ยอดวิถีแห่งปีศาจ - บทที่ 1037 ตะลุมบอน (1)
เปรี้ยง!
โทรศัพท์ในมือลู่เซิ่งระเบิดเป็นชิ้นๆ ชิ้นส่วนโลหะนับไม่ถ้วนกระจัดกระจายไปรอบๆ
“อะไรนะ?! หวังจื่ออวิ๋นตายแล้ว”
สายตาของเขาเปลี่ยนจากสงบนิ่งเป็นอึมครึมและตื่นตะลึง
หวังจื่ออวิ๋นเป็นลูกผู้น้องของหวังมู่ แม้จะไม่ได้สนิทอะไรนัก แต่ไม่ว่าอย่างไรก็เป็นครอบครัวของหวังมู่
แต่ตอนนี้ เธอกลับตายไปแล้วหรือ
ลู่เซิ่งลุกพรวดขึ้นพร้อมโยนซากโทรศัพท์ลงพื้น
ห้องเปิดใช้อุปกรณ์สื่อสารโดยอัตโนมัติ เสียงของไป๋จวิ้นเฉิงดังมาจากในลำโพง
“อาจารย์ ตรวจสอบเจอแล้วครับ เป็นคนของโฮรัส! พวกเขาส่งทีมผู้ใช้พลังจิตกลุ่มใหญ่เข้ามาในจังหวัดอานุสแล้ว ครั้งนี้เป็นแค่การประกาศสงคราม พวกเขาได้ส่งการสังหารในครั้งนี้ขึ้นเว็บไซต์บริษัทที่พวกเราเปิดไว้แล้ว” เสียงของไป๋จวิ้นเฉิงเย็นเยียบ
“ออกคำสั่งเถอะครับอาจารย์! บังอาจท้าทายอำนาจของโถงเก้าชีวิต ฆ่าครอบครัวของท่าน! นี่เป็นการท้าทายโถงเก้าชีวิตอย่างรุนแรง”
ลู่เซิ่งถอดเสื้อคลุมอาบน้ำออกแล้วใส่เสื้อตัวใหม่
“ระดมหน่วยตรีลักษณ์และหน่วยหลัก ให้หน่วยธุรกิจทำงานต่อไป เตรียมพร้อมรับคำสั่ง ทุกคนห้ามขาดประชุม นอกจากนี้ ให้เพิ่มการคุ้มครองครอบครัวฝั่งลุงใหญ่ของฉันด้วย”
“รับทราบ!”
ไป๋จวิ้นเฉิงรีบตอบ
“สุดท้าย ให้คนที่คุ้มครองหวังจื่ออวิ๋นไปคุกเข่ารอที่โถงหลัก” ลู่เซิ่งสวมเสื้อนอก ก่อนจะหมุนตัวเปิดประตูออกไป
ไป๋จวิ้นเฉิงเงียบไป
ลูกน้องของเขาเป็นคนรับผิดชอบคุ้มครองหวังจื่ออวิ๋น พูดตามจริง เขาไม่คิดว่านี่เป็นความรับผิดชอบของตัวเอง เนื่องจากเรื่องราวเกิดอย่างปัจจุบันทันด่วน ลูกน้องตนยังไม่ทันช่วยก็เห็นหวังจื่ออวิ๋นถูกชนตายแล้ว
ทว่าตอนนี้อาจารย์หวังเดือดดาล เขาจึงไม่กล้าอธิบาย เพียงแค่เศร้าใจแทนลูกน้อง ก่อนจะตัดการสื่อสารทิ้ง
…
จังหวัดอานุส เมืองแพนกอร์
หัวหน้าทีมโจมตีแห่งโฮรัส บีแอน เรดแมน หยิบบุหรี่ขนาดเท่านิ้วออกจากปาก แล้วกดหัวบุหรี่กับกำแพงด้านข้าง
เขามองทีมโจมตีที่ทำท่าเกียจคร้านในห้องรับแขก มีทั้งหมดห้าคน แต่ละคนต่างทำท่าเหนื่อยล้าอิดโรย
“พวกเรามาที่นี่เพื่อทำภารกิจ ไม่ใช่มาพักร้อน! กระตือรือร้นกันหน่อย!” บีแอนตวาดอย่างมีน้ำโห
