ยอดกุ๊กบุกแดนเซียน - บทที่ 421 นางกินเขาเข้าไปหรือ!?
บทที่ 421 นางกินเขาเข้าไปหรือ!?
หลิงเยว่ที่ระเบิดห้องบำเพ็ญในครั้งนี้ เป็นเพราะตระหนักว่าสูตรของตนรวมถึงแนวคิดผิดพลาดไป จึงยุติการปรุงชาสืบทอดวิญญาณอย่างฉับพลัน
แต่เดิมนางตั้งใจจะใช้วิธีปรุงชาสืบทอดของหงส์และตะขาบมรกตสี่ปีกมาปรุงชาสืบทอดของมังกรทองห้าเล็บ แต่หลิงเยว่กลับมองข้ามจุดสำคัญไปอย่างหนึ่ง
มังกรปีศาจแต่เดิมเป็นมังกรทองห้าเล็บไม่ผิด แต่อีกฝ่ายได้ตกสู่วิถีมาร เลือดของมังกรเทพในสวรรค์และมังกรปีศาจในนรกย่อมเกิดการต่อต้านกันอย่างรุนแรง ดังนั้นสูตรของหลิงเยว่จึงผิดพลาด!
นางจำเป็นต้องหาจุดสำคัญที่จะทำให้ทั้งสองไม่ต่อต้านกัน
หากต้องการสลับร่างระหว่างเทพและปีศาจได้อย่างอิสระ ต้องทำอย่างไร?
หลิงเยว่ล้มเลิกสูตรที่กำหนดไว้ แล้วเปิดดูข้อมูลสมุนไพรปีศาจ สมุนไพรวิญญาณ สมุนไพรศักดิ์สิทธิ์ในระบบแลกเปลี่ยน ข้อมูลเยอะเกินไปจนสมองของนางจะระเบิดอยู่แล้ว!
[ทำไมไม่ถามข้าล่ะ?]
“โอ้! เจ้ารู้หรือ?”
[ฮึ! ข้าไม่รู้อะไรบ้างเล่า?]
[เพียงแค่เติมเลือดของเจ้าและเลือดของโม่จวินเจ๋อลงไปก็พอ ตราบใดที่เลือดของพวกเจ้าทั้งสองไม่ขัดแย้งกัน มังกรปีศาจและมังกรเทพจะสามารถหลอมรวมกันได้]
“แล้วควรเติมสมุนไพรพืชปีศาจหรือสมุนไพรวิญญาณเล่า? หรือว่าผสมทั้งสองอย่างเลย?”
[หากเจ้าสามารถทำให้ทั้งสองไม่ขัดแย้งกันได้ แน่นอนว่าการผสมทั้งสองอย่างย่อมดีกว่า]
หลิงเยว่กล่าว “ข้าน่าจะทำได้นะ!”
พูดเสร็จ หลิงเยว่ก็พาไข่หงส์และกระต่ายโม่วิ่งไปอย่างรวดเร็ว
ทิ้งให้คนที่เหลืออยู่ในที่นั้นจ้องตากันเลิ่กลั่ก
“นางคงมีความคิดใหม่แล้วสินะ…” ชิงหลงยังคงไม่เข้าใจหลิงเยว่เท่าไหร่นัก
ขนาดชิงหลงยังมองไม่ออก แล้วคนอื่นจะเข้าใจได้อย่างไร?
“ฮวนฮวน กลับบ้านกับข้าเดี๋ยวนี้!” เจ้าวังดึงเอ็นกระทิงออก แล้วลากฮวนฮวนที่กำลังเหม่อลอยอยู่อีกฝั่ง
“ไม่เอา! ฮวนฮวนจะรออาจารย์หลิงกับพี่ผู่ตานที่นี่!”
ฮวนฮวนเอียงหน้ามองไปทางหัวหน้าตะขาบมรกตที่ ‘นอนตาย’ แต่ร่างกายยังคงเติบโตอยู่ “แล้วยังมีหัวหน้าตะขาบมรกตอยู่ด้วย ท่านพ่อ ท่านกลับไปก่อนเถิด”
เจ้าวังตอบว่า “ข้าจะกลับไปก่อนได้อย่างไร? หากพวกปีศาจเหล่านี้รังแกเจ้าเล่า?”
