ยอดวิถีแห่งปีศาจ - บทที่ 819 เข้าเรียน (1)
“เมล็ดกาฝาก...”
ลู่เซิ่งเงียบเสียงลง เขากำลังดำดิ่งในความทรงจำที่เพิ่งถูกปลุก
นั่นคือความทรงจำจากแองจีเซีย
เหยี่ยววัฏปฐมในอดีตได้สูญพันธุ์โดยไม่มีใครรู้ไปแล้ว แองจีเซีย หรือก็คือตัวตนที่ทิ้งสัญลักษณ์เทพนอกรีตไว้ในตัวเขา ร่างหลักได้สลายไปหมดแล้ว เหลือเพียงแค่สัญญะแห่งการคืนชีพสุดท้าย ที่พร้อมจะคืนชีพได้ทุกเมื่อเท่านั้น
สิ่งที่ทำให้ลู่เซิ่งแปลกใจก็คือ เขาสัมผัสได้ว่าเศษเสี้ยวจิตวิญญาณที่ยังดำรงอยู่ของแองจีเซีย ไม่ต่างไปจากร่างจุติมารสวรรค์ที่เขาได้พบเจอตอนจุติไปยังโลกใบอื่นเลย
นี่หมายความว่าอะไร เขาเข้าใจดี
หมายความว่า อันที่จริงแล้ว แองจีเซียกับลู่เซิ่งผู้เป็นมารสวรรค์ ต่างก็เป็นตัวตนที่แข็งแกร่งคล้ายกับมารสวรรค์มายาพิศวงในโลกมารสวรรค์
พวกเขามีคุณสมบัติสำหรับข้ามมิติเวลาและจุติโดยไม่มีความเสียหาย
ไม่รู้ว่าสัตว์ประหลาดในความมืดหนีไปตั้งแต่เมื่อไร
หัวสมองลู่เซิ่งสับสน ความทรงจำมากมายเล่นย้อนกลับเหมือนภาพยนตร์ไร้ระเบียบ กะพริบในหัวของเขาอย่างต่อเนื่อง ภายนอกเขารักษาความสงบอย่างยากลำบาก ขณะเดินออกจากหลุมใต้ดิน แล้วปีนขึ้นไปบนพื้นดิน
อีวาเจอลีนยังคงรอเขาอยู่ด้านนอก
พอเห็นเขาขึ้นมา ก็รีบพุ่งเข้ามาคว้าตัวเขาขึ้นรถทันที
ลู่เซิ่งหลังจากขึ้นรถ ก็ถูกลมจากการติดเครื่องพัดพากลิ่นประหลาดบนตัวออกไป
แต่สมองของเขายังคงใคร่ครวญไม่หยุด
‘ถ้าลู่เซิ่งเป็นกายเนื้อที่เทพนอกรีตเตรียมใช้คืนชีพ อย่างนั้นเราก็คือผู้บุกรุกที่ยึดครองกายเนื้อร่างนี้ ถ้าถึงตอนที่เทพนอกรีตที่แท้จริงฟื้นคืนชีพ เราจะมีสภาพแบบไหน เทพนอกรีตที่ว่ามีพลังแข็งแกร่งแค่ไหนกันแน่’
เขาหวนคิดถึงคำบรรยายจากปากของสัตว์ประหลาดตัวนั้น
ราชาแห่งวารีท่ามกลางเทพนอกรีต ขนาดหลับใหลอยู่ รังสีที่ฉายออกมาโดยไม่รู้ตัวก็ส่งผลกระทบต่อจักรวาลและดาราจักรมากมายได้แล้ว
เขาในตอนนี้ คือผู้ทำลายดาวระดับทำลายดาวเคราะห์ได้ทั้งดวงอย่างแท้จริง
‘เหลวไหลทั้งเพ!’ เขาต่อยใส่พนักเก้าอี้ที่อยู่ข้างหน้า
เขาใช้สถานะลู่เซิ่งมาจนชิน ไม่คิดจะเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นอีก
‘ดังนั้นไม่ว่าแกจะเป็นใคร แต่ร่างกายนี้เป็นของฉัน! จะเหยี่ยววัฏปฐมก็ช่าง แองจีเซียก็ช่าง ของของฉัน ทุกสิ่งทุกอย่าง เป็นของตัวฉัน! ไม่ว่าแกจะเป็นใคร ก็อย่าคิดมาแย่งอะไรจากมือฉันเลย!’
