ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล - ตอนที่ 728 ระวัง เตรียมตัว ร้องได้!

ตอนที่ 728 ระวัง เตรียมตัว ร้องได้!

นักพรตเฒ่าตัวสั่นงกๆ หันหน้ากลับไปมองเถ้าแก่ที่ค่อนข้างสง่างามก่อนหน้านี้ แน่นอนว่ารูปลักษณ์เถ้าแก่ในตอนนี้ ไม่เหลือเค้าความ ‘อ่อนโยนและสง่างาม’ เลยสักนิด

เบ้าตาจมลึก เลือดไหลจ๊อกๆ ออกมา มุมปากโค้งอย่างน่าสะพรึงกลัว ทุกสิ่งทุกอย่างชี้ให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเขาเป็นผี!

ตอนแรกนักพรตเฒ่ารู้สึกแปลกใจ เขาหาผีเจอแล้ว!

แต่แล้วความแปลกใจพลันกลายเป็นความตื่นตระหนกทันที เขาหาผีเจอแล้ว…

ความหวาดกลัว ประหม่า และอารมณ์อื่นๆ กระตุ้นให้มือของนักพรตเฒ่าขยับอย่างรวดเร็ว เอื้อมมือซุกเป้ากางเกงของตัวเองทันที

สุดยอดการเล็งเป้าพร้อมแล้ว!

ส่วนเถ้าแก่กลับตบมือลงบนโต๊ะและเอ่ยเสียงต่ำ “แกก็ไม่อยากคืนเงินกู้ใช่ไหม”

นักพรตเฒ่าหยิบยันต์ออกมาพลางเงยหน้าขึ้น แสร้งทำเป็นรักความยุติธรรม เอ่ยด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรังเกียจ “ผมคืนแน่!”

ในดวงตาของเถ้าแก่ฉายแววสงสัย กระเป๋าเงินปรากฏขึ้นในมือ นักพรตเฒ่ารู้จักกระเป๋าเงินใบนี้ดี มันเป็นสีแดงฉูดฉาด ซึ่งสาวใหญ่ในเมืองทงเฉิงคนหนึ่งมอบให้เขาในคืนก่อนที่เธอจะทิ้งสิ่งที่เคยทำแล้วกลับบ้านไปเริ่มต้นใหม่

“กระเป๋าเงินของผม!”

“แกไม่ได้แซ่อัน แกแซ่ลู่!” เถ้าแก่หยิบบัตรประชาชนออกมาจากกระเป๋าเงินสลับกับมองแบบฟอร์มที่นักพรตเฒ่าเพิ่งกรอกไว้

“แกคิดจะเบี้ยวหนี้! แกคิดจะหลอกฉัน! ได้เลย คนที่คิดอยากจะเบี้ยวหนี้มาอีกคนแล้ว!”

“ผมไม่ได้คิด ผมไม่ได้หลอก ผมไม่ได้โกง ผมแม่งส่งเงินให้ตลอด!” แต่คำอธิบายใดๆ ล้วนไร้พลังและเปล่าประโยชน์ในเวลานี้

เถ้าแก่โจวเคยคุยกับทนายอันว่า โดยปกติแล้วการมีอยู่ของผีจริงๆ แล้วเป็นความยึดติด พอได้ปล่อยวางความยึดติดลง ผีส่วนใหญ่ก็จะสลายหายไปเองหรือไม่ก็ลงสู่นรกเดินไปตามทางน้ำพุเหลืองด้วยตัวเอง

แต่ผีประเภทที่เข่นฆ่าคนอย่างบ้าคลั่งนั้น มีความยึดติดหนักหนาเกินไปจนผิดเพี้ยนไปแล้ว ส่วนผีตัวใหญ่ๆ ที่เป็นระดับราชาผีอย่างแท้จริงเหล่านั้น พวกมันกลับรู้ขอบเขต ไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม เพราะพวกมันรู้ดีว่า ตัวตนใดที่ออกมากระโดดโลดเต้นมากเกินไปย่อมมีจุดจบที่น่าสังเวชในบั้นปลาย ถ้าไม่ดึงดูดความสนใจของผู้รักษากฎระเบียบ เช่นยมโลกส่งคนขึ้นมาจัดการ อย่างนั้นก็ถูกฟ้าผ่าโดยตรง ทั้งเก็บกวาดจนสะอาดหมดจดและเรียบง่ายไม่ยุ่งยาก

