ยอดกุ๊กบุกแดนเซียน - บทที่ 582 เขาควรคิดถึงเรื่องนี้ตั้งนานแล้ว!
บทที่ 582 เขาควรคิดถึงเรื่องนี้ตั้งนานแล้ว!
โลกผู้บำเพ็ญที่ไร้ซึ่งท้องฟ้า กลับมีทัณฑ์สวรรค์ฟาดลงมา! และมันกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ด้วย ช่างเหลือเชื่อเหลือเกิน!
ทุกคนต่างตกตะลึง
ขนาดของวิกฤตสายฟ้าฟาดนั้นเล็กมาก แรงกดดันก็ไม่มากนัก ดูเหมือน… จะเป็นเพียงขอบเขตจินตานเท่านั้น!
กลุ่มคนย้ายสายตาไปยังชายชราที่ตายแล้ว เห็นเขาลืมตาขึ้นมา ใบหน้าที่เปื้อนเลือดเผยรอยยิ้มกว้าง
ความมืดของราตรี สายฟ้าแลบเสียงฟ้าร้องกึกก้อง ชายชราผู้เต็มไปด้วยริ้วรอยที่ฟื้นคืนชีพยิ้มให้พวกเขาอย่างน่าขนลุก
ฮวนฮวนไม่ได้ตกใจกับรอยยิ้มของชายชรา แต่กลับยืนขึ้นด้วยความตื่นเต้นดีใจ
“ท่าน… ท่านไม่เป็นอะไรเลย…”
“และยังได้ทะลวงขอบเขตด้วย”
ชายชราเติมประโยคครึ่งหลังที่ฮวนฮวนยังไม่ทันได้พูดจบ เขาขยับร่างกายของตัวเอง เสียงกรอบแกรบดังขึ้นไม่หยุด คราวนี้เขาไม่ได้แสดงสีหน้าเจ็บปวด แต่กลับดูเพลิดเพลินอย่างยิ่ง
เสียงหัวเราะอย่างสะใจของชายชราดังแทรกอยู่ในเสียงคำรามของฟ้าผ่า
ฮวนฮวนก็หัวเราะตามไปด้วย ดีแล้วที่นางไม่ได้ก่อเรื่องจริง ๆ แต่ฤทธิ์ของสุราคุณภาพรุนแรงเกินไป ต้องกลับไปปรับปรุงให้ดีอีกสักหน่อยรอให้การปรับปรุงเสร็จสิ้นแล้วค่อยไปหาพี่ชายของนาง หรือไม่ก็ลองไปหาท่านพ่อท่านแม่ดู
สามีภรรยาตระกูลเซี่ยและเซี่ยซิ่นรุ่ยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จู่ ๆ ก็รู้สึกว่ามีลมเย็นพัดมาปะทะร่างกาย
หากทำไม่ได้จริง ๆ พี่ชายผู่ พี่ชายลู่ พี่สาวเจิน และคนอื่น ๆ ก็ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งอวี้เจิน สือเชี่ยนและฉีซิวซี พวกเขามีร่างกายที่แข็งแรงมาก คงจะง่ายกว่าแน่นอน
อวี้เจินสือเชี่ยนและฉีซิวซีที่กำลังยืนมุงดูอยู่ต่างลูบต้นคอของตัวเอง ทำไมจู่ ๆ ถึงรู้สึกหนาวเช่นนี้นะ
“ฮวนฮวนไม่ได้ก่อเรื่องนะอาจารย์หลิง แต่ฮวนฮวนจะจดจำคำพูดของท่านไว้!”
ฮวนฮวนตะโกนอย่างร่าเริงไปทางต้นไม้แห่งชีวิต ไม่มีทีท่าว่าเมื่อครู่นี้นางเพิ่งร้องไห้ราวกับสูญเสียคนในครอบครัวไปทั้งหมดเลยผู้คนที่มุงดูต่างพากันนิ่งเงียบ
ในขณะเดียวกันชายชราผู้นั้นก็ผ่านพ้นวิกฤตสองครั้งได้สำเร็จ สามารถก้าวข้ามจากขอบเขตสร้างรากฐานไปสู่ขอบเขตจินตานได้แล้ว
รูปลักษณ์ที่เคยชราภาพกลับมาดูอ่อนเยาว์ขึ้น
“ลองดูสิ หากข้าไม่สามารถก้าวข้ามไปได้ ข้าคงมีชีวิตอยู่ได้อีกเพียงเจ็ดแปดปีเท่านั้น เจ้าจะขายให้ข้าสักส่วนได้หรือไม่?”
