ยอดกุ๊กบุกแดนเซียน - บทที่ 512 คนที่อยู่เบื้องหลังคือเขา

บทที่ 512 คนที่อยู่เบื้องหลังคือเขา

หลิงเยว่มองดูหมายเลข 3 ด้วยความตื่นเต้น

“พลังชีวิตบนร่างของเจ้า ได้มาจากที่ใดกัน?”

“หา?” หลิงเยว่แกล้งโง่

“สิ่งที่รวมพลังชีวิตเข้าด้วยกันคือต้นไม้ใช่หรือไม่?” คนในชุดคลุมดำหมายเลข 3 เปลี่ยนวิธีถาม

“ไม่ใช่หรอก มันเป็นเส้นพลังชีวิตเส้นหนึ่ง เพียงแต่มีสีเขียวมรกตเท่านั้น” หลิงเยว่ตอบ ทำให้หัวใจของผู่ตานแทบหลุดออกมา

ไม่รู้ว่าทำไมใบไม้จากร่างแท้จริงของศิษย์น้องถึงมาปรากฏที่นี่ได้

“เส้นพลังนั่นอยู่ที่ใด?”

“นี่! ตอนนี้พวกเราไม่ได้กำลังช่วยหาคนอยู่หรอกหรือ?”

ผู่ตานที่รู้ว่าหลิงเยว่กำลังพูดเหลวไหลรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนาทันที “รอจนกว่าพวกเราจะหาคนเจอ ข้าจะพาท่านไปหาเส้นพลังนั้น แต่อย่าได้หวังมากนักเลย”

ทั้งสามคนเดินตามลูกแก้ววิญญาณเล็ก ๆ ไป จนมันหยุดลงที่จุดหนึ่ง

หลิงเยว่จำได้ว่าที่นี่คือจุดที่พวกเขาขึ้นมาจากต้นไม้กึ่งปีศาจ แต่ตอนนี้กลับไม่มีร่องรอยของนางเหลืออยู่เลย

นางถูกจับตัวไปแล้วหรือ?

นอกจากความเป็นไปได้นี้ หลิงเยว่ก็นึกไม่ออกแล้ว

“เขาอยู่ที่นี่หรือ?”

หลิงเยว่ถามลูกแก้ววิญญาณเล็ก ๆ ที่วนเวียนอยู่ตรงจุดเดิมไม่หยุด นอกจากพื้นที่ขรุขระเป็นหลุมเป็นบ่อแล้ว ก็ไม่มีร่องรอยของโม่จวินเจ๋อเลย

แม้แต่กลิ่นอายของใบไม้สีเขียวยังไม่มี

“หืม? แปลกจริง…” คนในชุดคลุมดำหมายเลข 3 เริ่มเดินวนตามลูกแก้ววิญญาณเล็ก ๆ

“หรือว่า… เขาไม่ได้กลายเป็นวิญญาณ แต่สลายหายไปแล้ว?”

คำพูดของผู่ตานทำให้หัวใจของหลิงเยว่พลันบีบรัด สายเกินไปแล้วหรือ?

หมายเลข 3 ลูบคางที่ไม่มีอยู่จริง “เจ้าแห่งโลกวิญญาณที่สี่จับคนเป็นไปทำไม?”

โลกวิญญาณรวมถึงเจ้าแห่งโลก ล้วนเป็นคนตายทั้งสิ้น คนเป็นที่ถูกจับไป คงใกล้ความตายเต็มที

“เจ้าแห่ง… โลกวิญญาณที่สี่?” หลิงเยว่ทวนคำด้วยสีหน้าเหม่อลอย

“ใช่แล้ว กลิ่นอายของวิญญาณเหล่านี้มาจากเจ้าแห่งโลกวิญญาณที่สี่จริง ๆ”

หมายเลข 3 ในเสื้อคลุมดำแค่นเสียง “ยากกว่าเจ้าแห่งโลกวิญญาณอีกห้าคนเสียอีก ข้าขอแนะนำให้เจ้ายอมแพ้เถอะ”

หลิงเยว่จะยอมแพ้ได้อย่างไร!?

นางต้องช่วยโม่จวินเจ๋อให้ได้!