เขาสูดหายใจลึก ริ้วเลือดกระจายเต็มนัยน์ตา
ปัญหาสำคัญในตอนนี้ก็คือ ต้องรีบทำความเข้าใจให้เร็วที่สุดว่าพลังของเทพนอกรีตแข็งแกร่งขนาดไหน
สิ่งเหล่านี้ ความรู้ที่ลึกลับเหล่านี้ เขาถึงขั้นไม่รู้ว่าจะหาได้จากไหน
เทพนอกรีตที่จะคืนชีพในร่างกายตัวเองในอีกสามสิบสองปีองค์นั้น ยังมีผลกรรมความปรารถนาดั้งเดิมของแจ๊คในโลกใบนี้อีก
เขายังต้องตามสืบหาตัวฆาตกร จับตัวฆาตกร จับตัวผู้ร้าย! เรื่องพวกนี้ต้องมีช่องทาง ช่องทางที่สามารถหาความรู้พวกนี้ได้
แม้ดูจากตอนนี้ เป็นไปได้มากว่าคนร้ายที่แจ๊คตามจับจะได้รับผลกระทบจากเทพนอกรีตด้วยก็ตาม
ลู่เซิ่งนั่งบนรถ นึกถึงมหาวิทยาลัยมิสกาที่ลึกลับแห่งนั้นโดยไม่รู้ตัว
เขารู้สึกว่าตนอาจจะหาเบาะแสจากมหาวิทยาลัยลึกลับแห่งนี้ก็เป็นได้
ยังมีสัตว์ประหลาดลึกลับตัวนั้น ดูเหมือนมันรู้เรื่องมากมาย ถ้ามีเวลาอาจไปคุยกับมันดู
ลู่เซิ่งกลับไปถึงคฤหาสน์โดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น นอนพักผ่อนไปหนึ่งคืน
เช้าตรู่วันต่อมา ไคลี จี สั่งคนให้ส่งเอกสารยื่นเรื่องขอสมัครสอบเข้าเรียนมาที่ห้องของเขา ยังมีสิ่งที่นำมาให้ด้วยพร้อมกัน เป็นข้อสอบจำลองชุดล่าสุดกับบทเรียนระดับมัธยม
ลู่เซิ่งไม่คุ้นเคยกับบทเรียนของโรงเรียนเท่าใดนัก อย่างไรสิ่งเหล่านี้ก็เป็นเนื้อหาที่เขาเคยเรียนมามากกว่าร้อยปีแล้ว ในนี้ยังพูดถึงสิ่งของด้านประวัติศาสตร์การปกครองจำนวนมาก
แต่ว่าเพราะร่างกายที่เคยผ่านการเสริมพลังทุกด้านของเขา และพลังความจำที่เหนือธรรมดา จึงทำให้เขาจดจำส่วนที่ยังไม่รู้ในบทเรียนได้อย่างง่ายดาย
ใช้เวลาเพียงสองสามชั่วโมง อ่านบทเรียนไปรอบเดียว ลู่เซิ่งก็ทำข้อสอบได้เกือบคะแนนเต็ม
หลังทำข้อสอบเสร็จ เดิมทีเขาคิดจะเพิ่มความแข็งแกร่งคืนนี้ แต่ลางสังหรณ์อันรุนแรงของร่างหลักทำให้เขาหยุดรั้งโอกาสเพิ่มความแข็งแกร่งครั้งนี้อย่างไม่มีสาเหตุ
ร่างกายของเขาฟื้นฟูและได้รับการหล่อเลี้ยงพอประมาณแล้วเช่นกัน พร้อมจะเริ่มการฝึกฝนครั้งที่สามได้ตลอดเวลา
แต่เขาตัดสินใจทันด่วนเกี่ยวกับการฝึกฝนรอบนี้หลังจากไปเยี่ยมเยือนมหาวิทยาลัยมิสกาดีกว่า
ใช้เวลาสามวัน ลู่เซิ่งก็ได้สิทธิ์สอบข้อเขียนและสอบสัมภาษณ์ที่มหาวิทยาลับมิสกา ผ่านเงินทองและเส้นสายของไคลี จี
