ยอดวิถีแห่งปีศาจ - บทที่ 1052 ความสัมพันธ์ครอบครัว (2)
พ่อของหวังมู่ชื่อหวังอวี๋หมิน หลังจากหย่าไปหลายปี ก็สร้างครอบครัวใหม่ ตอนนี้มีลูกสาวสองคน
ตัวเขานับว่าทำธุรกิจประสบความสำเร็จ เปิดบริษัทอินเทอร์เน็ตขึ้น และได้ซื้ออสังหาริมทรัพย์ที่เมืองใกล้ๆ ถือว่าล ลงหลักปักฐานแล้ว
หลังจากลู่เซิ่งสั่งให้โถงเก้าชีวิตตรวจสอบข้อมูลของหวังอวี๋หมินเสร็จ ก็กำชับให้ทุกคนค้นหาหินกิเลนสุดกำลังต่อ อไป ส่วนตัวเองมุ่งหน้าไปยังเขตอยู่อาศัยที่หวังอวี๋หมินอยู่
…
“ที่นี่เหรอ”
ลู่เซิ่งพลิกมือปิดประตูรถ แล้วเงยหน้ามองเขตเล็กๆ ตรงหน้า
‘เขตเหออ้าย’ ชื่อเขตแขวนอยู่บนประตูทางเข้าออกที่เก่าคร่ำคร่าเล็กน้อย
ในเขตคือตึกอยู่อาศัยแบบเก่าแก่สูงสิบชั้น
ผู้อยู่อาศัยที่เข้าออกส่วนใหญ่เป็นลุงๆ ป้าๆ เห็นผิวผนังที่เป็นรอยด่างและหลุดร่อนออกจากผนังกำแพงเขตรวมถึงผนั งห้องได้เป็นระยะ
‘ดูเหมือนจะเก่าแก่มาก’
ลู่เซิ่งจัดชุดเสื้อผ้า
“พวกเธอกลับไปก่อนเถอะ เคลื่อนไหวได้ตามใจ ไม่ต้องสนใจฉัน” เขาสั่งศิษย์เก้าชีวิตที่อยู่ด้านหลัง
“การได้ทำงานเพื่อประมุขโถงเป็นความโชคดีสูงสุดของพวกเรา” ศิษย์หลายคนประสานมือคำนับอย่างนอบน้อม ก่อนหมุนตัวขั บรถจากไป
ลู่เซิ่งหยิบโทรศัพท์ออกมาดูเวลา
ตามการนัดหมาย อีกฝ่ายน่าจะมาถึงแล้ว
“ทางนี้ๆ” ทันใดนั้นเสียงผู้หญิงเสียงหนึ่งก็ดังมาจากด้านข้าง
เขามองตามเสียงไป เห็นหญิงสาวผมยาวสวมเสื้อยืดเปลือยไหล่สีเขียวและกระโปรงสั้นสีขาวคนหนึ่งโบกมือให้เขาจากทาง งขวาของประตูเขต
หญิงสาวหน้าตาค่อนข้างดี เสื้อยืดค่อนข้างเข้ารูป ขับเน้นทรวงอกตระหง่าน โชว์สะดือขาวและสองขาเรียวยาวขาวนวล ขา าวเสียจนทำให้ตาลายภายใต้แสงอาทิตย์
“พี่ ทางนี้ค่ะ” หญิงสาวโบกมือให้ลู่เซิ่ง
เธอคือหวังรั่วจิ้ง หรือก็คือลูกสาวของลุงสอง ขณะเดียวกันยังเป็นญาติที่รู้ด้วยว่าลู่เซิ่งไม่ธรรมดา
ลู่เซิ่งเดินไปหา วันนี้เขาแต่งตัวสบายๆ ด้วยเสื้อเชิ้ตสีดำและกางเกงยีนส์ขายาว ดูเหมือนนอกจากหุ่นที่ล่ำสันไปห หน่อยแล้ว ก็ไม่มีอะไรแตกต่างจากหวังมู่คนก่อน
“ที่นี่คือที่อยู่ของลุงสี่ ครั้งก่อนพวกเรามารวมตัวกันที่นี่ค่ะ” หวังรั่วจิ้งอธิบายเบาๆ
