ยอดกุ๊กบุกแดนเซียน - บทที่ 382 วิธีหาเงิน
บทที่ 382 วิธีหาเงิน
……….
บทที่ 382 วิธีหาเงิน
รอยยิ้มยั่วยุของโม่จวินเจ๋อทำให้เจ้าวังโกรธจัด แต่เขาไม่ได้ใจร้อนพุ่งเข้าไป เพียงสังเกตการณ์อย่างสงบ
ขณะนั้นเขาก็สังเกตเห็นความผิดปกติของฮวนฮวน
มือของมังกรปีศาจไม่ได้กำแน่น และไม่มีพลังปีศาจไหลออกมา นาง… กำลังแสดงละครอยู่หรือ?
จุดประสงค์คือต้องการยุให้เขาและมังกรปีศาจต่อสู้กัน แล้วฉวยโอกาสหนีออกจากวังใช่หรือไม่?
ตามประวัติการหลบหนีที่ล้มเหลวสามร้อยกว่าครั้งของฮวนฮวนและหัวหน้าตะขาบมรกตแล้ว มีความเป็นไปได้แน่นอน!
ฮึ! ในเมื่อนางอยากจากไปนัก ทำไมเขาจะไม่ตามใจนางเล่า?
เมื่อถึงเวลานั้น เขาจะแอบตามไปอย่างเงียบ ๆ แล้วจะได้รู้ว่าเรื่องราวเป็นอย่างไร
“หากท่านชอบลูกสาวตัวน้อยของข้า ก็พานางไปเถิด…”
“ท่านพ่อ ท่านทำเช่นนี้ได้อย่างไร?!” องค์หญิงน้อยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่อยากเชื่อ ฮวนฮวนไม่ใช่จิ้งจอกน้อยที่ท่านพ่อรักที่สุดหรอกหรือ?
ทำไมไม่ต่อสู้เพื่อนางสักหน่อยเล่า เขากลัวมังกรปีศาจหรือไร!?
ในขณะเดียวกัน ฮวนฮวนก็ตกตะลึงจนลืมแสดงละคร
ทำไมท่านพ่อจอมปลอมผู้นี้ถึงไม่ทำตามบทเล่า!
เจ้าวังเห็นฮวนฮวนชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วก็ร้องครวญครางต่อ ทำให้เขายิ่งมั่นใจว่านางกำลังแสดงละครแน่นอน!
โม่จวินเจ๋อมองดูฮวนฮวนอย่างสนใจ เขาไม่เคยสังเกตมาก่อนว่าเด็กน้อยผู้นี้จะแสดงละครเก่ง นางคงติดนิสัยหลิงเยว่มากระมัง?
“ข้าชอบดอกไม้ปีศาจดอกนี้จริง ๆ ในเมื่อเจ้าวังยอมสละให้ ข้าก็จะพานางไปแล้วกัน” โม่จวินเจ๋อพูดพลางหมุนตัวเตรียมจากไป
การแลกอสรพิษเก้าเศียรกับฮวนฮวน ไม่ถือว่าขาดทุน
“ข้าไม่ยินยอม!”
หัวหน้าตะขาบมรกตใช้ร่างใหญ่โตขวางทางโม่จวินเจ๋อไว้ “หากเจ้าอยากพาฮวนฮวนไป ต้องข้ามศพข้าไปก่อน!”
ไม่น่าไว้ใจพ่อตัวปลอมนั่นของฮวนฮวนเลย นางยังคงต้องการให้เขาปกป้อง!
“โอ้?” โม่จวินเจ๋อรู้สึกสนุกขึ้นมา “คิดว่าหนอนตัวอ้วนระดับแปลงกายขั้นปลายอย่างเจ้าจะทำอะไรได้?”
“ห้ามพูดถึงเขาแบบนั้นนะ!” ฮวนฮวนกลัวว่าโม่จวินเจ๋อจะทำร้ายหัวหน้าตะขาบมรกต แค่มังกรปีศาจตนนี้ตบอีกฝ่ายเพียงทีเดียว หัวหน้าตะขาบมรกตคงจะแบนแต๊ดแต๋แน่!
“ข้าจะไปกับท่าน อย่าทำร้ายเขาเลย”
ฮวนฮวนจับมือโม่จวินเจ๋อแน่น พยายามเงยหน้าขึ้น ดวงตาเต็มไปด้วยความวิงวอน แล้วยังหันไปมองท่านพ่อและพี่สาวอย่างเศร้าสร้อย “ท่านพ่อ ท่านพี่ ฮวนฮวนจะไปแล้ว พวกท่านต้องดูแลตัวเองให้ดีนะ”
สายตาที่น่าสงสารนี้ ทำให้องค์หญิงน้อยหัวใจแตกสลาย แม้แต่เจ้าวังก็… ใจอ่อนยวบ หัวหน้าตะขาบมรกตรู้สึกซาบซึ้งจับใจ ไม่เสียเปล่าเลย ที่เขาเลี้ยงลูกสาวฮวนฮวนมากับมือ!