“หัวหน้า อย่างไรก็เป็นแค่คนธรรมดาๆ ที่มาทำร้ายสมาชิกของโฮรัสโดยไม่รู้จักที่สูงที่ต่ำ ขอแค่จัดการคนคนนี้ได้ ที่เหลือก็เป็นเรื่องเล็กแล้ว” หญิงสาวมัดผมหางม้าสีแดงคนหนึ่งกำลังก้มหน้าเช็ดลูกบอลสีทองลูกเล็กๆ ที่กลมดิกหลายลูก
“ผู้กวาดล้างที่เป็นผู้ใช้พลังจิตขั้นสูงสองคนถูกเล่นงานจนบาดเจ็บสาหัส อีกฝ่ายมีความสามารถ” ชายหนุ่มผมสีทองอดเตือนไม่ได้
“แล้วจะทำไมล่ะ” หญิงสาวผมแดงหัวเราะพร้อมหยิบลูกบอลลูกหนึ่งขึ้นมาพิจารณา
“ฉันไม่เชื่อหรอกว่ามันจะต้านทานการโจมตีของพวกเราได้”
บีแอนหยิบปุ่มสีดำขนาดกระทัดรัดอันหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วกดใส่ผนัง
วิ้ง
แสงสีขาวส่องออกมาจากปุ่มกลม ฉายภาพลงบนผนัง
ผนังพลันแสดงภาพของจังหวัดอานุสทั้งหมด แผนที่เป็นสีฟ้า ใช้จุดสีแดงแสดงจุดของโถงเก้าชีวิตที่แน่นขนัด
“ตามข้อมูลที่ผู้สืบข้อมูลรวบรวมไว้ โถงเก้าชีวิตค่อยๆ ผงาดขึ้นเมื่อหนึ่งปีก่อน ปัจจุบันนี้ โถงเก้าชีวิตกระจายตัวไปทั่วจังหวัด ถึงขั้นมีความเกี่ยวพันกับทางทหารและตำรวจ เรียกได้ว่ามีอำนาจล้นฟ้าในจังหวัดอานุส”
บีแอนแนะนำอย่างราบเรียบ
“พวกเราได้ส่งสาสน์ท้ารบไปแล้ว ประมุขโถงเก้าชีวิตหวังมู่ผงาดขึ้นอย่างลึกลับเมื่อหนึ่งปีก่อน น่าจะครอบครองวิชาลับอันแข็งแกร่งที่เป็นปริศนา ดังนั้นเป้าหมายของพวกนายในครั้งนี้คือการค้นหาต้นกำเนิดของวิชาลับนี้จากตัวหวังมู่”
เขาขยับมือ
ภาพพลันเปลี่ยนแปลง จุดเล็กๆ ทั้งหมดตรงตำแหน่งส่วนเล็กๆ ด้านล่างของแผนที่พากันเปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีดำ
“นี่เป็นสาขาของโถงเก้าชีวิตที่พวกเราบุกทำลายไปแล้ว ต่อจากนี้ให้ทุกคนแยกปฏิบัติการณ์กวาดล้างฐานที่มั่นที่เหลืออยู่ รีบจัดการโถงเก้าชีวิตให้หมดในวันมะรืน” บีแอนกล่าวเสียงทุ้มต่ำ
“เพียงแต่พวกนายต้องระวังไว้ด้วย ผู้ใช้พลังจิตขั้นสูงที่อีกฝ่ายมีอยู่ไม่อ่อนแอ พยายามจับกลุ่มๆ ละสามคน อย่าอยู่ตัวคนเดียว แบบนี้จะรับประกันได้ว่า…”
ทันใดนั้นก็มีเสียงหนักอึ้งดังมาจากชั้นล่างโรงแรมหลายครั้ง
บีแอนที่อยู่ในห้องหยุดพูดก่อนมองไปยังคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าต่าง
คนคนนั้นเปิดผ้าม่านมองไปด้านล่าง จากนั้นก็ส่ายหน้าให้บีแอน บอกว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ในขณะเดียวกัน พวกเราต้องคอยระวังการตอบโต้ของยอดฝีมือจากโถงเก้าชีวิตด้วย ฉันได้สั่งการให้…”
เปรี้ยง!
