ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล - ตอนที่ 760 ศัตรูเจอหน้ากัน!

ตอนที่ 760 ศัตรูเจอหน้ากัน!

ใครจะไปรู้ว่าหลี่ว์เย่าจู่ไปหาแบบสร้างบ้านที่มาพร้อมค่ายกลมาจากที่ไหน และยิ่งไม่รู้ว่าเขาไปเก็บสะสมสิงโตเก่าตัวนี้มาจากที่ไหนกันแน่ แถมยังใช้บ้านของตัวเองเป็นที่ตั้งค่ายกล ผนึกสิงโตตัวนั้นอยู่ในห้องใต้ดินของบ้านตัวเอง!

แน่นอนว่า คนธรรมดาคนหนึ่งใช่ว่าจะไม่มีทางได้เจอสิ่งที่เหนือความคาดหมาย เหมือนตอนแรกที่นักพรตเฒ่าถูกมอมเหล้าให้ซื้อใบจองซื้อหุ้นเป็นกอง แต่ตอนนี้ ปัญหามาแล้ว สิงโตของภาพวาดหมึกดำเห็นได้ชัดว่าจงใจมาหา ‘ร่างจริง’ ของตัวเอง ถ้าหากปล่อยให้ทั้งสองตัวสื่อสารกัน เช่นนั้นคงเป็นเรื่องใหญ่แน่

อันที่จริง คุณคิดว่ามันแข็งแกร่งมากแค่ไหน พลังต่อสู้น่ากลัวเพียงใด พูดไม่ถูกจริงๆ แต่ภายในร่างสิงโตตัวนี้มีพลังปราณที่เป็นพลังบวกอันยิ่งใหญ่หล่อเลี้ยงมานานนับร้อยปี!

คนของยมโลก วิ่งมายังโลกมนุษย์ตัวเตี้ยลงสามส่วนในพริบตา เมื่อต้องเผชิญหน้ากับพลังบวกอันยิ่งใหญ่เช่นนี้ จึงเหลือครึ่งตัวทันที

นี่คือศัตรูกันโดยธรรมชาติ ทำอะไรไม่ได้ เถ้าแก่โจวเป็นทั้งผู้จับกุมและผีดิบ ยิ่งโดนข่มหนัก!

โดยเฉพาะภาพวาดเหล่านั้น รวมทั้งแก่นแท้พลังปราณและจิตวิญญาณที่ไหลออกจากภาพวาด เหมือนมีดเล่มหนึ่ง แทงเข้าไปในก้นบึ้งหัวใจของโจวเจ๋อซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างรุนแรง

เหล่าจางยังคงดึงภาพวาดหมึกดำบนตัวเหมือนเดิม ตอนนี้เห็นเถ้าแก่ของตัวเองต้านไม่ไหว สิงโตที่แปะอยู่บนตัวกำลังพุ่งมาหาตัวเองโดยตรง เหล่าจางตอบสนองเร็วมาก เขาเริ่มลากภาพวาดหมึกดำวิ่งออกไปอย่างบ้าคลั่ง เพราะมีการรั้งกัน ดังนั้นจึงวิ่งไม่เร็วมาก แต่สิงโตที่วิ่งไล่อยู่ข้างหลัง ใต้ร่างก็มีเถ้าแก่โจวลากดึงเอาไว้ ความเร็วจึงลดลง

ทว่าสุดท้ายแล้วนี่ไม่ใช่แผนระยะยาว ระยะห่างของทั้งสองฝ่ายใกล้กันมากขึ้นเรื่อยๆ!

ชายชราจมูกแดงรีบพุ่งเข้าไปทันที สองมือจับสิงโตตัวนั้นพร้อมกับโจวเจ๋อ ‘พรวด!’ ชายชรากระอักเลือดอีกครั้งพ่นใส่ใบหน้าของเถ้าแก่โจวโดยตรง

เถ้าแก่โจวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ อยากจะต่อยตาแก่คนนี้จริงๆ!

‘โหม่งหม่งๆ!’ เสียงตีฆ้องดังกึกก้องข้างหูไม่หยุด ความรู้สึกเช่นนี้ทรมานเสียจริง ทรมานเหมือนกระตุกวิญญาณออกจากร่าง

“โฮก!” และในเวลานี้ เสียงคำรามด้วยความโกรธดังมาแต่ไกล ปีศาจลิงกำลังวิ่งตะบึงมา จากนั้นมาอยู่ข้างหลังเหล่าจางโดยตรง แล้วทุบสองมือลงไป! ‘โครม!’ สิงโตถูกทุบลงไปกองกับพื้น โจวเจ๋อกับชายชราจึงปล่อยมือ ร่วงลงไปอีกด้าน

ความรู้สึกมึนศีรษะแฝงไปด้วยความรู้สึกไม่สมจริง เหมือนถูก ‘ล้างพิษ’ ตั้งแต่หัวจรดเท้า โจวเจ๋อกลับฝืนลืมตาจริงๆ แล้วไม่มีบาดแผลตามตัวอะไร เขามองไปทางเหล่าจาง แล้วตะโกนว่า “วิ่ง!”

