ยอดวิถีแห่งปีศาจ - บทที่ 1156 ลางร้าย (2) - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

“บ้าเอ๊ย! นั่นมันตัวอะไร!?” วิลสันมองเห็นอย่างชัดเจนว่า รถยิงหน้าไม้ยักษ์บาลิสต้าถึงกับฆ่ายักษ์สวมเกราะดำไม่ได้

“ดูเหมือนว่า จักรวรรดิจะซ่อนของดีที่คนไม่รู้จักเอาไว้เยอะทีเดียว…” เงากระบี่เงากราซีย์เอ่ยด้วยรอยยิ้มเย็นชา

เขายกมือขึ้น

“ท่านแจ๊ค”

ชายชราที่สวมเสื้อคลุมขาวขลิบทองเดินมาจากด้านหลัง

“ให้ข้าจัดการเอง” เขากระทุ้งคทาเวท คริสตัลโปร่งใสที่ฝังอยู่บนปลายคทาปล่อยหมอกสีขาวอมเทาออกมาหลายสาย

“แหลมคม ลุกไหม้ แข็งแกร่ง พละกำลัง!” เขาทำท่าโปรยสิ่งของ กลุ่มแสงสีเงินนับไม่ถ้วนที่เหมือนกับทรายกระจายออกไป แล้วหายไปกลางอากาศ

ขณะเดียวกัน บนรถยิงหน้าไม้ยักษ์บาลิสต้ากลางกองทัพก็ปรากฏแสงสีเงินที่ชัดเจนหลายสาย ประสิทธิผลของเวทมนตร์ที่แข็งแกร่งทั้งสี่อย่างถูกเสริมเข้าไปอย่างรวดเร็ว เชื่อว่าถ้ายิงอ อีกครั้ง จะต้องฆ่าสัตว์ประหลาดพวกนั้นได้อย่างแน่นอน

ในเวลานี้เอง ประตูปราการฝ่ายกองทัพจักรวรรดิที่อยู่อีกด้านก็เปิดออก ร่างสูงใหญ่ที่ขี่ม้าตัวโตสีดำหลายร่าง ถั่งโถมออกมาจากประตูเมืองเหมือนกับกระแสน้ำสีดำที่เชี่ยวกราก บุกตะล ลุยเข้าไปในกองทัพพันธมิตรเหมือนกับมีดแหลมเล่มหนึ่ง

จอมเวทแจ๊คเพ่งตามองไป เห็นรอยสีเลือดมากมายที่หลงเหลืออยู่ด้านหลังกระแสน้ำสีดำเหล่านี้

ร่องรอยนั้นเหมือนกับเส้นเลือดหลายสาย ไม่ทราบว่าใช้อะไรวาดออกมา

ขอแค่เป็นที่ที่อัศวินสีดำพวกนี้ตะลุยใส่ จะมีเส้นสีเลือดหลายเส้นหลงเหลือบนพื้น

อัศวินคลั่งพวกนี้ไร้เทียมทาน พวกเขามีพละกำลังเกินคน ไร้คู่ต่อกร ไปถึงที่ใดก็เกิดการฆ่าฟันขึ้นตรงนั้น รถยิงหน้าไม้ยักษ์บาลิสต้าตามความเร็วควบตะบึงของพวกเขาไม่ทัน

อัศวินดำหลายร้อยนายและม้าศึกเหมือนกับสัตว์ประหลาดอย่างสมบูรณ์ พวกเขาบุกตะลุยไปทั่วสนามรบ ไม่มีใครต้านทานได้ พริบตาเดียวก็หทะลวงกองทัพพันธมิตรจนระส่ำระส่าย

อัศวินดำทุกนายต่างก็เหมือนแม่ทัพไร้ศัตรูที่แข็งแกร่งที่สุด พวกเขาฆ่าทหารไปเฉลี่ยคนละหลายสิบในเวลาสิบกว่าวินาทีสั้นๆ เหี้ยมหาญเหมือนกับสัตว์ยักษ์ตกมัน

