ยอดวิถีแห่งปีศาจ - บทที่ 855 สัญญา (1) - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

ด้านในหอพัก

ลู่เซิ่งหาสมุดเล่มหนึ่งมาเขียนประมวลกฎเกณฑ์ที่เพิ่งจำมา

ประมวลกฎเกณฑ์ขั้นห้าในห้องสมุดราตรีมีทั้งหมดสิบสามเล่ม เขาเลือกหนังสือที่ค่อนข้างเป็นสากลที่สุดชื่อ ประมวลกฎเกณฑ์ราตรีลวง

ไม่ใช่เพราะประมวลกฎเกณฑ์ส่วนนี้มีความพิเศษอะไร แต่เป็นเพราะประมวลกฎเกณฑ์เล่มนี้บรรจุประมวลกฎเกณฑ์องค์รวมสองชุดของรูปแบบที่ห้าและรูปแบบที่หก

เพราะเชื่อมโยมกันได้ดี จึงทำให้รากฐานมั่นคงอย่างรวดเร็วได้

บางทีประมวลกฎเกณฑ์ชุดนี้อาจจะไม่มีวิธีการฝึกฝนที่สุดโต่ง ทว่ากฎเกณฑ์ในแต่ละด้านไม่มีทางเกิดข้อผิดพลาด และไม่มีจุดอ่อนกับข้อบกพร่องที่ชัดเจน เหมาะสมกับนิสัยค่อยเป็นค่อยไปของลู่เซิ่งพอดิบพอดี

ประมวลกฎเกณฑ์เล่มอื่นก็ย่อมแข็งแกร่ง แต่ประมวลกฎเกณฑ์ไม่น้อยที่มีข้อบกพร่องและปัญหาในด้านอื่นๆ

อย่างไรอวัยวะที่หกก็เป็นของปีศาจจากห้วงความว่างเปล่า ไม่ใช่ของมนุษย์ ความเข้ากันได้จึงมีปัญหาบ้าง

ลู่เซิ่งคัดลอกประมวลกฎเกณฑ์ราตรีลวงอย่างตั้งใจ จากนั้นก็ตรวจสอบความถูกผิด จึงค่อยนำเชือกมามัดเข้าเล่มสมุดที่เขียน

‘ช่วงหลังมานี้พลังไม่ค่อยพอใช้แล้ว ได้พลังอาวรณ์มามากมายขนาดนี้พอดี ขอดูหน่อยว่า ถ้ายกระดับขึ้นไปเรื่อยๆ จะยกระดับได้ถึงระดับไหนกันเชียว’

เขาหยิบสมุดคัดลอกของประมวลกฎเกณฑ์ขั้นห้าขึ้นมาอ่านอย่างละเอียด

วิธีฝึกฝนของประมวลกฎเกณฑ์กับทักษะการฝึกฝนจำนวนมาก เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยคิดมาก่อนด้วยซ้ำ มันใช้ประโยชน์จากขีดจำกัดของมนุษย์ และคุณลักษณะเด่นของปีศาจจากห้วงความว่างเปล่า ทักษะการฝึกฝนที่ออกแบบขึ้นหลังจากผสมสองสิ่งไว้ด้วยกันช่างน่าเหลือเชื่อจริงๆ

หลังจากศึกษาประมวลกฎเกณฑ์ราตรีลวงโดยรวมรอบหนึ่ง ลู่เซิ่งก็เรียกดีปบลูออกมาอีกครั้ง เตรียมจะทดลองยกระดับครั้งต่อไป

‘ยกระดับประมวลกฎเกณฑ์ราตรีลวงหนึ่งระดับ’

ประมวลกฎเกณฑ์ราตรีลวงทั้งหมดสิบเจ็ดระดับ ช่วงรูปแบบที่ห้ามีเก้าระดับ ช่วงระดับที่หกมีแปดระดับ