“พี่ไม่ได้เจอลุงสี่มานานขนาดไหนแล้วคะ”
“ไม่รู้สิ หลายปีแล้วมั้ง” ลู่เซิ่งเอ่ยอย่างราบเรียบ ภาพความทรงจำของหวังอวี๋หมินในความทรงจำของหวังมู่พร่ามัวมา าก สิ่งที่จำได้เพียงหนึ่งเดียวคือ ความแน่วแน่ที่จะทิ้งลูกตอนหย่าของอีกฝ่าย
“พวกเราจะไปบ้านลุงสี่เลยไหมคะ” หวังรั่วจิ้งถามอย่างระมัดระวัง
“ไม่ต้อง ดูอยู่นอกหน้าต่างก็พอ ฉันแค่อยากรู้ว่าเขาเป็นคนยังไง” ลู่เซิ่งกล่าวอย่างสงบนิ่ง
“อย่างนั้น…พวกเราไปที่สวนกันค่ะ ลุงสี่มักจะมาเดินเล่นพร้อมกับ…น้องสาวสองคนของพี่” หวังรั่วจิ้งกล่าวอย่าง ระวัง
“ได้”
ลู่เซิ่งพยักหน้า
จากนั้นทั้งสองก็แยกกันเป็นหนึ่งหน้าหนึ่งหลังเดินเข้าไปในเขต
ในเขตเต็มไปด้วยคนแก่ที่มีอายุค่อนข้างมาก นอกจากคนแก่แล้วก็มีแต่เด็กๆ
ในลานมีสวนดอกไม้ขนาดใหญ่ ด้านในมีศาลาหลังเล็กที่ให้คนพักผ่อนอาบแดด
หวังรั่วจิ้งพาลู่เซิ่งเดินไปนั่งในศาลาเล็กๆ หลังหนึ่ง
ทั้งสองไม่มีใครพูดอะไร
ความจริงหวังรั่วจิ้งมีความรู้สึกลึกลับและความยำเกรงที่อธิบายไม่ถูกต่อลูกผู้พี่หวังมู่มาโดยตลอด
หลังจากครั้งก่อนที่ลูกผู้พี่ถูกเหล่าชายฉกรรจ์หน้าเหี้ยมพาไป เธอกับลูกผู้น้องหวังจื่ออวิ๋นก็ไม่ได้พูดอะไรกันอ อีก ต่อมาเธอยังได้คุยกับลูกผู้น้อง แล้วเดาว่าหวังมู่น่าจะเป็นเจ้าหน้าที่ดูแลห้องสมุดแค่เพียงฉากหน้า ความจริง งเป็นมาเฟีย
จากนั้นหวังจื่ออวิ๋นก็ถูกรถชน
หลังเกิดเรื่อง สิ่งที่ประหลาดมากก็คือ ค่าชดเชยมาตรงเวลามาก แถมอีกฝ่ายยังอาสาพามาส่งโรงพยาบาลเอง
ตอนแรกคนขับผู้ก่อเรื่องหนีไปแล้ว ต่อมากลับเข้ามอบตัว ว่ากันว่าเกิดความรู้สึกผิด เลยสารภาพกับตำรวจอย่างหมดเป ปลือก
ทุกอย่างนี้ราบรื่นจนเหมือนจงใจอยู่บ้าง
มาถึงตอนนี้ คนที่รู้ความลับของหวังมู่เหลือแค่เธอคนเดียว
หวังรั่วจิ้งนั่งข้างลู่เซิ่งอย่างกระวนกระวาย
ลู่เซิ่งนั่งบนม้านั่งหินอย่างสงบนิ่งเป็นพิเศษขณะมองดูคนแก่และเด็กที่เดินไปเดินมาในเขต
“คือว่า…พี่มู่มู่…ตอนนี้พี่ ยังอยู่ที่ห้องสมุดไหมคะ” หวังรั่วจิ้งถามเสียงแผ่ว