วิลสันแสดงความโมโหและความจนปัญญาออกมาทางสีหน้า เขามองแจ๊ค จากนั้นก็มองกราซีย์

ทั้งสองผุดสีหน้าเคร่งขรึม ก่อนจะส่ายหน้าน้อยๆ

“ถอยเถอะ” กราซีย์กล่าวอย่างจนปัญญา

…

บนปราการ

ลู่เซิ่งเดินมาถึงข้างกำแพง มองดูทหารกองทัพพันธมิตรที่กำลังถอยร่นอย่างรวดเร็ว

เขาใช้เลือดเนื้อของตัวเองสร้างอัศวินดำแข็งแกร่งที่ถูกดัดแปลงกายเนื้ออกมาพันนาย

อัศวินดำพวกนี้สืบทอดพลังชีวิตที่แข็งแกร่งสุดขีดของเขาไป นอกเสียจากถูกเผาเป็นจุณ ไม่อย่างนั้นจะเป็นอมตะชั่วนิรันดร์

แน่นอนว่า เขาไม่มีทางทำเรื่องสิ้นเปลืองอย่างการสร้างญาติโกโหนติกาออกมาหลายคนเพื่อเอาชนะทัพกบฏฐและตระกูลใหญ่

เป้าหมายที่แท้จริงของเขาไม่ใช่ความต้องการเรียบง่ายนี้

ยืนอยู่ข้างกำแพงเมือง เขาก้มมองร่อยรอยสีเลือดนับไม่ถ้วนที่หลงเหลือตรงจุดที่เหล่าอัศวินดำควบม้าผ่าน

ร่องรอยสีเลือดพวกนี้เหมือนกลายเป็นวงแหวนเวทขนาดยักษ์ที่ปกคลุมพื้นที่หลายพันเมตรตามกฎเกณฑ์บางอย่าง

เลือดที่อยู่บนสนามรบและวิญญาณที่ล่องลอยถูกค่ายกลยักษ์ดูดซับเข้าไป แล้วกลายเป็นแสงโปร่งใสที่ไร้รูปร่างหลายสาย

ลู่เซิ่งมองเหตุการณ์นี้อย่างสงบ

คาร์ลที่อยู่ด้านหลังเขาเห็นภาพนี้เช่นกัน แต่นอกจากพวกเขาแล้ว ก็มีเพียงคนไม่กี่คนที่เห็นฉากพิสดารและตระการตานี้ได้

“พระองค์…ทรงคิดทำอะไรกันแน่” คาร์ลถามขึ้นด้านหลังลู่เซิ่งเบาๆ

“แค่การทดลองหนึ่งเท่านั้น…” ลู่เซิ่งกล่าวเสียงเรียบ

เขาปลดหมวกเกราะมีเขาที่ใหญ่โตและหนักอึ้งลงช้าๆ เผยให้เห็นกะโหลกเหี้ยมเกรียมที่ชั่วร้ายและเต็มไปด้วยเกล็ดสีดำ เงยหน้ามองท้องฟ้า

“ความจริง โลกไม่สนใจหรอกว่าใครจะปกครอง ผู้ที่สนใจอย่างแท้จริงมีไม่กี่คนเท่านั้น” มุมปากลู่เซิ่งแสดงความเย้ยหยัน

คาร์ลที่อยู่ด้านหลังไม่เข้าใจความหมาย แต่ความตกตะลึงพรึงเพริดที่มาจากจิตใจ ทำให้เขาอดกำหมัด และเหงื่อกาฬไหลซึมออกมาจากแผ่นหลังไม่ได้

แม้เขาจะรับการดัดแปลงจากเลือดหยดนั้นมาแล้ว ตอนนี้สามารถแสดงปรากฏการณ์ที่ประหลาดและน่ากลัวออกมาได้เช่นกัน ได้รับพลังแข็งแกร่งที่น่าสะพรึงถึงขีดสุด

แต่ตอนนี้วินาทีนี้ เขายังคงรู้สึกเหมือนตัวเองนั่งอยู่บนเรือเล็กแจว เดินเรือที่อยู่กลางบนมหาสมุทรที่เต็มไปด้วยพายุ ความรู้สึกหมดหนทางและความสิ้นหวังนั้น ความสิ้นหวังที่มองไม ม่เห็นเกาะแก่งและปลายทางและเกาะนั้น ได้เติมเต็มหัวใจของเขาอย่างสมบูรณ์

