ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ - บทที่199 พระชายานอกใจ
ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่199 พระชายานอกใจ
อวี๋เฟิงตกใจจนขวัญแทบกระเจิง “ท่าน ท่านอ๋อง……”
ตายแล้ว!
ท่านอ๋องที่ไม่ควรมามากที่สุด ก็มาแล้ว!
และเสิ่นอี่ร์ที่มาถึงเห็นภาพนี้แล้ว ก็แอบเกลียดตัวเองที่ไม่ควรเผลอ ตอนนี้ไม่มีเงินคืนเขาแล้วจริงๆนะ!
หนานหว่านเยียนเห็นกู้โม่หานทำหน้าบึ้งตึง ก็พูดอย่างไม่พอใจว่า “เจ้ามาทำอะไร?”
เขาไปกับเสิ่นอี่ร์แล้วไม่ใช่เหรอ?
กู้โม่หานโดนหนานหว่านเยียนถามแบบนี้ สีหน้าของเขาก็บึ้งตึงมากกว่าเดิม
“ข้าไม่มา วันนี้เจ้าคงได้นอกใจจริงแน่! หนานหว่านเยียน เจ้ารีบขนาดนั้นเชียวเหรอ ผู้ชายแบบนี้เจ้าก็อยากได้งั้นเหรอ?!”
ยังไม่ทันได้หย่ากันเลย หนานหว่านเยียนก็คิดจะหาชายอื่นแล้ว แถมยังเยอะขนาดนี้ นางไม่เลือกเลยสักนิด แล้วยังบอกว่าดีกันทุกคน!
น่าโมโหจริงๆ!
หนานหว่านเยียนไม่เข้าใจ
“กู้โม่หาน ข้าจะทำอะไรก็เรื่องของข้า อีกอย่าง เจ้าเห็นเหรอว่าข้าคบชู้หรือนอกใจอยู่? เจ้าสนใจเรื่องของตัวเองเถอะ อย่ามายุ่งเรื่องของข้าเยอะ!”
กู้โม่หาน?!
นั่นเป็นเทพสงคราม——อ๋องอี้ไม่ใช่เหรอ?!
พวกผู้ชายตกใจกันมาก แทบจะหายไปพร้อมกัน!
พวกเขาเห็นกู้โม่หานก็รู้สึกว่าใบหน้าของเขาหล่อเหลามาก จะต้องเป็นคุณชายใหญ่โตจากตระกูลไหนแน่ แต่ไม่คิดว่า จะใหญ่โตขนาดนี้!
จบแล้วชีวิต พวกเขาไม่น่าจะหาเรื่องคนแบบนี้เลย!
เกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อยกลับไม่พอใจมาก
ทั้งที่หนานหว่านเยียนจะได้หนุ่มหล่ออีกแค่ไม่กี่ก้าวแล้ว พ่อชั่วทำไมถึงมาก่อกวนทุกที เอาแต่ตามพวกนางอยู่ได้?
เกี๊ยวน้อยยืนอยู่ข้างหน้าหนานหว่านเยียน หยิบน่องไก่บนโต๊ะขึ้นมา ชี้หน้ากู้โม่หาน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงกล้าหาญ
“เจ้าเอาแต่ตามพวกเราทำไม? ท่านแม่……พี่เยียนมาหาผู้ชาย เกี่ยวอะไรกับเจ้าด้วย? เจ้าเป็นตุ๊กแกหรือไง เกาะติดอยู่ได้!”
“วันนี้พวกเราพาพี่เยียนออกมาเอง! ถ้าเจ้าไม่พอใจ พวกเราจะยอมให้เจ้าลงโทษ แต่ห้ามแตะต้องพี่เยียนของเราเด็ดขาด!”
ซาลาเปาน้อยทำหน้าไม่พอใจ
“นั่นสิ! เจ้าไม่อยากให้พี่เยียนของเรามีความสุข ดังนั้นเลยมาทำลายความรักของพี่เยียนถึงที่นี่! ในเมื่อเจ้าไม่ชอบพี่เยียน ทำไมถึงไม่ปล่อยให้นางไปหาผู้ชายที่ดีกว่าเจ้าล่ะ!”