“อื้อ ยังอยู่” ลู่เซิ่งพยักหน้า “วันๆ ก็คอยจัดหนังสือ งานถือว่าสบาย” ตอนนี้ศิษย์แกนหลักต่างก็สำเร็จการศึกษาแ แล้ว พี่น้องไป๋จวิ้นเฉิงฝึกฝนวิชาต่อสู้แบกภาระสำเร็จ ส่วนอันซาและหงซื่อได้ไปถึงระดับแรกของวิชาเกลียวเก้าชีวิ ตแล้ว
ทุกอย่างเข้าสู่ครรลองที่ถูกต้อง ลู่เซิ่งเลยโยนงานหยุมหยิมทั้งหมดให้ศิษย์แกนหลักจัดการ โดยให้พวกเขาแบ่งงานกั นตามความสามารถ
เขาแค่คอยควบคุมทุกอย่างก็พอ
โถงเก้าชีวิตในปัจจุบันได้กลายเป็นขุมกำลังเอกชนระดับสุดยอดของจังหวัดอานุสและจังหวัดข้างเคียงไปแล้ว ไม่จำเป็นต ต้องให้เขาคอยเป็นห่วงอีก
“สบายจริงๆ นั่นแหละค่ะ” หวังรั่วจิ้งกล่าวพลางถอนใจ “พี่มีแฟนหรือยังคะ”
“ยังหรอก” ลู่เซิ่งกล่าวอย่างเอื่อยเฉื่อย “การดูแลห้องสมุดเป็นงานที่ยุ่งยากมาก ตอนนี้แค่จัดหนังสือฉันก็ยุ่ง พอแล้ว ไม่มีเวลาไปสนใจเรื่องพวกนี้หรอก ผู้ชายน่ะควรให้ความสำคัญกับงานมากกว่า”
“พะ…พูดอีกก็ถูกอีกค่ะ…” หวังรั่วจิ้งมุมปากกระตุก ไม่รู้ควรพูดอะไรต่อดี
คุณยังคิดว่าตัวเองกำลังดูแลห้องสมุดอยู่อีกเหรอ...คนที่ไม่รู้คงจะนึกว่าคุณเป็นผู้พิทักษ์ดวงดาว…
“ตอนนี้เธอทำงานอะไรล่ะ” ลู่เซิ่งถาม
“เป็นพนักงานต้อนรับที่โรงแรมแห่งหนึ่งน่ะค่ะ” หวังรั่วจิ้งตอบตรงๆ
“รายได้แต่ละเดือนพอใช้ไหม”
“พอได้ค่ะ…ตัดค่าเช่าห้องไป ที่เหลือก็พอได้ พี่เองก็คงรู้ ฉันเป็นผู้หญิง ต่อให้จากนี้แต่งงาน ก็ไม่ถึงกับ ให้ฉันรับผิดชอบค่าใช้จ่ายในบ้าน แค่ดูแลตัวเองได้ก็ไม่เลวแล้ว” หวังรั่วจิ้งแลบลิ้น
“ปีนี้เธออายุเท่าไหร่แล้ว” ลู่เซิ่งผุดสีหน้าไร้อารมณ์
“ยี่สิบหก…ทำไมเหรอคะ”
“วันหลังอย่าแลบลิ้น อายุเธอจะเข้าเลขสามแล้วนะ ต่อให้ทำตัวไร้เดียงสา คนอื่นก็ไม่คิดว่าเธออายุสิบแปดหรอก” ลู เซิ่งเตือนอย่างจริงใจ
“…”
หวังรั่วจิ้งอยากต่อยหน้าหวังมู่สักหมัด
“พวกเราต้องรอนานขนาดไหน” ลู่เซิ่งมองรอบๆ
“น่าจะใกล้แล้วค่ะ…ปกติพวกเขาจะออกมาเดินเล่นเวลานี้”
หวังรั่วจิ้งข่มความเอือมระอา ก่อนมองซ้ายมองขวา ไม่นานก็เห็นเด็กผู้หญิงที่นั่งอยู่บนพื้นตรงมุมหนึ่ง
“เห็นทางนั้นไหมคะ” เธอชี้เด็กผู้หญิงคนนั้น
ลู่เซิ่งมองตามไป เห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงมุมศาลา กำลังนับมดอยู่
