ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ - บทที่192 ลงโทษคุณหนูสองคน
ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่192 ลงโทษคุณหนูสองคน
หนานหว่านเยียนหยุดเดิน พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไสหัวไป ข้าไม่อยากพูดอะไรกับเจ้าแล้ว เซียงอวี้ ปิดประตู!”
หนานหว่านเยียนไล่กู้โม่หานไป เซียงอวี้สีหน้าลำบากใจ ไม่กล้าขยับ เกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อยก็รีบปิดประตูเรือนเซียงหลิน
หนานหว่านเยียนกับเด็กสองคนก็หายไปทันที ทั้งที่ห่างกันแค่เอื้อมมือเดียว แต่กู้โม่หานกลับรู้สึกว่า ระหว่างพวกเขาห่างกันมาก
เขาก้มหน้ามองดูเสื้อผ้าที่เปียกปอนของตัวเอง ใบหน้าอันหล่อเหลานั้นยากที่จะแยกแยะอารมณ์ได้ ทั้งที่เด็กสองคนหลอกเขา และเขาก็รับรู้ได้อย่างชัดเจน แต่เขากลับไม่คิดตอบโต้กลับ และไม่รู้สึกโกรธอะไรเลย มองดูอวี๋เฟิงด้วยสายตาเย็นยะเยือก “เจ้าอยู่ตรงนี้ทำอะไร?”
อวี๋เฟิงอยู่ข้างกู้โม่หานอย่างใจสั่น “ท่านอ๋อง ท่าน……จะลงโทษคุณหนูสองท่านหรือไม่?”
พวกเด็กๆทำถึงขั้นนี้แล้ว กู้โม่หานไม่ปล่อยพวกนางไปแน่ แต่ตอนนี้ดูแล้ว กู้โม่หานเหมือนจะยังโกรธอยู่นะ
อวี๋เฟิงเลยใช้โอกาสถามไป จะได้ให้หนานหว่านเยียนคิดวิธีรับเอาไว้
ไม่มีคำตอบที่คาดคิดไว้ ถึงแม้สายตาของกู้โม่หานจะเย็นชา แต่คำพูดที่พูดออกมานั้นกลับเต็มไปด้วยความรักและเอ็นดู
เขาเหลือบตามองอวี๋เฟิง “จะไปโกรธเด็กๆทำไม?”
“ในเมื่อพวกนางชอบ งั้นก็ตามใจพวกนางเถอะ”
ในสายตาของเขา เกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อยทำแบบนี้ก็เพื่อแก้แค้นแทนหนานหว่านเยียน ไม่ได้คิดร้ายอะไร
และขอแค่ลูกสาวสองคนต้องการ เขาก็ยอมทำทุกอย่างพวกให้พวกนางมีความสุข
ถึงแม้วันนี้เขาจะไม่ได้คำตอบ แต่เขาเชื่อว่า อนาคตจะมีวิธีมากมายที่ให้ลูกสาวกับเขารู้จักกัน
คิดแล้ว กู้โม่หานก็ลุกขึ้นบิดน้ำออกจากเสื้อผ้า สายตามืดมน ใช้กำลังภายในละลายไอน้ำ
ภายใต้หมอกบางๆ เขามองไปยังเรือนเซียงหลินด้วยสายตาสับสน แล้วเดินจากไป
เหลือเพียงอวี๋เฟิงที่ยืนอยู่กับที่ด้วยสีหน้าตกตะลึง อ้าปากค้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ
เขาคิดว่าท่านอ๋องรักคุณหนูสองคนมาก แต่ไม่คิดว่าท่านอ๋องจะตามใจคุณหนูสองคนขนาดนี้
นี่ยังเป็นเทพสงครามที่ฆ่าคนไม่กะพริบตากู้โม่หานอยู่ไหม!
ไม่เพียงแต่ไม่โกรธ ยังด่าเขาว่าทำไมต้องไปโกรธเด็กสองคนด้วย!
ขณะนี้ ณ เรือนจู๋หลาน
อี่ร์โหรวดิ้นรนอยู่สักพักใหญ่แล้ว
ระหว่างทางที่เดินมา นางเกือบทนไม่ไหว ก้าวเดินอย่างยากลำบาก นานมากกว่าจะกลับไปถึงเรือนจู๋หลาน
นางไม่สนใจเชี่ยนปี้ที่อยู่ข้างๆ แล้วเดินไปที่ห้องน้ำทันที
“หนานหว่านเยียนยัยบ้านั่น! ข้าจะแก้แค้น——นาง!” พูดถึงครึ่ง หยุนอี่ร์โหรวกุมท้องน้อยด้วยสีหน้าที่เจ็บปวด นั่งอยู่ในห้องน้ำไม่กล้าพูดอะไรอีก
เชี่ยนปี้ยืนกระทืบเท้าไปมาอยู่ด้านนอก “พระชายารอง ท่าน ท่านยังสบายดีไหมเจ้าคะ?”
