ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ - บทที่225 ท่านพ่อของพวกเจ้า มีเพียงข้าคนเดียวเท่านั้น
ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่225 ท่านพ่อของพวกเจ้า มีเพียงข้าคนเดียวเท่านั้น
‘เมีย’ หมายความว่ายังไง?
เสิ่นอี่ว์กับโม่หวิ่นหมิงไม่เข้าใจ แต่เสิ่นอี่ว์ครุ่นคิด รู้สึกว่านี่ไม่ใช่คำดีๆ ในใจก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมา
โม่หวิ่นหมิงรู้สึกตัว ก็เผยรอยยิ้มออกมา
เขายื่นมือไปลูบหัวของเกี๊ยวน้อยเบาๆอย่างอ่อนโยน
“อ๋องอี้เป็นใครกัน? ข้าไม่กลัวเขาหรอกนะ”
อ๋องอี้เป็นใครกัน?!
ทุกคนอึ้งจนอ้าปากค้าง
ท่านอ๋องยังอยู่ในห้อง ถ้าเขาได้ยินคำนี้ คงได้……
“ท่านไม่กลัวเหรอ? งั้นก็ดีเลย!” เกี๊ยวน้อยพึงพอใจกับคำตอบนี้มาก นางมองชายหนุ่มที่มีใบหน้าหล่อเหลา แก้มแดงๆนั้นก็ตื่นเต้นมาก “ข้ามีนามว่าหนานจือ แม่ข้าเรียกข้าว่าเกี๊ยวน้อย ข้ามีน้องสาวคนหนึ่ง ชื่อว่าหนานเสี่ยว เรียกนางว่าซาลาเปาน้อย แม่ข้าคลอดพวกเราสองคน พวกเราเป็นเด็กดี ไม่ดื้อไม่ซน เลี้ยงง่ายมาก ไม่เป็นภาระของท่านกับท่านแม่แน่นอน!”
ว่าแล้ว เกี๊ยวน้อยก็เรียกซาลาเปาน้อยมา ซาลาเปาน้อยกะพริบตา ในที่สุดก็รวบรวมความกล้าวิ่งมา
“คุณ คุณชาย……”
เสิ่นอี่ว์ยิ่งฟังก็ยิ่งรู้สึกว่าเกี๊ยวน้อยกำลังแนะนำตัวเองอยู่
เขากำลังจะแนะนำโม่หวิ่นหมิง แต่โม่หวิ่นหมิงพูดขึ้นก่อนว่า
“ใจกว้าง เด็กดี เฉลียวฉลาด แม่ของพวกเจ้าสอนมาดีมากเลย!”
โม่หวิ่นหมิงยิ้มอย่างดีใจ ทำไมหว่านหว่านถึงไม่บอกว่ามีเด็กน่ารักสองคนกันนะ
เขาเอาของเล่นไม้ออกมาจากกระเป๋า ยื่นให้สองพี่น้องคนละอัน “นี่เป็นของขวัญ พวกเจ้าเก็บไว้ให้ดีนะ”
เกี๊ยวน้อยมองดูตุ๊กตาที่แกะสลักอย่างประณีต ก็ถูกดึงดูดความสนใจทันที นางไม่เคยเห็นของแบบนี้มาก่อน เอียงหัวถามว่า “ดูน่าสนุกจัง! แต่จะเล่นยังไงเหรอ?”
โม่หวิ่นหมิงยื่นมือ นิ้วมือเรียวยาวชี้ไปบนหัวของตุ๊กตา ตุ๊กตานั้นเหมือนมีเวทมนตร์วิเศษ ขยับเองได้
เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “นี่เรียกว่าตุ๊กตากลไก ขอแค่กดกลไกนี้ มันก็จะขยับได้ ซาลาเปาน้อย เจ้าลองดูสิ?”
ในมือของซาลาเปาน้อยคือนกกระจาบฝน นางลองกดไปบนตัวของนก นกกระจาบเหมือนเป็นนกจริงๆ เริ่มกระพือปีก
สองพี่น้องอึ้งอยู่กับที่ แม้แต่เสิ่นอี่ว์ยังอดไม่ได้ตกตะลึง
วิชากลไกประณีตขนาดนี้ เขาไม่ได้เจอมานานแล้ว
“เหอะ จะบินแล้ว” เกี๊ยวน้อยกระโดดขึ้นอยากไปจับนกกระจาบฝนบนอากาศ แต่ไม่ทันระวังล้มลงไปบนพื้น
โม่หวิ่นหมิงรีบเปลี่ยนทิศของรถเข็น แล้วโน้มตัวไปรับเกี๊ยวน้อยไว้
เสื้อขาวของเขาโบกพลิ้ว ผมสีดำขลับกระจัดกระจาย ใบหน้าหล่อเหลาเป็นประกาย
แม้แต่เสิ่นอี่ว์ก็รับไว้ไม่ทัน โม่หวิ่นหมิงกลับทำท่ายากบนรถเข็นได้
เกี๊ยวน้อยอยู่ในอ้อมกอดของโม่หวิ่นหมิง จ้องมองโม่หวิ่นหมิงด้วยสายตาร้อนแรง
พอใจ นางพอใจมาก!
ซาลาเปาน้อยก็ตกใจมาก ไม่คิดว่าคนผู้นี้ถึงจะอยู่บนรถเข็น ยังเคลื่อนไหวได้รวดเร็วขนาดนี้ นางอดไม่ได้เอ่ยชม “คุณชายเก่งจัง”
อาจี้ที่มองโม่หวิ่นหมิงเงียบๆ ก็กอดอกอย่างได้ใจ เชิดคางขึ้นอย่างภูมิใจ
“แน่นอนอยู่แล้ว! เซียนเซิงของข้าเป็นบุคคลยิ่งใหญ่! ถ้าไม่ใช่เพราะสองขา……”
ถ้าไม่ใช่เพราะตอนนั้นช่วยพระชายาแล้วเกิดเรื่อง เขาไม่มีทางได้นั่งรถเข็นแบบนี้หรอก!
