ยอดกุ๊กบุกแดนเซียน - บทที่ 463 แผนการสำหรับโม่จวินเจ๋อ

บทที่ 463 แผนการสำหรับโม่จวินเจ๋อ

แม้จะถูกสองหนุ่มหล่อจ้องมอง แต่หลิงเยว่ไม่ได้เขินอาย กลับรู้สึกตื่นเต้นกับแผนการอันสมบูรณ์แบบของตัวเองมากกว่า

“มีอะไรหรือ?”

“ข้ามีความเห็นเกี่ยวกับวิธีที่ไม่ต้องตาย เอ่อ… หมายถึงวิญญาณไม่ต้องดับสูญน่ะ”

โม่จวินเจ๋อสบตากับดวงตาเป็นประกายและสายตาที่หลบ ๆ ซ่อน ๆ ของหลิงเยว่ เขารู้สึกว่า ‘ความเห็น’ นี้คงไม่เป็นมิตรกับตนเท่าไหร่ แต่เขายังรับฟังอย่างเงียบ ๆ

เมื่อรู้ว่าไม่ต้องตาย วิญญาณเงือกหนุ่มก็ไม่ได้ทำให้หลิงเยว่หุบปาก กลับมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตา ‘เปี่ยมด้วยความรัก’ และรู้สึกซาบซึ้งใจอย่างยิ่ง นางช่างใจดีเหลือเกิน

โม่จวินเจ๋อก้าวเท้าขึ้นมา แล้วใช้แผ่นหลังบังสายตาของเงือกหนุ่ม

เจ้าปลาตัวนี้สมควรตายนัก!

เงือกหนุ่มเบ้ปาก ไม่ได้ถือสาโม่จวินเจ๋อ ใช่สิ! แม้อยากจะ แต่ก็… ไม่มีพลังมากพอ

“ข้าจะกลืนวิญญาณเงือกตัวนี้ แล้วกลับคืนร่างเดิมเข้าไปในร่างของท่าน นั่นไม่ใช่แผนการที่สมบูรณ์แบบสำหรับการข้ามน้ำตกของคนคนเดียวหรอกหรือ?”

โม่จวินเจ๋อ “?”

มีเพียงแผนการที่ทำให้เขาบาดเจ็บเท่านั้นที่จะสำเร็จหรือ?

“ท่านวางใจได้ มันไม่เจ็บหรอก ข้าจะคอยฟื้นฟูร่างกายและพลังวิญญาณของท่านตลอดเวลา” แน่นอนว่าต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์แห่งชีวิตมีความสามารถในการฟื้นฟูพลังวิญญาณ

ไม่เช่นนั้นจะสมกับเป็นต้นไม้แห่งการสร้างโลกได้อย่างไร?

ถูกต้อง ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์แห่งชีวิตยังมีอีกชื่อหนึ่งคือต้นไม้แห่งการสร้างโลก นี่คือสิ่งที่ระบบบอกหลิงเยว่

“เจ้าจะกลืนกินวิญญาณของข้า?” เมื่อครู่ยังคิดว่าหลิงเยว่เป็นคนสวยและมีจิตใจดีงาม แต่ตอนนี้เงือกหนุ่มอยากจะหนีไปให้ไกลจากหญิงผู้นี้ทันที

มันต่างจากการให้เขาลงน้ำไปตายตรงไหน?

ก็ยังมีความแตกต่างอยู่บ้าง น้ำตกเถ้าวิญญาณจะค่อย ๆ กลืนกินวิญญาณของเขา ความเจ็บปวดนั้นทรมานยิ่งกว่าการถูกมีดทื่อ ๆ เฉือนเนื้อ แม้เขายังไม่เคยสัมผัสรสชาติของการถูกคนกลืนกิน แต่คงไม่เจ็บปวดเท่าน้ำตกเถ้าวิญญาณกระมัง?

“ก็ไม่ถึงกับกลืนกินหรอก แค่ให้วิญญาณของเจ้าอาศัยอยู่ในร่างของข้าชั่วคราวเท่านั้น”

แม้ว่าในร่างของหลิงเยว่จะมีวิญญาณอยู่มากมาย แต่การเพิ่มเงือกตัวนี้เข้าไปก็ยังพอไหว

“ทำแบบนี้ได้ด้วยหรือ?”