“ปล่อยฮวนฮวน แล้วพาพวกงูโง่ ๆ นี่ไปด้วย!”
เจ้าวังเตะอสรพิษเก้าเศียรที่นอนอยู่แทบเท้าออกจากวังของเขาทันที
โม่จวินเจ๋อไม่ได้ปล่อยฮวนฮวนลงทันที แต่กลับเสนอข้อเรียกร้องอีกอย่าง นอกจากอสรพิษเก้าเศียรแล้ว พวกเผ่าปีศาจที่ปล้นหอประมูลก็ให้เขาปล่อยไปด้วย ส่วนหินปีศาจที่พวกเขาปล้นไปก็ไม่ต้องสอบสวนอีก
ในเมื่อปล้นไปแล้ว จะมีเหตุผลอะไรให้คืนกลับมาล่ะ?
“ท่านไปเยือนโลกวิญญาณมาครั้งหนึ่ง ไม่เพียงแต่เรียนรู้ความไร้ยางอายของมนุษย์ แต่ยังเรียนรู้วิธีการต่ำช้ามาอีกมากมายเชียว” เจ้าวังกล่าวด้วยรอยยิ้มเย็นชา
“ขอบคุณสำหรับคำชม” โม่จวินเจ๋อสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง แล้วพาฮวนฮวนจากไป
“นาง… นาง… ท่านพ่อ นางคือสนมปีศาจที่สี่จริงหรือ?” องค์หญิงน้อยถามด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ
“ไม่รู้” เจ้าวังส่ายหน้าเบา ๆ แล้วตามไป เมื่อใจเย็นลงแล้ว เขาพลันคิดว่าสนมปีศาจที่สี่ตรงหน้าช่างแปลกประหลาดไปทุกอย่าง หากเป็นในอดีตที่เขาพูดจาเหน็บแนมเช่นนี้ นางคงลงมือแล้ว
อีกทั้งนางส่งลูกน้องมาปล้นหินปีศาจแบบนี้ จุดประสงค์คืออะไรกันแน่?
ยั่วยุให้ข้าโกรธจนลงมือกับนางหรือ?
เช่นนี้นางก็จะมีเหตุผลอันชอบธรรมในการทำร้ายหรือสังหารเขา เพื่อยึดครองเมืองปีศาจ?
นอกจากความเป็นไปได้นี้ ยังมีอีกความเป็นไปได้หนึ่ง เพราะมีข่าวลือว่ามังกรปีศาจบาดเจ็บสาหัสจนพลังถดถอย ดังนั้น นางจึงไม่กล้าลงมือ และเลือกที่จะจับตัวฮวนฮวนแทน
แต่ก็ไม่ถูกต้องอีก หากต้องการปกปิดเรื่องพลังถดถอย นางควรทำตัวเงียบ ๆ สิ แต่ตอนนี้กลับรวบรวมลูกน้องส่วนใหญ่มาปล้นเมืองปีศาจอย่างโจ่งแจ้ง… พฤติกรรมของสนมปีศาจที่สี่ไม่เพียงแต่ขัดแย้งกันเอง แต่ยังทำให้เขาคาดเดาไม่ออกเลย
ไม่สู้ลองทดสอบพลังของนางดูดีหรือไม่?
เจ้าวังมองดูฮวนฮวนที่ถูกโม่จวินเจ๋อจับเหมือนลูกไก่ ลูกสาวตัวน้อยยังอยู่ในมือมังกรปีศาจ แม้จะอยากทดสอบก็ต้องรอให้ลูกสาวตัวน้อยปลอดภัยเสียก่อน
น่าเสียดายที่โม่จวินเจ๋อไม่ให้โอกาสแก่เจ้าวัง พอเผ่าปีศาจใต้บังคับบัญชาของเขาเดินจากไป เขาก็โยนฮวนฮวนทิ้ง แล้วฉีกมิติหนีไปทันที
“???”
ไม่ใช่มังกรปีศาจตัวนี้ไม่เพียงแต่เรียนรู้วิธีปล้นและกลเม็ดต่ำช้า แต่ยังรู้จักหนีอีกด้วย?
มังกรปีศาจที่ไม่กลัวฟ้าดินในอดีตหายไปไหนแล้ว?
ผู้ที่เข้าใจนิสัยของมังกรปีศาจต่างเบิกตาโพลง ไม่ใช่ว่าไม่มีใครสงสัยในความจริงแท้ของมังกรตัวนี้ แต่นอกจากนิสัยและพลังที่แตกต่างไปเล็กน้อย ก็ไม่มีหลักฐานใดที่จะพิสูจน์ได้ว่ามังกรปีศาจเป็นตัวปลอม
อีกทั้งเรื่องพลังของมังกรปีศาจที่ลดลงเพราะการฝืนเปิดรอยแยกเขตแดนปีศาจนั้นก็เป็นเรื่องจริง
ส่วนนิสัย… นางอยู่ในโลกวิญญาณมานานขนาดนั้น หากจะถูกมนุษย์แพร่เชื้อใส่ คงเป็นเรื่องปกติกระมัง?
