ยอดกุ๊กบุกแดนเซียน - บทที่ 538 แล้วแต่ความสามารถ!?

บทที่ 538 แล้วแต่ความสามารถ!?

“หากไม่เต็มใจก็ไม่เป็นไร เช่นนั้นเมื่อถึงเวลาต่างคนต่างใช้ความสามารถของตนเองแล้วกัน!”

หลิงเยว่นำเสี่ยวจินใส่เข้าไปในหัวใจของโม่จวินเจ๋ออีกครั้ง

ต่างคนต่างใช้ความสามารถของตนเองหรือ?

ต้นไม้ปีศาจชะงักไปครู่หนึ่ง โอ้ หมายถึงตอนหลอมรวมต่างฝ่ายต่างใช้ความสามารถของตน เมื่อถึงเวลานั้นฝ่ายใดจะถูกหลอมรวมอย่างสมบูรณ์ก็ขึ้นอยู่กับโชคชะตา

ฮึ! ช่วงเวลาที่ผ่านมานางพยายามดูดซับพลังเพื่อเสริมความแข็งแกร่งให้ตัวเอง นางจะแพ้ได้อย่างไร?! ลำแสงสีเทาเข้มและสีเขียวมรกตพุ่งเข้าหาหลิงเยว่พร้อมกัน

ใบไม้สีเทาเข้มแทบไม่มองใบไม้ปีศาจแม้แต่แวบเดียว มันพุ่งเข้าสู่อ้อมอกของหลิงเยว่และชำระล้างตัวเองทันที

หลิงเยว่ยิ้มบาง ๆ ดูเหมือนว่าพวกมันจะจดจำคำสัญญาที่นางให้ไว้กับพลังแห่งความตายในโลกผู้บำเพ็ญเซียนได้

“ใบไม้สองใบนี้เป็นของเจ้าหรือ?” กุ่ยซื่อที่กำลังงุนงงได้สติขึ้นมาทันที จากนั้นก็มองไปที่หลิงเยว่ราวกับกำลังมองนักต้มตุ๋นขั้นเซียน

“เหตุใดเจ้าถึงไม่บอกข้าก่อนหน้านี้?”

กุ่ยซานที่ตามใบไม้มาพินิจมองหลิงเยว่แล้วเบนสายตาไปยังโม่จวินเจ๋อที่ถูกมัดไว้

“อย่าบอกข้านะว่าร่างวิญญาณศักดิ์สิทธิ์นี้ยังเป็นคนรักของเจ้าด้วย?”

“ชายผู้นี้แท้จริงแล้วเป็นคนรักของข้า ส่วนเรื่องที่ว่าเขาเป็นร่างวิญญาณศักดิ์สิทธิ์หรือไม่นั้น ข้าไม่ทราบ”

อย่างไรเสียตอนนี้ร่างกายของโม่จวินเจ๋อถูกครอบงำโดยต้นไม้ปีศาจ เขาคงไม่ได้ยินหรอก

น่าเสียดายที่โม่จวินเจ๋อเพียงแค่ถูกแย่งชิงการควบคุมร่างกายเท่านั้น แต่จิตวิญญาณยังคงรู้สึกตัวดี เขาได้ยินทุกอย่างมุมปากเขาจึงยกขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ ดวงตาเต็มไปด้วยแววขบขัน

“ดังนั้นเจ้าก็คือต้นกำเนิดลมหายใจแห่งชีวิต”

พวกเขาถูกหลอกมานานขนาดนี้เชียวหรือ!

ที่จริงแล้วพวกเขาควรจะเดาได้ตั้งนานแล้ว แต่ไม่เคยคิดว่าต้นกำเนิดลมหายใจแห่งชีวิตจะเป็นต้นไม้หรือเป็นคน!

ช่างเป็นเรื่องที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย! ไม่เพียงแต่สามภพอันเล็กจ้อยนี้จะให้กำเนิดร่างวิญญาณศักดิ์สิทธิ์หนึ่งเดียว แต่ยังบ่มเพาะต้นกำเนิดแห่งชีวิตอีกด้วย!