“ฮวนฮวน ข้า…”
ฮวนฮวนถูกล้อมรอบแล้ว
ชายชราที่เพิ่งกลับมาจากการฝ่าทัณฑ์สวรรค์หรือจะพูดให้ถูกคือ ตอนนี้อยู่ในวัยกลางคนไปจนถึงหนุ่ม พยายามจะแทรกตัวเข้าไปขอบคุณฮวนฮวนสำหรับบุญคุณที่ช่วยชีวิตเขา แต่ไม่สามารถแทรกเข้าไปได้เลย
เพื่อนเก่าของชายชราเห็นสหายรักของตนกลับมาเป็นหนุ่มอีกครั้ง ไม่สามารถหุบยิ้มได้
“มีสุราอะไรนี่ก็ดีจริง ๆ พวกเจ้าในโลกผู้บำเพ็ญมีพรสวรรค์ที่แย่เกินไป จำเป็นต้องได้รับการปรับปรุงจริง ๆ”
องค์ชายเย่าโยกเท้าน้อย ๆ ของตนบนบ่าโม่จวินเจ๋อ
“น่าเสียดายที่ฤทธิ์ยาไม่ดีพอ ควรจะปรับปรุงให้ดีขึ้นอีก”
“พวกเจ้าแดนว่างเปล่ามีโอสถระดับสูงกว่านี้ที่เปลี่ยนแปลงคุณสมบัติได้หรือไม่?”
“แดนว่างเปล่าของพวกข้าไม่จำเป็นต้องใช้หรอก เพราะแม้แต่ผู้ที่เกิดมาพร้อมคุณสมบัติต่ำที่สุดก็อยู่ในขอบสร้างรากฐานแล้ว”
เขาอยู่ในแดนว่างเปล่ามาไม่น้อย ทำไมถึงไม่รู้เรื่องนี้เลย
“เจ้าจะรู้อะไรได้ ในสายตาและหัวใจของเจ้าไม่ได้มีแต่หลิงเยว่หรอกหรือ?”
คำพูดเสียดสีของกุ่ยซื่อทำให้ โม่จวินเจ๋อรู้สึกร้อนหน้าและไม่สามารถโต้แย้งได้
“ในดินแดนว่างเปล่าไม่มีคนธรรมดาหรือ?”
“แน่นอนว่าไม่มี!”
ลูกกลมสีดำเกาะที่ปลายผมของโม่จวินเจ๋อ
“โลกของพวกเจ้าช่างล้าหลังจริง ๆ ถึงกับยังมีคนธรรมดา สัตว์ธรรมดา และพืชธรรมดามากมายขนาดนั้น”
โม่จวินเจ๋อโยนลูกกลมสีดำที่ใช้ผมของเขาเป็นชิงช้าทิ้งไป
“ธรรมดาแล้วเป็นไร? สุดท้ายแล้วภัยพิบัติในดินแดนว่างเปล่าก็ต้องอาศัยน้องสาวร่วมสำนักของข้ากับวิถีสวรรค์ของพวกเจ้าช่วยเหลือ พวกมนุษย์ สัตว์ และพืชที่ไม่ธรรมดาในโลกของพวกเจ้า ในเมื่อมีวรยุทธ์สูงส่งนัก ตอนนั้นทำไมไม่ออกหน้าเล่า?”
ผู่ตานพูดสิ่งที่โม่จวินเจ๋ออยากจะพูดออกมา
หากไม่ใช่เพราะเจ้าแห่งความตายไม่รักษามารยาท เรียกโลกแห่งความแค้นออกมา ในที่สุดผู้ชนะจะต้องเป็นพวกเขาจากดินแดนว่างเปล่าอย่างแน่นอน!
ผู่ตานโต้กลับทันที ทำให้สี่ตัวเล็ก ๆ พูดไม่ออก
ก็จริง ถ้าตอนนั้นไม่ใช่เพราะหลิงเยว่ ดินแดนว่างเปล่าคง…
ไม่ถูก หัวข้อสนทนาเปลี่ยนมาที่นี่ได้อย่างไร พวกเขาเพิ่งจะกำลังถกเถียงกันเรื่องคุณสมบัติของผู้บำเพ็ญอยู่เมื่อครู่นี้!
