ยอดกุ๊กบุกแดนเซียน - บทที่ 376 ขอร้องให้ช่วยหน่อยได้หรือไม่
บทที่ 376 ขอร้องให้ช่วยหน่อยได้หรือไม่
……….
บทที่ 376 ขอร้องให้ช่วยหน่อยได้หรือไม่
ชิงหลงและโม่จวินเจ๋อไม่ได้สนใจเหล่าผู้คนที่เบิกตาโพลงด้วยความตกตะลึง จนลูกตาแทบหลุดออกจากเบ้า
โม่จวินเจ๋อมองหลิงเยว่อยู่แวบหนึ่ง จากนั้นจึงหันไปมองคนรอบข้างด้วยสายตา…
นี่เป็นการบอกให้รีบไสหัวไปงั้นรึ?
ผู้อาวุโสเผ่ากระทิงไม่ค่อยอยากไปนัก อดีตผู้นำเผ่าก็ลังเลเช่นกัน เพราะลูกสาวของเขายังอยู่ที่นี่ หากจากไปเช่นนี้มิใช่เรื่องแปลกหรือ?
“อ้อ! แล้วก็ขนคนทั้งสี่ออกไปด้วย” โม่จวินเจ๋อชี้ไปที่ผู้นำเผ่ากระทิงงาม ปลาหนามปีศาจ สิงโตเก้าหาง และหัวหน้าเผ่าทิงมี่ที่ไม่รู้จักตายสักที
คราวนี้อดีตผู้นำเผ่าจึงไม่มีเหตุผลที่จะอยู่ต่อ เพราะแค่พญามังกรสองตัวตรงหน้าก็เพียงพอที่จะกวาดล้างเผ่ากระทิงแล้ว พวกเขาจึงได้แต่พาคนออกไปอย่างเชื่องช้า พร้อมกับขนตัวขวางหูขวางตาออกไปด้วย
หัวหน้าเผ่ากระทิงยังคงต้องการจะเอ่ยสิ่งใดบางอย่าง แต่กลับถูกนางพญางูฉุดไปเสียก่อน
ในตอนนี้สถานการณ์ยังไม่แน่ชัด หากใจร้อนพูดออกไป เผื่อถูกเปิดเผยตัวตนขึ้นมาจะทำเช่นไร?
จากห้องที่แออัดกลับกลายเป็นว่างเปล่าในพริบตา โม่จวินเจ๋อมองไปที่ชิงหลง เป็นเชิงบอกให้นางจากไปเช่นกัน แต่ชิงหลงกลับแสร้งทำเป็นไม่เห็น และยืนนิ่งอยู่ด้านข้าง
สองคนจ้องตากันอยู่พักใหญ่ ในที่สุดโม่จวินเจ๋อเลือกที่จะประนีประนอม เขานอนลงข้างกายหลิงเยว่ จับมือที่เย็นเฉียบของนาง แล้วค่อย ๆ หลับตาลง
ชิงหลง “???”
ในขณะที่ชิงหลงกำลังสงสัย นางเห็นแสงสีขาวเปล่งออกมาจากมือของทั้งสอง แสงสีขาวที่เปล่งออกมาห่อหุ้มมือของหลิงเยว่ แล้วค่อย ๆ แผ่ขยายขึ้นไป
ชิงหลงอ้าปากจะถามว่ากำลังทำอะไรกันแน่ แต่สุดท้ายก็อดกลั้นเอาไว้
ที่สำคัญคือนางคิดว่า โม่จวินเจ๋อจะนำหัวใจมังกรปีศาจออกมาช่วยกดเมล็ดพันธุ์ปีศาจ เพื่อให้หลิงเยว่กลืนกินเมล็ดพันธุ์ปีศาจได้ง่ายขึ้น แต่พบว่าเรื่องราวกลับเหนือความคาดหมาย
หลิงเยว่ที่ถูกห่อหุ้มด้วยสีทองและสีเขียวมรกตอยู่แล้ว บัดนี้มีแสงสีขาวเพิ่มขึ้นมาอีกชั้น แสงสีขาวเปล่งประกายวูบหนึ่งแล้วหลอมรวมเข้าไปในร่างของหลิงเยว่ ส่วนโม่จวินเจ๋อในตอนนี้แม้แต่การปลอมตัวก็รักษาไว้ไม่ได้ ขาทั้งสองกลายเป็นหางมังกร เกล็ดมังกรสีดำปีนป่ายขึ้นมาถึงแขนและใบหน้า เขามังกรงอกออกมาจากหน้าผาก
เพียงชั่วพริบตา ร่างมนุษย์ก็กลายเป็นร่างมังกร
แสงสีขาวที่หลอมรวมเข้าไปในร่างของหลิงเยว่ รวมตัวกันเป็นลูกกลมใสลูกหนึ่ง ลูกกลมใสนั้นหลอมรวมเข้าไปในกลางหน้าผากของร่างปฐมวิญญาณห้าสีที่กำลังพยายามเคี้ยวเมล็ดพันธุ์ปีศาจอย่างยากลำบาก
เสียงร้องโหยหวนน่าสยดสยองของเมล็ดพันธุ์ปีศาจดังก้อง ส่วนวิญญาณที่เหลืออยู่ซึ่งถูกหลิงเยว่ยัดเข้าไปในร่างปฐมวิญญาณถูกลูกกลมใสเตะออกมาทั้งหมด
“!!!”
