ยอดกุ๊กบุกแดนเซียน - บทที่ 343 ฝันร้ายเริ่มต้นอีกครั้ง...
บทที่ 343 ฝันร้ายเริ่มต้นอีกครั้ง…
……….
บทที่ 343 ฝันร้ายเริ่มต้นอีกครั้ง…
โม่จวินเจ๋อโผบินอย่างบ้าคลั่งถึงหกชั่วยามติดต่อกัน จนกระทั่งใกล้จะสิ้นลม แหวนปลอมตัวก็เกิดปฏิกิริยา เมื่อปลดปลอมตัวออก… ร่างมนุษย์กลับไม่ปรากฏ แต่ยังคงอยู่ในร่างมังกรปีศาจเช่นเดิม
เมื่อร่างมังกรปีศาจปรากฏ ฝูงช้างวัวปีศาจและฝูงผึ้งที่ไล่ตามอย่างบ้าคลั่งเมื่อกี้ก็หายไปจนหมดสิ้น
โม่จวินเจ๋อเชิดหน้าขึ้นอย่างงุนงง หลิงเยว่ไม่ได้บอกหรือว่าหลังจากดูดซับหัวใจมังกรปีศาจแล้ว ไม่เพียงแต่จะเพิ่มพลัง แต่ยังสามารถเปลี่ยนร่างระหว่างมนุษย์และมังกรได้อย่างอิสระ?
เหตุใดข้าจึงเปลี่ยนร่างไม่ได้?
ทำไมถึงรู้สึกเหมือนถูกหลอกแบบนี้?
“ไม่นึกเลยว่า หลังจากท่านกลับมาจากโลกมนุษย์แล้ว จะมีงานอดิเรกแบบนี้”
ชายคนหนึ่งสวมชุดเกราะ มีงูเล็กสีดำแดงพันอยู่ที่คอพูดเย้าแหย่
เมื่อครู่ตอนที่เขาปลอมตัวเป็นนกปีศาจจระเข้และหนีเอาชีวิตรอดอย่างบ้าคลั่ง ชายผู้นี้ก็เห็นทุกอย่างงั้นหรือ?
บุรุษผู้นั้นดูเหมือนจะรู้สึกได้ถึงความไม่พอใจของโม่จวินเจ๋อ เขาจึงคุกเข่าลงด้วยความเคารพ “ข้าน้อยจิ่วหั่ว ขอต้อนรับสนมปีศาจที่สี่กลับสู่แดนปีศาจ!”
“พวกข้าน้อยจิ่วหลี ขอต้อนรับสนมปีศาจที่สี่ กลับสู่แดนปีศาจ!”
“พวกข้าน้อยจิ่วโหยว ขอต้อนรับ…”
เบื้องหลังบุรุษผู้นั้น ปรากฏชายหญิงอีกสิบคน ทุกคนมีงูตัวเล็กสีสันแตกต่างกันพันอยู่รอบคอ
โม่จวินเจ๋อจ้องมองคนตรงหน้าอย่างไม่วางตา เพียงครู่เดียวก็ล่วงรู้ว่าแท้จริงแล้วทั้งสิบเอ็ดคนนี้คือสิ่งมีชีวิตชนิดใด
อสรพิษเก้าเศียร!
องครักษ์ที่แข็งแกร่งที่สุดของสนมปีศาจที่สี่!
โม่จวินเจ๋อแทบจะเป็นบ้า เพิ่งจะส่งนางสนมที่หกกลับไป แล้วทำไมต้องส่งอสรพิษเก้าเศียรมาอีก เช่นนี้แล้ว เขาจะต้องยอมเป็นสนมปีศาจที่สี่ให้ได้เชียวหรือ!?
“อืม”
“เรื่องที่ท่านสั่งให้จัดการเกี่ยวกับจิ่วหั่วก่อนไปโลกมนุษย์นั้น ได้จัดการเรียบร้อยแล้ว”
“จิ่วหลีก็เสร็จสิ้นแล้ว ท่านสามารถไปตรวจสอบได้!”