เวลานี้ เหมือนกุญแจสองดอก ดอกหนึ่งอยู่ตรงนี้ อีกดอกหนึ่งอยู่ที่ตัวเหล่าจาง ขอเพียงเหล่าจางนำกุญแจดอกนั้นวิ่งไปให้ไกล ก็จะควบคุมปัญหาได้

ปีศาจลิงอารมณ์ร้อนมาก ในดวงตาของมันเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอย เห็นได้ชัดว่าได้รับผลกระทบ แต่ปีศาจลิงไม่เหมือนคน คนหลังจากได้รับผลกระทบจะรู้สึกหมดแรง แต่เจ้าลิงกลับแสดงท่าทางโวยวายบ้าคลั่งอย่างเต็มที่!

“โฮก!” เจ้าลิงน้อยยกสิงโต แล้วทุ่มไปบนพื้นไม่หยุด!

‘โครมๆๆ!’ ทุ่มติดต่อกันสามที สิงโตก็ยังไม่เละ แต่เจ้าลิงทุบจนเข่าทรุดแล้ว!

เจ้าลิงคุกเข่าบนพื้นเสียงดัง ‘พลั่ก!’ ร่างเริ่มหดตัวอย่างรวดเร็ว ดวงตา หู จมูก ปากล้วนมีแต่เลือด น่าอนาถเป็นอย่างยิ่ง

แต่เวลานี้ สิงโตสะบัดเจ้าลิงออก พุ่งเข้าหาเหล่าจางที่วิ่งไปไม่ไกล เจ้าลิงน้อยคุกเข่าฟุบตัวอยู่บนพื้น อุ้งมือเล็กยื่นเข้าไปในกระเป๋าสะพายใบเล็กของตัวเอง หยิบสมุดหยินหยางออกมา แล้วโยนออกไป!

“เหมียว!” สมุดหยินหยางลอยอยู่กลางอากาศ แมวดำปรากฏตัว กระโจนเข้าใส่สิงโตโดยตรง! ทว่าแมวดำเหมือนจะว่องไวกว่า พูดให้ถูกต้องก็คือ มันรู้จักเอาตัวรอด ไม่ได้ปะทะกับสิงโตโดยตรง แต่อ้อมไปข้างลำตัว

ตอนที่สมุดหยินหยางร่วงลงมา แมวดำกลายร่างเป็นลำแสงสีดำหลายสาย ห่อหุ้มทั้งตัวของสิงโตไว้

“ผิดแล้ว!” โจวเจ๋อลุกขึ้น ลังเลเล็กน้อย แต่ก็พุ่งไปหาสิงโตตัวนั้น

เขาไม่มีบาดแผลตามร่างกาย แต่ผลกระทบและบาดแผลทางสติและจิตวิญญาณ กลับเป็นเรื่องจริง แต่ไม่มีทางอื่น เวลานี้ต้องหัวแข็งฝ่าไปให้ได้!

‘ครืน!’ เถ้าแก่โจวแสดงตัวอีกครั้ง สองมือจับสิงโต ร่างกายสั่นทันที “ซี้ด…” โจวเจ๋อสูดลมเย็นเข้าปาก โครงหน้าเริ่มบิดเบี้ยวน่ากลัวขึ้นมา แต่เถ้าแก่โจวยังไม่ปล่อยมือ เขี้ยวทั้งสองข้างเปล่งประกายแสงอันหนาวเย็นสะดุดตา

“ไปจับตัวนั้น จับตัวนั้นมา!” โจวเจ๋อแบกรับความเจ็บปวดมหาศาลพร้อมกับด่าแมวดำตัวนี้ นี่คือร่างจริง แกจับเข้าสมุดหยินหยางได้แหรอ! แกมองมันเป็นกระเป๋ามิติแปลกประหลาดของโดราเอมอนหรือไง!

