ยอดวิถีแห่งปีศาจ - บทที่ 1137 การหลอมรวมและสรรพสิ่ง (1)
หมอกเหลืองหลายสายขยับขยายและแผ่กระจายไปตามน้ำทะเล ก่อนจะจมลงสู่ก้นทะเลล้ำลึกมืดมิด
ลู่เซิ่งนั่งอยู่ที่กราบเรือ ค่อยๆ ชักมือกลับ
เคนกำลังควบคุมทิศทางเรืออย่างระมัดระวัง แอนดี้และมาร์คตรวจสอบแผนที่บนโทรศัพท์มือถือ ยืนยันว่าไม่ได้ขับมาผิดทาง
ด้านในความมืดมิดไร้สิ้นสุดของทะเลลึกด้านล่างเรือ
สัตว์ประหลาดสีดำมหึมาที่เหมือนแมงมุมตัวหนึ่งจ้องมองหมอกสีเหลืองสายหนึ่งที่อยู่ในมือ
แผ่นหลังของสัตว์ประหลาดมีตุ่มแข็งขนาดเล็กๆ ขึ้นอยู่นับไม่ถ้วน ตาสองข้างเปล่งแสงดาวกระจัดกระจายสีเงินจำนวนมาก
สิ่งที่สะดุดตาที่สุดคือปากของมัน ด้านในมีหนวดโปร่งแสงหลายเส้นยื่นออกมา โบกไปมาตามกระแสน้ำทะเล
หนวดพวกนี้เรืองแสงสีขาว อยู่ในสมดุลระหว่างการเกิดใหม่และสลายหาย
สุดท้ายมันเงยหน้ามองเรือด้านบน แมงมุมทะเลละทิ้งความคิดโจมตี ดึงควันเหลืองไว้ในกรงเล็บคมกริบ ก่อนหลับตาลง
มันคือพายุ คือคลื่นยักษ์ คือราชาแห่งทะเลลึกที่ไร้เทียมทาน
แต่นั่นเป็นเพียงสัญลักษณ์
มันในตอนนี้สัมผัสได้ว่า ธรรมชาติกำลังสิ้นสูญ ความน่ากลัวที่เป็นปริศนาบางอย่างกำลังรุกรานโลกใบนี้
แม้มันจะเกิดมาได้ไม่ถึงหกปี แต่การเชื่อมต่อกับธรรมชาติทำให้มันตระหนักว่า หากไม่หาทางออกใหม่ ทุกอย่างจะสายเกินแก้
และตอนนี้ หมอกสีเหลืองสายนั้นก็ได้มอบความเป็นไปได้หนึ่งให้มัน
…
ลู่เซิ่งลุกขึ้นยืน มองดูเกาะขนาดใหญ่ที่กำลังเข้ามาใกล้ทางด้านหน้าด้วยความเร็วสูง
เกาะเป็นรูปจันทร์เสี้ยว มองดูไกลๆ เห็นเกาะเต็มไปด้วยป่ารกชัฏ คล้ายยังมีภูเขาไฟแทงยอดแหลมขึ้นมา
ริมชายหาดมีเรือสีขาวจอดอยู่หลายลำ
เรือพวกนี้มีทั้งเล็กทั้งใหญ่ บนเรือหลายลำมีเงาคนกำลังเคลื่อนไหว
ลมทะเลพัดผมลู่เซิ่งปลิวไสว เขาใช้หนังยางมัดผม ทอดตามองเกาะ
นับตั้งแต่มีหัตถ์ที่มองไม่เห็น เขาก็สื่อสารกับสัตว์ประหลาดที่ได้เจอระหว่างทางทั้งหมดแล้ว
แม้สัตว์ประหลาดส่วนใหญ่จะมีนิสัยบ้าคลั่งขวางโลก แต่พวกมันก็อยู่โดดเดี่ยว ไม่ติดต่อกับโลกภายนอก
เป็นเพราะการถือกำเนิดทั้งหมดของสัตว์ประหลาดพวกนี้ไม่เหมือนใคร โครงสร้างร่างกายและสภาพการใช้ชีวิตของพวกมันแตกต่างกัน
ในโลกที่เปลี่ยนแปลงจนยากหยั่งคาดและเผชิญกับกาลวิบัติ สภาพแวดล้อมที่พวกมันดำรงอยู่เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างใหญ่โตเกือบทุกวินาที
สัตว์ประหลาดจำนวนไม่น้อยในนี้ถึงขั้นมีอายุขัยแค่ไม่กี่เดือน
‘เป็นโลกที่น่าสงสารจริงๆ’ ลู่เซิ่งถอนใจ