ราคาคือเงินมหาศาลหลายแสนมาร์ค
ในยุคสมัยนี้ เงินหลายแสนมาร์คแทบทำให้ครอบครัวสามชีวิตใช้ชีวิตสุขสบายได้ทั้งชาติ
นี่เป็นตัวเลขมหาศาล และไม่ใช่เงินน้อยๆ สำหรับไคลี จีเช่นกัน ทว่าเพื่อลูกแล้ว เธอจ่ายเงินได้อย่างง่ายดายทั้งยังผูกสัมพันธ์กับเจ้าหน้าที่ในกองการศึกษาอีกด้วย
สามวันต่อมา
ลู่เซิ่งได้รับการตอบรับให้เข้าร่วมการสอบจากมหาวิทยาลัยมิสกา
นี่หมายความว่าเขาไปเข้าร่วมการทดสอบอย่างเป็นทางการที่มหาวิทยาลับมิสกาได้
ไคลี จีคิดจะไปส่งเขาด้วยตัวเอง แต่พอดีกับที่อีวาเจอลีนอยู่ใกล้ๆ เลยขันอาสารับหน้าที่ไปส่งลู่เซิ่งแทน
…
เครื่องยนตร์ของรถไอน้ำส่งเสียงครืนๆ ราวสัตว์ป่าคำรามอย่างต่อเนื่อง
อีวาเจอลีนขับรถพาลู่เซิ่งแล่นไปตามถนนสู่ธนาคารกลางกรุงเบอร์ลิน พวกเขามาที่นี่เพื่อถอนเงินค่าอยู่อาศัยให้ลู่เซิ่งโดยเฉพาะ
จดหมายตอบกลับจากมหาวิทยาลัยระบุไว้เป็นการเฉพาะว่า สถานที่แห่งนั้นไม่มีธนาคารให้ถอนเงินได้ หากจะไปก็ไม่ต้องห่วงเรื่องอาหารหรือเครื่องนุ่งห่ม แต่ทางที่ดีที่สุดควรถอนเงินจากด้านนอกไปให้มากพอ
แสงอาทิตย์ร้อนระอุส่องต้องแขนและลาดไหล่ของลู่เซิ่ง เขาสวมเสื้อกล้ามรัดตัวสีดำ กล้ามเนื้อล่ำสันพาดบนประตูรถ สายตามองไปยังประตูธนาคารริมถนนที่ค่อยๆ เปิดออก
อีวาเจอลีนเปิดประตูรถและแอบเหลือบมองลู่เซิ่งผ่านกระจกหลัง
คุณลุงวัยกลางคนที่เธอเพิ่งรู้จักได้ไม่นาน เปี่ยมด้วยพละกำลังและปริศนาที่ไม่อาจไข ทำให้เธอเกิดความรู้สึกอยากเข้าไปแก้ปริศนาอย่างอธิบายไม่ได้
เธอรู้จักแจ๊คครั้งแรกจากปากของเซรีน่าผู้เป็นเพื่อนสนิท รู้ว่าแจ๊คไม่รับการช่วยเหลือและของขวัญจากผู้เป็นแม่ หากแต่ยืนกรานเป็นตำรวจธรรมดาอยู่ที่ลอนดอน
เขาเจอคดีฆาตกรรมที่อันตรายถึงขีดสุดติดต่อกัน ถึงขั้นมีคดีหนึ่งเกิดขึ้นเหนือห้องที่พักอาศัย
ฟังดูเหมือนคนนี้จะเป็นผู้ชายที่ดื้อดึงคนหนึ่ง
“เธอมองฉันทำไม” ลู่เซิ่งถามอย่างสงสัย
“แจ๊ค ฉันมาส่งคุณตั้งไกล คุณไม่คิดเหรอว่ามีส่วนที่ต้องขอบคุณฉันด้วย” อีวาเจอลีนเค้นยิ้มที่ดูเหมือนอ่อนหวาน
“หือ…เธออยากจะให้ฉันขอบคุณอะไรเธอล่ะ” ลู่เซิ่งประหลาดใจเล็กน้อย
ขณะอีวาเจอลีนกำลังจะเอ่ยปาก
เปรี้ยง!