ดังนั้น การที่เถ้าแก่ตรงหน้านี้เปิดเผยตัวตนที่แท้จริง เพราะคำพูดยั่วยุของนักพรตเฒ่าไม่กี่ประโยค พร้อมกับแสดงความเกรี้ยวโกรธ กระทั่งเปิดเผยแม้แต่รูปโฉมผีที่แท้จริง เรื่องนี้ไม่มีอะไรที่เข้าใจยากด้วยซ้ำ ยิ่งกว่านั้น คนที่กระตุ้นมันยังเป็นคนอย่างนักพรตเฒ่า นั่นก็ยิ่งเข้าใจง่ายเข้าไปอีก

มือของเถ้าแก่ยื่นออกมาทันที และล็อกไหล่ของนักพรตเฒ่าโดยตรง ด้านนักพรตเฒ่านั้นหยิบยันต์ของตัวเองออกมา และแปะไว้บนแขนของเถ้าแก่โดยตรงเช่นกัน

‘แซ่ดๆๆ ปุดๆๆ แซ่ดๆๆ…’

ชั่วขณะหนึ่งมีเสียงน้ำเดือดดังออกมา

…

ภายนอกบ้าน

ทนายอันรีบรุดเข้าไปข้างในก่อน แม้ว่าผีตัวนั้นในความคิดของเขาจะไม่มีความสามารถอะไรอื่นนอกจากวิ่งหนี แต่เขาก็ไม่วางใจปล่อยให้นักพรตเฒ่าเข้าไปรับมือกับมันเพียงลำพัง

เดินสองขามักจะมั่นคงกว่าเดินขาเดียวอยู่วันยังค่ำ จริงไหม

เหล่าจางก็อยากจะพุ่งเข้าไปเหมือนกัน เพราะเขาก็ดูออกว่าในตึกที่อยู่ตรงหน้ามีแสงกะพริบวาบถี่ๆ เห็นได้ชัดว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น แต่เมื่อเห็นว่าโจ๋วเจ๋อยังนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น เขาก็เลยยังยืนอยู่ตรงนั้นต่อ และทวนสามข้อกฏเกณฑ์ แปดข้อพึงระวังในหัวอีกรอบหนึ่ง

ไม่ใช่เขาไม่คิดว่าทนายอันอาจจะจงใจแกล้งเขาเล่น แต่ช่วยไม่ได้นี่นา เหล่าจางทำอะไรไม่เป็นเลยสักอย่าง

…

ยันต์นั้นได้ผลมากทีเดียว เขาทำให้เถ้าแก่สินเชื่อออนไลน์ได้รับบาดเจ็บรุนแรง แต่มันก็ปลุกนิสัยดุร้ายของเขาอย่างเต็มที่ด้วยเช่นกัน ชั่วขณะหนึ่ง นักพรตเฒ่ารู้สึกเพียงบ้านที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของตัวเองเริ่มมีน้ำไหลมาทั่วทุกสารทิศ ไม่นานน้ำทั้งห้องก็ท่วมมาจนถึงเอวของเขา เขารีบกระโจนไปทางริมหน้าต่างแล้วออกแรงทุบ แต่หน้าต่างตรงนั้นกลับล็อกด้วยระบบหน้าต่างนิรภัยจึงงัดไม่ออก จากนั้นเขาก็ลุยลงน้ำไปเปิดประตูอีกครั้ง แต่ประตูก็ถูกล็อกเอาไว้สนิทเช่นกัน เปิดอย่างไรก็เปิดไม่ออก

เวลานี้ น้ำท่วมมาจนถึงคอด้วยความเร็วที่ไม่คาดคิด ทันใดนั้นนักพรตเฒ่าก็พนมมือ เริ่มท่องบทสวดมนต์ของศาสนาพุทธ ใช่แล้ว คุณดูไม่ผิดหรอก คิดไม่ถึงว่านักบวชเต๋าอย่างเขาจะสวดมนต์ของศาสนาพุทธ หลังจากเปลี่ยนบทสวดไปสองสามบท เพราะจำได้เพียงท่อนหน้าสองสามประโยคเท่านั้น ท่อนหลังเขาลืมไปหมดแล้ว แต่การตอบสนองของนักพรตเฒ่าเร็วมาก รีบท่องอย่างเงียบๆ “ล้วนเป็นภาพลวงตา มันล้วนแล้วแต่เป็นภาพมายา ภาพลวงตาทั้งนั้น…”

ความรู้สึกหายใจไม่ออกสวนเข้ามา ความรู้สึกเปียกชื้นหนาวเย็นกระทบเข้ามา ภาพลวงตา ภาพมายา อ๊ากๆๆๆ มันสมจริงเกินไปแล้ว!

