ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ - บทที่ 98 พระชายาวางยาพิษต่อเขา
ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 98 พระชายาวางยาพิษต่อเขา
หัวใจของทุกคนกระตุกทีหนึ่ง
“เจ้าว่าอะไรนะ?!”ดวงตาของกู้โม่หานน่ากลัวมาก มีความเยือกเย็นปรากฏในดวงตาอย่างเห็นได้ชัด
ใจของหนานหว่านเยียนก็ตื่นเต้นตาม สีหน้าจริงจังมาก
เสิ่นอี่ว์ใกล้จะหายดีเลย ทำไมอยู่ๆถึงจะไม่ไหวแล้วล่ะ?
ตาของพ่อบ้านกาวเหลือบไปเห็นหนานหว่านเยียนที่อยู่ข้างหลังของกู้โม่หาน และมองไปที่กู้โม่หานอีก รู้สึกลำบากใจ
“กราบทูลท่านอ๋อง วันนี้องครักษ์เสิ่นรับประทานอาหารเช้าตามปกติ เดิมทีก็ไม่มีปัญหาอะไร ก็แค่……”
เขาหลบหลีกสายตา แต่ในที่สุดก็หนีไม่พ้นดวงตาของกู้โม่หาน”พูดมา!”
พ่อบ้านกาวก้มหน้า”แต่องครักษ์เสิ่นรับประทานอาหารเสร็จ ก็กินยาตามสูตรของพระชายา จากนั้นก็ตะคริวอยู่บนพื้น แล้วอาเจียนเลือดดำออกมา ตอนนี้หมดสติไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”
ยาของนาง?!
ลูกตาของหนานหว่านเยียนหดลง กินยาของนางจะเกิดเรื่องได้อย่างไร!
เรื่องนี้ไม่ปกติแน่นอน!
แต่กู้โม่หานกลับโมโหมาก หันไปบีบคอของหนานหว่านเยียน
“หนานหว่านเยียน!เจ้าเป็นผู้หญิงที่ชั่วร้ายจริงๆ ข้าไปหลงเชื่อเจ้าได้อย่างไร!”
“หากเสิ่นอี่ว์เกิดอะไรขึ้น ข้าจะฆ่าเจ้าทันที เพื่อไปชดใช้ชีวิตของเขา!”
หนานหว่านเยียนถูกกู้โม่หานบีบคออย่างกะทันหัน เกือบจะหายใจไม่ออก อยู่ๆก็เกิดความเย็นชาขึ้นในใจ
เซียงวี่เห็นเช่นนี้ตกใจมาก รีบวิ่งขึ้นไปและคุกเข่าต่อหน้ารถม้า”ท่านอ๋องโปรดตรวจสอบความจริงก่อนเพคะ!สองวันก่อนองครักษ์เสิ่นยังดีๆอยู่เลยเพคะ พระชายาไม่ใช่คนทำเรื่องนี้แน่นอนเพคะ!”
นายไม่เคยเห็นกู้โม่หานโมโหขนาดนี้ ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ นางว่าท่านอ๋องจะแทงพระชายาแน่ๆ!
กู้โม่หานเกิดความอาฆาต”ปกติเสิ่นอี่ว์นอกจากกินยาที่นางให้แล้ว ไม่กินอย่างอื่นมั่วซั่วหรอก และเขาก็ไม่เคยมีความแค้นกับใคร คนในจวนอ๋อง นอกจากหนานหว่านเยียนแล้ว ยังมีใครจะลงมือต่อเสิ่นอี่ว์อีก?!”
สีหน้าของหนานหว่านเยียนเต็มไปด้วยความโกรธ
“กู้โม่หาน เจ้าอย่ามาใส่ร้าย ข้าบอกเจ้านะ ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือกลับจวนทันที ให้ข้าดูสถานการณ์ของเสิ่นอี่ว์ ตอนนี้เราไม่เห็นคนจริง ยึดแต่คำพูดของพ่อบ้านกาว เจ้าก็จะบีบคอข้า หากทำให้อาการของเสิ่นอี่ว์ล่าช้าไป ถึงแม้เขาตาย เจ้าก็มีความรับผิดชอบด้วย!”
ในจวนอ๋องไม่มีคนมีความแค้นต่อเสิ่นอี่ว์จริงๆ คนนั้นแค่ใช้เสิ่นอี่ว์มาลงมือต่อนาง
เพราะกู้โม่หานเป็นคนลงคำสั่งให้นางรักษาเสิ่นอี่ว์ ขอให้เสิ่นอี่ว์ตาย ก็จะมาลงโทษนาง!
แถมคนนั้นยังใช้ยาของนางด้วย อยากจะใส่ร้ายนางชัดๆ!
กู้โม่หานจ้องนาง โกรธแค้นจนกัดฟัน ไม่ได้เอ่ยเสียงใดๆ
หนานหว่านเยียนระงับความโกรธของตัวเอง”ไม่ว่าเจ้าเชื่อข้าหรือเปล่า ก็ต้องดูสถานการณ์ของเสิ่นอี่ว์ก่อน ในเมื่อครั้งก่อนข้าสามารถรักษาได้ ครั้งนี้ข้าก็สามารถทำได้เช่นกัน!”