จู่ๆ ประตูกระจกของธนาคารที่อยู่ด้านหน้าก็ถูกของหนักทุบแตก เศษกระจกร่วงเกรียวกราวไปทั่วพื้น
ชายหญิงที่ใช้ผ้าสีดำปิดใบหน้าหลายคนลั่นไกปืนขึ้นท้องฟ้า
ปังๆๆๆ!
กระสุนหลายนัดพุ่งขึ้นท้องฟ้า ส่งเสียงดังอึงอลราวกับประทัด
คนที่อยู่รอบข้างกรีดร้องพร้อมหนีเตลิด คนที่กำลังถอนเงินในธนาคารรับเคราะห์เป็นพวกแรก
“ไอ้พวกสวะ! คุกเข่า คุกเข่าเดี๋ยวนี้! ไอ้พวกสกปรกโสโครก! คุกเข่า!”
“เอาเงินใส่ถุงนี้ซะ อย่าตุกติก!”
“อย่าขยับ! ขยับฉันยิงแกแน่!”
ห่างไปด้านหน้าไม่ถึงห้าสิบเมตร ธนาคารระดับกลางแห่งหนึ่งกำลังถูกปล้น โจรที่ถือปืนกลเอเคอย่างน้อยหกคน ปิดล้อมในและนอกธนาคารเอาไว้
ขนาดนั่งอยู่บนรถ อีวาเจอลีนก็ยังได้ยินเสียงทุบตีกับเสียงร้องโหยหวนที่ดังมาจากในธนาคารเป็นระยะ
“ฉันโดนยิง! ใครก็ได้ช่วยด้วย!” คนบาดเจ็บร้องตะโกน
“เงินๆๆ! เร็วหน่อยสิวะ!” โจรคำราม พร้อมกับยิงปืนเป็นพักๆ กระสุนโดนกำแพงด้านในธนาคารแล้วสะท้อนกลับมา ทำให้คนที่หมอบอยู่บนพื้นตัวสั่นเทา
เหล่าพนักงานด้านหลังเคาน์เตอร์ธนาคารพยายามยัดเงินเข้าไปในถุงของโจรสุดความสามารถ
แต่แม้พวกเขาจะพยายามแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้ดั่งใจพวกโจรอยู่ดี ในเวลาอันสั้นมีพนักงานธนาคารถูกยิงทิ้งไปสองคนแล้ว
ช่วงเวลาปล้นธนาคารสั้นยิ่ง ไม่เกินห้านาที โจรเดนตายกลุ่มนี้ก็ขึ้นรถโบราณสีดำที่จอดไว้ริมถนนคันหนึ่ง
“ที่นี่ไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไร…ปกติเรื่องนี้จะเกิดปีละครั้งสองครั้ง ดังนั้นธนาคารทุกแห่งเลยมีกองกำลังรักษาความปลอดภัยของตัวเอง ธนาคารนี้คงจะย้ายมาใหม่ ดังนั้น…คุณเข้าใจนะ”
อีวาเจอลีนตัวสั่นเล็กน้อย แต่เธอแสร้งทำเป็นชินชาเหมือนไม่มีเรื่องราวใด ขณะอธิบายให้ลู่เซิ่งฟัง
ลู่เซิ่งผุดสีหน้าเฉยเมย ไม่ได้พูดอะไร