นักพรตเฒ่าเริ่มดิ้นรน ไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้อีกแล้ว แต่เมื่อไรที่คุณเริ่มดิ้นรน ก็มักจะหมายความว่าคุณได้เดินเข้าไปในกับดักที่ผีวางไว้แล้ว เมื่อไรที่คุณเริ่มเชื่อว่าคุณจมน้ำ ร่างกายของคุณก็จะเริ่มตอบสนองให้สอดคล้องกับ ‘ความคิด’ ของคุณโดยสัญชาตญาณ แล้วคุณก็จะ ‘จมน้ำตาย’ กลางอากาศ

“ยมโลกมีกฎระเบียบ กฎแห่งความตายไร้ความปรานี ทำลาย!”

ประตูถูกเปิดออก นักพรตเฒ่ามองเห็นเทวดาส่องแสงสีขาวเป็นประกายทั่วร่าง ใช่แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะสภาพไม่เอื้ออำนวย นักพรตเฒ่าอยากจะกระโดดคว้าใบหน้าของทนายอันเข้ามาหอมแรงๆ สักสองสามฟอด

ทนายอันพยักหน้าให้นักพรตเฒ่า และส่งสายตาบอกว่ายังมีผมอยู่ บอกว่าเขามาแล้ว ที่เหลือก็ให้เป็นหน้าที่ของเขาเถอะ เพียงแค่สบตาสื่อสารกัน จากนั้นทุกอย่างก็ดำเนินไปโดยไม่ต้องเอื้อนเอ่ยคำใด

ที่จริง ทนายอันรู้อยู่แล้ว ทั้งยังจงใจรออยู่ด้านนอกประตูพักหนึ่ง ก่อนจะเลือกปรากฏตัวออกมาในเวลาที่ ‘เหมาะสม’ ที่สุด นี่เป็นความนึกคิดเล็กๆ ของทนายอัน ไม่มีทางเลือก คนที่ไม่มีภูมิและหลังไร้สถานะก็มักจะต้องทุ่มเทจิตใจและพละกำลังที่มากขึ้นเพื่อช่วยตัวเองอยู่เสมอ

ในอดีต ทัศนคติของทนายอันที่มีต่อทุกคนในร้านหนังสือคือ นอกจากเถ้าแก่แล้ว ทั้งร้านหนังสือล้วนเป็นเศษขยะ… แต่เถ้าแก่นั้นสู้เศษขยะยังไม่ได้ด้วยซ้ำ

ทว่าตอนนี้ ต้องรีบประจบ!

เถ้าแก่สินเชื่อออนไลน์เริ่มบิดม้วนตัว บนโต๊ะมีโทรศัพท์มือถือวางอยู่เครื่องหนึ่ง คิดไม่ถึงว่าเขาในเวลานี้จะมุดเข้าไปในโทรศัพท์มือ

“คิดจะหนีเหรอ”

ทนายอันถลกแขนเสื้อแล้วพุ่งตรงเข้าไป มือกระดูกปรากฏขึ้น รีบคว้าโทรศัพท์มือถือทันที พยายามจะขวางทางหนีทีไล่ของอีกฝ่าย แต่ทว่า เรื่องแปลกประหลาดดันเกิดขึ้นในเวลานี้ โทรศัพท์มือถือแตกกระจายกลายเป็นฝุ่นผง ทนายอันรู้สึกเพียงปวดแปลบบนฝ่ามือ พอเงยหน้ามองก็พบว่ามีหนามหนาตำอยู่บนมือกระดูกของเขาเต็มไปหมด!

หมอกสีดำเริ่มถอยกลับ ขณะเดียวกัน จู่ๆ ก็มีเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือดังมาจากเพดาน มีเพียงสวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าทำไมด้านบนถึงมีโทรศัพท์มือถือซ่อนเอาไว้มากมายขนาดนั้น!