พวกผู้ชายเหงื่อแตก: ไม่เอาๆๆ คุณหนู ถึงแม้พวกเราจะไม่รู้ว่าเจ้าเป็นใคร แต่พวกเรา รับรองว่า! ไม่ดีกว่าผู้ชายตรงหน้าแน่นอน!
พวกเด็กๆคิดเหมือนกับนาง หนานหว่านเยียนพึงพอใจมาก นางมองกู้โม่หานด้วยสายตาเย็นชา
“ได้ยินหรือยัง? ขนาดเด็กยังรู้ดีกว่าเจ้า เจ้าอย่ามายุ่งเรื่องของข้าอีก!”
อวี๋เฟิงเห็นเด็กสองคนออกมาปกป้อง เขาเป็นชายชาตรี จะไม่ถอยเด็ดขาด
เขาคุกเข่าอยู่หน้ากู้โม่หาน
“ท่านอ๋อง! เรื่องนี้เป็นแผนการของข้าน้อยเอง คุณหนูไม่รู้เรื่องนี้เลย หากท่านจะฆ่า ก็ฆ่าข้าน้อยแทนเถอะ!”
กู้โม่หานกำลังพูดไม่ออกเพราะสองพี่น้อง เขาไม่คิดเลยว่า เด็กสองคนนี้จะเป็นคนพาหนานหว่านเยียนมาหาผู้ชายเอง
เขาคิดว่าหนานหว่านเยียนเหงาเสียอีก……
และอวี๋เฟิงก็มีส่วนเกี่ยวข้องด้วย กู้โม่หานโกรธจนกัดฟันกรอด
“อวี๋เฟิง เจ้าเป็นคนของข้า ไม่โน้มน้าวพระชายา ยังพานางมาเลือกผู้ชายอีก! เจ้ามันสมควรตายยิ่งนัก!”
พอพูดจบ เกี๊ยวน้อยก็ไม่พอใจ ตะโกนด่ากู้โม่หานว่า: “ทำแล้วก็ต้องกล้ายอมรับ พี่อวี๋เฟิงโดนบังคับ! ห้ามแตะต้องเขานะ”
ซาลาเปาน้อยพยักหน้า อ้าแขนปกป้องอวี๋เฟิง
อวี๋เฟิงซาบซึ้งจนขอบตาแดงก่ำ
คุณหนูดีจริงๆ!
กู้โม่หานแทบจะเป็นลมเพราะสองพี่น้อง อิจฉาจังโว้ย! แต่ยังไงก็เป็นลูกสาวของเขา เขาจะลงโทษลงคอได้ยังไง
เขามองไปยังชายหนุ่มที่ตกใจกันหมด
“ผู้ชายสัปดน เขารู้แค่วิธีทำให้ผู้หญิงมีความสุข แต่เขาไม่รู้อะไรเลย คนไหนดีกว่าข้าบ้างล่ะ?!”
หนานหว่านเยียนแสยะยิ้มเย็นชา “ยังไงคนอื่นเขาก็ทำให้ผู้หญิงมีความสุขได้ แต่เจ้าเอาแต่ตบตีผู้หญิง เทียบกับพวกเขาไม่ได้หรอก”
พวกผู้ชายตกใจ “ไม่ๆๆ ท่านอ๋องพูดถูก พวกเราเป็นแค่คนต๊อกต๋อย เหมือนมดตัวเล็กๆ เป็นสิ่งที่ไม่มีค่าต่อหน้าคนอื่น!”
พูดจบ พวกผู้ชายก็รีบวิ่งหนีออกไปจากห้องกันหมด
เกี๊ยวน้อยได้ยินแล้ว ก็มองดูพวกผู้ชายอ่อนแอพวกนี้
ทำไมมีแต่คนขี้ขลาดนะ ครั้งหน้าถ้าหาคนอีก ต้องหาคนที่ไม่กลัวกู้โม่หาน ไม่งั้นจะปกป้องท่านแม่ได้ยังไง!
กู้โม่หานโกรธจนดวงตาแดงก่ำ มองค้อนใบหน้างามของหนานหว่านเยียน แล้วพูดเสียงทุ้มต่ำว่า: “หนาน! หว่าน! เยียน!”
เขาเทียบกับผู้ชายพวกนั้นไม่ได้งั้นเรอะ?
หนานหว่านเยียนมีสิทธิอะไรมาพูดแบบนี้!
