ยอดกุ๊กบุกแดนเซียน - บทที่ 251 คนกลุ่มนี้คงไม่เหมาะแก่การนำทาง

บทที่ 251 คนกลุ่มนี้คงไม่เหมาะแก่การนำทาง

การฆ่าฟันเกิดขึ้นในโถงวิหาร จนเสียงดังสะเทือนไปถึงโถงวิหารของจอมปีศาจ

ผู้บำเพ็ญที่หนีรอดออกมาจากม่านป้องกันได้อย่างโชคดี มองไปยังวิหารจอมปีศาจที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด ราวกับจะกลืนกินมนุษย์ทุกคนที่มีชีวิตด้วยใจที่หวาดกลัว

ผู้บำเพ็ญที่ไม่ได้เข้าไปในวิหารจอมปีศาจยังคงถูกสัตว์ประหลาดรูปร่างคล้ายคนไล่ล่า ทั้งภายในและภายนอกวิหารจึงเต็มไปด้วยเลือดสีแดงฉานราวกับดินแดนนรก

ขณะที่หลิงเยว่ติดอยู่ในดินแดนนรก นางวิ่งจนขาแทบขาด ด้านหลังยังมีฝูงอสูรอีกมากมายตามนางมาด้วย โม่จวินเจ๋อและคนอื่น ๆ ใช้ทุกวิธี เพื่อโจมตีมวลสีดำขนาดยักษ์จนพิการ

ก้อนถ่านดำขนาดยักษ์มองดูลูกตาหลายจุดของตัวเองที่ถูกแทง มันร้องตะโกนด้วยความโกรธแค้น จู่ ๆ หนึ่งในสามของกองทัพที่กำลังไล่ล่าหลิงเยว่ก็หายไป แล้วหันมาหาติงหลิวหลิ่วและคนอื่น ๆ แทน

สถานการณ์การต่อสู้ยิ่งดุเดือดขึ้นเรื่อย ๆ

หลิงเยว่ที่กำลังเหม่อมองโม่จวินเจ๋อและคนอื่น ๆ ต่อสู้อยู่ ไม่ทันระวังตัวจึงถูกอสูรจู่โจมเข้าใส่อย่างจัง ในขณะที่ปากอันเหม็นสาบกำลังจะงับลงมา นางใช้แรงทั้งหมดดันปากของมันเอาไว้ น้ำลายเหนียวแหนบและมีกลิ่นเหม็นหืนหยดลงมาและกัดกร่อนเสื้อผ้าของนางจนเป็นรู

มือทั้งสองข้างของหลิงเยว่ส่องประกายสีทอง นางฝืนดึงปากของอสูรออก

อสูรที่ใหญ่กว่านางหลายร้อยเท่าถูกหลิงเยว่ฉีกเป็นชิ้นเล็ก ๆ!

หลิงเยว่ “?”

ข้าแข็งแกร่งขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!

วิธีการนี้ของหลิงเยว่ไม่ทำให้ฝูงอสูรหวาดกลัวแต่อย่างใด พวกมันกลับยิ่งตื่นเต้นมากขึ้น แล้วเหยียบซากศพของเพื่อน พลันอ้าปากกว้าง มีเพียงความคิดเดียว คือกินนางให้ได้ ขอแค่กินนางได้เท่านั้น…

“พวกเจ้ารีบหน่อยสิ ข้าจะทนไม่ไหวแล้ว!”

หลิงเยว่ที่มีเศษชิ้นเนื้อติดตัว สวมกระโปรงขาดวิ่น ตะโกนด้วยเสียงสั่นเครือราวกับจะร้องไห้ นางสะอื้นไปพลางก่อตัวเป็นลูกไฟระเบิดใส่ฝูงอสูร บนพื้นมีพุ่มหนามผุดขึ้นมา กวาดสังหารอสูร ถึงแม้นางจะฆ่าพวกมันไปมากมาย ล่อลวงอสูรส่วนใหญ่ให้เข้าไปติดกับดักสังหาร แต่อสูรบนภาพฝาผนังยังคงปรากฏขึ้นอย่างไม่ขาดสาย

“โม่จวินเจ๋อ ท่านมีฝีมือหรือไม่กันแน่!”

อวี้เจินโกรธมาก เขาต่อยปีศาจที่พุ่งเข้ามาจนกระเด็นออกไป กำลังจะลงมือเอง แต่ในขณะที่หมุนตัว เขาเห็นคนไม่เอาไหนใช้กระบี่ฟันมวลสีดำออกเป็นสองซีก ก้อนสีดำทั้งสองกลิ้งออกจากผนัง เผยให้เห็นบันไดสีดำที่ถูกบังไว้

“ศิษย์น้องห้า ทางออกปรากฏแล้ว!”

