ยอดกุ๊กบุกแดนเซียน - บทที่ 243 รู้อย่างนี้ นางไม่มาแล้ว
บทที่ 243 รู้อย่างนี้ นางไม่มาแล้ว
หลิงเยว่พูดว่าจะไป นางจึงไม่ได้ลังเล แต่ก่อนไปนางยังได้ไปที่บ้านตระกูลเซี่ย ฮวนฮวนยังอยู่ในร่างของดอกไม้โลหิตปีศาจ นางจึงพาไปด้วย
ฮูหยินเซี่ยร้องไห้จนแทบจะกลายเป็นแม่น้ำ นางอโอสถกจะตามไปด้วย แต่ในเมืองฝู่ซางยังมีบุตรชายอีกคนอยู่ นางจึงไม่อาจใจร้ายทิ้งบุตรชายไว้คนเดียวได้
“ท่านอย่าไปเลย”
หลิงเยว่ปฏิเสธผู้พิทักษ์อย่างนายท่านตระกูลเซี่ย เขาเป็นปีศาจ หากบังเอิญว่านางต้องสู้กับเขาเพื่อแย่งร่างแยกของปีศาจ นางคงจะสู้ไม่ได้แน่
หัวหน้าปีศาจอย่างนายท่านตระกูลเซี่ยไม่ยอม เขาจะตามไปด้วยให้ได้
“ท่านพ่อ ท่านอาจารย์หลิงจะดูแลฮวนฮวนเอง ท่านพ่ออย่ารบเร้านางเลย”
นี่เป็นครั้งแรกที่ฮวนฮวนพูดด้วยร่างจริง เสียงเล็กที่คุ้นเคยทำให้ฮูหยินยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม
เพียงแค่หลิงเยว่ ก้าวออกจากเมืองก็จะพบกับการไล่ล่า คาดว่าออกไปได้ไม่เท่าไหร่ คงจะต้องตายที่หน้าประตูเมืองแล้ว นางจะวางใจได้อย่างไรที่จะให้หลิงเยว่พาลูกสาวตัวน้อยไปตายด้วยกัน
การที่ถูกลูกสาวสุดที่รักพูดเช่นนั้น ทำให้หัวใจของนายท่านตระกูลเซี่ยสลาย นี่เขาเป็นถึงแม่ทัพปีศาจ จะกลายมาเป็นตัวถ่วงนางได้อย่างไรกัน?
หลิงเยว่แปลงร่างเป็นอวี้เจินต่อหน้าทั้งสองคน
นายท่านและฮูหยินตระกูลเซี่ย “?”
“เป็นอย่างไรบ้าง ฝีมือการปลอมตัวของข้าใช้ได้ไหม?”
แม้แต่ระดับการบำเพ็ญก็ยังแสร้งเป็นขอบเขตปฐมวิญญาณ ถ้าไม่ใช่เพราะเสียงยังเป็นเสียงเดิม นายท่านและฮูหยินเซี่ยคงจะคิดว่าหลิงเยว่ถูกสับเปลี่ยนตัวไปต่อหน้าต่อตาเสียแล้ว
“ถ้าไม่มีฝีมือสักนิด ข้าจะกล้าออกจากเมืองหรือ?”
หลิงเยว่เปลี่ยนน้ำเสียง พูดราวกับว่าตนเองเป็นอวี้เจินตัวจริง นางเชิดคางอย่างหยิ่งยโส แล้วก้าวเดินอย่างองอาจออกจากจวนตระกูลเซี่ยไปได้สำเร็จ มุ่งหน้าตรงไปนอกเมืองทันที
เมื่อผ่านถนนชิงเฟิงเหลียวหลังมองกลับไป ถนนหนทางได้สร้างแล้วเสร็จ ร้านค้าก็ปรากฏออกมาแล้ว แค่ค่าเช่าก็เพียงพอให้ครอบครัวหโอสถงอยู่สุขสบายแล้ว
เดินมาถึงประตูเมืองหลิงเยว่สูดลมหายใจเข้าเพื่อให้กำลังใจตนเองสักครู่ แล้วก้าวเท้าออกจากประตูเมืองอย่างเด็ดเดี่ยว
นายท่านตระกูลเซี่ยแอบอยู่ในรอยแยกมิติ มองดูหลิงเยว่เดินออกไปทีละก้าว ไม่มีความผิดปกติเกิดขึ้น…
ไม่มีอะไรเกิดขึ้นแม้แต่น้อย!