พวกเด็กน้อยทั้งสี่ที่ถูกผู่ตานแทงใจดำตัดสินใจดึงหัวข้อสนทนากลับมา
“พวกเจ้าไม่อยากรู้หรือว่าจะเปลี่ยนคนธรรมดาให้กลายเป็นผู้บำเพ็ญได้อย่างไร?”
ผู่ตานและโม่จวินเจ๋อหันไปมององค์ชายเย่าที่เอ่ยปากพูดพร้อมกัน
มีวิธีแบบนี้ด้วยหรือ?
ทั้งที่พวกเขาอยู่ในดินแดนว่างเปล่ามานาน แต่กลับไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน แม้แต่ศิษย์ที่ไปตั้งแผงขายของทุกวันยังไม่เคยได้ยินพวกเขาย่อมไม่เคยได้ยินเรื่องนี้ เพราะในดินแดนว่างเปล่าไม่มีผู้บำเพ็ญธรรมดามาเป็นเวลากว่าหนึ่งพันถึงสองพันปีแล้ว จึงเป็นเรื่องปกติที่ไม่มีใครพูดถึงหรือนึกถึงคนธรรมดา
“เป็นไปได้หรือที่ทารกแรกเกิดในดินแดนว่างเปล่าของพวกเจ้าจะไม่มีคนธรรมดาเลยสักคน?” ผู่ตานแสดงออกชัดเจนว่าไม่เชื่อ สี่ตัวเล็ก ๆ นี่แน่นอนว่ากำลังหลอกพวกเขา!
อีกอย่างในโลกผู้บำเพ็ญคู่สามีภรรยาที่มีรากวิญญาณยังมีโอกาสให้กำเนิดบุตรที่ไม่มีรากวิญญาณได้!
“แน่นอนว่าไม่มี ระดับการบำเพ็ญต่ำสุดก็คือขอบเขตสร้างรากฐาน”
โม่จวินเจ๋อและผู่ตาน “…”
พวกเขาจู่ ๆ ก็รู้สึกไม่อยากฟังต่อ แต่ยังอยากรู้ความลับในการเปลี่ยนคนธรรมดาให้กลายเป็นผู้บำเพ็ญ
“เรื่องนี้ง่ายมาก เพียงแค่พัฒนาโลกเล็กของพวกเจ้า รอจนกว่าโลกของพวกเจ้าจะเหมือนกับดินแดนว่างเปล่า ทั้งโลกก็จะไม่มีคนธรรมดา สัตว์ หรือพืชอีกต่อไป”
“!!!”
“โลกยังสามารถพัฒนาได้อีกหรือ?” ผู่ตานได้ยินเรื่องนี้เป็นครั้งแรก
“พัฒนาอย่างไร?” โม่จวินเจ๋อเคยได้ยินมาบ้าง แต่ไม่รู้แน่ชัดว่าจะอัพเกรดอย่างไร
“หลิงเยว่ไม่ได้ต้องการปฏิรูปสวรรค์ แต่เตรียมที่จะร่วมมือกับเทพสวรรค์เพื่อพัฒนาโลกของพวกเจ้า!”
“มิเช่นนั้นเหตุใดจึงต้องลากฟ้าของโลกผู้บำเพ็ญขึ้นไปยังโลกผู้บำเพ็ญเซียนเล่า?”
แน่นอนว่าต้องเตรียมเย็บฟ้าของทั้งสองโลกเข้าด้วยกัน!
องค์ชายเย่าตบศีรษะตนเองอย่างหงุดหงิด ทั้งที่คำตอบอยู่ตรงหน้ามาตลอด แต่เขากลับมองข้ามไปเสียได้!
ครั้งนี้แม้แต่โม่จวินเจ๋อยังตกใจ ก่อนหน้านี้เขาเดาว่า หลิงเยว่ต้องการรวมฟ้าเข้าด้วยกัน แต่กลับไม่ได้คิดลึกซึ้งว่าเหตุใดนางจึงทำเช่นนั้น…
ที่แท้เพื่อยกระดับโลกของพวกเขานั่นเองที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ ผู่ตานเข้าใจแล้ว แน่นอนว่าเป็นเรื่องใหญ่ยิ่งนัก!
รอให้อาจารย์ ศิษย์พี่ของพวกเขาตื่นขึ้นมา แล้วพบว่าโลกของตนเองเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก สีหน้าของพวกเขาคงจะน่าดูมากทีเดียว
ไม่รู้ว่าหลังจากพัฒนาแล้วสามภพจะเป็นอย่างไร ผู่ตานและโม่จวินเจ๋อพลันตื่นเต้นขึ้นมา
………………..