เขาสื่อสารกับสัตว์ประหลาดที่อยู่ระหว่างทางพวกนั้น ผ่านหัตถ์ที่มองไม่เห็น และให้สัญญาว่า ขอแค่ตนเองเจอวิธี จะพาพวกมันออกไปพร้อมกัน
ออกจากโลกที่กำลังมุ่งสู่กาลวิบัติแห่งนี้
“แย่ล่ะ! ภูตผีนี่นา!” จู่ๆ แอนดี้ก็ร้องตกใจ
พวกเขาก้มหน้าลง ไม่มองร่างคนที่อยู่บนเรือไกลออกไป
ขอแค่ไม่มองหน้าภูตผี ทุกอย่างก็ไม่เป็นปัญหา
ลู่เซิ่งกลับทดลองเงยหน้าขึ้นช้าๆ หลังก้มหน้าลง
พลังของเขาในปัจจุบันน่าจะเพียงพอให้เขาทดลองตรวจสอบใบหน้าของภูตผีได้แล้ว
เพียงแต่สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจก็คือ พอกวาดตามองไปบนเรือ ร่างคนทั้งหมดต่างก็หันหลังให้เขา มองไม่เห็นหน้าตรงๆ นี่เหมือนจะเป็นเหตุบังเอิญ แต่ก็เหมือนไม่ใช่
เรือเข้าใกล้อย่างรวดเร็ว เกาะทั้งเกาะเงียบจนน่าสะพรึงกลัว ไม่เหมือนกับที่อยู่ของผู้รอดชีวิตขนาดใหญ่ที่มีคนมากมายรวมตัวกัน
โครม
เรือชนหินโสโครกที่เขตทะเลตื้นเบาๆ หยุดอยู่ห่างจากชายหาดไม่ถึงสามสิบเมตรอย่างหมดปัญญา
พวกลู่เซิ่งแยกกันหิ้วของลุกขึ้น
“ไปเถอะ เร่งมือกันหน่อย ยังกินข้าวบนเกาะได้อยู่”
“กินข้าวหรือ” มาร์คมองเรือหลายลำที่เดินผ่าน บนเรือพวกนั้นยังมีเงาภูตผีที่เคลื่อนไหวอย่างช้าๆ
สภาพแบบนี้ยังจะกินข้าวอีกเหรอ
ซูม
ลู่เซิ่งลงน้ำเป็นคนแรก ก่อนสะกิดเท้ากับผิวทะเลเบาๆ พุ่งไปยังชายหาดเหมือนกับลูกศรคมกริบ
คนที่เหลือตามไปติดๆ
พุ่งผ่านผิวทะเลหลายสิบเมตร ลู่เซิ่งทิ้งตัวลงบนชายหาดอย่างแผ่วเบา กลางหาดทรายบนชายหาดปรากฏกลิ่นคาวเลือดจางๆ
“สภาพไม่ค่อยเข้าท่านะครับ…” เคนกระโดดมาถึงข้างลู่เซิ่งพร้อมเอ่ยขึ้น
“รีบดูท้องฟ้าเร็ว!” เคนเตือน
ทุกคนเงยหน้ามองท้องฟ้าพร้อมกัน
กลางท้องฟ้าไกลออกไป เรือใบสีเหลืองสว่างขนาดยักษ์ลำหนึ่งกำลังพุ่งไปยังท้องฟ้าช้าๆ
นั่นคือเรือใบขนาดยักษ์ที่ยาวถึงหลายร้อยเมตร เพียงแต่ตอนนี้บนตัวมันมีแสงไฟขนาดต่างๆ ส่องสว่าง
นั่นคือระเบิด
พวกลู่เซิ่งได้ยินเสียงสั่นสะเทือนเบาๆ จากการระเบิดด้านบน
“การดิ้นรนครั้งสุดท้ายเหรอ” ลู่เซิ่งเกิดลางสังหรณ์ไม่ดี
“ไปเถอะ เข้าไปดูกัน” เขาเดินไปยังป่ารกบนเกาะทันที
พวกมาร์คสบตากัน ต่างก็สัมผัสความสั่นสะท้านอันล้ำลึกได้จากดวงตาของกันและกัน เรือใหญ่ขนาดนี้จำเป็นต้องใช้ทรัพยากรและกำลังคนมากขนาดไหนถึงจะสร้างขึ้นมาได้
พวกเขาตัดทะลุป่าอย่างปลอดภัย ก่อนจะเห็นอาโซมของจริงอย่างรวดเร็ว
เมืองสีขาวที่ถูกครอบอยู่ในโล่กระจกยักษ์กลางป่าลึกปรากฏหมอกขาวขมุกขมัวเลือนราง
ไม่มีเสียงคน มีเพียงความเย็นเยียบเงียบงันที่น่าขนลุกขนพอง
ลู่เซิ่งยืนอยู่ตรงราวป่า ทอดตามองไป
“พวกเรามาสายไป…”