อัศวินดินดำนับไม่ถ้วนด้านล่างกำลังควบม้าอยู่กลางกองทัพจักรวรรดิจำนวนมาก ไล่ล่าตามกองทัพพันธมิตรที่แตกพ่ายไป

กองทัพที่ยิ่งใหญ่เหมือนกับกระแสคลื่นเหล็กกล้าผลักดันไปด้านหน้าอย่างเชื่องช้าเหมือนกับกระแสคลื่นเหล็กกล้า กลืนกินทุกสิ่ง กลบฝังทุกอย่าง

ลู่เซิ่งค่อยๆ กางแขนออกและเงยหน้าขึ้น เหมือนกับต้องการโอบกอดอะไรสักอย่าง

ลมแรงพัดขึ้นด้านหลังเขา เมฆดำขยายไปถึงเหนือศีรษะ ปกคลุมดวงอาทิตย์ที่เดิมสว่างไสว

“การจุติระหว่างความลวงและความจริง…จงทับซ้อนเถอะ…โลกของข้า…จงทับซ้อน…จิตใจของข้า…จงทับซ้อนเถอะ…พลังของข้า!”

เสียงของลู่เซิ่งดังออกไปไกล

วงแหวนสีเลือดข้างใต้ปราการสั่นไหว เมฆดำบนท้องฟ้าเคลื่อนตัวและพลิกซัดด้วยความเร็วสูง แสงสายฟ้าหลายสายสว่างเป็นแถบๆ

โลกทั้งใบเหมือนเข้าสู่รัตติกาลอย่างฉับพลัน

แสงมืดลงเรื่อยๆ แสงเพียงหนึ่งเดียว ก็คือแสงสีเลือดที่สว่างขึ้นในสองตาของลู่เซิ่งเท่านั้น

ลมพัดโหมจนผู้คนแทบลืมตาไม่ขึ้น

เหล่าทหารที่เข้าสู่ความมืดพากันหยุดฝีเท้าลงอย่างไม่รู้ตัว

พวกเขาเงยหน้ามองแสงอาทิตย์ที่กำลังถอยหนีไปยังที่ไกล ความมืดที่เข้มข้นกว่าเดิมหลายสายทะลักพรั่งพรูออกมากัดกร่อนทุกสิ่งที่อยู่รอบๆ

ซู่…ซู่…ซู่…

เมฆดำหลายก้อนร่วงลงมาปะทะใส่พื้นเหมือนกับหมอกควัน แล้วกลายเป็นซุ้มประตูทรงกลมขนาดมหึมาที่รวมตัวจากเมฆหมอก

คลื่นพลังโปร่งใสกระเพื่อมในประตูอย่างช้าๆ

มิติบิดเบี้ยว

ยักษ์สีดำที่ดุร้ายและมหึมาหลายตนทยอยโผล่ออกมาจากในประตู

พวกมันมีเขาโค้งบนศีรษะ ร่างสูงห้าเมตรกว่า ด้านหลังมีปีกสีดำที่ขรุขระและเก่าแก่ สวมเกราะศึกใหญ่โตหนักอึ้งสีดำสนิท ถือกระบี่ยักษ์ที่ลุกโชนด้วยเปลวไฟสีทองคำขาวหลายเล่ม

ยักษ์หลายตนเดินออกมาจากประตูเมฆ ก่อนจะสาวเท้าพุ่งใส่กองทัพพันธมิตร ควันดำนับไม่ถ้วนติดตามฝีเท้าของพวกมัน ปกคลุมกัดกร่อนทุ่งหญ้าของโลกภายนอกในบริเวณรที่เคลื่อนผ่าน

“ไปซะ ลูกๆ ของข้า…จงกลืนกิน ช่วงชิง และทำให้ทุกสิ่งของที่นี่กลายเป็นพวกเรา!”