“จิ่วโหยว…”
อสรพิษเก้าเศียรทั้งสิบเอ็ดตัวพูดจบแล้วก็พร้อมใจกันเงยหน้าจ้องมองโม่จวินเจ๋อ
ไม่จำเป็นต้องถาม โม่จวินเจ๋อเดาได้ว่าเรื่องที่มังกรปีศาจสั่งอสรพิษเก้าเศียรนั้นต้องเกี่ยวข้องกับโลกมนุษย์แน่นอน อาจจะเกี่ยวกับหอคอยศพและโพรงหนอนนั่นด้วยซ้ำ!
ตอนนี้มีโอกาสไปดูด้วยตาตัวเองต้องไปสักครั้ง บางทีอาจมีโอกาสทำลายแผนการของมังกรปีศาจก็ได้
ส่วนหลิงเยว่นั้น เขาไม่ค่อยกังวลนัก นางสามารถปรับตัวได้ดีไม่ว่าจะอยู่ในโลกมนุษย์หรือเขตแดนปีศาจ แต่สำหรับเขาเอง ถ้าพลาดพลั้งเปิดเผยตัวตน…
โม่จวินเจ๋อยื่นมือคว้าไปอย่างไม่ตั้งใจ จับได้ช้างวัวปีศาจตัวหนึ่งที่แกล้งตาย มันแข็งทื่อไปทั้งตัวทันทีที่ถูกจับ แม้แต่ลมหายใจก็หยุดไป
“ไปบอกพวกเจ้าทั้งหมด อีกไม่กี่วันข้าจะไปเยือนด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้นห้ามขาดไปแม้แต่ตระกูลเดียว รอคอยอย่างว่าง่ายเถิด!”
ช้างวัวปีศาจแต่เดิมเพียงแกล้งตาย แต่ในขณะนี้มันอยากตายจริง ๆ ให้รู้แล้วรู้รอด!
เดิมทีจิ่วหั่วที่รู้สึกว่าโม่จวินเจ๋อยังแปลกหน้าอยู่ เมื่อได้ยินคำพูดอันคุ้นเคยที่แสดงถึงความเด็ดขาดก็รู้สึกสบายใจขึ้นบ้าง แต่ในใจยังรู้สึกแปลกอยู่ดี…
แม้ลมหายใจของมังกรจะไม่สามารถหลอกผู้คนได้ แต่การที่สนมปีศาจที่สี่กลับมาถึงเขตแดนปีศาจแล้วไม่ได้กลับวังปีศาจเป็นอันดับแรก ทั้งยังไม่ได้เรียกพวกมัน แต่กลับมาที่ป่า ปลอมตัวเป็นเผ่านกปีศาจจระเข้มาหยอกล้อกับเผ่าช้างวัวปีศาจ ทำให้พวกมันรู้สึกงุนงงอย่างยิ่ง
คงเป็นเพราะในโลกมนุษย์ไม่มีอาหารอร่อยเหมือนเผ่าปลาหมัวอินกระมัง สนมปีศาจที่สี่คงอึดอัดจนเสียสติ ถึงได้มาที่ป่าเป็นอันดับแรก?
จิ่วหั่วพยายามหาเหตุผลให้ตัวเองและหาข้ออ้างให้โม่จวินเจ๋อ
ส่วนโม่จวินเจ๋อนั้นอ่านความทรงจำบางส่วนของหัวใจมังกรได้สำเร็จแล้ว จึงบินมุ่งหน้าไปทางเหนือ
เรื่องนี้ทำให้อสรพิษเก้าเศียรตัวอื่น ๆ ที่ยังไม่ได้ขจัดความสงสัยออกไปจนหมด ได้ขจัดความสงสัยออกไปอย่างสิ้นเชิง
การที่สนมปีศาจที่สี่กลับมาจากโลกมนุษย์เร็วกว่ากำหนดถึงสามร้อยปี ไม่ใช่หลักฐานที่ดีหรอกหรือว่านางแข็งแกร่งกว่าที่พวกเขารู้ สมควรแล้วที่เผ่าอสรพิษเก้าเศียรจะติดตามจนถึงที่ตาย!
เสียงคำรามของมังกรดังก้องไปทั่วเขตแดนปีศาจ เป็นการประกาศการกลับมา แรงกดดันมหาศาลจากสายเลือดอันทรงพลังทำให้เผ่าปีศาจคุกเข่าลงเป็นแถบ
ผู้ใดอยู่ใกล้เกินจะทานทน พลังนี้ก็ซัดจนร่างปลิวกระแทกพื้น บาดเจ็บสาหัส บางรายถึงขั้นร่างกายแหลกสลาย สิ้นใจตายคาที่!
