ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ - บทที่ 106 เข้าห้องหอ
หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ไม่ต้องตรวจเลือดหรือตรวจพิสูจน์ความเป็นพ่อลูกก็ย่อมดูออก
หนานหว่านเยียนถอนหายใจอย่างกระวนกระวาย แล้วเรียกสองพี่น้องมานั่งข้างๆ “อีกเดี๋ยวท่านลุงจะมาหาพวกเจ้า ต่อไปพวกเราอาจจะได้อยู่ด้วยกัน”
คงไม่มีอะไรน่ายินดีไปกว่าการที่ครอบครัวอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข
สองพี่น้องมองหน้ากัน กลอกตาไปมา และกล่าวด้วยความดีใจว่า “เยี่ยมเยี่ยม! ท่านลุงคือพ่อใหม่หรือ?! ในที่สุดพวกเราก็มีพ่อแล้ว! ”
หนานหว่านเยียนแทบสำลัก “ไม่ใช่ ท่านลุงคือ……น้องชายของแม่ของแม่! ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เปลวไฟในดวงตาของเด็กๆ ก็ถูกราดด้วยน้ำเย็นในทันที และเบะปากด้วยความหงุดหงิด
หนานหว่านเยียนตระหนักดีว่าไม่ว่าอย่างไรเด็กทั้งสองก็โหยหาความรักจากพ่อ
ดูเหมือนว่าหลังจากคืนดีกันแล้ว นางต้องหาสามีที่นิสัยดีและเชื่อฟังมาเป็นพ่อเลี้ยงของลูก!
ในเวลานี้เสียงฝีเท้าอันเร่งรีบดังมาจากนอกประตู เซียงอวี้พูดผ่านประตูว่า “พระชายา พระชายารองหยุนกลับมาแล้วเพคะ”
หนานหว่านเยียนเลิกคิ้ว และไอสังหารก็ฉายแววผ่านดวงตาของนาง
หยุนอี่ว์โหรวกลับมาแล้ว เหอะ
เด็กทั้งสองคนเบิกตาเบิกกว้างและมองไปที่หนานหว่านเยียน แต่ไม่ได้ส่งเสียง
เมื่อเห็นว่าคนข้างในเงียบ เซียงอวี้ก็พูดต่ออีกว่า “พวกเขาบอกว่าทันทีที่พระชายารองหยุนกลับมาที่จวน นางก็ร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของท่านอ๋อง แม้ว่าจะไม่ได้พูดอย่างชัดเจน แต่ดูเหมือนนางจะร่ำไห้ว่ากลับมาบ้านแล้วถูกทำให้ลำบากใจ เพียงเพราะท่านอ๋องไม่ได้กลับไปเป็นเพื่อนนาง……”
ดวงตาของหนานหว่านเยียนเปลี่ยนเป็นเย็นชา
หยุนอี่ว์โหรว ดอกบัวสีขาวดอกนี้ แสดงบทโศกทุกวันก็ไม่เหนื่อย
อย่างไรก็ตาม ความสามารถในการเล่นกับผู้ชายที่อยู่รอบตัวของนางนั้นยอดเยี่ยมมาก
แต่นางหลอกใช้เสิ่นอี่ว์เพื่อแก้แค้น หนานหว่านเยียนจะไม่มีวันปล่อยไปเด็ดขาด!
เซียงอวี้กังวลเล็กน้อย “พระชายา……”
สถานการณ์เร่งด่วน ทำไมพระชายาถึงไม่มีการเคลื่อนไหวใด?