ประตูด้านหลังเขาถูกเจาะ มือใหญ่สีดำข้างหนึ่งทะลวงประตูโลหะเข้ามาใส่เอวด้านหลังของบีแอนอย่างรุนแรง
บีแอนตกใจ รีบใช้พลังจิตควบคุมผงสีทองด้านหลังให้รวมตัวกันเป็นกระทิงสามเขาตัวหนึ่ง
มอ!
กระทิงส่งเสียงร้องพร้อมชนใส่ฝ่ามือใหญ่อย่างสุดชีวิต
เกิดเสียงดังกึกก้อง
ประตูเหล็กระเบิดเป็นเสี่ยงๆ กระทิงแหลกสลายกลายเป็นผงสีทองอีกครั้ง บีแอนฉวยโอกาสถอยไปด้านหลังแล้วทิ้งตัวลงกลางห้องรับแขกอย่างพลิ้วไหว พร้อมจ้องมองประตูด้วยสีหน้านิ่งขรึม
เขาซ่อนแขนขวาไว้ด้านหลัง ปลายนิ้วมีเลือดหยดหนึ่งค่อยๆ ไหลลงมา
ที่ประตู ร่างอันกำยำร่างหนึ่งค่อยๆ มุดเข้ามาผ่านกรอบประตูที่ถูกเจาะเป็นรู
อีกฝ่ายเหมือนจะคิดว่ากรอบประตูแคบเกินไป จึงทุบกรอบประตูสองสามรอบให้เปิดออก ค่อยมุดร่างเข้ามาครึ่งท่อน
นั่นเป็นผู้หญิงที่สูงสองเมตรกว่าๆ เธอมีผมสีเทาอมเงินและบึกบึนจนน่ากลัว
เค้าโครงกล้ามเนื้อที่เหี้ยมหาญจนน่าสะพรึงของเธอเหมือนกับเกราะ เส้นเลือดสีดำที่เล็กละเอียดเกาะเต็มอยู่บนผิวหนัง
เส้นเลือดที่ใหญ่ที่สุดเส้นหนึ่งมีขนาดเท่าข้อมือ ยื่นออกมาจากทรวงอกของเธอ แล้วแผ่กระจายไปทั่วทั้งตัว
“อ้าว ที่แท้ก็มุดหัวกันอยู่นี่นี่เอง…” หญิงร่างยักษ์ฉีกยิ้มโชว์ฟันขาวอันน่ากลัว
“หงซื่อหรือ” บีแอนหน้าเปลี่ยนสิ
“ฆ่าเธอซะ! เธอเป็นหนึ่งในสี่ขุนพลของโถงเก้าชีวิต”
“ฆ่าฉันหรือ” เวลานี้หงซื่อแตกต่างจากเมื่อครึ่งปีก่อนโดยสิ้นเชิง
เลือดลมอันยิ่งใหญ่หลายสายไหลเวียนอย่างรวดเร็วในร่างของเธอ ร่างกายที่ได้รับรังสีพลังนิวเคลียร์และดูดซับรังสีจำนวนมากเป็นเวลานานพองขยายอย่างรวดเร็วเหมือนอาการเลือดคั่ง
“ฆ่า! พายุสายฟ้านิวเคลียร์!” เธอขดตัวเหมือนกับลูกบอลแล้วกระทืบเท้าไปด้านหลังอย่างรุนแรง จากนั้นก็พุ่งใส่เหล่าผู้ใช้พลังจิตในห้องรับแขกเหมือนกับกระสุนปืนใหญ่
แทบจะเป็นในเวลาเดียวกัน สัตว์โลหะพลังจิตสีทองและสีเงินหลายตัวก็กลายเป็นรูปเป็นร่าง แล้วพุ่งใส่หงซื่อจากด้านข้าง
“ฮ่าๆๆๆ! สายฟ้าสวรรค์!” ร่างกายที่เหมือนกับลูกบอลของหงซื่อขยายออก จากนั้นเธอก็ฟันแขนสองข้างลงใส่บีแอนเหมือนกับขวานยักษ์
สัตว์โลหะพลังจิตหลายตัวถูกกระแทกจนระเบิดเป็นชิ้นๆ สองแขนสีดำของเธอลอยนิ่งอยู่กลางอากาศเพียงเสี้ยววินาที จากนั้นก็พุ่งลงใส่ทรวงอกของบีแอนอย่างหนักหน่วง
ครืน!
