ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ - บทที่ 104 คุณหนูเป็นลูกของท่านอ๋องจริงๆ
ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 104 คุณหนูเป็นลูกของท่านอ๋องจริงๆ
กู้โม่หานเรียกให้เขาหยุด “สืบทุกอย่างเกี่ยวกับหนานหว่านเยียนตอนที่นางอยู่ที่จวนเฉิงเซี่ยง”
“ทุกอย่าง หมายความว่าอย่างไร?” พ่อบ้านกาวกะพริบตาด้วยความงุนงง
“ความสัมพันธ์กับจวนเฉิงเซี่ยง และครอบครัวมารดาผู้ให้กำเนิดของนาง”
พ่อบ้านกาวตบหัวและนึกออกในทันที “บ่าวเข้าใจแล้ว จะไปสืบเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ”
กู้โม่หานส่งเสียงอืม
ในช่วงนี้หลังจากที่ได้ใกล้ชิดกับหนานหว่านเยียน เขาพบว่าหญิงผู้นี้ทำให้เขาสนใจมากยิ่งขึ้น
หัวใจของเสิ่นอี่ว์หนักอึ้ง หรือว่าท่านอ๋องกับพระชายาจะมีระยะห่างอะไรกัน?
เหตุใดท่านอ๋องถึงต้องการสืบประวัติครอบครัวของพระชายา และความสัมพันธ์กับจวนเฉิงเซี่ยง?
กู้โม่หานดูออกว่าเสิ่นอี่ว์มีความสงสัย แต่เขาไม่ได้อธิบาย แต่ยังคงพูดเรื่องที่เสิ่นอี่ว์กล่าวเมื่อครู่ “คราวนี้เจ้าถูกวางยาพิษ มีคนจงใจวางยา เจ้าไม่ต้องห่วง ข้าจะหาคนร้ายตัวจริงให้พบ และลงโทษคนผู้นั้น!”
“ช่วงนี้เจ้าพักฟื้นให้ดี ได้รับบาดเจ็บจากพิษซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้แต่เจ้าก็ทนไม่ไหว”
ทันใดนั้นเสิ่นอี่ว์ก็โมโห
เขาก็ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมคนที่ได้รับบาดเจ็บมักจะเป็นตัวเขาเอง แต่ขอเพียงกู้โม่หานและพระชายาไม่เป็นไร
เขาคำนับกู้โม่หานและกล่าวว่า “พ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยจะพักผ่อนให้ดี ขอบพระทัยท่านอ๋อง! ”
กู้โม่หานพยักหน้าและกำชับอีกสองสามคำ จากนั้นก็ลุกขึ้นไปต้อนรับหยุนอี่ว์โหรวที่กลับบ้านมาในสามวัน
หนานหว่านเยียนกลับไปที่เรือนเซียงหลิน
ก่อนหน้านี้จัดเตรียมคนรับใช้ไว้แล้ว และถือของล้ำค่ามากมายรออยู่นอกประตู
เมื่อเห็นของดี หนานหว่านเยียนก็รู้สึกสดชื่นในทันที และความเหนื่อยล้าจากการรักษาอาการป่วยของเสิ่นอี่ว์ก็หายไป
ในเวลานี้ จู่ๆ นางก็ได้ยินเสียงของเด็กๆ ที่ตะโกนอยู่ข้างหลัง “ท่านแม่! ”
เมื่อเจ้าเกี๊ยวน้อยเห็นหนานหว่านเยียน และของสวยงามมากมายรอบตัวนาง มือเล็กๆ ก็แกว่งด้วยความดีอกดีใจ
“ในที่สุดท่านแม่ก็กลับมาแล้ว! แถมยังมีของดีๆ มากมาย! เยี่ยมมาก!”
เจ้าซาลาเปาจิ้มปะการังหยก ดวงตากลมโตเบิกกว้าง
“โอ้โห——นี่คืออะไร? ช่วงสวยงาม! ”
เมื่อเห็นท่าทางที่ไม่รู้และมีความสุขของเด็กๆ ความคับข้องใจของหนานหว่านเยียนก็หายไปในทันที
ความปรารถนาสูงสุดของนาง คือการทำให้พวกนางเติบโตอย่างมีความสุข
นางยื่นมือไปห้ามเจ้าเด็กซุกซนทั้งสอง ลูบผมของพวกนางอย่างอ่อนโยนและยิ้มแป้น “ใช่ แม่เอาของขวัญมาให้พวกเจ้าเยอะแยะเลย พวกเจ้าลองดูว่าชอบอะไร แล้วเอาไปเป็นของเล่นในห้อง”
ในขณะที่เจ้าเกี๊ยวน้อยกำลังจะตอบรับ เจ้าซาลาเปาก็จ้องมองหนานหว่านเยียนด้วยความงุนงง “ท่านแม่ ท่านเหนื่อยมากใช่หรือไม่?”
