ยอดกุ๊กบุกแดนเซียน - บทที่ 485 เขาคือใคร?

บทที่ 485 เขาคือใคร?

ในขณะที่วิหารทำลายเทพหรือวิหารเชิญเซียน วิหารเชิญเทพหรือวิหารเชิญปีศาจจมอยู่ในความเงียบ โลกผู้บำเพ็ญเซียนภายนอกกลับเต็มไปด้วยความวุ่นวายและการนองเลือด

กลุ่มซากศพเดินได้ที่เกิดจากวิญญาณของต้นไม้หน้าคนปรากฏตัวขึ้น พวกมันกระโจนเข้าใส่ทันทีที่ได้กลิ่นสิ่งมีชีวิต กัดกินเนื้อและเลือดของเหยื่อ ฉีกทึ้งวิญญาณของพวกเขา

เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดทรมานและเสียงร้องขอความช่วยเหลือดังขึ้นไม่หยุด

น่าเสียดายที่ไม่มีใครสามารถช่วยพวกเขาได้ ผู้บำเพ็ญพลังปีศาจและผู้บำเพ็ญพลังวิญญาณที่ไม่ทันได้เข้าไปในวิหารเชิญเซียนและปีศาจ ล้วนถูกซากศพเดินได้ล้อมไว้ทั้งหมด

ซากศพมีประสาทสัมผัสที่ไวมาก เคลื่อนที่ได้เร็วและยังสามารถซ่อนพลังงานได้ บางส่วนถึงขั้นมีภูมิต้านทานต่อเคล็ดวิชาต่าง ๆ บางส่วนแทงไม่เข้าและแข็งแกร่งราวกับวัตถุวิเศษ

เพียงแค่ถูกพวกมันข่วนหรือกัด บาดแผลก็ไม่มีทางหาย ร่างกายเหมือนลูกบอลที่รั่ว ไม่ว่าจะดึงพลังเซียนเข้าสู่ร่างกายอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์ ได้แต่รอคอยความตายอย่างทรมาน

“ช่วยข้าด้วย…”

มีเพียงส่งเขาไปอีกทางหนึ่งเท่านั้น เพื่อให้เขาพ้นจากความทุกข์ทรมาน

เมื่อ ‘คน’ ตรงหน้าสิ้นใจ ร่างกายกลับกลายเป็นของเหลวสีน้ำตาลเข้มในพริบตา มันค่อย ๆ ไหลลงบนพื้น เหมือนกับของเหลวในป่าต้นไม้มนุษย์ไม่มีผิด

ร่างแยกหมายเลขเจ็ดอุทานเบา ๆ เขาย่อตัวลงเพื่อศึกษาอย่างละเอียด แต่พอยังไม่ทันได้แตะต้องของเหลว พวกมันเหมือนเห็นสิ่งน่าสะพรึงกลัวแล้วรีบหนีออกจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว แล้วซึมหายลงใต้ดินไปอย่างรวดเร็ว

เป็นเช่นนี้อีกแล้ว?

ร่างแยกหมายเลขเจ็ดชักมือกลับ เหลือบมองไปยังกลุ่มต้นไม้หน้าคนที่ล้อมเข้ามา พวกมันก็รีบหันหลังกลับแล้วใช้ความเร็วสูงสุดในชีวิตแสดงละครหนีตายฉากใหญ่ หายวับไปในพริบตา ราวกับไม่เคยมาที่นี่

“?”

ทำไมพวกมันถึงกลัวเขา?

หรือว่านี่เป็นผลงานของร่างจริง?

ไม่นาน ร่างแยกหมายเลขเจ็ดก็ปฏิเสธข้อสันนิษฐานนี้ หากเป็นฝีมือของร่างจริง เหตุใดเขาจึงไม่รู้?

นับแต่เขาไปยังทะเลเถ้าวิญญาณ การสื่อผ่านร่างของพวกเขากลับใช้ไม่ได้ เขา… ไม่รู้อะไรเลย เพียงแต่รู้สึกว่าสถานการณ์ตอนนี้ไม่ค่อยดีนัก

จะไม่แย่ได้อย่างไรเล่า?