หลิงเยว่คลายกังวลลง หยิบโอสถนบินออกมาลำหนึ่งแล้วกระโดดขึ้นไป ออกจากเมืองฝู่ซางอย่างรวดเร็ว
“อะไรนะ? อาจารย์…” อาจารย์ใหญ่ปิดปากของเซี่ยซินรุ่ย พลางมองซ้ายมองขวาก่อนจะกระซิบเบา ๆ “เจ้าพูดเบา ๆ อย่าเพิ่งแพร่ข่าวออกไป ซ่อนเอาไว้ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้”
เซี่ยซินรุ่ยมองไปทางเบื้องหน้า ทันใดนั้นก็รู้สึกหดหู่ใจ อาจารย์จะจากไปไม่บอกอะไรเขาสักคำ
“นี่คือจดหมายที่หลิงเยว่ฝากมาให้เจ้า”
อาจารย์ใหญ่ยื่นจดหมายมาหนึ่งฉบับ เซี่ยซินรุ่ยคว้าไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อรู้ว่าตนเองสามารถสำเร็จการศึกษาได้แล้ว และของขวัญสำเร็จการศึกษาคือเจ้าตะขาบมรกตสี่ปีกที่อยู่กับเขามาตลอด เซี่ยซินรุ่ยร้องไห้โฮออกมาอย่างน่าสมเพช ไม่ต่างจากฮูหยินเซี่ยในตอนนี้
อาจารย์ใหญ่ซึ่งแปลงกายเป็นผู้ส่งสาร เดินส่งจดหมายให้นักเรียนทีละคน ส่งหนึ่งฉบับร้องไห้หนึ่งคน
แม้แต่ซีชางที่ยังสำเร็จการศึกษาไม่ได้ แต่ยังได้รับของขวัญสำเร็จการศึกษาล่วงหน้า ดวงตาก็แดงก่ำไปหมด ซีหลินกอดตะขาบมรกตพลางร้องไห้ราวกับว่าพ่อแม่ของตนเองเพิ่งตายไป
“ทำไมอาจารย์ถึงไม่พาข้าไปด้วยกันด้วย ฮือ…”
เพื่อปิดข่าวการจากไปของหลิงเยว่ เหล่านักเรียนก็ไม่กล้าร้องไห้เสียงดังจนเกินไป รอให้พวกเขาเก่งกว่านี้อีกสักหน่อยแล้ว พวกเขาจะต้องตามหาอาจารย์หลิงให้เจอ!
หัวหน้าตะขาบมรกตที่แปลงร่างเป็นหนอนจิ๋วโกรธแทบคลั่ง หนำซ้ำลูกหลานของตนเองยังถูกส่งออกไปอีกแล้ว ถ้าปล่อยให้มีเวลาอีกสักหน่อย เกรงว่านางจะส่งลูกหลานของตนเองทั้งหมดออกไปให้หมดเลยกระมัง!
“ข้าถามเรื่องนั้นแล้ว พวกมันสมัครใจเอง ข้าไม่ได้บังคับ”
หลิงเยว่ส่ายหน้าอย่างใสซื่อ รวมถึงตัวที่ให้ตระกูลหโอสถงไปด้วย เจ้าตะขาบมรกตตัวน้อยนั้นชอบเด็กน้อยตั้งแต่แรกเห็น ไม่ใช่ความผิดของนาง
“พวกตะกละ!”
หัวหน้าตะขาบมรกตซุกตัวอยู่บนบ่าของหลิงเยว่ ดวงตาสีแดงฉานเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว
พวกมันตะกละได้มากกว่าท่านหรือไม่?