เด็กผู้หญิงมีส่วนคล้ายเขาอยู่บ้าง มัดผมเป็นหางม้า สวมกระโปรงสีดำ ใส่ถุงน่องขาว และรองเท้าหนังสีแดง
นอกจากผิวที่ไม่ค่อยขาวนัก ที่เหลือก็นับว่าน่ารัก ให้ความรู้สึกไร้เดียงสา
“เธอชื่อหวังอันอัน เป็นน้องสาวต่างแม่ของพี่” หวังรั่วจิ้งอธิบาย “จะไปทักทายไหมคะ”
“หวังอวี๋หมินไม่น่าจะอยากให้ฉันเข้าไปยุ่งกับชีวิตของเขา ฉันไม่อยากจะสร้างผลกระทบให้พวกเขาเหมือนกัน แค่ดูเ เฉยๆ ก็พอ” ลู่เซิ่งเอ่ยอย่างราบเรียบ
“แล้วพี่จะมาที่นี่ทำไมคะ” หวังรั่วจิ้งถามอย่างประหลาดใจ
“ฉันจะทำเรื่องบางอย่าง เลยจำเป็นต้องดูว่าหวังอวี๋หมินเป็นคนแบบไหนกันแน่” ลู่เซิ่งกล่าวอย่างสงบนิ่ง
“ก็ได้ค่ะ…” แม้จะไม่รู้ว่าลู่เซิ่งคิดทำอะไร แต่หวังรั่วจิ้งยังคงอดทนรอเป็นเพื่อนเขาต่อไป
เธออยากจะทำความเข้าใจลูกผู้พี่ที่ลึกลับคนนี้
เวลาค่อยๆ ผ่านไป
หวังอันอันเล่นกับพวกมดอยู่สักพัก ก็มีหญิงวัยกลางคนที่สวมตุ้มหูไข่มุกสีดำเดินมาก้มเอวพูดกับเธอ
“เธอคือภรรยาคนที่สามของลุงสี่ จ้าวซินเหม่ย” หวังรั่วจิ้งแนะนำ
“คนที่สามหรือ”
“ค่ะ” จากนั้นหวังรั่วจิ้งก็ชี้ชายชราผมหงอกที่เพิ่งเดินออกมาจากหัวโค้งไม่ไกลออกไป
“อ้าว ลุงสี่มาโน้นแล้วค่ะ”
ลู่เซิ่งเลื่อนสายตาไป ก่อนจะจำได้ทันทีว่า ชายชราคนนั้นเป็นชายชราบนถนนที่เขาได้เจอเมื่อก่อนหน้านี้
เขายังคงสวมเสื้อไหมพรมถักสีเหลือง ใส่สร้อยข้อมือ ไม่ต่างอะไรกับคนแก่อายุเจ็ดสิบแปดสิบปี
ยากจะจินตนาการว่าเขาเพิ่งอายุหกสิบต้นๆ
ลู่เซิ่งมองเขาเงียบๆ
หวังอวี๋หมินเหมือนจะสังเกตเห็นชายร่างบึกบึนที่มองเขาอยู่เช่นกัน
สายตาของเขาจับมาทางนี้อย่างรวดเร็ว พอเห็นลู่เซิ่งเขาก็อ้าปากค้าง จากนั้นก็เร่งฝีเท้าเดินมาหาลู่เซิ่งอย่างไ ไม่ลังเล
ลู่เซิ่งค่อยๆ ลุกขึ้น
หวังรั่วจิ้งลุกตาม
“ลุงสี่คะ” เธอเรียกอย่างกระวนกระวายใจ
หวังอวี๋หมินพยักหน้าน้อยๆ แต่สายตายังจับอยู่ที่ตัวลู่เซิ่ง
ภรรยาและลูกสาวด้านหลังเขาตามมา เด็กสาวอายุสิบห้าปีคนนั้นจับมือแม่ของเธอไว้แน่น เหมือนจะสังเกตเห็นแล้วว่าเกิ ดอะไรขึ้น ปากแดงจิ้มลิ้มอ้าเล็กน้อย จับมือผู้เป็นแม่แรงเกินไปจนข้อนิ้วตัวเองซีดเซียว