ควันสีเหลืองอ่อนหลายสายค่อยๆ ระเหยออกมาจากตัวลู่เซิ่ง

คาร์ลที่อยู่ด้านหลังตัวสั่น บังคับไม่ให้ตัวเองล้มลง ตอนที่กำลังปลุกปลอบความกล้าจะเอ่ยถามนั่นเอง

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกด้านล่างโคลงเคลง เมืองหลวงด้านหลังเหมือนเกิดความผิดปกติอะไรสักอย่าง

เขารีบหันกลับไปดู

แต่ภาพฉากที่เห็นทำให้ม่านตาของเขาหดตัว ร่างกายสั่นระริกอย่างไม่อาจควบคุมได้ทันที

เมืองหลวงที่อยู่ด้านหลัง เมืองหลวงขนาดมหึมาที่เดิมเป็นสีเงิน เวลานี้ถูกย้อมเป็นป้อมปราการยักษ์น่ากลัวสีดำสนิทตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่ทราบ

หนวดขนาดมหึมาที่โปร่งแสงหลายเส้นแทงพื้นดินโผล่ออกมาจากรอบๆ เมืองหลวงพร้อมโบกสะบัด แสงสายฟ้าสีม่วงนับไม่ถ้วนวาดผ่านเหนือเมืองหลวง เหมือนกับฟ้าดินกำลังคำรามเกรี้ยวโกรธ หมายจะห หยุดยั้งทุกอย่างที่เกิดขึ้นนี้

แต่ไร้ประโยชน์

เมืองหลวงที่มีผู้อยู่อาศัยมากกว่าห้าแสนคน ร่วมจมสู่เตียงอบอุ่นแห่งความมืดที่อบอุ่น ความกลัว มารร้าย และความลิงโลด

“นี่มัน…!” คาร์ลหน้าซีดขาว ความหวาดหวั่นพรั่นพรึงอันล้ำลึกบังเกิดขึ้นในใจ

เขาหันกลับไปมองลู่เซิ่ง

กลับเห็นลู่เซิ่งฉายสีหน้าตรงกันข้ามที่พอใจและจริงใจ

“ฝ่าบาท! พระองค์…!?” เขาเอ่ยเสียงเร่งร้อน

“ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องเกรงกลัว นี่เป็นกระบวนการที่ชีวิตต้องผ่านเมื่อวิวัฒนาการ” ลู่เซิ่งหลับตากล่าวเสียงแผ่ว

เขาใช้เวลาไปเกือบครึ่งเดือนกว่าๆ ในการวางแผน ไม่ใช่เพื่อสนองความปรารถนถาเล็กๆ ของลาเนียร์เท่านั้น

สิ่งที่เขาปรารถนาอย่างแท้จริงคือจักรวาลทั้งจักรวาล

นับตั้งแต่ที่กินปฐมพลังของจักรวาลระดับพลังงานสุดยอดไปในครั้งก่อน เขาก็ไม่เคยลืมความรู้สึกนั้น

อย่างไรเขาก็มีดีปบลู ไม่จำเป็นต้องใช้เวลามหาศาลมาย่อยสลายเหมือนตอนกินจักรวาลแห่งอื่น เขาเพียงจำเป็นต้องเฉือนแบ่งตัวเองเป็นชิ้นส่วนนับไม่ถ้วนเพื่อหลอมรวมเป็นหนึ่งกับอีกฝ่าย จากนั้นค่อยใช้ดีปบลูสร้างร่างกายร่างใหม่ก็พอ

ในกระบวนการนี้ พลังวารีเทาจะมอบพลังงานมหาศาลที่มากพอให้แก่เขา เพื่อตอบสนองการย่อยสลายในขั้นตอนกลืนกิน

ส่วนหลังจากกลืนกิน สิ่งมีชีวิตที่เดิมอยู่ในจักรวาลแห่งนี้ ก็แค่เปลี่ยนผู้ปกครองเท่านั้น สภาพแวดล้อมอาจเกิดการเปลี่ยนแปลง แต่สำหรับพวกเขาแล้ว แค่ปรับตัวเล็กน้อยก็สามารถกลับ ไปใช้ชีวิตเหมือนปกติได้