“เอ๊ะ รอก่อน!” หลิงเยว่ยื่นมือออกไป นางยังสามารถแก้ตัวได้อีก แต่กุ่ยซานไม่ให้โอกาสเลย

โชคดีที่พลังชีวิตและร่างวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ไม่มีประโยชน์อะไรกับเผ่าวิญญาณผี เพียงแต่ประโยชน์สูงสุดคือสามารถแลกเป็นแก่นว่างเปล่าและโลกแห่งความตาย

มิฉะนั้น… อาจเป็นไปได้ว่าดินแดนเงาทมิฬจะร่วมมือกับโลกแห่งความตายทั้งหก

“หรือว่าพวกเราจะหนีกันดี?” โม่จวินเจ๋อที่ได้ร่างกายของตัวเองคืนมาเสนอ

ในตอนนี้สถานการณ์ของพวกเขาไม่ค่อยดีนัก

“ข้าเชื่อว่าพวกเขาคงไม่ทำร้ายพวกเรา”

“ใช่หรือไม่?” หลิงเยว่ถามตุ๊กตาไม้อ้วน “หากเจ้าใช้อาหารอร่อย ๆ มาเป็นสินบนข้า ผู้เป็นเจ้าเมืองนี้” ตอนนี้กุ่ยซื่อไม่สนใจเงินตราหรือสมบัติจากความว่างเปล่าอีกแล้ว เพราะสิ่งเหล่านั้นเทียบกับอาหารอร่อย ๆ ไม่ได้เลย!

“แต่ตอนนี้มีไม่มากนัก” หลิงเยว่หยิบของที่เก็บสะสมไว้ออกมา ทำให้ลูกกลมสีดำทั้งใหญ่และเล็กรวมถึงตุ๊กตาไม้อ้วนตกตะลึง

ที่แท้นางยังซ่อนของไว้มากมายขนาดนี้ แต่ทุกวันกลับให้พวกเขากินแค่ชามเดียว!

ลูกกลมสีดำทั้งใหญ่และเล็กรู้สึกโกรธมาก “ดี งั้นถือว่าพวกนี้เป็นดอกเบี้ยแล้วกัน!”

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้าของกุ่ยซื่อพลันปรากฏ

“แล้วของพวกข้าล่ะ!?”

ลูกกลมสีดำใหญ่และเล็กไม่พอใจ หลิงเยว่ไม่กลัวว่าอสูรหมอกแห่งความว่างเปล่าจะหันไปร่วมมือกับพวกซากศพบ้างหรือ?

“แน่นอนว่ามีของพวกเจ้าด้วย”

หลิงเยว่ไม่ลืมสิ่งที่ระบบย่อยบอก จึงส่งส่วนที่เหลือไปตรงหน้าลูกกลมสีดำใหญ่และเล็ก “นี่ก็เป็นดอกเบี้ยเช่นกัน รอให้พวกเจ้าช่วยข้าหลอมรวมอีกครึ่งหนึ่ง ข้าสัญญาว่าจะให้พวกเจ้าได้กินอิ่มหนำทุกวัน โดยไม่ซ้ำกันเลย!”

“จริงหรือ?”

ลูกกลมสีดำเล็ก ๆ ที่ฝังตัวอยู่ในเค้กเงยหน้าขึ้น ดวงตาคู่ใหญ่เปล่งประกายจนน่าตกใจ!

“ครั้งนี้ไม่หลอกพวกข้าแล้วใช่หรือไม่?” ลูกกลมสีดำเล็ก ๆ และหุ่นไม้อ้วนต่างเหลือบมองพร้อมกัน หลิงเยว่พยักหน้าอย่างรวดเร็ว ดวงตาเต็มไปด้วยความจริงใจ

ความจริงแล้วลูกกลมสีดำสองลูกและหุ่นไม้อ้วนไม่ได้แค่หิวโหยธรรมดา แต่เป็นเพราะอาหารที่หลิงเยว่ทำขึ้นนั้นใช้ได้ผลดีกว่ายาวิเศษใด ๆ!

แม้ว่าพวกเขาจะกินอาหารจากความว่างเปล่าชนิดเดียวกัน แต่ผลลัพธ์ที่ได้มักจะเป็นไปตามความปรารถนาและความต้องการในใจของแต่ละคน

กุ่ยซื่อต้องการขับไล่สิ่งสกปรกในพลังหยินและฟื้นคืนสติ ลูกกลมสีดำต้องการกำจัดพลังหยินเพื่อรักษาบาดแผล ส่วนลูกกลมสีดำเล็ก ๆ อยากโตเร็ว ๆ ดังนั้นตอนนี้มันจึงโตขึ้นมาไม่น้อย

สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่ต้นไม้ปีศาจไม่สามารถให้ได้! ดังนั้นเพียงแค่ช่วยเหลือ หลิงเยว่ก็หมายความว่าในอนาคตจะมีอาหารจากความว่างเปล่าให้กินมากมายนับไม่ถ้วน!

สามสิ่งมีชีวิตตัวเล็ก ๆ จ้องตาไม่กะพริบ มองดูหลิงเยว่ด้วยสายตาราวกับกำลังมองสมบัติล้ำค่า

อีกแล้ว สายตาแบบนี้ ตอนแรกวิญญาณผีสามตนก็มองนางเช่นนี้ และหลังจากนั้น…

ช่างเถอะ แค่จัดการสามตัวนี้ได้ หลิงเยว่ก็ไม่กลัวว่าสามวิญญาณผีและสัตว์อสูรหมอกจะไม่ช่วยเหลือแล้ว!