หนานหว่านเยียนกล่าวว่า “กลับมาก็กลับมาสิ เจ้าไม่ต้องสนใจ จัดการชีวิตของตัวเองให้ดี”
นางจะหาโอกาสมอบลูกกลอนพูดความจริงที่เหลืออยู่ให้กับดอกบัวขาวน้อยเพื่อให้ดอกบัวขาวน้อย “เปิดเผยโฉมหน้าที่แท้จริงออกมาให้หมด” ……
ในเรือนจู๋หลาน
หยุนอี่ว์โหรวสะอื้นอยู่ในอ้อมแขนของกู้โม่หาน น้ำตาในดวงตาทำให้กู้โม่หานรู้สึกสงสาร
เขายื่นมือไปเช็ดน้ำตาของหยุนอี่ว์โหรว และพูดด้วยความเป็นห่วง “โหรวเอ๋อร์ได้รับความไม่เป็นธรรมเพคะ”
หยุนอี่ว์โหรวกัดริมฝีปากล่าง และไม่ปกปิดความเศร้าในดวงตาเลยแม้แต่น้อย “เป็นโหรวเอ๋อร์ที่ไม่เอาไหน ทำให้คนของจวนแม่ทัพดูถูก”
นางลุกออกจากอ้อมแขนของกู้โม่หาน หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา แล้วค่อยๆ เช็ดน้ำตา
“ท่านลุงคิดว่าท่านอ๋องไม่ได้กลับที่จวนแม่ทัพเป็นเพื่อนโหรวเอ๋อร์ เป็นโหรวเอ๋อร์ที่ไม่เพียบพร้อมและฉลาดมากพอที่จะทำให้ท่านอ๋องโปรดปราน”
“แต่โหรวเอ๋อร์รู้ว่าท่านอ๋องทรงมีเรื่องสำคัญที่ต้องทำ จึงไม่สามารถกลับไปที่จวนเฉิงเซี่ยงเป็นเพื่อนโหรวเอ๋อร์ได้”
กู้โม่หานอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
ในเวลานี้เชี่ยนปี้ที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็คุกเข่าลงตรงหน้ากู้โม่หาน และพูดอย่างขุ่นเคืองว่า “ท่านอ๋องไม่ทรงทราบว่าพระชายาหยุนของเราต้องทนทุกข์ทรมานมากเพียงใด! ”
เมื่อหยุนอี่ว์โหรวได้ยินก็น้ำตาไหล และต้องการห้ามนาง
“เชี่ยนปี้ อย่าพูดจาเหลวไหล ข้าไม่ได้รับความทุกข์ การได้แต่งงานกับท่านอ๋อง เป็นเรื่องที่ข้ายินดี เจ้าอย่าทำให้ท่านอ๋องต้องกังวลพระทัย”
กู้โม่หานขมวดคิ้วลึกยิ่งขึ้น “เจ้าพูดมา! เกิดอะไรขึ้นกับโหรวเอ๋อร์ที่จวนแม่ทัพ! ”
เชี่ยนปี้ดูไม่เกรงกลัวใดๆ
“ท่านอ๋อง ท่านแม่ทัพใหญ่ทราบว่าท่านอ๋องกลับไปที่จวนเฉิงเซี่ยงเป็นเพื่อนพระชายา จึงต้องการไล่พระชายารองออกจากบ้านโดยไม่พูดอะไรสักคำ”
“บรรดาอี๋เหนียงและคุณชายเหล่านั้นถึงกับเยาะเย้ยรองพระชายา เบือนหน้าหนี และพูดจาโอหังกับพระชายารอง……”
เชี่ยนปี้ตาแดง ยิ่งพูดก็ยิ่งสะอื้นไห้
กู้โม่หานหนาตาบึ้งตึงด้วยความโกรธ “พวกเขาว่าอะไรโหรวเอ๋อร์! ”
“เชี่ยนปี้ อย่าพูดอะไรอีกเลย! ” หยุนอี่ว์โหรวขัดขวางกู้โม่หาน ร้องไห้อย่างหนัก และอ่อนแอมาก “ท่านอ๋อง อย่าตรัสถามอีกเลยเพคะ ทั้งหมดเป็นความผิดของโหรวเอ๋อร์…… ”
กู้โม่หานกอดหยุนอี่ว์โหรวและปลอบโยนด้วยสายตาเย็นชา “โหรวเอ๋อร์ไม่ต้องกลัว ข้าอยู่นี่ ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าได้รับความไม่เป็นธรรมอีก! ”
“เมื่อวานไทเฮาทรงขู่บังคับข้า ข้าจึงต้องไปที่จวนเฉิงเซี่ยงเป็นเพื่อนหนานหว่านเยียน เจ้าก็รู้ว่าข้ากับหนานฉีซานไม่ลงรอยกัน ข้ามีเพียงเจ้าผู้เดียวในใจ”
พูดจบ เขาก็มองไปยังดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาของหยุนอี่ว์โหรว และพูดด้วยความสงสาร “เช่นนั้นหยุนเจิ้นซงและผู้คนในจวนแม่ทัพก็ไม่ควรปฏิบัติต่อเจ้าเช่นนี้! เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าจะหาเวลากลับไปเป็นเพื่อนเจ้า! และสั่งสอนพวกเขาแทนเจ้า! ”