ระดับนี้ได้ก้าวข้ามขีดจำกัดที่พวกเขาจินตนาการออกไปแล้ว ยิ่งอย่าว่าแต่สัมผัสด้วย

…

ในหุบเหวแห่งหนึ่งของโลก

เหล่าจอมเวทที่สวมเสื้อคลุมสีเลือดกลุ่มหนึ่งกำลังคุกเข่าอธิษฐานรูปสลักชายหกแขนผิวดำสนิทอยู่ในถ้ำมืดสนิท

พลังแห่งความว่างเปล่าที่เบาบางหลายสายกระเพื่อมอยู่ในถ้ำนี้อย่างช้าๆ

ทันใดนั้นเมฆและลมบนท้องฟ้าด้านนอกถ้ำก็เปลี่ยนจากอากาศแจ่มใสไร้เมฆเป็นสภาพก่อนเกิดพายุเข้า เมฆดำเคลื่อนตัว ฟ้าแลบแปลบปลาบ

รูปสลักชายหกแขนสั่นไหวน้อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ สองตาของมันไม่มีม่านตา มีเพียงสีดำสนิท

“ข้า ดีเยียน เกอเล ผู้ครอบครองเงาที่ยิ่งใหญ่ ตอบรับคำเชิญพวกเจ้า”

ชายหกแขนกางแขนออกช้าๆ ลิ้นสีแดงฉานหกเส้นที่เหมือนกับงูตวัดออกมาจากปาก เลียคางและติ่งหูของตัวเองอย่างเหิมเกริม

“ข้าต้องการเครื่องเซ่นมากกว่านี้ เลือดมากกว่านี้! แล้วก็…หือ?!” ทันใดนั้นมันก็หยุดพูด แหงนหน้าขึ้น เหมือนมองทะลุผนังถ้ำไปยังสถานที่ใดสักแห่งที่อยู่ไกลโพ้น

“เกิดอะไรขึ้นกัน!?” มันแสดงสีหน้าแตกตื่นสงสัย

กลิ่นอายแปลกประหลาดที่รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ กำลังพองขยายในที่ไกลโพ้นของจักรวาลแห่งนี้

เขาไม่เคยพบเห็นกลิ่นอายนี้มาก่อน ไม่ใช่พลังความว่างเปล่า และไม่ใช่พลังแห่งการดำรงอยู่ธรรมดา แต่เหมือนกับพลังประหลาดที่แทรกอยู่ระหว่างสองสิ่งมากกว่า

เพียงแต่การขยายตัวของพลังนี้เร็วเกินไป พร้อมกับที่การขยายตัวเร็วขึ้น เขาก็เห็นปากใหญ่สีดำสนิทที่โผล่ขึ้นตรงขอบจักรวาลกำลังอ้าปากกัดส่วนด้านข้างของจักรวาล คิดจะยัดจั กรวาลแห่งนี้เข้าปากตัวเองอย่างเชื่องช้า

“นี่…มันเป็นสิ่งใดกันแน่!?” ชายหกแขนแสดงความหวาดกลัวออกมาจากดวงตา

ไม่ว่าจะเป็นขุมกำลังความว่างเปล่าหรือสหพันธ์การดำรงอยู่ เขาก็ไม่เคยได้ยินว่ามีสัตว์ประหลาดที่น่ากลัวแบบนี้ปรากฏตัวมาก่อน

จักรวาลไม่ใช่สิ่งที่มีร่างจิตแข็งแกร่ง จิตใจกลุ่มที่เหมือนความโกลาหลนี้บ่อยครั้งจะขมุกขมัว ไม่สามารถปล่อยกลิ่นอายละโมบที่ชัดเจนแบบนี้ออกมาได้

กลิ่นอายพิสดารที่เหมือนต้องการจะกลืนกินทุกอย่างจนหมดนั้น ทำให้ชายหกแขนอดตัวสั่นไม่ได้

‘จะต้องรีบกลับไปแจ้งฝ่าบาทราชาโลกให้เร็วที่สุด!’ เขาตัดสินใจทันที เมินจอมเวทที่กราบไหว้อยู่ข้างใต้ ร่างระเบิดกลายเป็นพลังแห่งความว่างเปล่าสีดำ แล้วสลายหายไปอย่างฉับพลัน

……………………………………….