ยอดกุ๊กบุกแดนเซียน - บทที่ 585 นี่เป็นสิ่งที่เขาสามารถฟังได้หรือ?

บทที่ 585 นี่เป็นสิ่งที่เขาสามารถฟังได้หรือ?

องค์ชายเย่าจ้องมองพลังศรัทธาสีทองที่ลอยออกมาจากร่างของโม่จวินเจ๋ออยู่พักใหญ่ ก่อนจะดึงเหล่าเผ่าพันธุ์เดียวกันและลูกกลมสีดำที่กำลังล้อมวงอ่านหนังสือโบราณออกมา

“ดูสิ ดูสิ พวกเจ้าอ่านออกหรือไม่?”

นักรบภูตม่วงและลูกกลมสีดำรู้สึกอึดอัด จริง ๆ แล้ว… พวกเขาอ่านไม่ออก ตำราโบราณเล่มนี้ไม่ใช่ทั้งตัวอักษรของดินแดนว่างเปล่าและไม่ใช่ตัวอักษรของเผ่าภูต พวกเขามองดูอยู่นานแต่ก็ไม่เข้าใจอะไรเลย

องค์ชายเย่ามองดูตัวอักษรที่เหมือนมดอย่างละเอียด แล้วจึงค้นพบอย่างแม่นยำว่าพลังความศรัทธาสีทองนั้นมาจากที่ใด

“ที่แท้ก็มาอย่างนี้นี่เอง…” องค์ชายเย่าที่ได้ฟังคำอธิบายจบแล้วมองไปที่โม่จวินเจ๋อด้วยสายตาประหลาด

“มันมาได้อย่างไรกันแน่ อย่าทำให้ข้าสงสัยสิ!”

ความอยากรู้อยากเห็นของลูกกลมดำน้อยพุ่งสูงถึงขีดสุดแล้ว หากองค์ชายเย่าไม่พูดออกมาเสียที มันคงจะระเบิดออกมาแน่!

“นั่นเพราะว่าได้รับพรจากผู้ที่ศรัทธา”

“ในตำราโบราณยังอธิบายว่า…” องค์ชายเย่าเริ่มอธิบาย ลูกกลมสีดำและนักรบภูตจึงพอจะเข้าใจได้บ้าง

กล่าวโดยสรุปคือ ความสัมพันธ์ระหว่างโม่จวินเจ๋อและหลิงเยว่ไม่ธรรมดา แต่ว่าไม่ธรรมดาแค่ไหนนั้น องค์ชายเย่าบอกว่าไม่ทราบ

“หรือว่าทั้งสองคนเคยบำเพ็ญคู่กันมาก่อน?”

ในฐานะสัตว์ที่ผ่านโลกมามาก ลูกกลมสีดำใหญ่มองสำรวจโม่จวินเจ๋อตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ก็ไม่ใช่นะ เจ้าหนูนี่ยังเป็นชายบริสุทธิ์อยู่เลย”

“บางทีทั้งสองอาจจะเพียงแค่จิตวิญญาณหลอมรวมกัน แต่ร่างกายไม่ได้…?” เผ่าพันธุ์ภูตที่ผ่านประสบการณ์มาแล้วรีบพูดแทรกขึ้นมาทันที

พวกเขาเผ่าภูตสีม่วงชอบการหลอมรวมจิตวิญญาณมาก

ลูกกลมสีดำเล็ก “???”

นี่เป็นสิ่งที่มันควรได้ยินหรือ?

องค์ชายเย่าก็มีเส้นสีดำเต็มศีรษะเช่นกัน การคาดเดาเรื่องส่วนตัวของผู้อื่นแบบนี้ไม่ค่อยดีนักใช่ไหม?

อีกอย่างหนึ่งโม่จวินเจ๋อยังไม่ได้แสดงความรู้สึกกับหลิงเยว่เลย จะเป็นไปได้อย่างไรที่จะมีการหลอมรวมจิตวิญญาณก่อน?

เป็นไปไม่ได้!

จะต้องเป็นความสัมพันธ์อีกรูปแบบหนึ่งที่ลึกซึ้งกว่า

แต่จะมีความสัมพันธ์อะไรที่ลึกซึ้งกว่าการหลอมรวมจิตวิญญาณได้อีก องค์ชายเย่าคิดไม่ออก ดังนั้นเขาจึงพลิกอ่านตำราโบราณเล่มหนาอีกครั้ง หวังว่าจะหาคำตอบได้จากในนั้น

โชคดีที่โม่จวินเจ๋อที่กำลังจมอยู่ในความศรัทธาต่อต้นไม้แห่งชีวิตไม่ได้ยินบทสนทนาของสัตว์และเหล่าภูต ไม่เช่นนั้นคงไม่รู้ว่าเขาจะโกรธจนลงมือจัดการ หรือจะแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินแล้วปล่อยให้ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นเรื่อย ๆ

จนกระทั่งมีควันออกมาท้องฟ้าของสองโลกได้รับการซ่อมแซมไปแล้วครึ่งหนึ่ง ด้วยความช่วยเหลือจากสิ่งมีชีวิตทั้งหมดในทุกภพภูมิ เหลืออีกเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น!