หยุนอี่ว์โหรวได้รับความเมตตาอย่างไม่คาดคิด รีบส่ายหัวและกล่าวว่า “ท่านอ๋อง ไม่ได้นะเพคะ หากท่านใช้อำนาจในทางที่ผิด คนนอกจะคิดว่าโหรวเอ๋อร์มอมเมาท่าน ท่านอ๋องจะทรงหุนหันพลันแล่นเอโหรวเอ๋อร์ไม่ได้เด็ดขาดนะเพคะ และโหรวเอ๋อร์ก็ไม่อยากให้พระชายาทรงกับท่านเข้าพระทัยผิดกันไปมากกว่านี้”
“ครอบครัวได้อยู่ด้วยกัน ความปรองดองนำมาซึ่งความมั่นคง โหรวเอ๋อร์จะทุกข์ใจเล็กน้อยก็ไม่เป็นไร ขอเพียงได้อยู่กับท่านอ๋อง โหรวเอ๋อร์ก็พอใจแล้วเพคะ”
เชี่ยนปี้ดูขุ่นเคือง นางก็ร้องไห้เช่นกันและพูดกับหยุนอี่ว์โหรวว่า “พระชายารอง ท่านจะใจดีเช่นนี้ไม่ได้! จวนแม่ทัพเป็นบ้านเดิมของท่าน แต่กลั่นแกล้งท่านโดยไม่มีเหตุผลเช่นนี้ เพราะคิดว่าพวกเราอ่อนแอและไม่ต่อต้าน! ”
หยุนอี่ว์โหรวถอนหายใจยาว
“เชี่ยนปี้ ทำไมเจ้าถึงเลอะเลือนเช่นนี้ จวนแม่ทัพกับจวนอ๋องอี้เกี่ยวพันกันลึกซึ้ง ข้าแต่งงานเข้ามาในจวนอ๋องอี้ และเป็นของท่านอ๋อง แค่มีท่านอ๋อง ข้าก็พอใจแล้ว”
เมื่อกู้โม่หานได้ยินก็ทุกข์ใจ “ยืดหยุ่น เจ้าใจดีเสมอ ผู้อาวุโส ท่านไปเตรียมอาหารให้พระชายารอองหยุน เหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน นางคงหิวแล้ว”
“เพคะ” เชี่ยนปี้รีบเช็ดน้ำตาแล้วลุกขึ้นออกไป ก่อนที่นางจะไป ใบหน้าที่ไม่เต็มใจและเศร้าสร้อยก็เปลี่ยนไปในทันที
หยุนอี่ว์โหรวเอนกายในอ้อมแขนของกู้โม่หานอย่างอ่อนแรง
“ในตอนนี้โหรวเอ๋อร์มีเพียงแค่ท่านอ๋องคนเดียวจริงๆ แล้วเพคะ……มีบางอย่างที่โหรวเอ๋อร์รู้ว่าตัวเองไม่ควรถาม แต่อัดแน่นอยู่ในใจ กลืนไม่เข้าคายไม่ออก”
กู้โม่หานมองไปที่นาง “เจ้าถามมาเถิด หากข้ารู้ ข้าจะบอกเจ้า”
หยุนอี่ว์โหรวก้มหน้าลง บิดแขนเสื้อ กัดริมฝีปากและถามว่า “เมื่อคืนท่านอ๋องได้ร่วมหอกับพระชายาหรือไม่มี……”
กู้โม่หานพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “แน่นอนว่าไม่! เจ้าคิดไปถึงไหนแล้ว”
เขาจะแตะต้องหนานหว่านเยียนได้อย่างไร
แต่ทันใดนั้นก็นึกถึงจูบที่ไม่สามารถอธิบายได้ เขารู้สึกโมโหอีกครั้ง ในเวลานั้นเขาเสียสติไปแล้ว และใช้วิธีนี้เพื่อลงโทษนางจริงๆ
ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกผิดต่อหยุนอี่ว์โหรวอย่างบอกไม่ถูก
หยุนอี่ว์โหรวเยาะเย้ยในใจ หนานหว่านเยียนไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น โอกาสที่ดีขนาดนี้อยู่ตรงหน้า และไม่ได้ฉวยโอกาสไว้!
แต่ใบหน้าของนางยังคงดูน่าสงสารอยู่
“โหรวเอ๋อร์ ไม่ได้มีเจตนาอื่น หากท่านอ๋องกับพระชายาได้…… โหรวเอ๋อร์ก็มีความสุข แต่เมื่อนึกถึงคืนวันแต่งงานที่ไม่สามารถเข้าหอได้ โหรวเอ๋อร์ก็รู้สึกเศร้าเล็กน้อย”
กู้โม่หานรู้ว่านี่เป็นเรื่องน่าละอายแค่ไหนสำหรับครอบครัวของหญิงสาวที่ออกเรือนแล้ว
เขาตบหลังของหยุนอี่ว์โหรวด้วยความละอายใจ
“เป็นข้าเองที่ไม่ดี ขอโทษเจ้าด้วย รอให้เจ้าหมดระดูแล้ว เรา……เราจะเข้าหอกัน”