ลู่เซิ่งเดินออกจากศาลามาเผชิญหน้ากับหวังอวี๋หมินที่เข้ามาใกล้
ทั้งสองหยุดลงโดยไม่ได้นัดหมายกันตอนอยู่ห่างกันสองเมตร
“เธอ…เธอคือ…!?” หวังอวี๋หมินเหมือนจะตื่นเต้นอยู่บ้าง
“ไม่ได้เจอพ่อมานาน ก็เลยมาดู” ลู่เซิ่งเอ่ยเสียงเรียบ
สีหน้าของหวังอวี๋หมินฉายอารมณ์ที่ซับซ้อนมาก มีทั้งความตื่นเต้น ความยินดี ความละอายใจ แต่ส่วนใหญ่เป็นอาการรับม มือไม่ทัน
“พ่อ…น้องของลูก ก็อยู่เหมือนกัน…” เขาดึงเด็กผู้หญิงด้านข้างเข้ามา “อันอัน มานี่สิ รีบเรียกพี่เร็ว เขาเ เป็นพี่ลูก”
หวังอันอันงุนงงงอยู่บ้าง ตอบสนองไม่ทันอยู่ชั่วขณะ
ลู่เซิ่งมองหญิงงามที่ทำท่าเคร่งเครียดด้านหลังหวังอวี๋หมิน พอจะทราบความกระอักกระอ่วนของสถานการณ์บ้างแล้ว
“ช่างเถอะ เหมือนผมจะมากะทันหันเกินไป ต่อจากนี้ถ้ามีเวลาค่อยมาหาก็แล้วกัน” ลู่เซิ่งตอบเรียบๆ
หวังอวี๋หมินอ้าปากอยากพูดอะไรสักอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูด เพียงมองดูลู่เซิ่งจากไปช้าๆ อย่างเงียบเชียบ
เขาสัมผัสได้ถึงสายตาของภรรยาที่เพ่งมองมายังตัวเอง
ดังนั้นแม้จะรู้สึกผิดและรู้สึกติดค้างหวังมู่ขนาดไหน เขาก็ขอให้ลูกชายอยู่ด้วยไม่ได้
ถ้าเป็นหลายปีก่อน เขาอาจมีความกล้าเอ่ยปากยอมรับ
แต่ตอนนี้บริษัทมีสภาพไม่ดี ความสามารถด้านการเงินไม่เพียงพอ เขารู้ถึงสภาพของหวังมู่เช่นกัน เป็นเพียงเจ้าหน้าที่ ดูแลห้องสมุดธรรมดา เงินเดือนไม่สูง วันหน้าต้องแต่งงานมีลูกและยังต้องซื้อบ้าน ทุกอย่างต่างก็ใช้เงิน
ถ้า…เขาจ่ายเงินให้ลูกเยอะขนาดนี้ ลูกสาวและภรรยาในตอนนี้จะเป็นยังไง
“พี่” หวังรั่วจิ้งทนดูต่อไปไม่ได้ รีบตามลู่เซิ่งไป
ภาพนี้เป็นภาพที่ไม่ว่าอย่างไรเธอก็นึกไม่ถึง ในความทรงจำของเธอ หวังอวี๋หมินเป็นผู้อาวุโสที่เป็นมิตรน่าคบหา มากคนหนึ่ง เขาให้ความสำคัญกับครอบครัว แต่นึกไม่ถึงเลยว่า เขาจะทำตัวน่าทุเรศขนาดนี้
ลูกชายแท้ๆ ของตัวเองอยู่ตรงหน้า แต่แค่เอ่ยปากยอมรับยังไม่กล้า
หวังรั่วจิ้งไล่ตามไปพลางกัดฟันไปพลาง พร้อมหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาเบอร์ศัพท์เบอร์หนึ่ง
YOU MAY ALSO LIKE
