ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ - บทที่200 ไสหัวไป อย่าขวางทางข้า
ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่200 ไสหัวไป อย่าขวางทางข้า
กู้โม่หานพ่นไอร้อนใส่หน้าหนานหว่านเยียน
หนานหว่านเยียนได้ยินแล้ว ก็เบิกตาโพลง เหมือนไม่คิดว่ากู้โม่หานจะพูดจาแบบนี้ออกมาได้
แต่นางก็ตลกเหมือนกัน
“ถึงข้าจะไม่รู้จักพอแล้วยังไง? เจ้าอย่ามายุ่งกับข้านะ? ไสหัวไป อย่ามาขวางทางข้า!”
นางปัดมือของกู้โม่หานออก เตรียมเดินออกไปด้วยสีหน้าไม่พอใจ
กู้โม่หานอยากคว้ามือของหนานหว่านเยียนไว้ แต่กลับคว้าได้แค่แขนเสื้อของนาง ทันใดนั้นเสียง ‘แควก’ ดังขึ้น กระโปรงสีแดงของหนานหว่านเยียนก็ฉีกออกตั้งแต่ไหล่ของนาง
กู้โม่หานรู้สึกมือว่างเปล่า
ตอนที่ก้มหน้าลงไป ก็เห็นเศษแขนเสื้อสีแดงยังอยู่ในมือของเขา
ไหล่ของหนานหว่านเยียนถูกเปิดออก มองดูเศษผ้าในมือของเขา แล้วมองดูไหล่ของตัวเอง ก็รู้สึกโมโหมาก
“กู้โม่หาน เจ้าจะทำอะไรกันแน่?!”
กู้โม่หานกลับโกรธกว่านางอีก ผู้หญิงบ้า นางใส่เสื้อผ้าบางขนาดนี้ คิดจะปล่อยตัวให้ชายอื่นง่ายๆงั้นเรอะ?!
“ข้าทำอะไร?! เจ้าดูตัวเองก่อนสิ?” เขามองดูผิวขาวเนียนของนาง ทั้งโกรธทั้งโมโห “เป็นแม่คนแล้วมีจิตใจไม่ดีอีก พาเด็กเสียคน วันนี้ข้าจะสั่งสอนเจ้าให้เข็ดหลาบ!”
ว่าแล้ว เขาก็คว้าข้อมือเรียวเล็กของนางแล้วดึงเข้าไปในอ้อมแขนของเขา สัมผัสนุ่ม ๆ ระหว่างนิ้วของเขาทำให้เขาตกใจและทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวด
เขากัดฟัน แต่ควบคุมความใจร้อนไม่ไหวอีกต่อไป “ในเมื่อเจ้าไม่พอใจขนาดนี้ งั้นข้าจะทำให้เจ้าพอใจเอง!”
หนานหว่านเยียนตกตะลึง เงยหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ มองดูใบหน้าที่บึ้งตึงของกู้โม่หาน
“กู้โม่หาน! เจ้าเป็นบ้าอะไร?! เจ้าอย่าลืมนะ ข้าเคยวางยาพิษเจ้า……อื้ม!”
ยังพูดไม่ทันจบ ริมฝีปากของชายหนุ่มก็กดลงไปที่ริมฝีปากนุ่มของนาง เต็มไปด้วยความแค้นและโกรธ บดขยี้ริมฝีปากของหนานหว่านเยียนอย่างรุนแรง
กู้โม่หานทนไม่ไหวอีกต่อไป การท้าทายในวันนี้ของหนานหว่านเยียน ทำเอาเขาอดทนไม่ไหวอีกต่อไป!
ความปรารถนาของเขาที่จะเอาชนะผู้หญิงถูกกระตุ้น และเขาต้องการให้หนานหว่านเยียนรับรู้——
นางเป็นพระชายาของเขา! เป็นผู้หญิงของเขา!
คนอื่นไม่กล้าแตะต้องนาง นางอย่าคิดนอกใจ!
เขาจับแขนของหนานหว่านเยียนด้วยมือข้างเดียว ไม่ให้โอกาสนางตอบโต้ ต่อมา เขาก็คลำหาเอวของหนานหว่านเยียน แล้วดึงอย่างรุนแรง!
ให้ตายสิ!
สัตว์เดรัจฉาน!
หนานหว่านเยียนโกรธจนกัดฟัน ทันใดนั้นก็โกรธจนดวงตาแดงก่ำ ความโกรธแผ่ซ่านออกมาจากรอบกายของนาง
ตาอ๋องบ้ากล้าขืนใจนางงั้นเหรอ แถมยังทำในตอนที่มีสติอีก
เขาลืมยัยผู้หญิงในจวนเขาแล้วหรือไง?