เซี่ยงวี่ก็รีบพูดว่า”ท่านอ๋อง พระชายาพูดถูกเพคะ ตกลงองครักษ์เสิ่นเป็นสถานการณ์ยังไงเราไม่เห็นกับตาเลย ท่านอย่าใจร้อนทำร้ายพระชายาเพคะ!”
พ่อบ้านกาวก้มหน้า เหงื่อไหลอย่างต่อเนื่อง รีบอ้าปาก”ท่านอ๋อง กลับก่อนค่อยว่ากันเถอะ!”
กู้โม่หานก็ใจร้อนไปหน่อย ความโกรธในสายตาค่อยๆหายไป
ถึงแม้อดีตหนานหว่านเยียนจะทำเรื่องชั่วมามากมาย แต่ตอนนี้นางมีการเปลี่ยนแปลงจริงๆ ถึงแม้ครั้งนี้ที่เสิ่นอี่ว์เกิดเหตุขึ้น นางน่าสงสัยมาก
แต่พอคิดดีๆแล้ว ก็มีจุดน่าสงสัยมากมาย
กู้โม่หานสะบัดนางออกไปอย่างแรง ตวาดใส่คนขับรถม้า”ยังไม่ไปอีก!ถ้าภายในสิบห้านาทียังไม่ถึงจวนอ๋อง ข้าจะฆ่าเจ้าก่อน!”
ได้ยินเช่นนี้ คนขับรถม้าพยักหน้าอย่างระมัดระวัง และรีบเร่งรถม้า
หนานหว่านเยียนหายใจอย่างแรง แอบกัดฟันอยู่ แต่นางยังไม่มีเวลาไปสนใจความรู้สึกของกู้โม่หาน แต่กลับครุ่นคิดสถานการณ์ที่แย่ที่สุดของเสิ่นอี่ว์
บรรยากาศภายในรถม้าหนักแน่นมาก
ไม่ถึงสิบห้านาที รถม้าก็มาถึงหน้าประตูจวนอ๋อง ยังไม่ทันจอดสนิท กู้โม่หานก็กระโดดลง และวิ่งไปที่เรือนซีเฟิงอย่างเร่งรีบ
หนานหว่านเยียนแค่สั่งให้เก็บของให้ดี แล้วก็เดินตามอยู่ข้างหลัง
เซี่ยงวี่และพ่อบ้านกาวเดินตามอยู่ บรรยากาศในจวนอ๋องทำให้คนหายใจไม่ออก
ส่วนสาวใช้คนหนึ่งในมุมเห็นพวกเขากลับมา สายตาแหลมคมมาก รีบวางไม้กวาดในมือลง แล้ววิ่งไปทางเรือนจู๋หลาน จนถึงห้องของหยุนอี่ว์โหรว……
นับบัดนี้ เสิ่นอี่ว์กำลังนอนอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าที่ไร้สีเลือด เสื้อขาวเปื้อนเลือดสีดำ น่าตกใจมาก
สีหน้าของเขาทรมานมาก และยังร้องเสียงเบาๆออกมา
สาวใช้คนที่ส่งยามาให้เขาในปกติตอนนี้กำลังคุกเข่าและตัวสั่นอยู่บนพื้น สีหน้าซีกขาวมากเหมือนวิญญาณหลุดหายไป
หมอลูบคราว สีหน้าจริงจังมาก ขมวดคิ้วและถอนหายใจออกมาอย่างต่อเนื่อง
กู้โม่หานผลักประตูห้องเดืนเข้ามา”เป็นยังไงบ้าง?”
สีหน้าของเขาเยือกเย็นมาก ฟังจากน้ำเสียงของเขาแล้วก็แยกแยะอารมณ์ของเขาไม่ได้
ตอนที่เห็นสถานการณ์ของเสิ่นอี่ว์ เซี่ยงวี่ก็หายใจเข้าลึกๆ
เหตุใดถึงรุนแรงขนาดนี้ ตกลงเกิดอะไรขึ้น?!
หมอเจิ่งเดินหน้าขึ้นไปพูดอย่างเคารพ”กราบทูลท่านอ๋อง บ่าวจับชีพจรให้องครักษ์เสิ่นแล้วพบว่า องครักษ์เสิ่นโดนพิษเรื้อรังชนิดหนึ่ง แต่เป็นพิษอะไรนั้น ตอนนี้บ่าวยังไม่รู้พ่ะย่ะค่ะ”
“แต่ยาพิษเรื้อรังนี้อย่างน้อยก็ต้องรับประทานติดต่อกันสามถึงสี่วัน ไม่ใช่แบบที่เห็นผลเลยพ่ะย่ะค่ะ”
เขามองไปที่หนานหว่านเยียนด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง”บ่าวสงสัยว่า สูตรยาที่พระชายาออกให้องครักษ์เสิ่น ถูกคนวางยาพิษ……”