หลิงเยว่รู้สึกเป็นครั้งแรกว่าเสียงของติงหลิวหลิ่วไพเราะเพียงใด นางก้าวขาพลางวิ่งไปทางนั้นทันที

น้ำแข็งกลายเป็นดาบนับไม่ถ้วน แล้วสังหารปีศาจที่อยู่ใกล้นางจนราบคาบ บันไดสีดำหายไปหนึ่งชั้นในช่วงเวลาที่หลิงเยว่วิ่งมา

ในขณะที่บันไดกำลังจะหายไปทั้งหมด โม่จวินเจ๋อคว้ามือหลิงเยว่แล้วออกแรงดึง

พวกเขาเข้าสู่ชั้นสองได้สำเร็จ ปีศาจชั้นหนึ่งพลันหายไปต่อหน้าต่อตา

“รอดแล้ว…”

หลิงเยว่ยังพูดคำว่า ‘แล้ว’ ไม่ทันไร ติงหลิวหลิ่วก็กรีดร้องขึ้นมา นางถูกอะไรบางอย่างลากตัวไป อวี้เจินพุ่งตัวไปคว้ามือติงหลิวหลิ่วไว้ โม่จวินเจ๋อถือกระบี่ไล่ตามสิ่งที่ซ่อนอยู่ในความมืดทันที

“อ๊าก! มีอะไรบางอย่างเลียเท้าข้า เลียถึงน่องแล้ว ยังเลียขึ้นไปอีก! ช่วยด้วย! ความบริสุทธิ์ของข้ากำลังจะถูกเลียหมดแล้ว!”

อวี้เจินที่กลั้นหายใจฟังคำพูดนี้แล้วทนไม่ไหว มือนางลื่นจนถูกติงหลิวหลิ่วลากไปข้างหน้าด้วย

ติงหลิวหลิ่วที่เพิ่งตะโกนเสียงดังกลับพูดไม่ออก เสียงต่อสู้ดังมาจากด้านหน้า หลิงเยว่ที่เพิ่งหายใจทันก็กำลังจะไปช่วย แต่มือกลับถูกหนวดที่เหนียวเหนอะหนะพันไว้ จากนั้นขาข้างหนึ่งก็ถูกพันและโยนไปมาอย่างบ้าคลั่ง

หลิงเยว่ตาลาย ท้องไส้ปั่นป่วน ถึงสถานการณ์จะไม่ดี แต่นางยังพยายามรวมพลังแส้เพลิงฟาดใส่สิ่งที่พันนางอยู่

“นี่มันปีศาจอะไรกัน!” ว่านอวี้เฟิงเบิกตากว้าง เมื่อเห็นร่างที่แท้จริงของปีศาจ ยังไม่ทันได้ลงมือก็ถูกหนวดนับไม่ถ้วนพันตัว แม้แต่หัวก็จมหายไปด้วย

ลู่เป่ยเหยียนถือดาบจะไปช่วยคน แต่เพิ่งไปได้ครึ่งทางก็ถูกตบปลิว จากนั้นหนวดที่ว่างอยู่ก็ตบเขาไปมาราวกับลูกแบดมินตัน

คนหกคน นอกจากโม่จวินเจ๋อ ถูกพันธนาการไว้ทั้งหมด

โม่จวินเจ๋อ “…”

กลุ่มนี้ไม่เหมาะแก่การนำทางเอาเสียเลย

“พวกเจ้าช่างอ่อนหัดนัก!”

เมื่อตะขาบมรกตตัวที่สาม สี่ และห้า ปรากฏตัว พวกมันอ้าปากประชดประชันขึ้นมาทันที

“ใช่แล้ว อ่อนหัดจริง ๆ!”

วิญญาณผู้พิทักษ์ตัวน้อยที่ถูกส่งมาช่วยเหลือหลิงเยว่ นางยืนอยู่บนหนวด พลางพยักหน้าเห็นด้วยอย่างยิ่ง

หลิงเยว่เพิ่งจะสูญเสียพลังงานไปมากในชั้นแรก ยังได้รับบาดเจ็บอีก เพิ่งจะได้หายใจหายคอเพียงนิดก็ถูกจับอีกแล้ว ต่อให้เก่งแค่ไหนก็ทนรับวิกฤตที่เกิดขึ้นต่อเนื่องแบบนี้ไม่ไหวหรอก!

วิญญาณผู้พิทักษ์ตัวน้อยพึมพำอยู่ตลอดเวลา โบกไม้เล็ก ๆ ในมือ หนวดเหล่านั้นจึงคลายออก หลิงเยว่ล้มหน้าฟาดลงบนพื้น

โอ๊ย… เจ็บ!