เงือกหนุ่มเพิ่งเคยเจอคนแบบนี้เป็นครั้งแรก เขากำลังจะพูดอะไรต่อ แต่หลิงเยว่ก็ลงมือจับเขายัดเข้าไปในร่างทันที

เงือกหนุ่มหายไปแล้ว เหลือเพียงโม่จวินเจ๋อกับหลิงเยว่ที่ยืนจ้องตากัน

ฝ่ายแรกมองหลิงเยว่อย่างน้อยใจ ไม่พูดอะไรสักคำ

หลิงเยว่ยิ้มอย่างเก้อเขิน จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นแสงสีทอง เข้าไปในหัวใจของโม่จวินเจ๋อ

ที่เข้าไปได้อย่างราบรื่นเช่นนี้ เพราะร่างกายของทั้งสองเชื่อมถึงกัน และเหตุผลที่ชัดเจนกว่านั้นคือร่างของโม่จวินเจ๋อไม่ได้ขัดขวางหลิงเยว่

ร่างกายของเขาคุ้นเคยกับการมีอยู่ของหลิงเยว่แล้ว แม้แต่หัวใจก็เต้นตามการเข้าออกของนาง

หลิงเยว่ไม่ได้ผิดคำพูด ทันทีที่เข้าไปในร่างของโม่จวินเจ๋อ นางก็ใช้วิชารักษา ปกป้องอวัยวะภายในพร้อมทั้งคอยเติมพลังวิญญาณด้วย

โม่จวินเจ๋อถอนหายใจ ในชั่วขณะนั้นกลับเกิดความรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้ไร้เทียมทาน ความรู้สึกวิตกกังวลที่เกิดจากน้ำตกเถ้าวิญญาณตรงหน้าพลันหายไปทันที

ไม่น่าแปลกใจที่ปีศาจจะไล่ตามเผ่าพันธุ์เทพอย่างไม่ลดละ…

โม่จวินเจ๋อไม่ได้กระโดดลงน้ำตกเถ้าวิญญาณในทันที แต่เดินช้า ๆ ไปทางซ้ายตามคำบอกของหลิงเยว่ ก้าวไปข้างหน้าสี่ก้าว ถอยหลังห้าก้าว แล้วเดินไปทางขวาสองก้าว ย่างก้าวของเขาทั้งสง่างามและรวดเร็ว

เงาจำนวนมากของโม่จวินเจ๋อปรากฏขึ้น น้ำตกเถ้าวิญญาณเบื้องหน้าเริ่มเกิดการเปลี่ยนแปลง จู่ ๆ ก็มีน้ำวนปรากฏขึ้น น้ำวนหมุนอย่างรวดเร็วและเริ่มขยายออก

เมื่อน้ำวนหยุดหมุน โม่จวินเจ๋อถึงกระโดดลงไป

น้ำวนนี้สามารถไปถึงดินแดนของเผ่าเงือกในทะเลมรณะได้โดยตรง ซึ่งเป็นสถานที่ที่อยู่ใกล้สุสานใต้น้ำมากที่สุด

ถือว่าเงือกหนุ่มตนนั้นยังมีประโยชน์อยู่บ้าง โม่จวินเจ๋อคิดในใจ

เมื่อโม่จวินเจ๋อเข้าไป น้ำวนก็ปิดลงอย่างรวดเร็ว น้ำตกเถ้าวิญญาณกลับคืนสู่สภาพเงียบสงบอีกครั้ง

โม่จวินเจ๋อที่จมอยู่ในน้ำเถ้าวิญญาณรู้สึกถึงความเจ็บปวดเล็กน้อย แต่ในชั่วขณะต่อมาความเจ็บปวดนั้นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย เขามองดูร่างกายภายในแวบหนึ่ง แสงสีทองที่แผ่ขยายภายในปกคลุมเส้นเอ็นและตันเถียนไว้อย่างหนาแน่น

แสงสีทองยังไหลออกมาจากภายใน ปกคลุมคิ้วและดวงตาอันงดงามของโม่จวินเจ๋อ ใบหน้าของเขาเปล่งประกายสีทอง ทำให้ทั้งร่างดูราวกับเทพเซียนที่ลงมาจากสวรรค์ เมื่อน้ำเถ้าวิญญาณพบกับแสงสีทอง ทำให้น้ำวนเปิดเป็นเส้นทางที่มองไม่เห็นจุดสิ้นสุด

เส้นทางนี้ไม่สามารถใช้วิชาใด ๆ ได้ ต้องอาศัยเท้าทั้งสองเดินไปเท่านั้น ส่วนจะเดินถึงดินแดนของเผ่าเงือกเมื่อไหร่ และจะถึงสุสานใต้น้ำหรือไม่ ขึ้นอยู่กับโม่จวินเจ๋อแล้ว

ใบหน้าของโม่จวินเจ๋อเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

เขาเพิ่งเดินไปได้ไม่กี่ก้าวกลับพบว่า แม้จะมีเงือกหนุ่มที่คอยบอกทางลัด และมีหลิงเยว่เป็นผู้นำทาง แต่เขาไม่สามารถเดินได้เร็วนัก เพราะมันหนักเกินไป เท้าทั้งสองข้างราวกับถูกผูกติดกับภูเขามากมาย ทุกก้าวที่เดินเหมือนกับกำลังยกภูเขานับไม่ถ้วนไปด้วย

โม่จวินเจ๋อมองไปยังเส้นทางที่มองไม่เห็นจุดสิ้นสุด นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเกิดความคิดว่า บางทีอาจจะกลับไปต่อสู้เป็นตายกับเทพปีศาจดีกว่า

“ท่านรู้สึกว่าเดินลำบากหรือไม่?”