คลื่นอากาศสีขาวเทากลุ่มหนึ่งระเบิดออก พัดผู้ใช้พลังจิตที่อยู่รอบๆ จนล้ม เฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดในห้องแตกเป็นเสี่ยงๆ
อุณหภูมิบนแขนของหงซื่อเพิ่มขึ้นด้วยความเร็วสูง คิดจะเจาะทะลุอกของบีแอนในครั้งเดียว
ฟ้าว!
ในเวลานี้เอง แสงสีขาวสายหนึ่งก็พุ่งลงมาจากนอกหน้าต่าง พุ่งไปที่ทรวงอกของหงซื่ออย่างแม่นยำ
แสงขาวเย็นเยียบและแหลมคม ยังไม่ทันกระทบถูก ก็ทำให้หงซื่อแสบผิวและหนังศีรษะชาแล้ว
ปัจจุบันเธอละทิ้งทุกสิ่งเพื่อพัฒนาวิชาต่อสู้แบกภาระที่สำเร็จแล้วไปอีกครั้ง ใช้พลังนิวเคลียร์ทำลายขีดจำกัด ทำให้วิชาแข็งกร้าวแข็งจนถึงขั้นที่น่ากลัวสุดบรรยาย
แต่แม้จะเป็นแบบนี้ แสงสีขาวนี่ก็ยังทำให้เธอเจ็บปวดได้
เธอรู้ทันทีว่าต้านรับตรงๆ ไม่ได้ จึงชักมือกลับมาเพื่อหลบหลีก
แต่ไม่ทันการแล้ว แสงสีขาวเหมือนจะแผ่วเบา มีขนาดแค่ฝ่ามือ แต่พอโดนใส่ร่าง กลับเหมือนหนักนับพันกิโลกรัม
“กายทองคำ!” หงซื่อรู้ว่าหลบไม่พ้น ร่างกายสั่นทีหนึ่ง เลือดลมและกล้ามเนื้ออันแข็งแกร่งที่ได้รับการส่งเสริมโดยพลังนิวเคลียร์ทำงานอย่างบ้าคลั่ง คลุมผิวหนังแข็งๆ ผืนบางให้ผิวของเธออย่างรวดเร็ว
เคร้ง!
เสียงโลหะปะทะกันที่หนักอึ้งระเบิดขึ้น หงซื่อแค่นเสียงอย่างเจ็บปวด ร่างกายอันใหญ่โต ถูกชนจนหล่นลงพื้น และต้องถอยหลังไปสามก้าวค่อยยืนได้มั่น
เลือดสีแดงอมดำหลายสายไหลลงมาจากทรวงอกของเธออย่างช้าๆ หยดลงมาตามขอบของชุดเกราะ
“พวกแก…บังอาจ!” เธอยิ้มเหี้ยม “ไอ้พวกชั้นต่ำขี้ขลาด ไสหัวออกมานะ!” เธอคว้าแจกันดอกไม้ที่อยู่ด้านข้างแล้วโยนไปด้านหน้า
แจกันดอกไม้กลายเศษเล็กเศษน้อยกลางอากาศ จากนั้นก็ครอบคลุมหน้าต่างไว้เหมือนห่าฝน
ม่านหน้าต่างถูกเฉือนและแทงจนขาด ผนังติดหน้าต่างระเบิดเป็นเศษซากราวกับถูกปืนกลยิงถล่ม
ร่างสีขาวร่างหนึ่งปรากฏออกมา ลอยอยู่กลางอากาศนอกหน้าต่าง ด้านหน้ามีเสือขาวขนาดใหญ่ตัวหนึ่งบังเศษทั้งหมดไว้
ทว่าต่อจากห่าฝนเศษแจกัน ก็ตามมาด้วยเสียงคำราม หงซื่อพุ่งออกมาอย่างว่องไวจนน่าเหลือเชื่อ แล้วต่อยหมัดใส่ลำตัวด้านขวาของหญิงสาวพร้อมกับเสียงอากาศระเบิดอันหนักอึ้ง
เสือขาวกระโจนมาบังไว้ กลางอากาศมีระลอกคลื่นโปร่งแสงหลายกลุ่มที่กำลังกระเพื่อมอย่างบ้าคลั่ง
ตูม!