“ไปกันเถอะ พาพวกข้าไปยังเส้นทางเซียน”

หมายเลข 1 และ 2 ที่หายไปปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน

หลิงเยว่และผู่ตาน “…”

สำคัญคือทั้งสองคนไม่รู้จริง ๆ ว่าเส้นทางเซียนบ้าอะไร ทั้งหมดเป็นเรื่องโกหกทั้งเพ!

หนีกันดีไหม?

ผู่ตานและหลิงเยว่สบตากัน

ไม่ได้! โลกผู้บำเพ็ญยังอยู่ในทะเลสีม่วง พวกเขาจะหนีไปไหนได้?

อีกอย่างหากสามวิญญาณปลดพลังบนร่างของพวกเขา พวกเขาจะกลายเป็นวิญญาณร้ายในทันที

“ทำไมไม่ขยับเล่า? หรือว่าพวกเจ้ากำลังหลอกข้า?”

พลังปีศาจแผ่ซ่านออกมาจากร่างของผู้สวมเสื้อคลุมดำหมายเลข 3 ขณะที่เขากำลังจะลงมือ หลิงเยว่รีบชี้ไปที่ลูกแก้ววิญญาณเล็ก ๆ “มันสามารถนำทางได้ แต่ที่นี่เปลี่ยนแปลงมากเกินไป ข้ายังนึกตำแหน่งที่แน่ชัดของเส้นทางเซียนนั้นไม่ออก”

ลูกแก้ววิญญาณดวงน้อยที่ยังคงหมุนวนอยู่นั้น เมื่อได้ยินก็บินมาอยู่เบื้องหน้าสามวิญญาณทำท่าเหมือนจะนำทาง

หมายเลข 3 จึงดึงแขนเสื้อสีดำกลับ

แม้ว่าการไปเส้นทางเซียนจะไม่สำคัญ แต่ถึงไม่มีใครนำทางก็สามารถให้ใบมรกตนำทางได้ แต่เขาแค่อยากลองดูว่าเจ้าสองตัวที่อ่อนแอนี่กำลังโกหกหรือไม่

ส่วนมันเป็นเส้นทางเซียนจริงหรือไม่ ไม่สิ… ในแดนเทพควรเรียกว่าเส้นทางเทพสินะ?

อีกครั้ง… ที่ได้รับการช่วยชีวิตจากโม่จวินเจ๋อ

นี่ยิ่งทำให้หลิงเยว่มีความมุ่งมั่นที่จะช่วยโม่จวินเจ๋อมากขึ้น

ผู่ตานถอนหายใจอย่างโล่งอก แม้ว่าโม่จวินเจ๋อจะไม่ได้อยู่ในที่เกิดเหตุ แต่สิ่งที่อีกฝ่ายทิ้งไว้ยังคงช่วยชีวิตพวกเขาอีกครั้ง…

“จริง ๆ แล้วเส้นทางใหญ่ขนาดนี้ไม่ได้เหลือไว้ให้พวกข้าเลยสินะ”

“มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่จะอยู่”

“เป็นอย่างไร พวกเราจะไปเยือนโลกวิญญาณที่สี่สักหน่อยไหม?”

หมายเลข 2 และ 3 หันไปมองหมายเลข 1

หมายเลข 1 ส่ายหัว “กลับก่อนเถอะ”

การไปเยือนโลกวิญญาณที่สี่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

นี่จะปิดปากพยานหรือ?!

“พวกข้าขอสาบานว่าจะไม่เปิดเผยเรื่องที่เจ้าแห่งโลกวิญญาณที่สี่ได้รับเส้นพลังชีวิตไปเด็ดขาด!” ผู่ตานยกมือขึ้นสาบาน

หลิงเยว่พยักหน้าพร้อมกับยกมือสาบานเช่นกัน

ดวงตาของทั้งสองเต็มไปด้วยความจริงใจและความปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่

“โอ้ พวกข้าชาวปีศาจไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก ต้องขอบคุณพวกเจ้าที่ให้ข่าวแก่พวกข้าด้วยซ้ำ!” เสื้อคลุมดำหมายเลข 3 กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่ทันทีที่เขายกมือขึ้น หลิงเยว่และผู่ตานรีบถอยหลังแล้ววิ่งหนีสุดชีวิต

จะหนีรอดหรือไม่ แต่ขอวิ่งก่อนแล้วกัน

น่าเสียดายที่ทั้งสองวิ่งไปได้ไม่ไกลนัก เท้าทั้งสองข้างก็ลอยขึ้นจากพื้น

ผู่ตานและหลิงเยว่หันหน้ากลับไปอย่างแข็งทื่อ เห็นเสื้อคลุมดำหมายเลข 1 กำลังจับพวกเขาไว้

หลิงเยว่แทบจะร้องไห้ “ท่านผู้ยิ่งใหญ่ ได้โปรดปล่อยพวกข้าไปเถิด…”

“พวกเจ้าจะกลับทะเลม่วงด้วยตัวเองหรือ?”