หลิงเยว่เหลือบมองหัวหน้าตะขาบมรกตที่โกรธจนพองขนหยิบอมยิ้มฟื้นปราณขึ้นมาอม
“เอาไป”
“ข้าบอกเจ้านะเจ้ามนุษย์เปราะบางน้อย อย่าคิดว่าจะใช้ของเล็ก ๆ น้อย ๆ มาซื้อใจข้าแล้วข้าจะหายโกรธ…”
แววตาสีแดงฉานของเจ้าหัวหน้าตะขาบมรกตเห็นโอสถแปลงร่างสองเม็ดในขวดใบเล็กก็พูดคำว่าโกรธไม่ออก เคี้ยวขนมในปากอย่างมีความสุข กอดขวดโหลโอสถไว้แน่น
“ฮึ! สองเม็ดเอง ท่านยังติดค้างข้าอีกกี่เม็ด!”
“นับเป็นสองร้อยเม็ดได้หรือไม่”
หนึ่งหมื่นล้านเม็ด เพียงสองพันล้านเท่านั้น นางหามาได้อยู่แล้ว! หลิงเยว่เชื่อมั่นในตนเอง!
หัวหน้าตะขาบมรกตกอดโอสถอยากจะกระโดดโลดเต้น แต่เพื่อรักษาภาพลักษณ์จึงทำได้เพียงพ่นเสียงฮึอย่างเย่อหยิ่ง
หนึ่งคน หนึ่งตัว และหนึ่งดอกไม้บินออกห่างจากเมืองฝู่ซางเรื่อย ๆ บินนานถึงสองเดือนกว่าจะเข้าเขตเฉียนซี หากต้องการไปถึงสนามรบโบราณเฉียนซีได้สำเร็จคงต้องบินอีกราวสามเดือน
“ยานบินลำนี้ช่างช้าเสียจริง!”
หัวหน้าตะขาบมรกตบ่นด้วยความไม่พอใจ ว่าหากเป็นเขา เขาคงจะไปถึงสนามรบนั้นได้ในไม่กี่เดือนแล้ว
หลิงเยว่ลูบไล้ดอกไม้ที่นางใช้แทนดอกไม้ประดับผม กลีบดอกไม้โลหิตปีศาจมีความโดดเด่นมากเกินไป นางจึงใช้คาถาปลอมตัว แปลงกลีบดอกไม้โลหิตปีศาจให้เป็นดอกอวี้หลันฮวาสีทอง ซึ่งเข้ากันได้ดีกับชุดกระโปรงสีดำของนาง
ใบหน้าที่แท้จริงนั้นเป็นใบหน้าอันอ่อนเยาว์ของอวี้เจิน
“เจ้าเปราะบางน้อย เจ้าดูเถิด จดหมายไล่ล่าเจ้าได้ส่งไปถึงเฉียนซีแล้ว” หัวหน้าตะขาบมรกตหรี่ตาสีแดงเล็ก ๆ มองซ้ายแลขวา พวกเขาเพิ่งจะเข้าเขตเมืองเล็ก ๆ ชายแดนของเฉียนซี ก็เห็นใบประกาศจับกุมที่มีใบหน้าของหลิงเยว่ ติดอยู่ทั่วกำแพงเมือง ทำให้ผู้คนในเมืองต่างหยุดมอง
“หญิงสาวผู้นี้ได้ก่อเรื่องอะไรขึ้นกัน ทำไมหอจี้ซื่อจึงได้ออกจดหมายไล่ล่าทั่วดินแดน”
“ข้าเพิ่งเดินทางมาจากเมืองข้าง ๆ ที่นั่นก็มีใบประกาศจับกุมหญิงสาวผู้นี้เช่นกัน”
“ได้ยินว่านางได้ระเบิดหอจี้ซื่อที่เมืองฝู่ซาง และยังนำผู้คนไปกวาดล้างอิทธิพลของหอจี้ซื่อในเมืองฝู่ซางจนหมดสิ้น…”
ฝูงชนที่มุงดูต่างสูดหายใจด้วยความตกใจ นี่นางกล้าขนาดไหนกัน ถึงกล้าไปยุ่งกับหอจี้ซื่อแล้วยังยุ่งจนไม่มีชิ้นดีเช่นนี้ นางอยากตายหรืออย่างไร?