ดวงวิญญาณและหลิงเยว่เบิกตากว้าง
“สิ่งใดกัน?”
หลิงเยว่ถูกดวงวิญญาณถามจนทำหน้าเหลอหลา เอ่ยอะไรไม่ออก
นางจะไปรู้ได้อย่างไรว่าสิ่งนั้นคือสิ่งใด?
เสียงกรีดร้องของเมล็ดพันธุ์ปีศาจดังขึ้นเป็นระยะ ๆ แต่ละครั้งนั้นน่าเวทนายิ่งกว่าตอนที่ถูกพวกดวงวิญญาณขบเคี้ยวเสียอีก ร่างปฐมวิญญาณของหลิงเยว่ ซึ่งเดิมทีมีตาทั้งห้าสีก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีขาว การขบเคี้ยวหยุดลงราวกับถูกแช่แข็ง
“หลิงเยว่” ปฐมวิญญาณสีขาวเอียงศีรษะ สายตาจับจ้องไปที่หลิงเยว่ที่นั่งยอง ๆ อยู่กับดวงวิญญาณ
หลิงเยว่ทำท่าเหมือนถูกครูฝ่ายปกครองเรียกชื่อ จึงขานรับโดยไม่รู้ตัว
หลังจากตะโกนเสร็จ นางก็รู้สึกตัว “โม่จวินเจ๋อ?”
ปล่อยให้ตำแหน่งสนมปีศาจที่สี่ว่าง และวิ่งมาอยู่ในปฐมวิญญาณของนางเช่นนั้นเหรอ!
โม่จวินเจ๋อพยักหน้า “ข้าควบคุมเมล็ดพันธุ์ปีศาจได้แล้ว ตอนนี้เจ้าสามารถกลืนกินมันได้โดยไม่มีอุปสรรค”
หลิงเยว่ถามด้วยความสงสัย “เช่นนั้น ท่านสามารถเข้ามาควบคุมเมล็ดพันธุ์ปีศาจในปฐมวิญญาณของข้าได้ หรือสามารถช่วยข้ากลืนกินมันได้?”
โม่จวินเจ๋อ “?”
“มิได้หรือ?”
หลิงเยว่แสดงสีหน้าผิดหวังและเอ่ยถึงความกังวลของตน “ข้าเกรงว่าข้าจะถูกเมล็ดพันธุ์ปีศาจล่อลวงจนกลายเป็นมาร”
“น่าจะ… ไม่”
“ข้าจะคอยเฝ้ามองเจ้า จนกว่าเจ้าจะกลืนกินมันจนหมด…”
“ก็แค่บอกมาว่าท่านสามารถช่วยข้ากลืนกินเมล็ดพันธุ์ปีศาจได้หรือไม่!”
โม่จวินเจ๋อมองหลิงเยว่เงียบ ๆ ราวกับจะมองทะลุความคิดของนาง
“ท่านมีหัวใจมังกรปีศาจ การช่วยข้ากลืนกินมันง่ายดายนัก ช่วยข้าหน่อยเถิด!” หลิงเยว่ยิ้มประจบ ดวงตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง
โม่จวินเจ๋อยังคงนิ่งเงียบต่อไป
“เฮ้อ…” หลิงเยว่ถอนหายใจ ทันใดนั้นนางก็เริ่มขายความน่าสงสาร “ท่านไม่รู้หรอกว่าข้าถูกเมล็ดพันธุ์ปีศาจรังแกหนักหนาสาหัสเพียงใด…”
“เอาเถอะ ข้าจะช่วยเจ้าแล้วกัน”
หลิงเยว่เพิ่งจะเริ่มต้น ยังไม่ทันได้เติมน้ำมันเพิ่มรสชาติให้ยืดยาว โม่จวินเจ๋อก็หลับตาลง
[เจ้า… ช่างคิดนัก!]
ระบบตกใจกับการกระทำของหลิงเยว่ ไม่เพียงแต่ให้วิญญาณที่เหลือช่วยกลืนกิน แต่ตอนนี้ยังให้โม่จวินเจ๋อช่วยกลืนกินอีก
นางไม่ต้องทำอะไรเลย ขณะที่ผลประโยชน์ทั้งหมดเป็นของตัวเองหรือ!?
“ระบบ นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้าชมข้านะ!”
“หากเขาสามารถช่วยเจ้าบำเพ็ญได้ เจ้าจะยอมปล่อยเขาเหรอ?” วิญญาณหมายเลขหนึ่งถามอย่างไร้อารมณ์
“ยังสามารถช่วยบำเพ็ญได้อีกหรือ?!” หลิงเยว่ตกใจ หากมีเรื่องดีเช่นนี้จริง จำเป็นต้องถามด้วยหรือ?