เสียงของหลิงเยว่ทำให้โม่จวินเจ๋อล้มเลิกความคิดที่จะไปต่อสู้กับเทพปีศาจ เขาควรอยู่เคียงข้างนางต่อไป

“อืม หนักมาก”

น้ำเสียงแฝงไปด้วยความน้อยใจเล็กน้อย

เงือกหนุ่มที่ถูกวิญญาณมากมายบีบให้อยู่ในมุม เมื่อได้ยินน้ำเสียงของโม่จวินเจ๋อ วิญญาณทั้งหมดพลันรู้สึกขนลุก ชายผู้นี้กำลังออดอ้อนอยู่หรือ?

ช่างน่ากลัวเหลือเกิน!

เพราะมันยากที่จะจินตนาการว่าน้ำเสียงที่น้อยใจเช่นนี้จะหลุดออกมาจากปากของชายที่โหดร้ายผู้นี้

หลิงเยว่เพิ่มแสงสีทองลงบนเท้าทั้งสองข้างของโม่จวินเจ๋อ “เป็นอย่างไรบ้าง? ดีขึ้นหรือไม่?”

“อืม ดีขึ้นมาก”

โม่จวินเจ๋อยิ้มมุมปาก ฝีเท้าอันหนักอึ้งเบาลงเล็กน้อย “การทำเช่นนี้ เจ้าจะไม่สูญเสียพลังมากเกินไปหรือ?”

“พลังเพียงเท่านี้จะไปเทียบกับท่านได้อย่างไร?”

เมื่อหลิงเยว่รู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป นางก็รีบแกล้งตายทันที

รอยยิ้มบนใบหน้าของโม่จวินเจ๋อเด่นชัด เขาเดินเร็วขึ้น แถมยังรู้สึกอารมณ์ดีเป็นพิเศษ แม้จะเรียกชื่อหลิงเยว่แล้วไม่ได้รับการตอบสนองก็ไม่ส่งผลกระทบต่ออารมณ์ของเขา

เงือกหนุ่มที่คอยสังเกตการณ์พลันร้องตะโกนในใจ ในสถานการณ์เช่นนี้ยังมีอารมณ์มาหยอกเย้ากันอีกหรือ?!

แต่เงือกหนุ่มไม่มีเวลาจะมาสงสารตัวเอง วิญญาณของเขาถูกดวงวิญญาณเหล่านั้นมองจนจะสลายไปแล้ว!

เขาไม่เคยคิดว่าร่างกายของหญิงผู้นี้จะมีดวงวิญญาณที่ไม่สมบูรณ์อาศัยอยู่มากมายโดยไม่แตกสลาย และยังอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุขด้วย ช่างน่าประหลาดใจยิ่งนัก

ดวงวิญญาณดวงหนึ่งที่แทบจะมองไม่เห็นหากไม่สังเกตอย่างละเอียด ลอยลงมาบนศีรษะของเงือกหนุ่ม

“ท่านตื่นแล้วหรือ?!”

หลิงเยว่ที่แกล้งตายฟื้นคืนชีพอย่างสมบูรณ์ นางมองดวงวิญญาณนั้นด้วยความตื่นเต้นยินดี

ดวงวิญญาณไม่ตอบสนอง กลับเอียงศีรษะมองดูวิญญาณของหลิงเยว่ราวกับคนไม่รู้จัก

“ท่านจำข้าไม่ได้แล้วหรือ?”

หลิงเยว่เข้าไปใกล้ดวงวิญญาณ ให้มันได้พิจารณาอย่างละเอียด แต่ดวงวิญญาณกลับถอยหลังด้วยความกลัว

“เหลือเพียงหนึ่งในสามของดวงวิญญาณ หากจำเจ้าได้ก็แปลกแล้ว”

ดวงวิญญาณข้าง ๆ ถอนหายใจพลางส่ายหน้า “หากไม่ใช่เพราะร่างกายของเจ้าหล่อเลี้ยงไว้ ดวงวิญญาณนี้คงสลายไปนานแล้ว”

หลิงเยว่รู้สึกเศร้าสลดยิ่งนัก ศิษย์พี่สี่สูญเสียทั้งอาจารย์ ศิษย์พี่ใหญ่ ศิษย์พี่รอง และศิษย์พี่สามไปแล้ว หากรู้ว่าแม่แท้ ๆ ที่เพิ่งรู้จักก็… ไม่รู้ว่าเขาจะเป็นอย่างไร

……….