หรือหมายความว่า ตัวประมวลกฎเกณฑ์มีประโยชน์ในการฝึกฝนรูปแบบที่ห้ากับรูปแบบที่หก

ไม่นานนัก หลังลู่เซิ่งออกคำสั่งทางความคิด พลังอาวรณ์ก็ทะลักออกมาจากกลางดีปบลู เริ่มกระจายไปทั่วร่าง ดำเนินการปรับเปลี่ยนครั้งใหม่

ลู่เซิ่งคุ้นเคยกับกระบวนการยกระดับเช่นนี้เป็นอย่างยิ่ง ขอแค่ต้องรอเงียบๆ สภาพร่างกายกับความสามารถใหม่หลังยกระดับจะไหลเข้าสู่สมอง แล้วกลายเป็นสัญชาตญาณเอง

ต่อจากนี้เพียงแค่ต้องหลอมรวมความสามารถเข้ากับการต่อสู้ของตัวเองก็เป็นอันใช้ได้

ปัญหาเพียงหนึ่งเดียวก็คือ การใช้พลังอาวรณ์ยกระดับสิ้นเปลืองมากขึ้นอย่างต่อเนื่อง ลู่เซิ่งคำนวณว่าการยกระดับครั้งนี้ได้ผลาญพลังอาวรณ์ไปเกือบห้าหมื่นหน่วย

…

ในห้องที่อยู่ใกล้เคียง

เออร์นีปลดเข็มขัดบนกระโปรงออก เผยให้เห็นขาเรียวยาวกับสะโพกโค้งมนงดงาม จากนั้นก็ดึงถุงน่องลงจากเอวไปตามสะโพกและขา จนกระทั่งถึงส้นเท้า

เธอถอดกระโปรงและเสื้อออกเป็นอย่างสุดท้าย จากนั้นก็เดินเข้าห้องน้ำ น้ำร้อนตกกระทบพื้นมีไอร้อนลอยขึ้นมา

เธอยื่นมือไปลูบขอบหน้าต่าง สบู่ที่อยู่ในกล่องเก็บสบู่เหลือเพียงก้อนเล็กเท่านิ้วโป้ง

‘หมดอีกแล้ว…ต้องลดค่าใช้จ่ายของเดือนนี้ลงอีกหน่อย…สบู่แบบนี้คงต้องใช้น้อยลง…’

เออร์นเผยสีหน้าจนปัญญา

สมาคมเดอลันด์สิ้นเปลืองค่าใช้จ่ายเยอะกว่าที่คิดไว้ แค่การแย่งชิงกับกลุ่มอัคคีม่วงในช่วงนี้ก็ทำให้เธอเหน็ดเหนื่อยสายตัวแทบขาดแล้ว สุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้ ต้องหาวัตถุโบราณหลายชิ้นจากสมบัติของตระกูลประมูลออกไป จึงรักษาสภาพคล่องตัวไว้ได้

แต่นี่เป็นเพียงแผนระยะสั้นเท่านั้น อย่างไรวัตถุโบราณของตระกูลก็มีจำกัด ไม่อาจใช้วิธีนี้แก้ปัญหาได้ตลอด

‘พรุ่งนี้สายพิเศษต้องดำเนินการจำลองการต่อสู้ บุคคลสำคัญอย่างน้อยหนึ่งในสิบจากทวีปยุโรปอาจจะมาชมการฝึกซ้อมนี้…นี่เป็นโอกาสที่จะขอความช่วยเหลือได้!’

เออร์นีกำหมัดแน่น ใบหน้างามฉายแววแน่วแน่

เธอรีบอาบน้ำแล้วเข้านอนแต่หัวค่ำ

สิ่งที่น่าปวดหัวมากกว่าคือ ช่วงนี้เธอนอนไม่ค่อยหลับเท่าไร เพราะมักรู้สึกว่ามีอะไรสั่นๆ อยู่ข้างตัว เหมือนกับมีรังสีพลังงานจำนวนมากกำลังไหลเวียนอยู่ใกล้กับเธอมาก

เช้าตรู่วันต่อมา เธอตื่นขึ้นมาหลังอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ก็สะพายกระเป๋าออกไปด้านนอก

ในขณะที่เดินผ่านห้องห้องหนึ่งบนระเบียง

เปรี้ยง!