เสิ่นอี่ร์เห็นใบหน้าของกู้โม่หานบึ้งตึงมาก จึงพูดปลอบเสียงสั่นว่า: “ท่านอ๋องอย่าโกรธไปเลย คุณหนูยังรู้เท่าไม่ถึงการณ์ แค่คำพูดของเด็ก อย่าไปสนใจมากเลย”
แต่เขาเหมือนพูดแทงใจดำเข้า กู้โม่หาน ซาลาเปาน้อยเกี๊ยวน้อย หนานหว่านเยียนทั้งสี่คนมองไปที่เขาพร้อมกัน แล้วพูดพร้อมกันว่า “เจ้าอย่ามายุ่ง!”
เสิ่นอี่ร์อึ้ง ตกตะลึงกับทั้งสี่แล้วอึ้งอยู่กับที่ขยับไม่ได้
ลูกสาวเหมือนพ่อ คุณหนูสองคนมีความชาญชัยเหมือนท่านอ๋องมากขึ้น พระชายาก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ‘สตรีแกร่ง’ คนหนึ่งเลยก็ว่าได้!
ตอนนี้กู้โม่หานแค่อยากสั่งสอนหนานหว่านเยียน แต่พอเหลือบไปเห็นลูกสาวสองคน เขาก็อดใจไม่ไหว
“เสิ่นอี่ร์ พาพวกนางกลับไปทั้งหมด!”
รอเขาสั่งสอนหนานหว่านเยียนกลับจวนเสร็จแล้ว เขาจะให้พ่อบ้านเกาเชิญแม่นมมาสักสิบคน มาสอนเด็กสองคนนี้ว่า อะไรคือ ‘มารยาทหญิง’ !
เด็กๆทำผิดเขาไม่ลงโทษ แต่ถ้าทำเกินกว่าเหตุ เขาจะนั่งเฉยๆไม่สนใจไม่ได้!
ยิ่งไปกว่านั้น ยังจัดผู้ชายมาให้หนานหว่านเยียนคัดเลือกอีก!
เสิ่นอี่ร์กับอวี๋เฟิงเห็นบรรยากาศดีขึ้นแล้ว ก็รีบแบ่งกันอุ้มทีละคนแล้วหนีออกไป
“ไม่ได้ๆ ปล่อยข้านะ ท่านแม่……”
เกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อยทุบตีไหล่ของพวกเขา อยากจะกระโดดลงไป
พวกเขาไม่ได้อุ้มแค่เด็กสองคนหรอกนะ แต่กำลังอุ้มของที่มีค่าที่สุดและเลือดเนื้อของท่านอ๋องไว้อยู่
ก็ต้องยอมโดนด่าโดนตี! รีบอุ้มเด็กๆกลับจวนไป
ภายในห้อง หนานหว่านเยียนมองดูพื้นที่เต็มไปด้วยเศษซาก โดยเฉพาะดอกกุหลาบของนาง ตอนนี้กระจัดกระจายไปหมด ในใจก็ยิ่งอึดอัดเข้าไปใหญ่
วันที่ดีกลับโดนเจ้าคนเฮงซวยทำพังไปเสียก่อน
นางมองค้อนกู้โม่หาน กลับหลังหันเดินจากไป “น่าโมโหจริงๆ!”
“หยุด!” กู้โม่หานไม่ให้โอกาสนางเลย แล้วจับข้อมือของหญิงสาวไว้ กดนางไปที่กำแพงอย่างบังคับ
ทั้งสองห่างกันแค่ฝ่ามือเดียว กู้โม่หานมองดูใบหน้างดงามของหญิงสาว พอนึกถึงภาพที่นางคุยกับชายอื่น ก็รู้สึกโมโหมาก
“เจ้ายังไม่ได้บอกข้าเลย!”
“บอกอะไร? ข้ามีอิสระ อยากซื้อผู้ชายกี่คนก็ได้ เจ้าเป็นใคร ยุ่งเรื่องชาวบ้านเยอะไปหรือเปล่า?!”
กู้โม่หานทำหน้าบึ้งตึง “หนานหว่านเยียน เจ้าร่านขนาดนี้เชียวเหรอ? แม้แต่ผู้ชายไม่เข้าท่า เจ้าก็จะเอาทั้งหมดเลยงั้นเหรอ?”
“ทำไม เจ้าไม่รู้จักพอเลยหรือไง……”