จากสถานการณ์ตอนนี้ หากหลิงเยว่กล้าออกจากเมืองฝู่ซาง… ไม่สิ เมืองปราบมารแห่งนี้ นางคงต้องตายแบบไร้ที่ฝังอย่างแน่นอน
“ท่านทั้งหลายรู้หรือไม่ว่าเหตุใดเมืองฝู่ซางจึงได้เปลี่ยนชื่อเป็นเมืองปราบมาร?”
“ข้ารู้ ตามคำร่ำลือกล่าวกันว่าหลิงเยว่ได้คิดค้นสุราชนิดหนึ่งที่สามารถก้าวข้ามขอบเขตและกำจัดมารในใจได้ ไม่เพียงช่วยให้ผู้คนพัฒนาระดับการบำเพ็ญเท่านั้น แต่ยังช่วยให้หลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับมารในใจได้อีกด้วย!”
“ชื่อเมืองปราบมารนั้นมาจากตรงนี้ และหญิงสาวผู้นี้ก็ได้กำไรจากสุราปราบมารเป็นหินวิญญาณขนาดกลางทีเดียว!”
ทั้งสนามเงียบกริบ ทั้งอิจฉาและชื่นชม
ทำไมความแตกต่างระหว่างผู้คนถึงได้มากมายนัก พวกเขายังต้องต่อสู้เอาเป็นเอาตายเพื่อหินวิญญาณหนึ่งหรือสองก้อน แต่หญิงสาวผู้นี้กลับมีหินวิญญาณเป็นเหมืองแร่ของตนเองแล้ว!
นางเพียงคนเดียวก็เท่ากับสำนักลัทธิขนาดกลางแห่งหนึ่งแล้ว!
“ข้ายังทราบอีกด้วยว่าสาเหตุที่เรื่องราวบานปลายเช่นนี้ เป็นเพราะตึกจื้อซื่อปรารถนาสูตรลับของสุราปราบมาร…”
มุมปากหลิงเยว่กระตุก นางมิได้มีอารมณ์จะรับฟังต่อแล้ว โชคดีที่นางมองการณ์ไกล มิได้ใช้ใบหน้าตนเองมายังเมืองเฉียนซี มิเช่นนั้น ผลลัพธ์คงเลวร้ายยิ่งนัก
กระนั้น ภาพวาดบนหมายจับก็วาดได้งดงามและเหมือนจริงเสียเหลือเกิน ช่างงดงามยิ่งนัก
ทว่าหมายจับที่กระจายอยู่ทั่วทั้งเมืองเช่นนี้ ก็ขัดขวางความตั้งใจของหลิงเยว่ที่จะพักฟื้นที่นี่สักหนึ่งราตรีแล้ว นางยังคงต้องไปที่สนามรบโบราณเฉียนซีเพื่อรอคอยการเปิดวิหารเสินโม่ต่อไป
“พี่… พี่สาวอวี้?!”
หลิงเยว่เผลอหันกลับไปโดยไม่รู้ตัว
เด็กหนุ่มวิ่งเข้ามาหาด้วยขาสองข้างที่ก้าวพร้อมกันทีละสามก้าว “แท้จริงแล้วเป็นท่านพี่สาวอวี้ ท่านมิได้บอกหรือว่าจะเดินทางมาถึงเฉียนซีในอีกประมาณหนึ่งเดือนก่อนหน้านี้?”
“โอ้! เหตุใดท่านถึงแต่งกายเช่นนี้ มิได้เหมือนตัวตนของท่านเลยสักนิด แต่ว่างดงามยิ่งนัก!”
หลิงเยว่ “…”
หากรู้เช่นนี้แล้ว นางจะมิหันกลับไปเป็นอันขาด