แมวดำรวมตัวอย่างรวดเร็ว พาสมุดหยินหยางไปตรงหน้าเหล่าจาง ตอนที่ผ่านตัวของโจวเจ๋อ แมวดำจากเดิมที่มีใบหน้าสีดำ พลันหน้าแดงเล็กน้อย

โจวเจ๋อตะคอกด้วยความโกรธอีกครั้ง แสดงความเด็ดเดี่ยวจากในดวงตา วินาทีนั้น เขารู้สึกเหมือนย้อนกลับไปตอนที่อยู่ภูเขาคะฉิ่น แต่ความบิดเบี้ยวของสติและความแตกร้าวของจิตวิญญาณ กลับยังอยู่เหมือนเดิม ความเด็ดเดี่ยวในตอนนี้ เรียกได้ว่าความเด็ดเดี่ยวเท่านั้นจริงๆ

แมวดำพุ่งไปอยู่ข้างกายเหล่าจาง สมุดหยินหยางตกลงไป เกิดพลังดึงดูดขนาดใหญ่ ดึงภาพวาดหมึกดำบนตัวเหล่าจางออกโดยตรง

และสิงโตที่อยู่กับโจวเจ๋อ ดูเหมือนจะได้รับการกระตุ้นอันยิ่งใหญ่ เริ่มสั่นขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง

“จริงๆ เลย!” โจวเจ๋อมีเลือดไหลที่มุมปาก

ส่วนลึกสุดของวิญญาณ ภูเขาไท่ซานลูกนั้นเริ่มไหวเอนโดยสัญชาตญาณ ทำท่าจะออกมา!

ทว่าชายหนุ่มที่ร่างกายส่วนบนเปลือยเปล่ากลับหัวเราะเบาๆ ยื่นมือตบภูเขาไท่ซานที่อยู่ใต้ร่าง เอ่ยว่า “รอ…เขา…เอ่ย…ปาก…ขอร้อง…พวก…เรา…”

“โฮก!” โจวเจ๋อคำราม รู้สึกเหมือนลำคอของตัวเองเริ่มมีเลือดออกมา แต่เขายังคงคุกเข่าข้างหนึ่งบนพื้น ใช้ไหล่แบกสิงโตตัวนั้น!

และอีกด้านหนึ่ง เหล่าจางฉุดดึงไม่หยุด แมวดำกัดไม่หยุดเช่นกัน สมุดหยินหยางหมุนวนอย่างต่อเนื่อง

ในที่สุด ภาพวาดหมึกดำนั่นก็ถูกดึงเข้าไปอยู่ในสมุดหยินหยางแล้ว ‘แปะ!’ เสียงดังสดใส สมุดหยินหยางปิดลงแล้วร่วงลงสู่พื้น บนหน้าปก มีสิงโตตัวหนึ่งหมอบอยู่ข้างแมวดำอย่างหมดอาลัยตายอยาก

และทางด้านของโจวเจ๋อนั้น อุปกรณ์เชิดสิงโตนี้ก็หยุดลงในท้ายที่สุด ดูเหมือนจะเข้าสู่ห้วงแห่งการหลับใหล

‘พลั่ก’ โจวเจ๋อตัวทรุดลงไปบนพื้น ในหูของเขายังได้ยินเสียงเสียดสีแสบแก้วหูแว่วมาไม่หยุด ความรู้สึกฉีกขาดของจิตวิญญาณ ยิ่งทำให้เขาเจ็บปวดแสนเข็ญ เหมือนความรู้สึกที่ยังค้างอยู่หลังจากถึงจุดสุดยอดแล้ว…

กระบวนการเมื่อครู่ ไม่ทิ้งบาดแผลตามร่างกาย แต่ความเจ็บปวดและทรมานในตอนนี้ มีแต่คนที่อยู่ในเหตุการณ์เท่านั้นที่รู้ดี

ชายชราจมูกแดงคลานขึ้นมาอย่างยากลำบาก แล้วพุ่งไปทางสมุดหยินหยาง

“เจี๊ยกๆๆ!!!!!!” เจ้าลิงน้อยรีบวิ่งล้มลุกคลุกคลานมาขวางชายชราจมูกแดง สมุดหยินหยางเล่มนี้ เป็นของเล่นของมัน เป็นของของเถ้าแก่ เป็นทรัพย์สินของร้านหนังสือ ไม่อนุญาตให้คนอื่นแตะต้อง!

ในจุดนี้ เจ้าลิงน้อยไม่เหมือนนักพรตเฒ่า นักพรตเฒ่ารู้สึกว่าเงินเป็นเผือกร้อนในมือ ไม่ปล่อยออกไปจะไม่สบาย แต่เจ้าลิงได้สืบทอดนิสัยที่ดีของเถ้าแก่โจวไป

“ไป เจ้าลิง หวงของจริง ฉันเป็นคนโลภของของคนอื่นหรือไง! ฉันไม่ว่าเกิดหรือตายมีแต่ทำเรื่องถูกต้องเท่านั้นไม่ใช่อันปู้ฉี่คนเฮงซวยนั่น เอ๊ะ นี่คือสมุดหยินหยาง อาวุธของผู้พิพากษา!!!!!!!! โอ้วๆๆๆ!!!!!!” ชายชราจมูกแดงจู่ๆ ก็อ้าปาก น้ำลายหยดทันที

เวลานี้เหล่าจางเดินเข้ามา ถึงแม้จะเหนื่อยหอบ แต่เมื่อเทียบกับพวกเถ้าแก่ เขาสบายกว่าเยอะมาก