อีวาเจอลีนเห็นดังนั้น ขณะกำลังจะพูดต่อ อยู่ๆ รถโบราณสีดำด้านหน้าก็มีควันลอยขึ้น โจรพวกนั้นพลันส่งเสียงสบถ พากันโดดลงจากรถ แล้วตามหารถที่ใช้แทนได้
แกร๊ก
ปืนกระบอกหนึ่งจ่อที่ขมับของลู่เซิ่ง
โจรคนหนึ่งพุ่งมาถึงรถที่อยู่ฝั่งนี้ พร้อมกับตะโกนใส่ลู่เซิ่ง
“ไสหัวลงมาซะ ไอ้ลิงผิวขาวสัปปะรังเค”
“ทางนี้ๆ! รถคันนี้! รีบหน่อยสิวะพวก! ทางนี้โว้ย!” โจรที่ใช้ปืนเล็งลู่เซิ่งตะโกนเรียกคนที่เหลือ
อีวาเจอลีนตกตะลึง เธอมองปืนที่เล็งลู่เซิ่งอยู่ สูดหายใจลึกเฮือกหนึ่ง จากนั้น…กรี๊ด!
เธอพลันส่งเสียงกรีดร้องอย่างหวาดกลัวออกมา
เสียงร้องของเธอทำให้โจรสะดุ้ง ปืนจึงเอียงลงเล็กน้อย
ปัง!
“บ้าเอ๊ย! หุบปากซะ!” เขายิงปืนขึ้นฟ้าเพื่อขู่อีวาเจอลีน หญิงสาวจึงหยุดกรีดร้อง
โจรที่เหลือกระโจนมาด้านนี้อย่างรวดเร็ว
“การรักษาความปลอดภัยของเบอร์ลินย่ำแย่ขนาดนี้มานานแล้วเหรอ” ลู่เซิ่งมองดูโจรที่เต็มไปด้วยความพลุ่งพล่านรอบตัว ก่อนถามด้วยสีหน้าแปลกประหลาด
อีวาเจอลีนใจเต้นรัว นี่เป็นครั้งแรก เป็นครั้งแรกที่เจออันตราย ความจริงโจรปล้นธนาคารก็ไม่ต่างจากฆาตกรเท่าไรเลยด้วยซ้ำ
อาวุธที่อยู่ในมือพวกมัน ทำให้พวกมันพร้อมฆ่าคนได้ทุกเวลา เป็นผู้ควบคุมความเป็นความตายอย่างสมบูรณ์
“ไสหัวลงจากรถ ตอนนี้รถคันนี้เป็นของพวกเราแล้ว! รีบลงมา!” โจรที่มาใหม่ตะเบ็งเสียง พร้อมกับโยนเงินถุงใหญ่เข้ามาในรถ
คนที่เหลือเปิดประตูรถจะขึ้นมา
โจรคนหนึ่งที่ใช้ปืนเล็งลู่เซิ่งเตรียมจะบังคับให้เขาลงจากรถ
“ไอ้หนู มองตาฉันนี่…” ลู่เซิ่งเงยหน้าสบตาโจรคนนี้
“แกรู้ไหมว่าตัวเองทำอะไร! ถือปืนคุกคามคนธรรมดาที่ไม่พกอาวุธงั้นหรือ” น้ำเสียงของเขาแฝงความเจ็บปวดที่มิอาจบรรยาย
……………………………………….
YOU MAY ALSO LIKE
Like
ยอดวิถีแห่งปีศาจ บทที่ 820 หายครับ