หลิงเยว่สามารถรู้สึกได้ว่าทั้งสองโลกกำลังผลักไสกันมากขึ้นเรื่อย ๆ

แม้แต่ครึ่งที่เพิ่งซ่อมแซมด้วยกิ่งไม้ก็กำลังถูกดึงออก นางแทบจะใช้พลังทั้งหมดเพื่อรั้งกิ่งไม้ ไม่ให้กิ่งไม้ที่ทำหน้าที่เป็นเส้นด้ายของนางขาดออก

ช่างยากเหลือเกิน อยากจะ…

อีกอย่างตอนนี้นางเป็นต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่ได้รับการเติมเต็มพลังเทพที่สูญเสียไปจากสิ่งมีชีวิตทั้งหมดในทุกภพภูมิ หากยอมแพ้จะไม่เป็นการทรยศต่อพวกเขาหรอกหรือ?

หลิงเยว่ออกแรงอีกครั้ง รวมท้องฟ้าสองส่วนที่แยกจากกันเข้าด้วยกัน การเย็บปะนั้นเร็วขึ้นกว่าเดิม เร็วขึ้นอีก เร็วขึ้นอีก เพียงแค่ซ่อมแซมส่วนนี้เสร็จ ส่วนสุดท้ายจะไกลเกินเอื้อมหรือ?

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด ในที่สุดท้องฟ้าสองส่วนก็ถูกซ่อมแซมเสร็จสิ้น!

หนึ่งร้อยปี!

องค์ชายเย่าจดจำเวลาได้อย่างแม่นยำ

เด็ก ๆ เติบโตขึ้นเป็นหนุ่มสาว ผู้เฒ่าผมสีเงินกลายเป็นสีขาวโพลน แม้แต่รอยย่นบนใบหน้าก็เพิ่มขึ้น ถึงแม้จะรู้สึกได้ถึงกาลเวลาที่ผ่านไป แต่พวกเขาไม่ได้หยุดส่งพลังศรัทธาให้แก่ต้นไม้แห่งชีวิต

แน่นอนหลิงเยว่ก็ไม่ได้รับมาเปล่า ๆ แต่จะตอบแทนด้วยลมหายใจแห่งชีวิตเป็นครั้งคราว เพื่อรับประกันชีวิตของพวกเขา

ทั้งสองฝ่ายต่างเกื้อหนุนร่วมก้าวไปสู่เป้าหมายเดียวกัน

“เอ๊ะ! แปลกจริง ทำไมไม่มีการเปลี่ยน…”

คำว่า ‘แปลง’ ยังไม่ทันหลุดออกจากปากขององค์ชายเย่าก็เห็นต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์เติบโตขึ้นไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งแตะถึงสวรรค์ขิงแดนเทพจึงหยุดลง

“สามภพรวมเป็นหนึ่งเดียวกันหรือ!”

องค์ชายเย่าสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ ช่างกล้าหาญเหลือเกิน! ในบรรดาโลกที่พัฒนาทั้งหมด ไม่เคยมีตัวอย่างความสำเร็จของการรวมสามภพเป็นหนึ่งเดียวมาก่อน อย่างมากก็แค่สองภพเท่านั้น แม้แต่ดินแดนว่างเปล่าของพวกเขาเองก็เป็นเพียงการรวมและพัฒนาจากสองโลกเท่านั้น

“มีปัญหาอะไรหรือ?” ลูกกลมดำถามอย่างงุนงง

“แน่นอนว่ามีปัญหา ตอนนี้ยังไม่เคยมีการรวมสามภพเป็นหนึ่งเดียวที่สำเร็จมาก่อน!”

“…”

“งั้นโลกของหลิงเยว่อาจเป็นที่แรกที่สำเร็จก็ได้นี่” ไม่รู้ทำไมลูกกลมดำก็เชื่อมั่นอย่างประหลาดว่าหลิงเยว่จะสามารถทำสำเร็จได้ คงเป็นเพราะได้รับอิทธิพลจากเจ้าตัวน้อยแน่ ๆ!

คิดถึงลูกกลมสีดำตัวน้อย ลูกกลมสีดำรู้สึกโกรธจนแทบระเบิด อยากจะพาเขาออกจากสามภพไปยังดินแดนว่างเปล่าในทันที!