ไม่รู้ว่าระหว่างที่นางไปเรียกท่านอ๋องช่วงนี้เกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น ถ้ารู้แบบนี้นางคงไม่ไปแล้ว ไม่แน่อาจจะช่วยหยุนอี่ร์โหรวได้
ตอนนี้หยุนอี่ร์โหรวไม่เพียงแต่ไม่ได้อะไรดีเลย ยังเสียเปรียบกับหนานหว่านเยียนอีก
เชี่ยนปี้กำลังกังวลนั้น ภายในห้องน้ำก็มีเสียงร้องของหยุนอี่ร์โหรวดังขึ้น “เชี่ยนปี้! ประจำเดือนของข้าครั้งก่อนมาเมื่อไหร่?”
เชี่ยนปี้อึ้ง “ก็ ก็วันก่อนเจ้าค่ะ หรือว่าท่าน……มาอีกแล้ว?”
หยุนอี่ร์โหรวเหมือนโดนฟ้าผ่า มือที่พยุงกำแพงนั้นก็อ่อนฮวบ เกือบนั่งลงไปในส้วม
จ้องมองของเหลวสีแดงในส้วม โกรธจนควันแทบออกหู “หนาน! หว่าน! เยียน!”
หนานหว่านเยียนมีไสยศาสตร์อะไรหรือเปล่า? กลับทำให้นางมีประจำเดือนตลอด?!
และวันนี้นางเสียหน้าต่อหน้ากู้โม่หานมาก นางอยากตายเดี๋ยวนี้ไปเลย!
เชี่ยนปี้ไม่กล้าหายใจแรง ไม่ได้ยินเสียงในห้องน้ำแล้ว ก็ถึงลองถามอย่างระมัดระวัง “พระ พระชายารอง เกิดเรื่องอะไรกันแน่เจ้าคะ?”
แต่หยุนอี่ร์โหรวกำลังโกรธอยู่ นางกุมท้องแล้วตะคอกด่าว่า “เจ้ามันไร้ประโยชน์! ให้เจ้าไปเชิญท่านอ๋องแต่ทำไมเสียเวลานานแบบนี้ ถ้าท่านอ๋องกลับมาเช้า ข้าจะเป็นอย่างตอนนี้ไหม?”
“เรื่องเล็กแค่นี้ก็ทำไม่ได้ ไสหัวไปเลยนะ!”
นางไม่หลงเหลือความอ่อนโยนอีกต่อไป เผยความโกรธและแค้นต่อหน้าเชี่ยนปี้ทั้งหมด
แต่เชี่ยนปี้ก็น้อยใจมาก นางลังเลสักพักก็พึมพำออกไปว่า “ตอบพระชายารอง เมื่อกี้ระหว่างทางบ่าวเจอคนของจวนแม่ทัพ บอกว่า……”
“ว่าอะไร?”
“ลูกพี่ลูกน้องของท่านส่งจดหมายมาบอกว่า ช่วงนี้เขาไม่มีเงิน หวังว่าท่านจะส่งเงินไปให้เขาได้……”
หยุนโม่หรานเป็นบุตรในอนุภรรยาของจวนแม่ทัพ วันๆเอาแต่เที่ยวเล่นกินเหล้าเมา ตอนนั้นที่หยุนอี่ร์โหรวอยู่จวนแม่ทัพถึงแม้จะดีต่อนางมาก แต่ก็ชอบมายืมเงินกับนางตลอด
ตอนนี้หยุนอี่ร์โหรวแต่งเข้าจวนอ๋องอี้ ก็มาขอเงินกับนางอย่างไม่เกรงกลัวใดๆ ถ้าไม่ใช่เพราะกู้โม่หานดีต่อหยุนอี่ร์โหรว ให้เงินนางมาเยอะ หยุนอี่ร์โหรวจะมีชีวิตที่ดีแบบนี้ได้ยังไง!
หยุนอี่ร์โหรวได้ยินแล้วก็แทบกระอักเลือด
“พวกเจ้ามันพวกไร้ประโยชน์!” นางกัดฟันนั่งอยู่ในห้องน้ำ สีหน้าไม่พอใจ
เชี่ยนปี้รีบพูดว่า “งั้นบ่าวไปตามคนตอบกลับนะเจ้าคะ?”
“ช้าก่อน” หยุนอี่ร์โหรวครุ่นคิด หยุนโม่หรานเจ้าโง่นี่หลอกใช้งานได้ นางแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ “เจ้าไปตามคนส่งเงินไปให้เขา แล้วบอกกับเขาด้วย”
ในเมื่อสู้ไม่ได้ งั้นก็จัดการอย่างรวดเร็วหน่อย เดี๋ยวหนานหว่านเยียนมาขัดขวางนางตลอดเวลา
เชี่ยนปี้ใจสั่น “ว่าไงนะเจ้าคะ?”
เสียงของหยุนอี่ร์โหรวโหดร้ายอำมหิต——
“ให้เขาหานักฆ่าที่เชื่อใจได้ ข้าจะหาโอกาสดึงดูดหนานหว่านเยียนออกบ้าน แล้วฆ่านางซะ——”
