเองดีเหลือเกิน ลองเป็นตัวร้ายที่ตายเพราะพูดมากสักครั้งหนึ่ง จะเป็นไรไป ดูว่าใครดวงแข็งกว่ากัน ลองเปรียบเทียบดู

อารมณ์ของโจวเจ๋อจู่ๆ เกิดความแปรปรวนเป็นอย่างมาก ไฟโกรธลุกโชนขึ้นมา ด้านหลังพลันปรากฏเงาเงาหนึ่งพร่าเลือนเป็นอย่างมาก แต่สำหรับตำรวจเฉินที่นอนอยู่ในหลุม กลับเหมือนไฟฟ้าช็อต!

“คุณๆๆๆๆ!!! คุณคือ…”

โจวเจ๋อไม่สนใจตำรวจเฉินเลยด้วยซ้ำ ไฟโกรธของเขาครอบงำตัวเขาอย่างสิ้นเชิง เพราะเขาพบสิ่งหนึ่งที่ทำให้เขาโกรธมาก ยากที่จะเข้าใจ และไม่สามารถรับได้เรื่องหนึ่ง “สารเลว! ไม่เรียนวิชาของข้า แต่เจ้ากลับไปเรียนรู้จากไอ้หมอนั่น!”

……………………………………………………………………….