ทนายอันเงื้อฝ่ามือขึ้นและกระชากอย่างแรง เดิมทีเพดานก็ไม่ได้แข็งแรงเท่าไรนักจึงร่วงกราวลงมา แม้แต่โทรศัพท์สิบกว่าครื่องก็ร่วงลงมาด้วย แต่หมอกดำก็พุ่งเข้าหาโทรศัพท์มือถือ!

มีตั้งหลายเครื่องขนาดนี้ แกจะขวางฉันได้อย่างไร

แต่ทนายอันกลับไม่ได้ขวางมัน เพียงยิ้มและเอ่ยว่า “แกนึกว่าแกจะออกไปได้หรือไง”

…

“แกนึกว่าจะออกไปได้หรือไง” โจวเจ๋อที่นั่งอยู่ข้างนอกพึมพำกับตัวเอง พลางกางมือออก เล็บทั้งห้างอกยาวออกมา เปล่งประกายแสงสีดำประหลาดแวววาว ไอหมอกสีดำทั้งห้านิ้วเริ่มลอยฟุ้งในอากาศ ราวกับดวงไฟวิญญาณห้าดวงกำลังพุ่งขึ้นอย่างช้าๆ

“กาแฟ!” ทันทีที่พูดจบ ไอหมอกสีดำที่ทั้งหนาแน่นและยาวเฟื้อยทั้งห้าพลันตั้งขึ้น คล้ายกับกรงขังก็ไม่ปาน ปิดตายทางออกสู่ภายนอกของบ้านหลังนี้อย่างสมบูรณ์

หลังจากหมอกสีดำพุ่งเข้าโทรศัพท์มือถือไปได้ครึ่งทางก็ยัดเข้าไปไม่ได้อีก คล้ายกับท่อระบายน้ำตัน จะทำอย่างไรก็ไม่ไหลอย่างไรอย่างนั้น

ทนายอันคว้าหมอกสีดำด้วยมือกระดูกอย่างสบายๆ “แกกล้าแทงฉัน!”

“อ๊ากกกกกกกก!!!!!!!!!!!” มือกระดูกออกแรง ชายวัยกลายคนส่งเสียงร้องโหยหวนแฝงไปด้วยความไม่เต็มใจและไม่ยินยอมอย่างสุดซึ้งดังออกมาท่ามกลางหมอกสีดำ ใบหน้าของชายคนหนึ่งปรากฏขึ้น แทบจะคำรามใส่ทนายอัน “เป็นหนี้ก็ต้องชำระ เป็นเรื่องสัจธรรม เป็นหนี้ก็ต้องชำระ เป็นเรื่องสัจธรรม!”

คำพูดนี้เป็นความจริง

คำพูดนี้ไร้สิ่งใดมาหักล้างจริงๆ

เป็นหนี้ก็ต้องชำระ เป็นเรื่องสัจธรรมอย่างแท้จริง

ส่วนคนที่ครอบครัวเจ็บป่วยหรือเกิดเหตุไม่คาดคิดครั้งใหญ่ส่งผลให้ไม่สามารถชำระหนี้ได้ชั่วคราวเหล่านั้นโดยทั่วไปแล้ว มีเจ้าหนี้ไม่กี่รายที่จะเข้าไปทำให้เขาลำบากใจ ในเมื่อรู้แล้วว่าต่อให้บีบบังคับบีบคั้นสักแค่ไหนก็ไม่ได้อะไร แล้วจะบีบบังคับไปทำไม

แน่ละว่า พวกนั้นที่บีบบังคับให้ผู้หญิงค้าประเวณีนั้นไม่ต้องพูดถึง

แต่ทว่าในปัจจุบันนี้ ผู้คนที่เบี้ยวหนี้อาศัยช่องโหว่และใช้วิธีไร้ยางอายเอาเปรียบเพื่อนมนุษย์กลับมีมากขึ้นเรื่อยๆ เรียกได้ว่าเป็นกระแสสังคมเลยทีเดียว หัวเราะเยาะความจนแต่ไม่หัวเราะเยาะโสเภณี คนที่ยังยึดเอาบรรทัดฐานทางสังคมเป็นเส้นขีดจำกัดต่ำสุดมักถูกมองว่าเป็นคนโง่

นักพรตเฒ่ายังมีความรู้สึกเห็นอกเห็นใจเถ้าแก่ในหมอกสีดำนี้เล็กน้อย เพราะเขาเพิ่งอ่านเงื่อนไขของสัญญาไปเมื่อสักครู่ มันไม่นับว่าเป็นการกินดอกเบี้ยที่อุกอาจมากนัก