ร่างสีขาวถูกกระแทกลงจากท้องฟ้าเหนือโรงแรม เสือยักษ์ที่พุ่งเข้าไปช่วยขวางไว้ ร่างกายส่วนเล็กๆ ที่ถูกทำลาย กำลังฟื้นตัวด้วยความเร็วสูง
ร่างสีขาวดิ่งลงพื้น กระแทกเข้าไปตรงกลางระหว่างทางเดินและทางม้าลาย ปรากฏรอยแตกและเศษหินกระจัดกระจาย
ปังๆๆๆ!
เสียงรัวกระสุนปืนกลดังขึ้นจากรอบๆ
คนสวมชุดดำอันเป็นเครื่องแบบของโถงเก้าชีวิตสิบกว่าคนแบกปืนกลหนักหญิงกราดใส่ร่างสีขาว
ไม่เพียงคนในชุดขาวเท่านั้น ผู้ใช้พลังจิตที่เพิ่งบินออกจากโรงแรมก็ถูกระดมยิงตามไปด้วยเช่นกัน
สมาชิกโถงเก้าชีวิตที่ยิงปืนพวกนี้มีร่างกายกำยำล่ำสัน ปืนกลที่หนักถึงขีดสุดสำหรับคนทั่วไป กลับไม่แตกต่างจากปืนกลธรรมดาเมื่ออยู่บนตัวพวกเขา
“รีบถอย! ที่นี่ถูกโถงเก้าชีวิตล้อมไว้แล้ว!” หญิงชุดขาวยันโล่พลังจิตขึ้นป้องกันการกราดยิงพลางส่งเสียงตวาดเฉียบขาด
ผู้ใช้พลังจิตขั้นสูงที่เหลือพากันบังคับสัตว์พลังจิตมาคุ้มครองตัวเอง ปืนกลเพียงแต่สร้างระลอกคลื่นหลายกลุ่มขึ้นกลางอากาศรอบๆ ตัวพวกเขาเท่านั้น ไม่สามารถเจาะทะลวงเข้าไปได้
บีแอนหน้าซีด กระดูกอกร้าวเล็กน้อยเพราะหมัดของหงซื่อ
“ถอยอะไร! ฆ่าเธอซะ! มีแต่หงซื่อคนเดียว เป็นโอกาสให้พวกเรารุมแล้ว!” เขาผุดสีหน้าเหี้ยมเกรียม กระทิงสามเขาปรากฏขึ้นด้านหน้า กระทิงสามเขาในครั้งนี้มีสายฟ้าสีขาววนเวียนรอบตัว ร่างกายใหญ่กว่าเมื่อครู่หนึ่งรอบวง
“ยานทาราหมายเลข 4 เริ่มเล็งพิกัด” บีแอนปรบมือ แสงสีทองเล็กๆ พุ่งจากฝ่ามือขึ้นสูงสู่ฟากฟ้าอย่างเลือนราง ก่อนจะหายไประหว่างชั้นเมฆ
‘เริ่มเล็งพิกัด’
‘เตรียมปืนทำลายล้างเผ่าพันธุ์’
‘เริ่มเติมพลังงาน จะยิงในอีกหนึ่งวินาที’
“ฮ่าๆๆๆ หมัดพายุแม่เหล็กพลังนิวเคลียร์!” หงซื่อหัวเราะลั่น สองแขนเหมือนเปลี่ยนรูปร่าง กล้ามเนื้อพองเป็นก้อนหลายก้อนเหมือนกับตุ่มเนื้อ
ก้อนกลมทั้งหมดค่อยๆ บีบตัวเหมือนกับเกลียว ดึงดูดพลังอันเกรี้ยวกราดหลายสายไปรวมกันบนแขนเธอ
เธอกระโดดลงจากตึกสูง ร่างกายใหญ่โตบังพื้นเป็นเงามืดสนิท
ในเวลานี้มีแสงสีทองสว่างขึ้นเหนือท้องฟ้าอย่างฉับพลัน ลำแสงสีทองลำหนึ่งถูกยิงลงมาใส่กลางหลังของเธอเหมือนกับลูกศรแหลม
……………………………………….
YOU MAY ALSO LIKE