และนางยังเคยวางยาเขาด้วย กล้ามีความคิดชั่วร้ายกับนาง นางจะทำให้เขาเจ็บปวดทุกข์ทรมานที่สุด ฤทธิ์ยาไม่มีทางไม่ออกฤทธิ์แน่นอน กลับทนความเจ็บก็ยังจะ ‘สั่งสอน’ นางอยู่!
แต่หนานหว่านเยียนไม่ใช่คนที่จะอดทนนิ่งเฉย นางกัดไปที่ริมฝีปากของกู้โม่หานอย่างแรง
ชายหนุ่มเจ็บจนขมวดคิ้วเป็นปม แต่กลับโจมตีอย่างรุนแรงขึ้น
หนานหว่านเยียนทำตัวไม่ถูก เรื่องแบบนี้นางก็ไม่เคยมีประสบการณ์ตอบโต้มาก่อน คืนนั้นเมื่อห้าปีก่อน……
ยังล้มเหลวเลย!
และตอนนี้ถูกเขาล็อกตัวเอาไว้แน่น ยื่นมือออกไปยังไม่ได้เลย!
กู้โม่หานอุ้มนางไปที่เตียงแล้วคร่อมตัวหนานหว่านเยียนไว้
ใบหน้าอันหล่อเหลาแดงระเรื่อเล็กน้อย จ้องตาของหนานหว่านเยียนราวกับสัตว์ป่าดุร้าย
ชายหนุ่มปล่อยมือของนางออกเล็กน้อย แสยะยิ้มเย็นชา “ข้าจะทำให้เจ้าพอใจตอนนี้ไม่ได้?”
หนานหว่านเยียนรังเกียจมาก เตะกู้โม่หานออกไป “ถุย! เจ้าคนชั่ว!”
กู้โม่หานจับขาของหนานหว่านเยียนไว้ ถูกผู้หญิงด่าจนเขาโมโหขึ้นมาอีกที “ดูแล้ว ข้าคงจะต้องสั่งสอนเจ้าให้หลาบจำแล้วล่ะ”
“สั่งสอนบ้าอะไร!” หนานหว่านเยียนหยิบเข็มเงินออกมาจากช่องว่าง แล้วแทงไปที่คอของกู้โม่หาน “ไปตายซะ!”
กู้โม่หานสังเกตเห็นตั้งนานแล้ว เขาโดนหนานหว่านเยียนโจมตีตั้งกี่ครั้ง ครั้งนี้เขาคว้าข้อมือนางไว้ได้อย่างง่ายดาย โยนเข็มเงินของนางออกไป กระตุกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
“ข้าบอกแล้วไง การโจมตีแบบนี้ของเจ้า ไม่มีผลต่อข้าหรอก!”
ว่าแล้ว เขาก็กระชากเชือกแดงที่อยู่ตรงคอของหนานหว่านเยียน แล้วกระชากจนขาด
หนานหว่านเยียนตกใจ ปกป้องตัวเองไว้ หยิบเข็มขึ้นมาอีกครั้ง เข็มสี่ดอกแทงไปที่กู้โม่หานพร้อมกัน “งั้นเหรอ?!”
ครั้งนี้ เข็มสี่ดอกแทงเข้าผิวหนังของกู้โม่หาน แต่เพราะรีบร้อน ก็เลยแทงผิดที่ทั้งหมด
กู้โม่หานมีสีหน้าเย็นชา แต่กลับไม่ขมวดคิ้วเลยด้วยซ้ำ ยื่นมือไปดึงเข็มสี่ดอกที่หน้าอกออกทั้งหมด หักเข็มเหมือนบีบมดจนแบนทั้งหมด แล้วโยนทิ้งไป
“คำพูดเดียวกัน จะต้องให้ข้าพูดอีกสักเท่าไหร่?”
หนานหว่านเยียนตกตะลึง
ปลายเข็มมียาพิษทั้งหมด ตอนนี้กู้โม่หานไม่เพียงแต่ไม่ติดกับ แม้แต่ยาพิษครั้งก่อน เขาก็เหมือนดูดซับไปจนหมดแล้ว
หมาบ้านี่คิดจะทำอะไรกันแน่?
ร้อยพิษไม่กล้ำกรายเหรอ?
ตอนนี้ในมือนางก็ไม่มีกระทะ ของอย่างอื่นก็ทำอะไรกู้โม่หานไม่ได้ นางกัดฟัน มองค้อนกู้โม่หาน พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “กู้โม่หาน! ปล่อยข้า! เจ้าอย่าลืมหยุนอี่ร์โหรวสิ เจ้าจะทรยศนางงั้นเหรอ?!”
กู้โม่หานกลับทำเหมือนไม่ได้ยิน สันจมูกถูไถแก้มของหนานหว่านเยียน น้ำเสียงแหบแห้งเอ่ยขึ้น
“ข้าไม่!”
หนานหว่านเยียนสมองว่างเปล่า
เขาคงจะไม่——ขืนใจนางหรอกนะ?!