เทพปีศาจและโม่จวินเจ๋อประสบชะตากรรมเดียวกัน พวกเขาถูกบังคับให้เป็นสถานีขนถ่ายพลังแห่งความตาย

พลังแห่งความตายจะเข้าสู่ร่างของพวกเขารอบหนึ่งก่อน แล้วจึงเข้าสู่เมล็ดพันธุ์ศักดิ์สิทธิ์

ทุกครั้งที่เทพปีศาจเตรียมจะระเบิดร่าง เมล็ดพันธุ์ศักดิ์สิทธิ์กลับดูดซับพลังแห่งความตายทั้งหมดไปอย่างทันท่วงที ตอนนี้แสงทองแห่งการปกป้องจางลงไปมาก สิ่งเดียวที่น่ายินดีคือเมล็ดพันธุ์ศักดิ์สิทธิ์กลับเติบโตขึ้น

เหนือหัวใจของเขา ถูกต้นไม้เล็ก ๆ ครึ่งต้นยึดครองและแผ่ขยาย เหลืออีกเพียงหนึ่งในสามก็จะห่อหุ้มหัวใจของเขาได้อย่างแน่นหนา

เพียงแต่… เหตุใดจึงเปลี่ยนจากสีทองอร่ามเป็นสีทองเทาเล่า?

เป็นเพราะการดูดซับพลังแห่งความตายจำนวนมากทำให้กลายพันธุ์หรือ?

เทพปีศาจรู้สึกว่าการกลายพันธุ์เช่นนี้ช่างผิดปกตินัก แต่เขาไม่อาจหยุดยั้งได้ ได้แต่มองดูพลังแห่งความตายกลืนกินแสงทองไปเรื่อย ๆ

“เจ้ารู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือไม่?”

เมล็ดพันธุ์ศักดิ์สิทธิ์ที่เติบโตเป็นต้นไม้เล็ก ๆ ไม่เพียงมีวิญญาณใหม่ แต่ยังสามารถสื่อสารกับเทพปีศาจได้ด้วย

“จริงหรือ…?”

เทพปีศาจยิ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เสียงของเมล็ดพันธุ์ศักดิ์สิทธิ์นั้นเย็นเยียบ มันไม่ควรเป็นเช่นนี้สิ?

“แน่นอน!”

การสนทนาจบลงเพียงเท่านี้ เทพปีศาจเหม่อมองไปยังพลังแห่งความตายอันไร้ที่สิ้นสุดเบื้องหน้า และมองเห็นวิญญาณที่ร่ำไห้นับไม่ถ้วนจากในนั้น

เมล็ดพันธุ์ศักดิ์สิทธิ์ควรเป็นสิ่งที่ช่วยเหลือสรรพชีวิต แต่บัดนี้กลับสามารถดูดซับพลังแห่งความตายที่รวมตัวกันจากชีวิตนับไม่ถ้วนได้โดยไร้ความรู้สึกผิด… เมื่อนางเติบโตเต็มที่ นางจะยังคงเป็นต้นไม้แห่งชีวิตที่เขาต้องการอยู่หรือไม่?

คงไม่มีทางเป็นเช่นนั้นแล้ว…

เทพปีศาจพยายามแยกเมล็ดพันธุ์ศักดิ์สิทธิ์ที่หลอมรวมอยู่กับหัวใจของเขาออก เขากลัวว่าเมื่อต้นไม้ครึ่งต้นนี้เติบโตขึ้น มันอาจจะลงมือกับเขาเป็นคนแรก

“ไร้ประโยชน์ เจ้ากับข้าได้หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกันแล้ว” เสียงเย็นเยียบดังก้องภายในร่างของเทพปีศาจ

แน่นอนว่าเทพปีศาจอยากสร้างโลก แต่ถ้าเทียบกันแล้ว เมล็ดพันธุ์ศักดิ์สิทธิ์ครึ่งหนึ่งที่เหมือนถูกแทนที่ด้วยสิ่งสกปรก อีกครึ่งหนึ่งกลับดูน่าเชื่อถือกว่า

เมล็ดพันธุ์ศักดิ์สิทธิ์เหมือนได้ยินเสียงในใจของเทพปีศาจ “อีกครึ่งหนึ่งงั้นหรือ? นางก็เป็นเช่นเดียวกับข้าในตอนนี้”

“…”

ไม่รู้ว่าทำไมเทพปีศาจรู้สึกว่าเมล็ดพันธุ์ศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองนั้นแตกต่างกัน อย่างน้อยอีกฝั่งยังมีศัตรูคู่อาฆาตของเขาอยู่ หลิงเยว่ไม่น่าจะถูกแทนที่ด้วยสิ่งสกปรกได้เร็วขนาดนั้น