นี่แหละ พลังจากสายเลือดที่น่าสะพรึงกลัว!
เผ่าปีศาจปลาหมัวอินกับเผ่านกปีศาจจระเข้ที่ต่อสู้กันอย่างดุเดือด พอได้ยินเสียงคำรามของมังกร ก็พากันหนีตายลงสู่ทะเลสาบราวกับนัดกันไว้ ทั้งที่ยังบาดเจ็บอยู่ก็มิได้สนใจ พวกมันสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว คุกเข่าคำนับไปยังทิศทางที่เสียงคำรามดังมา
นี่คือความหวาดกลัวจากก้นบึ้งหัวใจ มิอาจต่อต้านได้แม้เพียงน้อยนิด
ในที่แห่งนี้ มีเพียงหลิงเยว่เท่านั้นที่ยังยืนอยู่
โม่จวินเจ๋อจะไปที่ใดหรือ?
จู่ ๆ ก็จากไปเช่นนี้ แสดงว่าเขาต้องพบเจอเรื่องสำคัญเป็นแน่!
หลิงเยว่เชื่อมั่นว่า เขาจะต้องจัดการได้ หากมิได้ก็ยังมีแหวนเร้นกายกับยันต์เคลื่อนย้ายระดับเทพ คงเพียงพอให้เขาเอาชีวิตรอดได้
เสียงคำรามของมังกรที่สร้างความหวาดกลัวแก่เผ่าพันธุ์ปีศาจค่อย ๆ จางหายไป เหล่าเผ่าพันธุ์ช้างวัวปีศาจต่างร่ำไห้คร่ำครวญเมื่อได้รับข่าวจากพวกเดียวกัน
“ไป… แจ้งข่าวแก่เผ่าพันธุ์อื่น ๆ”
หัวหน้าเผ่าพันธุ์ช้างวัวปีศาจสั่งกับพวกของตนด้วยสีหน้าเรียบเฉย
มังกรปีศาจย่อมไม่ฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ พวกนางจะเก็บรักษาเผ่าพันธุ์ช้างวัวปีศาจที่โตเต็มวัยไว้เลี้ยงดูลูกน้อย รอจนพวกมันเติบใหญ่ จากนั้นก็จะกินพวกมันอีกครั้ง
เป็นวัฏจักรเช่นนี้เรื่อยไป…
หัวหน้าเผ่าพันธุ์ช้างวัวปีศาจร้องครวญด้วยความสิ้นหวัง!
ย้ายออกจากป่างั้นหรือ?
เขตแดนปีศาจนั้น เต็มไปด้วยสุนัขรับใช้ของมังกรปีศาจ หากถูกพบเจอ สิ่งที่รอคอยพวกเขาอยู่ก็คือการถูกฆ่าล้างเผ่าพันธุ์!
ในอดีต ป่าแห่งนี้เคยมีเผ่าพันธุ์ต่าง ๆ อาศัยอยู่กว่าพันเผ่าพันธุ์ แต่ปัจจุบันเหลือเพียงสามร้อยเผ่าพันธุ์เท่านั้น ส่วนที่เหลือต่างถูกอสรพิษเก้าเศียรฆ่าตายจนหมดสิ้น ไม่เหลือแม้แต่ลูกน้อย ทั้งหมดเป็นเพราะเหตุผลน่าขันนานาประการ ไม่ว่าจะเป็นการแอบหนี เนื้อสัมผัสหยาบเกินกว่าจะกิน หรือรูปร่างหน้าตาน่าเกลียด
ช้างวัวปีศาจที่โตเต็มวัยทั้งหมดในเผ่าพันธุ์ต่างออกเดินทาง
เมื่อเผ่าพันธุ์ทั้งหลายและเผ่าช้างวัวปีศาจได้รับข่าว พวกมันก็ส่งเสียงร้องโหยหวนดังกึกก้องไปทั่วผืนป่าราวกับต้องคำสาป
แม้ผู้นำเผ่าปลาและมหาปุโรหิตจะคาดการณ์เหตุการณ์นี้ไว้ล่วงหน้าแล้ว แต่เมื่อได้ยินคำยืนยันจากปากของนักรบเผ่าช้างวัวปีศาจ ทั้งสองก็รู้สึกอ่อนแรงจนแทบทรุดลงไปกองกับพื้น ส่วนหัวหน้าเผ่านกปีศาจจระเข้ที่ถูกทิ้งให้อยู่บนเกาะกลางทะเลสาบก็ถึงกับสลบไปในทันที
ฝันร้าย… กำลังจะเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง…
“เจ้ารอข้าก่อน ข้ามีเรื่องอยากจะถาม” หลิงเยว่คว้าตัวนักรบเผ่าช้างวัวปีศาจที่กำลังจะจากไป แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยปากถามก็ถูกผู้นำเผ่าปลาและมหาปุโรหิตดึงตัวออกไปเสียก่อน
“พี่น้องทั้งหลาย กักตัวนักรบเผ่าช้างวัวปีศาจเอาไว้!”