หนานหว่านเยียนตกตะลึง
แนวป้องกันสุดท้ายกำลังจะแตก นางกลั้นน้ำตา เงยหน้าขึ้นและยิ้ม “ไม่เป็นไร! แม่เหนื่อยกับการเดินทาง และง่วงนิดหน่อย”
คนคนหนึ่งต้องเผชิญกับการตกเป็นเป้า และบางครั้งเขาก็รู้สึกเหนื่อยใจ
เจ้าเกี๊ยวน้อยก็มองข้ามไปเช่นกัน และพบว่าเส้นเลือดในดวงตาของหนานหว่านเยียนนั้นดุร้ายมาก
ทันใดนั้นนางก็เป็นกังวล และเอามือเล็กๆ ลูบแก้มของหนานหว่านเยียน “ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้สังเกตว่าท่านแม่เหนื่อย หลายวันมานี้นี้คงลำบากมาก ท่านแม่กอด——”
พูดจบสองพี่น้องก็อ้าแขนกอดหนานหว่านเยียน และกอดอยู่ในอ้อมแขนเล็กๆ ของพวกนาง
หนานหว่านเยียนรู้สึกอบอุ่นและสบายใจ ไม่ว่าจะเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางแค่ไหน เมื่อกลับมาถึงบ้านแล้วรู้สึกได้ถึงความรักจากคนที่รักนั้น เป็นสิ่งที่วิเศษที่สุดในโลก
นางกล่าวอย่างอ่อนโยน “มีพวกเจ้าอยู่ แม้ฟ้าจะถล่ม แม่ก็ไม่รู้สึกเหนื่อย พวกเจ้าเป็นสิ่งล้ำค่าในใจของแม่! ”
หนานหว่านเยียนจูบที่หน้าผากของสองพี่น้อง จั๊กจี้เอวของเจ้าเกี๊ยวน้อย และทำให้นางหัวเราะ “คิกคัก”
เจ้าเกี๊ยวน้อยหัวเราะไปพลางขัดขืนไปพลาง เมื่อเห็นเช้นนี้ เจ้าซาลาเปาก็เข้ามาจั๊กจี้ด้วย
“ฮ่าๆๆ ท่านแม่หยุดเล่นได้แล้ว ข้าจั๊กจี้!”
“เจ้าเกี๊ยวน้อยดูสิ! แม่จับเอวมังกร ฉลาดหรือไม่?”
เจ้าซาลาเปากัดนิ้วด้วยความประหลาดใจ “ท่านแม่ จับเอวมังกรคืออะไร?”
หนานหว่าเยี่ยนคิดอยู่ครู่หนึ่ง “อ้อ ก็คือจั๊กจี้”
แต่ไม่คิดเลยว่าเข้าเกี๊ยวน้อยจะฉวยโอกาสนี้ซุ่มโจมตี และจั๊กจี้หนานหว่านเยียน
หนานหว่านเยียนหัวเราะจนน้ำตาเล็ด และส่งสายตาให้ทั้งสองพี่น้อง
หนานหว่านเยียนแสร้งทำเป็นรำคาญ เม้มริมฝีปากและกล่าวอย่างอ่อนโยน “ได้ เจ้าซาลาเปา เจ้าช่วยพี่สาวเจ้าแกล้งแม่! ดูสิว่าวันนี้แม่จะจัดการกับเจ้าลิงน้อยอย่างพวกเจ้าสองคนอย่างไร!”
ในขณะพูด นางก็ลุกขึ้นและวิ่งไล่ตามสองพี่น้องที่วิ่งหนีไปด้วยเสียงหัวเราะ
ทั้งสามคนวิ่งเล่นกันอยู่ในลานบ้านอย่างอบอุ่นและกลมเกลียว
บนใบหน้าของเซียงอวี้มีรอยยิ้มอันอบอุ่น แต่ความเจ็บปวดในใจยังอัดแน่น
พระชายาไม่พูดอะไรเกี่ยวกับท่านอ๋องต่อหน้าคุณหนูทั้งสอง เห็นได้ชัดว่าเมื่อครู่เกือบจะถูกคนใส่ร้าย แต่ในชั่วพริบตาเดียวก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
หากไม่ใช่เพราะจิตใจของพระชายาเข้มแข็งพอ มีฝีมือทางการแพทย์ ฉลาดและมีไหวพริบ ในตอนนี้จะต้องถูกลงโทษอย่างแน่นอน
เมื่อไหร่ช่วงเวลาอันขมขื่นของท่านอ๋องกับพระชายาจะจบสิ้นเสียที?
ในขณะคิด เซียงอวี้ก็ก้มหน้าลงและถอนหายใจ
เมื่อเห็นเช่นนี้ อวี๋เฟิงก็โน้มตัวมากระซิบข้างหูของนางอย่างเป็นกังวล “เจ้าเป็นอะไรไป?”
เซียงอวี้อยู่ในอาการงุนงง และไม่เห็นว่าผู้ที่มาเป็นใคร จึงตอบอย่างช่วยไม่ได้ว่า “พระชายาของเราเป็นคนที่แข็งแกร่งขนาดนี้ ทำไมถึง…..”
“พระชายาทรงเป็นอะไร?” อวี๋เฟิงขมวดคิ้วและรู้สึกประหม่าอย่างเห็นได้ชัด
“ไม่เป็นไร ข้าแค่มีเรื่องคับข้องใจนิดหน่อย เจ้าดูสิ เมื่อครู่พระชายาทรงเหนื่อยมาก พอได้พบคุณหนูทั้งสองก็ไม่ต่างอะไรจากเดิม หากพวกคุณหนูเป็นลูกของท่านอ๋องจริงๆ เกรงว่าท่านอ๋อง——”
“เกรงว่าอะไร? ”
เซียงอวี้ถอนหายใจยาว “เกรงว่ายากที่จะครอบครองหัวใจของพระชายาและพวกคุณหนู…… ”
บทที่ 103 พระชายารองหยุนกลับมาแล้ว
บทที่ 105 เด็กน้อยทั้งสองหน้าตาเหมือนเขามาก