“โทษที ฉันไม่ฟังแกพล่ามหรอก แกฆ่าคนที่นี่ ถือว่าทุบฉัน…ทุบหม้อข้าวเถ้าแก่ของฉัน ซอรี่!” ทนายอันคลุกคลีอยู่ในระบบงานมานานมาก ใจจึงแข็งดุจเหล็ก จะหาเรื่องให้ตัวเองง่ายๆ ขนาดนั้นได้อย่างไร

แกสามารถเที่ยวเข่นฆ่าคนเบี้ยวหนี้ที่อื่นได้ ไม่แน่ฉันอาจจะตบมือและตะโกนร้องเฮอย่างมีความสุขหลังจากได้ยินข่าวด้วยซ้ำ แต่นี่ดันอุตริมาฆ่าคนในเขตแดนของร้านหนังสือ โทษทีว่ะ ตำแหน่งหน้าที่การงานกำหนดให้ต้องตัดสินอย่างนี้ แกต้องโดนจัดการให้สิ้นซาก

ไม่มีอะไรต้องลังเล ไม่มีอะไรต้องครุ่นคิด

แม้แต่นักพรตเฒ่าก็ยังคาดเดาในใจว่า เถ้าแก่สินเชื่อออนไลน์คนนี้เดิมทีน่าจะทำธุรกิจสินเชื่อออนไลน์ที่ค่อนข้างมีมโนธรรม อาจเป็นเพราะมีคนผิดนัดชำระหนี้มากเกินไป ทำให้บริษัทของตัวเองล้มละลาย สุดท้ายต้องจบลงด้วยการฆ่าตัวตาย แฝงไปด้วยรอยแค้นที่รุนแรง พอกลายเป็นผีจึงเริ่มฆ่าล้างแค้นลูกหนี้ที่เบี้ยวหนี้ผ่านแอปกู้เงินออนไลน์

เห็นใจอยู่หรอก แต่ก็ไม่มีทางหยุดได้จริงๆ นี่นา ถ้าแกไม่ถูกจัดการ ก็จะเที่ยวไล่ฆ่าคนต่ออีกไม่ใช่เหรอ

เมื่อคนเราตกอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ก็มักเลือกที่จะเงียบเสมอ

ทนายอันบีบขยี้หมอกดำแน่นจนหมอกดำเริ่มเดือดและเหือดระเหยไป เห็นได้ชัดว่าเขาคงอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว แต่ทนายอันกลับหันมองออกไปนอกหน้าต่าง พลางตะโกนว่า “เถ้าแก่ จะลองหน่อยไหมครับ”

โจวเจ๋อไม่ตอบ แต่ทนายอันสะบัดหมอกดำออกไปแล้ว หมอกดำลอยลิ่วไปทางหน้าต่าง

โจวเจ๋อขยับฝ่ามือกดอัดลงไปต่อ!

ไอหมอกสีดำห้าสายถ่ายโอนลงมาทันที ไม่ได้รัดมันเพื่อฆ่าให้สิ้นซาก แต่กลับย้ายมันไปยังพื้นที่ที่เกือบจะปิดกั้นเอาไว้อย่างสิ้นเชิง เหลือเพียงทางเดียวสำหรับมัน และทางนี้ยังตรงกับทางที่เหล่าจางยืนอยู่อีกต่างหาก

เหล่าจางรู้สึกว่าจู่ๆ ร่างกายของเขาก็เย็นลงทันที คล้ายกับเขาตกลงไปในห้องใต้ดินน้ำแข็ง ลมเย็นหอบหนึ่งพัดเข้ามา ทำเอาวิสัยทัศน์การมองเห็นและเส้นผมของเขายุ่งเหยิง

นี่มันมาแล้วสินะ!

เหล่าจางไม่เข้าใจความเข้าขากันระหว่างเถ้าแก่และทนายอันสักนิด

วินาทีนี้เอง ความระมัดระวังและสัญชาตญาณของตำรวจอาชญากรรมที่มีอายุงานยี่สิบปี ทำให้เขายืนตัวตรงและร้องเพลงด้วยสีหน้าขึงขังจริงจังทันที

“ทหารปฏิวัติทุกคนต้องจำไว้~~~ สามข้อกฎเกณฑ์ แปดข้อพึงระวัง…”

……………………………………………..