เขาโน้มตัวเก็บสมุดหยินหยางขึ้นมา เห็นชายชราจมูกแดงน้ำลายไหลอยู่ตรงหน้า เหล่าจางหัวเราะทันที และยังจงใจส่ายสมุดหยินหยางไปมาต่อหน้าชายชรา “เคยเห็นไหม เคยเห็นหรือเปล่า ”

ชายชราพยักหน้าทันที เหมือนลูกเจี๊ยบจิกข้าว

“ไม่ให้คุณหรอก ไม่ให้คุณ” เหล่าจางก็ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงชอบแกล้งชายชราคนนี้ แต่เมื่อเห็นชายชราโกรธไม่พอใจ เขาก็ยิ่งดีใจ รู้สึกสนุก รู้สึกมีความสุข เขาก็ไม่รู้ว่าตัวเองที่สุขุมมั่นคงมาตลอดทำไมถึงเป็นแบบนี้

ชายชราจมูกแดงเลียริมฝีปาก กดสียงต่ำเอ่ยว่า “ไอ้หนู คิดว่าผู้ตรวจสอบแกล้งเล่นได้ง่ายๆ เหรอ”

“คุณก็ลองดูสิ”

ชายชราหันไปมอง เป็นโจวเจ๋อที่คลานขึ้นมาจากพื้น ถึงแม้สีหน้าจะดูซีดขาว แต่ตอนที่คนหนุ่มคนนี้ต่อสู้กับสิงโตเมื่อครู่ เขาเห็นอยู่ในสายตา

สิงโตตัวนั้น ในมุมมองของชายชรา จริงๆ แล้วคืออาวุธที่เพิ่มพลังด้านบวกอันยิ่งใหญ่ พลังอานุภาพเยอะไหม ไม่เยอะหรอก พลังทำลายล้างแข็งแกร่งไหม ก็ไม่แข็งแกร่ง แต่กลับเป็นมือปราบตัวนอกรีตทุกอย่าง

“เหอะ” ท้ายที่สุดแล้วชายชราจมูกแดงก็รู้สึกหวั่นใจในตัวโจวเจ๋อเล็กน้อย แต่ก็ยังเอ่ยว่า “อย่ามาหาเรื่องฉัน ไม่อย่างนั้น…”

โจวเจ๋อกวาดตามองชายชราหนึ่งที เอ่ยอย่างไม่เกรงใจ “ผมยังไม่เคยเก็บสะสมป้ายของผู้ตรวจสอบเลย”

“…” ชายชราจมูกแดง การข่มขู่ เป็นการข่มขู่เอาชีวิต เป็นการข่มขู่ชัดๆ!

อันที่จริง ถ้าหากไม่เห็นแก่การลงมือช่วยเหลือเของชายชราจมูกแดงก่อนหน้านี้ แค่ท่าทีที่อีกฝ่ายแสดงออกต่อสมุดหยินหยางเมื่อครู่ ก็มากพอที่โจวเจ๋อรู้สึกอยากจะฆ่าแล้ว

ยมทูต เขาฆ่ามาไม่น้อย แต่ผู้ตรวจสอบ เหอะๆ ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ในนรกกับเจ้าโง่ หนึ่งรอบของพระจันทร์สีเลือด มีผู้พิพากษาและผู้ตรวจสอบดับสูญไปเท่าไรแล้ว

บางครั้ง เถ้าแก่โจวเองยังคิดว่าตัวเองคือต้นแบบของการต่อต้านระบบ

“ได้ๆ โอเคๆ ฉันชอบนิสัยแบบนี้ เอ๊ะ ฉันแค่อยากดูเฉยๆ ตอนแรกถ้าไม่ใช่เพราะไอ้โง่คนนั้นหลอกฉัน ฉันยังพอมีโอกาสเลื่อนขั้นเป็นผู้พิพากษา มีหรือจะเหมือนตอนนี้ กลายเป็นคนที่มีความผิดติดตัวครึ่งหนึ่ง อย่าให้ฉันเห็นมันอีกนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะฉีกเนื้อกินมันทั้งเป็น!”

เวลานี้รถเก๋งคันหนึ่งขับเข้ามาอย่างรวดเร็ว เบรกเอี๊ยดแล้วหยุด!

ทนายอันผลักประตูรถ พูดบ่นว่า “แม่งเอ๊ย เจ้าลิงบ้าไม่รอฉันเลย วิ่งเร็วชะมัด ฉันขับรถเร็วหนึ่งร้อยยี่สิบกิโลเมตรต่อชั่วโมงก็ยังตามแกไม่ทัน!”

ชายชราจมูกแดงตัวสั่นทันที แล้วหันหน้า สายตาจ้องมองทนายอันที่เพิ่งลงจากรถเขม็ง!

……………………………………………………………………….