ความจริงเป็นไปตามที่เทพปีศาจคาดการณ์ไว้ นับตั้งแต่หลิงเยว่ให้ลูกแก้ววิญญาณห่อหุ้มตัวเองเป็นดักแด้ สิ่งสกปรกที่เกิดจากพลังแห่งความตายก็ไม่สามารถรุกรานวิญญาณของนางได้ ส่วนร่างแท้ของนางก็ถูกโม่จวินเจ๋อกลืนเข้าไปชำระล้างด้วยแก่นปราณแสงอย่างต่อเนื่อง สิ่งสกปรกจึงไม่สามารถหาช่องทางเล็ดลอดเข้าไปได้เลย

จุดสีเทาที่ปกป้องแสงสีทองได้หายไปไร้ร่องรอย แม้ว่าร่างของโม่จวินเจ๋อจะถูกพลังแห่งความตายโจมตีอย่างต่อเนื่อง แต่ยังคงรักษาสีทองเจิดจ้าไว้ได้ ซึ่งตรงข้ามกับสีทองปนเทาในร่างของเทพปีศาจโดยสิ้นเชิง

พลังแห่งความตายในวิหารทำลายเทพกำลังลดลงเรื่อย ๆ ส่วนนอกวิหารในโลกผู้บำเพ็ญเซียน นอกจากพลังปีศาจและพลังเซียนแล้ว ยังมีพลังแห่งความตายเพิ่มขึ้นมาด้วย

พลังแห่งความตายกำลังกลืนกินพลังปีศาจและพลังเซียน มันพยายามจะเปลี่ยนโลกผู้บำเพ็ญเซียนให้กลายเป็นโลกแห่งความตาย!

ตลอดทางมีเสียงกรีดร้องและการต่อสู้ดังมาไม่ขาดสาย ผู้คน ปีศาจ และสัตว์ในโลกผู้บำเพ็ญเซียนกำลังลดจำนวนลงอย่างรวดเร็ว บางทีในไม่ช้าที่นี่อาจไม่มีสิ่งมีชีวิตเหลืออยู่เลย

นี่ไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องการหรอกหรือ?

ร่างแยกควรจะรู้สึกดีใจ แต่กลับรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาเสียอย่างนั้น

ร่างแยกหมายเลขเจ็ดที่เพิ่งมาถึงทะเลเถ้าวิญญาณยังไม่ทันได้มองดูให้ละเอียด ทะเลที่แห้งเหือดก็มีวิหารสีทองเข้มค่อย ๆ ลอยขึ้นมา ประตูใหญ่เปิดกว้าง ราวกับกำลังเชื้อเชิญให้เขาเข้าไป

วิหารหลังนี้ไม่ใช่วิหารเชิญเทพที่ร่างจริงเข้าไป เขาจะเข้าไปดีหรือไม่?

ร่างแยกลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจเข้าไป บางทีวิหารทั้งสามอาจเชื่อมถึงกันก็ได้?

จนถึงตอนนี้เขายังไม่เข้าใจว่าทำไมของเหลวสีน้ำตาลเข้มและพวกต้นไม้หน้าคนถึงกลัวเขา…

เมื่อประตูใหญ่ปิดลง ร่างของร่างแยกหมายเลขเจ็ดก็หายไป ป้ายชื่อของวิหารสีทองเข้มค่อย ๆ ปรากฏตัวอักษร คำว่า “วิหารต้อนรับเทพ” แสงสีทองสว่างวาบขึ้นแล้วหายไปในพริบตา

วิหารต้อนรับเทพจมลงพื้นดินอีกครั้ง นอกจากร่างแยกหมายเลขเจ็ดแล้วไม่มีใครเห็นวังหลังนี้อีก

แท้จริงแล้วเขาคือใครกันแน่?

ปัญหานี้ยังไม่มีทางแก้ไข เช่นเดียวกับกลุ่มมนุษย์และปีศาจที่ถูกบังคับให้เข้าไปในวิหารเชิญปีศาจและวิหารเชิญเซียน พวกเขาจ้องมองประตูที่ปิดสนิทแต่ละบาน เครื่องหมายคำถามเริ่มเพิ่มมากขึ้น

“ผ่านไปนานเท่าไรแล้ว?”

“หนึ่งเดือน หนึ่งปี? หรือสามปี?”

“ไม่ใช่แค่นั้นหรอก ข้ารู้สึกว่าผ่านไปร้อยปีแล้ว!”

ผู้บำเพ็ญที่ตกเป็นทาสรับใช้พวกคนหนังกระดาษ ดวงตาไร้ประกายราวกับซากศพเดินได้

……….