เหล่าปลาผู้บาดเจ็บต่างพากันกรูเข้าไปล้อมวงนักรบเผ่าช้างวัวปีศาจเอาไว้ด้วยสีหน้าดุร้ายราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“พี่ชาย ลองกินขนมหวานนี่หน่อยสิ ข้าทำเองเลยนะ!”
“แล้วก็ปลาย่างสมุนไพรนี่ด้วย ลองชิมดูสิ เป็นอาหารขึ้นชื่อของเผ่าปลาหมัวอินเรา อร่อยมากนะขอบอก!”
เหล่าปลาผู้บาดเจ็บต่างนำผลงานชิ้นเอกของตนออกมาอวด พร้อมกับเชื้อเชิญให้นักรบเผ่าช้างวัวปีศาจลองกินอย่างกระตือรือร้น
นักรบเผ่าช้างวัวปีศาจได้แต่นิ่งงัน “???”
คนโง่เท่านั้นที่จะกินหญ้าหมัวอิน ซึ่งมีชื่อเสียงในด้านความไม่อร่อยไปทั่วทั้งป่า!
แต่ขนมหวานสีดำที่มีรูปทรงเหลี่ยมนั้นดูน่ากินทีเดียว เพียงแต่เมื่อได้ยินว่าทำมาจากสมุนไพรจากทะเลสาบ นักรบวัวช้างปีศาจก็หมดใจอยากลิ้มลอง
ทั้งหมดล้วนเป็นสมุนไพรที่ไม่อร่อยอย่างที่สุด!
แต่ตอนนี้มันอยากจะเดินหนีก็ไม่ได้ ได้แต่ยืนนิ่งอย่างเย็นชา รอคอยหญิงมนุษย์ผู้นั้น
ฮึ่ม…?
เผ่าปลาเสียงมนตร์แอบซ่อนมนุษย์ไว้!?
มันจะไม่ถูกฆ่าปิดปากใช่ไหม?
หลิงเยว่ไม่เข้าใจความคิดของวัวช้างปีศาจ เมื่อเผชิญหน้ากับการจ้องมองอย่างกดดันของหัวหน้าเผ่าปลาและมหาปุโรหิต นางก็รู้สึกงุนงงเล็กน้อย แต่แล้วก็เข้าใจอย่างรวดเร็ว
“วางใจเถิด เพื่อนร่วมทางของข้าจะไม่ทรยศหรอก!”
“ส่วนเรื่องที่เขาให้เผ่าวัวช้างปีศาจนำข่าวมา พวกเจ้าไม่ต้องใส่ใจ”
สิ่งที่กระซิบกระซาบบอกกล่าวผ่านเผ่าช้างวัวปีศาจนั้น คงเป็นความจำเป็นของบทบาทที่โม่จวินเจ๋อจำต้องทำ กระนั้น เสียงคำรามกึกก้องของเขา ประกอบกับการปรากฏตัวของเผ่าอสรพิษเก้าเศียร ทำให้หลิงเยว่ยิ่งตระหนักในแผนการอันแยบยลของโม่จวินเจ๋อ เขาตั้งใจแทรกซึมเข้าไปในรังศัตรู สร้างความปั่นป่วนวุ่นวายให้อีกฝ่าย…
เพียงแต่… แผนการนี้ช่างบ้าบิ่นเกินไป เขาจะรับมือไหวหรือไม่?
……….