“อาโซมถึงกับ…!” มาร์คแสดงสีหน้าตกตะลึงและหวาดกลัวอย่างไม่อาจข่มกลั้น
“นี่เป็นศูนย์ใหญ่ของนิกายอีซิสเชียวนะ!” แอนดี้หน้าเหย “ถ้าแม้แต่นิกายอีซิสยังป้องกันวิกฤติการณ์ไม่ได้ อย่างนั้นพวกเรา…”
“พวกเราควรไปได้แล้ว” ลู่เซิ่งตัดบทเขา ชี้ไปยังด้านบนอาโซม
หมอกขาวมากมายตรงนั้นแผ่มาอย่างรวดเร็ว รวมตัวกันเป็นใบหน้าคนขนาดมหึมา แล้วลอยมาทางด้านนี้
หน้าคนใบนั้นอ้าปากน้อยๆ แล้วส่งเสียงที่เหมือนกับผู้หญิงกำลังครวญคราง
“ถอย!” ลู่เซิ่งตะโกน
พวกเขารีบถอยหลังกลับไปในป่า
ลู่เซิ่งลังเลในช่วงเวลาสุดท้าย แต่ก็ยังสะบัดมือออกไปเบาๆ
หมอกเหลืองหลายสาย ลอยออกจากฝ่ามือของเขาเข้าหาใบหน้าหมอกขาว
จากนั้นเขาก็ถอยหลังสองก้าว ตามคนอื่นๆ ไปยังทิศทางขามา
อาโซมกลายเป็นเมืองร้างไปแล้ว
ไม่มีเสียงคน ไม่มีกลิ่นอายของสิ่งมีชีวิต มีแต่ใบหน้าหมอกขาวขนาดยักษ์ใบนั้น
เบาะแสที่ลู่เซิ่งได้มาก่อนหน้านี้ขาดสะบั้นแล้ว
ข้อมูลข่าวสารที่หญิงสาวดอกตูมผู้นั้นมอบให้ผิดไปโดยสิ้นเชิง
ทุกคนเคลื่อนไหวกลางป่าอย่างเงียบเชียบ ไม่มีใครมีอารมณ์มาคุยกัน
อาโซมเป็นศูนย์ใหญ่ของนิกายอีซิสที่แข็งแกร่ง แต่กลับตกอยู่ในสภาพนี้
สถานที่อื่นล่ะ สถานที่ที่มีมนุษย์รอดชีวิตแห่งอื่นล่ะ
“เรือใบขนาดยักษ์ลำเมื่อกี้ บางทีพวกเราควรขึ้นไปดู” มาร์คเสนอ
“ลองดูได้” ลู่เซิ่งเงยหน้าขึ้น ยังเห็นเรือใบยักษ์ที่ลอยอยู่กลางท้องฟ้าจากกลางป่าลึกได้อยู่ ตัวเลือกมีควันดำลอยกรุ่น ไฟบนนั้นมอดดับแล้ว แต่ไร้การเคลื่อนไหวใดๆ
‘ดูเหมือนข้อมูลของครอบครัวน่าจะเป็นของปลอม…’ ลู่เซิ่งอารมณ์ไม่ดีนัก เขากลัวว่าเกิดครอบครัวอยู่ในอาโซมจริงๆ อย่างนั้นอาโซมที่ถูกใบหน้าหมอกขาวใบนั้นปกคลุมก็เกรงว่าจะไม่เหล ลือผู้รอดชีวิตสักคนแล้ว
พลังแห่งความว่างเปล่าเริ่มทำให้โลกใบนี้พังทลาย ขณะเดียวกันก็ทำให้มันคลั่งตามไปด้วย…
ใบหน้าหมอกขาวนั้นไม่มีกลิ่นอายของพลังแห่งความว่างเปล่า แต่มีกลิ่นอายชั่วร้ายพิลึกพิลั่นอีกอย่าง เป็นพลังชั่วร้ายที่ขัดกับโลกใบนี้
ช่องทางที่โลกสักใบหรือจักรวาลสักแห่งสัมผัสได้มีมากขนาดไหน ลู่เซิ่งไม่รู้ แต่เขารู้ว่านี่จะต้องอยู่เหนือจินตนาการของเขาอย่างแน่นอน การที่สามารถดึงพลังอื่นๆ เข้ามาต้านท ทานในขณะที่พลังแห่งความว่างเปล่ากัดกร่อน นี่เป็นการดิ้นรนครั้งสุดท้าย
ในตอนที่จักรวาลเผชิญทางตันโดยสิ้นเชิง มันคงไม่สนใจว่าเป็นพลังชนิดไหน ขอแค่ช่วยเหลือมันได้ ล้วนถูกมันดึงเข้ามาด้านใน
เหมือนกับใบหน้าหมอกขาวใบนั้น
ทั้งสี่คนเร่งฝีเท้าตัดผ่านป่ารก
ทันใดนั้นลู่เซิ่งก็ชะงักฝีเท้า