ดังนั้น ดินแดนของกระทิงจึงมี ‘ผู้อาวุโส’ เพิ่มขึ้นอีกสองท่าน ผู้ยิ่งใหญ่มองทุ่งหญ้าที่เป็นหลุมบ่อไม่มีที่ใดน่าอยู่ ด้วยดวงตาดูแคลน
สภาพแวดล้อมที่นี่ยังด้อยกว่าห้องขังของนักโทษในสนามประลองของหอประมูลเสียอีก! ช่างน่าสงสารฮวนฮวนของเขาเหลือเกิน
หนึ่งปีผ่านไป…
สองปีผ่านไป…
สามปีผ่านไป ดินแดนของกระทิงที่เคยทรุดโทรมได้รับการซ่อมแซมโดยผู้คนที่เจ้าวังเรียกมา ประกอบกับพลังของหินปีศาจ จึงเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่
บนทุ่งหญ้าสีดำกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา มีวังหรูหรามากมายตั้งตระหง่าน ราวกับเมืองเล็ก ๆ ภายในมีแม้กระทั่งถนนอาหารปีศาจด้วย และผู้ที่ค้ำจุนถนนอาหารปีศาจนั้น ย่อมเป็นทีมของปลาหมัวอินที่เจ้าวังบังคับจับตัวมา
ลูกค้าส่วนใหญ่บนถนนอาหารปีศาจคือเหล่ากระทิงน้อย พวกเขาเพลิดเพลินกับอาหารเลิศรสพลางรำพึงว่า ปีศาจระดับสูงช่างรู้จักใช้ชีวิตจริง ๆ ก่อนหน้านี้พวกเขาใช้ชีวิตแบบไหนกันนะ!
ผู้อาวุโสกระทิงยืนอยู่หน้าอาณาเขตของตน ไม่กล้าเข้าไปจริง ๆ
“นี่ยังเป็นอาณาเขตของพวกเราอยู่หรือ?”
“ให้ตายเถอะ! มันกลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไร หรือว่าถูกบุกรุก?”
“คงไม่ใช่หรอก ข้าได้กลิ่นของพวกเราอยู่ ไม่ขาดไปสักคน อืม… แต่กลับมีกลิ่นแปลกปลอมเพิ่มขึ้นมากมาย”
“นั่นมันอะไรกัน?!”
กระทิงน้อยชี้ไปที่ ‘ซากแมลงยักษ์’ ที่นอนอยู่ตรงกลาง โอ้! สิ่งนี้มันใหญ่กว่ากระทิงโตเต็มวัยของพวกเขาเสียอีก เกือบจะเท่ากับภูเขาสองลูกแล้ว!
“ผู้อาวุโส พวกท่านกลับมาทำไมหรือ?”
กระทิงน้อยถามอย่างประหลาดใจ พลางกินเนื้อย่างและเหล้าสมุนไพรวิญญาณไปด้วย
“กลับมา…”
ใช่แล้ว พวกเขากลับมาทำไมกัน?
“พวกข้าต้องมีเหตุผลในการกลับบ้านของตัวเองด้วยหรือ?!”
กระทิงน้อยที่อยู่ด้านหลังเอาไม้เสียบและถังไม้จากวัวตัวหน้ามากินอย่างรวดเร็ว
“หากไม่กลับมา ข้าคงไม่รู้ว่าดินแดนของพวกเราเปลี่ยนไปถึงเพียงนี้ พวกเจ้าใช้ชีวิตอย่างสุขสบายเสียจริงนะ!”
ผู้อาวุโสกระทิงตามกลิ่นหอมมาถึงถนนอาหารปีศาจ และตกตะลึงกับภาพความเจริญรุ่งเรืองภายใน ที่นี่เคยเป็นบ้านของเขาหรือ!
เหตุใดถึงกลายเป็นเช่นนี้?
เจ้าพวกนั้นคิดว่าเขาจะกลับมาไม่ได้หรือไร!
“ท่านผู้อาวุโส บ้านของท่านอยู่ตรงโน้น!” กระทิงน้อยชี้ไปยังพระราชวังทองคำขนาดย่อมในระยะไกล
พวกกระทิงที่เหลือมองตามนิ้วของกระทิงน้อย แล้วแทบจะสำลักเนื้อย่างในปาก
“มีเพียงผู้อาวุโสเท่านั้นหรือที่… มี?”
“เจ้าวังใจดีเช่นนั้นเลยหรือ?”
“แน่นอนว่าไม่ใช่ มีเพียงถนนขายอาหารและวังงดงามตรงกลางเท่านั้นที่เขาใช้หินปีศาจจ่าย ส่วนที่เหลือเป็นหินปีศาจที่หญิงสาวปีศาจข้างกายมนุษย์นางนั้นจ่าย!”
“นางมีมากมายขนาดนั้นเชียว…” ผู้อาวุโสกระทิงพูดได้ครึ่งทาง จู่ ๆ ก็นึกถึงหินปีศาจที่ผู้นำเผ่ามอบให้หลิงเยว่เก็บรักษาไว้ชั่วคราว นางคงไม่ได้ใช้หินปีศาจก้อนนั้นสร้างดินแดนกระมัง?