ด้วยเหตุนี้ หลักฐานเพียงสองอย่างก็ถูกเผ่าปีศาจทำลายไปเสียแล้ว
ในฐานะเจ้าวังที่สูญเสียมากที่สุด กลับไม่สนใจหินปีศาจที่ถูกปล้นไป แต่เขามองรอยแยกในอากาศที่หายไปจนแทบจะเกาหูเกาแก้มเลยทีเดียว!
มังกรปีศาจต้องการ… อะไรกันแน่!?
โม่จวินเจ๋อไม่มีความคิดอะไรเป็นพิเศษ แต่เขากลับรู้สึกว่าลูกน้องของมังกรปีศาจได้ให้วิธีทำเงินแก่เขา
การปล้นนั้นสามารถทำให้รวยได้อย่างรวดเร็วจริง ๆ!
“สนมปีศาจที่สี่ ข้า…”
จิ่วหลียังพูดคำขอโทษไม่ทันจบ โม่จวินเจ๋อก็ยกมือห้ามทันที “ทำได้ดีมาก”
“!!!”
นางกำลังชมว่าพวกเขาปล้นได้ดี!
พวกอสรพิษและเผ่าปีศาจอื่น ๆ ต่างมองหน้ากันไปมา แล้วก็เข้าใจไปเองอีกครั้งว่า นางกำลังสนับสนุนให้พวกเขาไปปล้นที่อื่นอีกใช่หรือไม่?
“พวกเจ้าจงรักษาบาดแผลให้ดี ส่วนที่เหลือมอบให้ข้าจัดการเถิด”
อะไรกัน นางจะเตรียมลงมือเองหรือ?
เหล่าปีศาจเบิกตากว้าง
โม่จวินเจ๋อแท้จริงแล้วตั้งใจจะทำเช่นนั้น ทั้งยังเตรียมเชิญชิงหลง มาร่วมหาเงินด้วย โอ้! ไม่ใช่ เรียกว่าเป็นการก่อความวุ่นวายในเขตแดนปีศาจจะเหมาะกว่า!
ชิงหล ที่ได้รับคำเชิญ “???”
หลังจากงุนงงไปครู่หนึ่งก็ตกลงด้วยความยินดี อย่างไรเสีย หลิงเยว่กำลังเก็บตัวบำเพ็ญพอดี มีเผ่ากระทิง ปลาปีศาจกลายพันธุ์ และ มหาปุโรหิตคอยปกป้องอยู่ คงไม่มีใครสามารถทำร้ายนางได้ ยิ่งไปกว่านั้นนางยังมีเมล็ดพันธุ์ปีศาจอยู่กับตัวด้วย
ดังนั้น ชิงหลงจึงไปพบกับโม่จวินเจ๋ออย่างไร้กังวล ทั้งสองเพียงแค่วางแผนลับกันครู่หนึ่งก็แยกย้ายไปคนละทิศทาง พวกเขาไม่ได้ทำอย่างโจ่งแจ้ง แต่เลือกที่จะดำเนินการอย่างลับ ๆ จนกระทั่งขโมยมาได้ยี่สิบกว่าเมือง จึงมีคนพบว่าคลังในเมืองถูกกวาดล้างหินปีศาจไปทั้งหมด รวมถึง…
พ่อค้าที่มีชื่อเสียงในเมืองและตระกูลใหญ่ก็ถูกปล้นหินปีศาจไปด้วย!
แหวนเก็บของที่สวมอยู่บนมือทุกวันถูกเปิดและขโมยหินปีศาจไปโดยไม่รู้ตัวสักนิด! ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่ถูกขโมยไปทั้งหมดล้วนเป็นหินปีศาจ ส่วนสมบัติล้ำค่าที่มีค่ามากกว่าหินปีศาจนับพันเท่ากลับคงอยู่เช่นเดิม
ในเวลานี้จึงมีปีศาจบางตนไม่เข้าใจ พวกเขาถามว่าทำไมจึงไม่สนใจสมบัติล้ำค่าที่พวกเขาเก็บสะสมไว้ แต่กลับขโมยเพียงหินปีศาจไป?
นี่เป็นการท้าทายใช่หรือไม่!?
แน่นอนว่ามีบางคนที่ดีใจจนน้ำตาไหลพรากเพราะสมบัติของตนไม่ถูกขโมยไป พวกเขาคิดว่าดีแล้วที่โจรไม่สนใจสมบัติของพวกเขา เพราะสมบัติเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่หินปีศาจไม่อาจแลกมาได้!
ภายในเวลาครึ่งเดือน ข่าวที่ว่าหินปีศาจในยี่สิบเก้าเมืองถูกปล้นจนหมดเกลี้ยงได้แพร่สะพัดไปทั่วเขตแดนปีศาจ ในชั่วพริบตาทุกคนต่างรู้สึกหวาดกลัว กังวลว่าตนเองอาจเป็นเป้าหมายต่อไป…
เมื่อข่าวนี้มาถึงหูของเจ้าวัง ภาพของสนมปีศาจที่สี่ก็ผุดขึ้นในความคิดของเขาทันที…