นางต้องให้โม่จวินเจ๋อช่วยแน่นอนอยู่แล้ว!
“ตอนนี้เขาสามารถกลืนกินเมล็ดพันธุ์ปีศาจด้วยร่างปฐมวิญญาณ ของเจ้าได้ บางทีในอนาคตเขาอาจช่วยเจ้าบำเพ็ญได้จริง ๆ ก็ได้?” วิญญาณหมายเลขสองลูบคางของตัวเอง จู่ ๆ ก็รู้สึกอิจฉาหลิงเยว่ขึ้นมา ความรู้สึกที่มีคนช่วยบำเพ็ญคงจะดีมากสินะ?
แค่คิดก็รู้สึกดีแล้ว!
หลิงเยว่นึกถึงความเป็นไปได้นี้ ช่างรู้สึกตื่นเต้นเหลือเกิน!
“ระบบ โม่จวินเจ๋อสามารถช่วยข้าบำเพ็ญได้จริงหรือ?”
ระบบอยากตอบว่าเพ้อเจ้อ! แต่ตอนนี้โม่จวินเจ๋อกำลังช่วยนางกลืนกินเมล็ดพันธุ์ปีศาจอย่างขยันขันแข็ง บางทีในอนาคต…
“พวกเจ้าช่างจินตนาการเหลือเกิน เป็นไปได้อย่างไรที่จะมีคนช่วยผู้อื่นบำเพ็ญได้!”
“ทำไมจะเป็นจินตนาการไปได้ ข้าอยู่มานานขนาดนี้ เพิ่งเคยเห็นคนช่วยผู้อื่นกลืนกินเมล็ดพันธุ์ปีศาจเป็นครั้งแรก การช่วยบำเพ็ญคงไม่แปลกอะไรนี่?”
“การฝึกบำเพ็ญเช่นนั้น ต้องลงมือทำด้วยตัวเองจึงจะเข้าถึงความยากลำบากและความอัศจรรย์ภายในได้ ไยต้องให้ผู้อื่นช่วยเล่า?”
ดวงวิญญาณมากมายต่างโต้เถียงกันอย่างจริงจัง ทั้งที่เรื่องราวยังมิทันปรากฏแม้เงาด้วยซ้ำ!
ในขณะที่หลิงเยว่มองพวกเขาด้วยสีหน้าบึ้งตึง
ร่างกายของโม่จวินเจ๋อที่แปลงร่างเป็นมังกรปีศาจอยู่ภายนอกพลันสั่นสะท้าน
ชิงหลงรู้สึกประหลาดใจ นี่มันอาการชักหรือหนาวกันแน่?
มิใช่ทั้งสองอย่าง โม่จวินเจ๋อผู้กำลังกลืนกินเมล็ดพันธุ์ปีศาจไม่อาจอธิบายได้เช่นกัน เพียงรู้สึกว่าในอนาคตจะมีเรื่องราวที่เขาคาดไม่ถึงและเหนือความคาดหมายเกิดขึ้นอย่างแน่นอน
ส่วนจะเป็นเรื่องใดนั้นเขาไม่อาจล่วงรู้ได้ แต่เขามั่นใจว่าต้องเกี่ยวข้องกับหลิงเยว่!
โม่จวินเจ๋อเร่งกลืนกินเมล็ดพันธุ์ปีศาจ เมล็ดพันธุ์ปีศาจในตอนนี้ไม่อาจส่งเสียงใด ๆ ออกมาได้อีกต่อไป ตัวเมล็ดก็เหี่ยวเฉาลง หากสังเกตดูอย่างละเอียดจะเห็นเป็นทรงกลมใสครอบคลุมเมล็ดพันธุ์เอาไว้
มันคือสิ่งใดกันแน่!
เมล็ดพันธุ์ปีศาจใช้พลังเฮือกสุดท้ายดิ้นรน แต่ก็ไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง
พลังสุดท้ายหายไปสิ้น แล้วมันก็จมดิ่งสู่ห้วงนิทรา เมล็ดพันธุ์ปีศาจ รู้ดีว่ามันจะไม่มีวันตื่นขึ้นมาได้อีก…
เจอของแข็งเข้าให้แล้ว หากรู้เช่นนี้มันไม่น่าโลภมาก หวังจะกลืนกินพลังชีวิตอันน้อยนิดเช่นนี้เลย! ต้องโทษที่พลังชีวิตจากต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์นั้นยั่วยวนเกินกว่าที่มันจะควบคุมตัวเองได้
จิตสำนึกของเมล็ดพันธุ์ปีศาจกำลังเลือนหายไป และถูกกักขังไว้ในลูกแก้วใส เมล็ดพันธุ์แตกกระจายเป็นกลุ่มควันสีดำ แล้วปรากฏเป็นดอกไม้แห่งขุมนรกขึ้นอยู่เลือนราง
……….