“วางใจเถิด หินปีศาจของพวกเจ้าเผ่ากระทิงนั้นหลิงเยว่ไม่ได้แตะต้องแม้แต่น้อย”
ชิงหลงตบแขนกำยำของผู้อาวุโสกระทิง หินปีศาจที่ใช้สร้างนั้นเป็นของที่นางไป ‘หา’ มาเองทั้งสิ้น
เพราะดินแดนกระทิงนั้นไม่เจริญหูเจริญตาเอาเสียเลย และสาเหตุที่เป็นเช่นนั้นมาจากหลิงเยว่ ดังนั้นการชดเชยให้พวกเขาสักหน่อยจึงเป็นสิ่งที่สมควรแล้ว…
ผู้อาวุโสกระทิงโล่งใจ “แล้วหลิงเยว่เล่า?”
เพียงเขาเอ่ยจบ ท้องฟ้าแจ่มใสกลับถูกเมฆดำปกคลุมในพริบตา เมื่อสายฟ้าวาบผ่าน ทุกคนพลันชะงักกึก
ร่างมหึมาที่ถูกล้อมรอบด้วยวังหรูหราพลิกตัวลุกขึ้น พื้นดินเริ่มสั่นสะเทือน ตามมาด้วยเสียงฟ้าร้องดังสนั่น
หัวหน้าตะขาบมรกตตื่นแล้ว!
และกำลังจะฝ่าทัณฑ์สวรรค์ด้วย!
ชิงหลงทิ้งผู้อาวุโสกระทิงไว้ แล้วบอกให้ผู้นำเผ่าทิงมี่ปลดค่ายกลให้นางเข้าไป
หญิงสาวเผ่าปีศาจร่างบางยกสิ่งมหึมาขึ้นด้วยมือเดียวอย่างง่ายดาย แล้วบินออกไปอย่างรวดเร็ว กลุ่มเมฆครึ้มก็ไล่ตามไปเช่นกัน แสงอาทิตย์จึงส่องลงมายังดินแดนกระทิงอีกครั้ง ผู้คนที่แข็งค้างฟื้นคืนสติในทันที
“ให้ตายเถอะ! ถ้ามีคนมารับทัณฑ์สวรรค์ที่นี่อีก บ้านที่พวกเราเพิ่งสร้างคงเละไม่เหลือชิ้นดี!”
พวกกระทิงน้อยกุมหัวใจที่เต้นรัว พลันถอนหายใจ โชคดีที่แมลงตัวนั้นถูกพาไปทันเวลา หลีกเลี่ยงโศกนาฏกรรมที่จะเกิดขึ้นอีกครั้ง
และในเวลานั้นเอง หลิงเยว่ที่เก็บตัวบำเพ็ญมาสามปีก็ออกมาด้วย
เมื่อพบว่าตนเองอยู่ท่ามกลางวังอันหรูหรา ดวงตาของนางแทบจะหลุดออกมา
ให้ตายเถอะ! เพิ่งผ่านไปแค่สามปี ที่นี่ยังคงเป็นดินแดนกระทิงที่นางรู้จักหรือไม่?
ฮวนฮวนที่รับรู้ถึงหลิงเยว่ นางรีบวิ่งออกมาจากวังอย่างรวดเร็ว
“ท่านอาจารย์หลิง ในที่สุดท่านก็ออกมาแล้ว หัวหน้าตะขาบมรกตถูกผู้อาวุโสชิงหลงพาไปรับทัณฑ์สวรรค์แล้วเจ้าค่ะ!”
ฮวนฮวนที่แต่เดิมสูงแค่ต้นขาของหลิงเยว่ ในช่วงสามปีนี้ดูเหมือนจะกินโอสถเร่งการเจริญเติบโต จนสูงถึงไหล่ของหลิงเยว่แล้ว! ความอวบอ้วนบนใบหน้าก็ลดลงไปมาก กลายเป็นสาวน้อยที่ดูงดงามทีเดียว
หากหลิงเยว่ไม่รู้คงคิดว่าตัวเองเก็บตัวมานานกว่าสามสิบปี…
“ท่านอาจารย์หลิง แล้วกระต่ายน้อยตัวนั้นเล่าเจ้าคะ?”
ฮวนฮวนจำกระต่ายที่มีดวงตาสีม่วงอำพันได้อย่างแม่นยำ ตอนนี้มีเพียงอาจารย์ออกมาคนเดียว นั่นหมายความว่า…
“ท่านกินมันแล้วหรือ?!”
กระต่ายน่ารักขนาดนั้นอาจารย์จะกินได้อย่างไร? แต่ถ้าจะกินจริง ๆ… ทำไมไม่พานางไปกินด้วยเล่า!
ในสายตาของฮวนฮวน หลิงเยว่เป็นคนแบบนั้นหรือ?!
“ข้าไม่ได้กิน” หลิงเยว่ตอบด้วยสีหน้าบึ้งตึง
“แล้วกระต่ายน้อยล่ะเจ้าคะ?”
หลิงเยว่ชี้ไปที่ห้องด้านหลัง
ไข่สองฟองสีทองแดงและสีดำทองตั้งอยู่อย่างเงียบสงบ
ฮวนฮวน “???”
…………….