เกี๊ยวน้อยไม่สนใจเรื่องขาของโม่หวิ่นหมิง
ผู้ชายตรงหน้าอ่อนโยน หล่อเหลา ดีกับนางและแม่นางแน่นอน ที่สำคัญคือ เขาไม่กลัวกู้โม่หาน!
นางไม่คิดอะไรมาก จับมือโม่หวิ่นหมิงอย่างตื่นเต้น พูดอย่างดีใจว่า “คุณชาย ข้าไม่อ้อมค้อมละนะ ท่านมาเป็นพ่อของพวกเราดีไหม! ท่านแม่ของข้ามีเงินเยอะมาก! เลี้ยงท่านได้แน่นอน!”
“ว่าไงนะ?!” เสิ่นอี่ว์เบิกตาโพลง รู้สึกเหมือนตัวเองได้ยินผิด
โม่หวิ่นหมิงไอคอกแคก
เด็กคนนี้พูดเก่งมาก ดูแล้วคงจะยังไม่รู้จักเขา ไม่งั้นจะพูดแบบนี้ออกมาได้ยังไง?
เขาบีบแก้มของเกี๊ยวน้อยเบาๆ “ไม่เหมาะสมหรอก ข้า……”
ยังพูดไม่ทันจบ ทุกคนได้ยินเสียงเตะประตู
น้ำเสียงเย็นชาและกดดันดังขึ้น
“พ่อของพวกเจ้า มีแต่ข้าเพียงคนเดียวเท่านั้น!”
กู้โม่หานไม่รู้ว่ามาอยู่ข้างหลังเมื่อไหร่ ใบหน้าเย็นชาจนน่ากลัว นัยน์ตาสีดำนั้นเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
เมื่อกี้เขาได้ยินเสียงข้างนอก คิดว่าหนานหว่านเยียนกลับมาแล้ว กำลังจะเปิดประตูออกไปดู คำพูดของเกี๊ยวน้อยก็ดังเข้าในหูของเขา
กู้โม่หานโกรธจัด
แค่ไม่ได้ดูสักพัก เด็กสองคนก็เริ่มคิดที่จะเปลี่ยนพ่ออีกแล้ว
เรื่องนี้ก็ช่างเถอะ เขาบอกว่าสอนได้ไม่ดี ต่อไปจะตักเตือนลูกๆ
แต่อีกฝ่ายกลับเป็นโม่หวิ่นหมิง?! เขาเป็นท่านปู่ของพวกนางเชียวนะ น่าโมโหยิ่งนัก!
ตอนที่โม่หวิ่นหมิงเห็นกู้โม่หาน ใบหน้าอ่อนโยนนั้นก็หุบยิ้มทันที
เขาจ้องมองใบหน้าที่มืดมนของกู้โม่หาน สายตาประกายไปด้วยความอันตราย
เสิ่นอี่ว์ก็ตกตะลึง “ท่าน ท่านอ๋อง?!”
ท่านอ๋องกำลังดูแลพระชายารองไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงอยู่นี่ได้ล่ะ?!
เกี๊ยวน้อยมองไปยังกู้โม่หาน เท้าเอวอย่างไม่พอใจ “เพราะอะไรกัน? เจ้าไม่ใช่พ่อของพวกเราเสียหน่อย คนเลว! พวกเราอยากได้พ่อกี่คน ก็ไม่เกี่ยวกับเจ้า”
เสิ่นอี่ว์ได้ยินแล้วก็แทบกระอักเลือด
เขารีบแนะนำโม่หวิ่นหมิง “คุณหนู ท่านนี้คือท่านปู่หมิงของพวกท่าน เป็นท่านปู่หมิงขอรับ!”
ท่านปู่หมิง?
เกี๊ยวน้อยซาลาเปาน้อยอึ้งอยู่นานก็ถึงได้สติ ชายหนุ่มที่สง่างามตรงหน้า เป็นน้าชายของท่านแม่เหรอ?!
เกี๊ยวน้อยไม่พอใจ นางกัดริมฝีปากมองโม่หวิ่นหมิงอยู่นาน “เจ้าดูยังหนุ่มอยู่นะ ทำไมถึงเป็นท่านปู่หมิงของข้าได้ล่ะ?”
ซาลาเปาน้อยกลับยังไม่ได้สติ ที่จริงนางก็เริ่มเดาตัวตนของโม่หวิ่นหมิงได้แล้ว และแตกต่างจากเกี๊ยวน้อย นางไม่ได้อยากให้โม่หวิ่นหมิงเป็นพ่อตัวเองขนาดนั้น
เพราะยังไง เขาก็เป็นแค่คนแปลกหน้าเท่านั้น
โม่หวิ่นหมิงยิ้มให้พวกนางอย่างอ่อนโยน “อืม ถึงแม้จะยังหนุ่ม แต่ข้าก็เป็นท่านปู่หมิงของพวกเจ้าจริงๆ”
อย่างน้อย ตอนนี้ก็เป็นแค่ชื่อเท่านั้น
กู้โม่หานเห็นพวกเขายังพูดกันอยู่ สีหน้าของเขาก็เย็นชาลงทันที
“ท่านปู่ก็ต้องมีความเป็นท่านปู่สิ อย่าคิดมีความคิดอื่นกับลูกๆของข้า——”