“ถ้าอย่างนั้นรอให้สงครามจบ พวกเราค่อยจัดการนาง!” กุ่ยซื่อกอดลูกชิ้นที่ใหญ่กว่าตัวเอง แล้วชี้ไปที่ไฝรูปใบไม้ใต้ดวงตาของโม่จวินเจ๋อ…

“อืม อืม”

ตอนนี้ร่างแท้ของนางไม่ได้อยู่ที่นี่ ถึงแม้จะนำต้นไม้ปีศาจออกมา หลิงเยว่ก็ไม่สามารถหลอมรวมได้ในเร็ววัน ดังนั้นจึงต้องกลับไปที่ทะเลม่วงอีกครั้งเพื่อนำโลกผู้บำเพ็ญมาที่นี่

แต่ตอนนี้หลิงเยว่มีการสนับสนุนจากภายนอก อีกทั้งนางยังอถูกผนึกอยู่ในร่างของโม่จวินเจ๋ออีกด้วย

เช่นนั้นนางต้องไปร่วมมือกับโลกแห่งความตายหรือ?

เพียงแค่มอบโม่จวินเจ๋อให้ เจ้าแห่งความตายย่อมยินดีอย่างแน่นอน

แต่การร่วมมือกับศัตรูไม่ใช่นิสัยของนาง! ต้นไม้ปีศาจเริ่มระดมความคิด มีต้นไม้เล็ก ๆ นับไม่ถ้วนทะเลาะกันในหัวของนาง บางต้นถึงกับแนะนำให้นางยอมรับข้อเสนอของหลิงเยว่และส่งมอบร่างแท้จริงอย่างซื่อตรง เพื่อกลายเป็นต้นกล้าแห่งชีวิตที่เกิดใหม่

ด้วยวิธีนี้นางจะไม่เพียงแต่ได้ครอบครองร่างที่สมบูรณ์ แต่ยังได้วิญญาณใหม่และพลังอันบริสุทธิ์อีกด้วย

ร่างแท้จริงในตอนนี้ถูกมลทินทำให้เสื่อมเสียไปหมดแล้ว เมื่ออีกครึ่งหนึ่งเต็มใจที่จะช่วยชำระหนี้ให้ ทำไมจะไม่ยอมรับเล่า?

ต้นไม้ปีศาจรู้สึกลังเล ใช่สิ… แม้ว่านางมักอ้างตนเองว่าเป็นต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ แต่นางก็เข้าใจดีว่า แม้จะรวมร่างกับอีกครึ่งหนึ่ง นางก็ไม่มีทางกลายเป็นต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ได้ มีแต่จะกลายเป็นต้นไม้ปีศาจอย่างสมบูรณ์เท่านั้น…

ต้นไม้ปีศาจต้องคิดให้รอบคอบ เพราะอย่างไรเสียตอนนี้ดินแดนเงาทมิฬและหกภพยังไม่ได้ตัดสินผู้ชนะ ยังมีเวลาให้คิดอีกมากมาย!

“แล้วพวกเขาจะสู้กันไปถึงเมื่อไหร่กัน?”

หลิงเยว่มีสีหน้าเบื่อหน่ายชีวิต นี่มันใกล้จะครบปีแล้วนะ!

“เร็ว ๆ นี้แหละ” กุ่ยซื่อตอบอย่างขอไปที

หลิงเยว่ครุ่นคิดไปมา จึงตัดสินใจช่วยเหลือสามวิญญาณผีและเผ่าสัตว์อสูรหมอก!

เหล่าสัตว์หมอกว่างเปล่าที่ถูกจำกัดพลังด้วยพลังหยินและพลังแห่งความตาย จู่ ๆ ก็รู้สึกว่าพลังที่ถูกใช้ไปกำลังฟื้นคืน ไม่เพียงเท่านั้น อาการบาดเจ็บภายในก็ค่อย ๆ ดีขึ้นด้วย

ใครกันที่แอบช่วยพวกเขาอยู่?

เผ่าสัตว์หมอกว่างเปล่าตื่นเต้น ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม แต่คนคนนั้นอยู่ฝ่ายเดียวกับพวกเขา!

สามวิญญาณผีและสัตว์หมอกว่างเปล่าที่ติดอยู่ในการต่อสู้อันยากลำบากรู้สึกเช่นเดียวกัน กุ่ยซานไม่รู้ว่าทำไม จึงมองไปทางเมืองผี พลางคิดในใจว่า ต้องเป็นหญิงผู้นั้นแน่ ๆ!