เสียงอันแผ่วเบาเสียงหนึ่งมุดเข้ามาในสมองของเขาจากด้านหลัง
“ด้านหลัง…” เขาหันไปมองอาโซม เสียงดังมาจากที่นั่น เห็นได้ชัดว่าใบหน้าหมอกขาวใบนั้นกำลังส่งเสียง
“พวกเธอไปรอฉันนอกป่า” เขายกมือ
พวกมาร์คสบตากัน ก่อนขานรับเสียงแผ่วต่ำ พุ่งไปยังทางชายหาดอย่างรวดเร็ว
ระหว่างป่าสีเขียวเข้มที่รกหนา ลู่เซิ่งยืนอยู่กับที่เพียงลำพัง แสงสีขาวที่มืดสลัวส่องลอดคาคบไม้ลงมาถึงข้างเท้าเขา
“เจ้าคิดตามหาสิ่งใด”
เสียงหนึ่งสะท้อนในสมองลู่เซิ่ง
“หาคนกลุ่มหนึ่ง ครอบครัวที่พลัดพราก” ลู่เซิ่งหลับตาตอบในใจ
“ครอบครัวหรือ เป็นแบบไหน” เสียงนั้นแสดงความสนใจ
“คนที่มีสายเลือดและกลิ่นอายเหมือนฉัน” ลู่เซิ่งตอบ “คุณเป็นใคร มาจากไหน”
“ฉัน…ฉันชื่อเวรา”
สิ่งที่เหมือนฟองน้ำลอยขึ้นมาด้านหน้าลู่เซิ่ง
ลู่เซิ่งพลันลืมตา กระจกบานหนึ่งที่รวมตัวขึ้นจากสายน้ำโผล่มาตรงหน้าเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบ
กระจกทรงรีสูงเท่าหนึ่งคนครึ่ง ด้านในสะท้อนใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน
“ข้าไม่รู้ว่าตัวเองมาจากไหน และไม่รู้ว่า ทำไมถึงมาโผล่ที่นี่” เสียงดังมาจากในกระจก
“คุณโดนหลอกแล้ว คนที่ชื่อซีหนิงกดดันให้จักรวาลแห่งนี้เต็มไปด้วยรูพรุน จากนั้นก็ดึงคุณเข้ามา” ลู่เซิ่งกล่าวเสียงเรียบ
“งั้นหรือ” เสียงนั้นสงสัยเล็กน้อย
“คุณไม่ได้อยู่ในจักรวาลแห่งนี้ใช่ไหมล่ะ ตอนแรกที่นี่ไม่ใช่แบบนี้ คุณน่าจะรู้เหตุผลใช่ไหม” ลู่เซิ่งว่า
“บางที…” เสียงนั้นเงียบไป
“คุณไม่อยากแก้แค้นเหรอ” ลู่เซิ่งถาม เขาสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่เข้ากันไม่ได้กับจักรวาลแห่งนี้จากตัวอีกฝ่าย กฎจำนวนมากกำลังสะกดอีกฝ่ายอย่างบ้าคลั่ง
เห็นได้ชัดว่าเจ้าตัวตรงหน้าเป็นการดำรงอยู่ที่มีพลังแข็งแกร่งสุดขีด
“ทำไมต้องแก้แค้น” เสียงนั้นกล่าวเอื่อยเฉื่อย “ข้าเข้ามาที่นี่เพื่อฆ่าตัวตาย”
“…” ลู่เซิ่งหมดคำพูดจะโต้ตอบ
“เจ้ารู้ไหมว่าทำไมดาวฤกษ์เป็นสีทอง” เสียงนั้นถาม
“ทำไม”
“เพราะนั่นเป็นสีที่ข้าชอบที่สุด”
คุยกันไม่รู้เรื่องแล้ว
ลู่เซิ่งปวดหัว
“รู้ไหมทำไมความว่างเปล่าเป็นสีดำ”
“ไม่รู้สิ…”
“เพราะข้าชอบวาดภาพสีดำ”
“คุณ…เป็นอะไรกันแน่” ลู่เซิ่งรู้สึกปวดหัวกว่าเดิม
“ข้าคือเวรา” เสียงนั้นตอบ
“ข้าชอบวาดภาพ ชอบร้องเพลง ชอบเต้นรำ ชอบเล่นหมาก ชอบ…ชอบทุกสิ่งที่ชอบได้”
“ทำไมคุณอยากฆ่าตัวตายล่ะ” ลู่เซิ่งไม่เข้าใจ
“เพราะนี่เป็นชะตาของข้า” เวราตอบ
“ชะตาหรือ” ลู่เซิ่งเหมือนจะรู้แล้วว่าอีกฝ่ายคือสิ่งใด
YOU MAY ALSO LIKE