แต่ท้ายที่สุดแล้วนี่ก็เป็นทางเลือกของเขา…

“องค์ชาย พวกเราควรจะออกไปจากที่นี่แล้วใช่หรือไม่?” นักรบภูตเห็นท้องฟ้าชั้นที่สามถูกต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ดึงลงมา ไม่ว่าสุดท้ายจะสำเร็จหรือล้มเหลว พวกเขาก็ต้องออกไปแล้ว

“รออีกสักครู่”

องค์ชายเย่าไม่อยากจากไปแบบนี้ บางทีเขาอาจจะได้เห็นตัวอย่างแรกของการรวมสามภพเป็นหนึ่งเดียวสำเร็จด้วยตาตัวเอง นี่เป็นเหตุการณ์ยิ่งใหญ่ที่สามารถบันทึกลงในประวัติศาสตร์ และเขาก็คือผู้เขียนเรื่องราวนี้!

ภูตน้อยรู้สึกตื่นเต้น เขาพลิกหนังสือโบราณที่สูงกว่าโม่จวินเจ๋อไปยังหน้าสุดท้าย ซึ่งเป็นหน้าว่างเปล่า และจะเป็นหน้าที่บันทึกความสำเร็จของการรวมสามภพเป็นหนึ่งเดียว!

หนังสือโบราณค่อย ๆ ลอยขึ้น บันทึกผลกระทบทั้งหมดของการซ่อมแซมสวรรค์ภพที่สามของหลิงเยว่รวมถึงย้อนกลับไปบันทึกสวรรค์สองภพที่เย็บสำเร็จก่อนหน้านี้ด้วย

แน่นอนว่าเขาจะบันทึกเฉพาะตัวอย่างที่ประสบความสำเร็จเท่านั้น หากหลิงเยว่ล้มเหลว หน้าสุดท้ายที่ว่างเปล่าก็จะกลับมาว่างเปล่าอีกครั้ง

“นางเริ่มซ่อมแซมแล้ว!” องค์ชายเย่าตื่นเต้นยิ่งนัก การที่เขาจะมีชื่อปรากฏในประวัติศาสตร์หรือไม่นั้น ขึ้นอยู่กับหลิงเยว่ทั้งหมด

หลิงเยว่เพิ่งใช้กิ่งไม้แทงทะลุสวรรค์ของแดนเทพก็รู้สึกถึงแรงต้านที่ไม่เคยเจอมาก่อน พลังนี้มหาศาลจนนางขยับตัวไม่ได้เลย

“ระบบ เจ้าจัดการโลกของเจ้าไม่ได้หรือ!”

ด้วยความจนปัญญาหลิงเยว่จึงต้องขอความช่วยเหลือจากระบบหลัก

ในช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้ มันไม่ควรตื่นขึ้นมาช่วยเหลือหรอกหรือ?

“……”

หลิงเยว่สูดหายใจลึก พึ่งพาระบบไร้ประโยชน์สองอันนั้นยังไม่ดีเท่าพึ่งพาตัวเอง! นางทำได้ แต่ต้องออกแรงสักหน่อย!

เสียงกิ่งไม้หักดังขึ้น หลิงเยว่อดทนความเจ็บปวดแล้วเปลี่ยนไปใช้กิ่งที่หนา แข็งแรงและมีพลังชีวิตที่แข็งแกร่งกว่า นางไม่เชื่อว่าจะเย็บท้องฟ้าผืนนี้ไม่ได้!

ทั้งที่ก่อนหน้านี้ตอนซ่อมแซมบริเวณที่แตกร้าว ท้องฟ้าของแดนเทพไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย แต่ตอนนี้…

คงจะรังเกียจโลกผู้บำเพ็ญและโลกผู้บำเพ็ญเซียนที่อยู่ระดับต่ำกระมัง?

หลิงเยว่รู้สึกว่าตนเองเข้าใจแล้ว แม้จะรังเกียจเพียงใดก็ตาม แต่นางจำเป็นต้องซ่อมให้ท้องฟ้าทั้งสามภพติดกัน!

หลิงเยว่ที่เปลี่ยนกิ่งไม้ไปถึงสามกิ่ง ในที่สุดก็เสร็จสิ้นขั้นตอนแรก

“สำเร็จแล้ว ท้องฟ้าติดกันแล้ว!” องค์ชายเย่าตื่นเต้นยิ่งกว่าหลิงเยว่เสียอีก เขาอยากจะพุ่งเข้าไปดูใกล้ ๆ นัก!

“องค์ชาย พวกเราต้องไปแล้ว” นักรบภูตอยากจะทุบองค์ชายให้สลบจริง ๆ

หากอยู่ต่ออีก จะไม่ทันเวลาแล้ว!

“พวกเจ้าไปก่อนเถอะ ข้าจะรออยู่จนถึงวินาทีสุดท้าย!”

องค์ชายเย่ากลัวว่านักรบจะลงมือทำร้าย รีบหลบเข้าไปในอ้อมกอดของโม่จวินเจ๋ออย่างรวดเร็ว