ติงหลิวหลิ่วที่ได้รับการช่วยเหลือ อ้วกออกมาทันที “อ้วก! ข้าเพิ่งโดนของเหนียว ๆ ยัดเข้าไปเต็มปากเลย อ้วก…”

ว่านอวี้เฉิงอ้วกตามมาติด ๆ

เสียงคำรามของมังกรดังก้อง ชายหนุ่มขี่มังกรกำลังต่อสู้กับปลาหมึกสีดำอยู่ข้างหน้า

ปลาหมึก…

หลิงเยว่เห็นปลาหมึกตัวใหญ่เท่าภูเขา มีตาสีดำขลับสิบแปดตาเป็นครั้งแรก ไม่แปลกใจเลยที่นางรู้สึกคุ้นเคยกับสัมผัสของหนวดนั่น

“พวกเจ้า จะมองไปจนถึงเมื่อไหร่กัน?”

ชายหนุ่มผู้ขี่มังกรถูกหนวดใหญ่ตบจนลอยไปไกล เสียงของเขาฟังดูสิ้นหวังมาก

“ไม่จริงน่า โม่จวินเจ๋อ เจ้าจัดการสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ นี่คนเดียวไม่ได้หรือ?”

อวี้เจินตะโกนเสียงดังเกินจริง “ในเมื่อเจ้าขอความช่วยเหลือแล้ว ข้าไม่ช่วยก็คงไม่ได้หรอก!”

ทั้งห้าคนเคลื่อนไหว แต่หลิงเยว่ไม่มีแรงแล้วจริง ๆ จึงได้แต่เลือกโปรยเมล็ดพันธุ์ใส่หนวดที่กำลังโบกสะบัด “วิญญาณผู้พิทักษ์ตัวน้อย ช่วยข้าป้องกันด้วยเถอะ ขอบคุณ”

“ข้าชื่อเฝิ่นอี!”

“เฝิ่นอี”

หลิงเยว่รีบเปลี่ยนคำพูดอย่างว่าง่าย

วิญญาณผู้พิทักษ์ตัวน้อยพอใจอย่างยิ่ง จึงสร้างโล่ป้องกันขนาดเล็กให้หลิงเยว่ในทันที

หลิงเยว่ที่นั่งอยู่ในนั้น เริ่มบ่มเพาะเมล็ดพันธุ์ที่ติดอยู่บนหนวดของปลาหมึก ดอกไม้สีขาวเล็ก ๆ ผุดขึ้นมาจากหนวด แต่ไม่ได้ดึงดูดความสนใจจากใครเลย รวมถึงเจ้าของหนวดด้วย

ด้านหน้ากำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือดและร้อนแรง แต่หลิงเยว่นั่งอยู่ในนั้นอย่างสงบสุข

หลิงเยว่ที่กำลังบ่มเพาะเมล็ดพันธุ์ได้ครึ่งทาง พลันหยิบอมยิ้มฟื้นฟูปราณวิญญาณออกมาอมหนึ่งอัน แล้วโยนให้วิญญาณผู้พิทักษ์ตัวน้อยอีกหนึ่งอัน จากนั้นก็กลับเข้าสู่ความสงบสุขต่อ

เฝิ่นอีที่ได้กินน้ำตาลโค้งเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว นางโบกปีกเล็ก ๆ นั่งอยู่บนไหล่ของหลิงเยว่ ถึงแม้มนุษย์คนนี้จะกินวังเห็ดของพี่ชายนางไปแล้วก็ตาม แถมยังจับนางไปให้คนอื่นอีก แต่ว่า… ตอนนี้ก็ขออภัยให้ชั่วคราวก่อนแล้วกัน รอให้ปลอดภัยเมื่อไหร่ค่อยแก้แค้น!

ดอกไม้สีขาวเล็ก ๆ ดอกหนึ่งอาจไม่มีใครสังเกตเห็น แต่ดอกไม้สีขาวเล็ก ๆ ที่เริ่มแผ่ขยายเป็นทุ่งล่ะ?

ปลาหมึกยักษ์รู้สึกคันตรงที่ดอกไม้สีขาวงอกออกมา จึงยกหนวดขึ้นไปตบ ดอกไม้นั้นไม่ได้หักงอ แต่กลับเริ่มเติบโตขึ้น

น้ำพิษจำนวนมากพ่นออกมาจากปากปลาหมึกย้อมดอกไม้สีขาวให้เป็นสีดำ ดอกไม้ขาวเล็ก ๆ ดูดซับน้ำพิษโดยตรง กลายเป็นดอกไม้ดำเล็ก ๆ หลายดอก และพวกมันก็เติบโตเร็วยิ่งขึ้น…

ห้าคนที่ตกอยู่ในสถานการณ์คับขันเห็นดอกไม้สีดำดอกหนึ่งโบกสะบัดตามลมอยู่บนหัวปลาหมึก

“!!!”

ถึงตอนนี้แล้ว สิ่งน่าเกลียดนั่นยังมีเวลามาแต่งตัวอีกหรือ?

ช่างดูถูกพวกข้ามากเกินไปแล้ว!