“ฮ่า ๆ ๆ เมื่อครู่คงตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อสินะ?”

ผู่ตานและหลิงเยว่ “…”

หัวเราะอีกสิ เดี๋ยวข้าจะปล่อยคนหนังกระดาษออกมา ดูซิว่าพวกเจ้าจะยังหัวเราะออกไหม!?

ในใจคิดเช่นนั้น แต่สุดท้ายหลิงเยว่ก็ไม่ได้ปล่อยคนหนังกระดาษออกมา เพราะดูจากท่าทางของอีกฝ่ายไม่เหมือนจะปิดปากฆ่าพวกเขา

“ถ้าจะกลับทะเลม่วงเองก็มอบพลังชีวิตที่เหลือให้พวกข้าเถอะ” วิญญาณหมายเลข 1 วางทั้งสองคนลง

“คิดว่าพวกข้าจะกลับไปเองได้หรือ?” หลิงเยว่พูดอย่างไร้อารมณ์

ผีหมายเลข 2 “ถ้าอย่างนั้นพวกเจ้าวิ่งหนีทำไม?”

ผีหมายเลข 3 “วางใจเถอะ พวกเราเผ่าวิญญาณไม่ทำร้ายเด็กที่อ่อนแอหรอก”

หลิงเยว่และผู่ตานนิ่งเงียบอีกครั้ง

“ส่งพวกข้าเข้าม่วงทะเลอย่างปลอดภัยก่อน แล้วจะให้พลังชีวิตที่เหลือแก่พวกท่าน” ผู่ตานพูดอย่างแข็งกร้าวขณะยืนบังหน้าหลิงเยว่

“ได้”

เสื้อคลุมสีดำหมายเลข 1 เรียกนกเงาแห่งความว่างเปล่าออกมา

ในขณะที่นกเงาแห่งความว่างเปล่าปรากฏตัว ดวงตาของเหล่าวิญญาณร้ายกลับเต็มไปด้วยความโลภผิดปกติ

ทันทีที่พวกมันกรูกันเข้ามา นกเงาก็กลายเป็นลำแสงหายวับไปบนท้องฟ้า

เมื่อออกจากโลกผู้บำเพ็ญเซียน หลิงเยว่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แม้ว่าจะไม่ได้ช่วยโม่จวินเจ๋อ แต่อย่างน้อยยังได้รับข้อมูลมากมาย

เขายังมีชีวิตอยู่ แม้จะถูกจับตัวไปก็เถอะ

ผู้อยู่เบื้องหลังการเปลี่ยนสามภพให้กลายเป็นโลกแห่งความตายคือเจ้าแห่งโลกวิญญาณที่สี่

อีกทั้งต้นไม้กึ่งปีศาจคงถูกเขาจับตัวไปด้วยแน่นอน

ข่าวสารเหล่านี้แลกมาด้วยพลังชีวิตสองก้อน หลิงเยว่รู้สึกว่าคุ้มค่ามาก

อ้อ! ยังได้ลูกกลมสีดำเล็ก ๆ เป็นของแถมมาด้วย

“ในเมื่อพวกเจ้าจะไปยังโลกวิญญาณที่สี่ ข้าขอร้องให้พวกเจ้าช่วยเหลือผู้ที่ถูกเจ้าแห่งโลกวิญญาณจับตัวไปด้วยได้หรือไม่?”

“ข้าจะพยายามจ่ายค่าตอบแทนให้เพียงพอ…”

หลิงเยว่รู้ดีว่าความสามารถของนางในตอนนี้ การไปช่วยคนในโลกวิญญาณแห่งความตายนั้นเป็นไปไม่ได้เลย

อา…

ทำไมกัน? นางเกือบขึ้นสู่ระดับเทพได้แล้ว แต่พอมาถึงดินแดนแห่งความว่างเปล่ากลับกลายเป็นเด็กน้อยอ่อนแอไปเสียได้!

………………..