ด้านในห้องนั้นก็มีเสียงกระแทกหนักอึ้งดังออกมา

“บ้าเอ๊ย!” เสียงชายคนหนึ่งดังมาจากด้านใน

เออร์นีชะงักเท้าไป เธอจำเสียงของอีกฝ่ายได้ นั่นก็คือแจ๊ค เทาซันด์ นักศึกษาพลังสายลมแห่งการประสานที่เคยปฏิเสธไม่เข้าร่วมกับสมาคมเดอลันด์

ชายอายุสามสิบปีที่มีดวงตาคมกริบกระจ่างคู่นั้น คล้ายกับมีเป้าหมายชัดเจนคนนั้น

พอนึกถึงตรงนี้ เออร์นีก็พลันหดหู่ยิ่งกว่าเดิม

‘บางทีการที่เขาไม่เข้าร่วมอาจเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้ว สมาคมเดอลันด์…บางทีเราอาจไม่มีคุณสมบัติกับความสามารถในการบริหารสมาคมเดอลันด์ก็ได้…แค่ฝืนอยู่เท่านั้น’

แกร๊ก

พอดีกับที่ประตูห้องของแจ๊คเปิดออก ด้านในมีควันพวยพุ่งออกมา แต่เมื่อมองให้ละเอียดก็เหมือนจะไม่ใช่

ลู่เซิ่งเดินออกมาด้วยสภาพแต่งกายเรียบร้อย เสื้อเชิ้ตกางเกงสแลค รัดเข็มขัดทับเครื่องแบบพอดีตัวสีดำตามระเบียบมหาวิทยาลัย

แค่กๆ…

ลู่เซิ่งกระแอมไอสองสามครั้ง ก่อนจะเงยหน้าเห็นเออร์นียืนอยู่หน้าประตูห้องพอดี

“เอ่อ…สวัสดี”

“สวัสดีค่ะ…” เออร์นีพงกหัวรับเล็กน้อยทักทายตามมารยาท

เธอก้าวขาเตรียมจะจากไป อยู่ๆ ก็ฉุกนึกอะไรขึ้นได้ จึงชะงักไปเล็กน้อย

“ช่วงนี้พวกเราเริ่มฝึกต่อสู้แล้ว พวกคุณก็ต้องออกปฏิบัติการเหมือนกัน ถ้าไม่จำเป็น อย่าอดนอนจะดีกว่า ทุกวันกำหนดเวลาพักผ่อนอย่างเต็มที่เอาไว้ แม้คุณจะไม่เข้าร่วมกับสมาคมเดอลันด์ แต่ฉันก็เตือนด้วยความหวังดีจากส่วนตัวฉันเอง”

“ขอบใจ” ลู่เซิ่งพยักหน้า

“ไม่เป็นไรค่ะ” เออร์นีลอบถอนใจ ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ เธอคงถือโอกาสเชิญชวนอีกฝ่าย แต่ตอนนี้ สถานการณ์ในสมาคมเดอลันด์แย่ลงเรื่อยๆ เธอก็เลยไม่มีความคิดนั้นอีก

ลู่เซิ่งมองอีกฝ่าย ต้องยอมรับว่าเออร์นีเป็นสาวงามที่พบเจอได้ยากมากคนหนึ่ง รูปร่างสมส่วนโค้งเว้าชัดเจนเสียจนเป็นสัดส่วนสมบูรณ์แบบ ถูกรัดอยู่ในชุดเครื่องแบบกระโปรงสีเข้ม อกตระหง่านชวนให้รู้สึกถึงความบริสุทธิ์ของนักศึกษา แม้จะไม่โชว์เนื้อหนัง แต่กลับน่าหลงใหลกว่าเดิมเสียอีก

เข็มขัดรัดเอวขอบกระโปรงพอดิบพอดี ขับเอวคอดกิ่ว ไหนจะขายาวกับสะโพกผายที่อยู่ใต้ถุงน่องสีดำ ต่อให้เดินปกติทั่วไป ก็ยังให้ความรู้สึกแน่นเต่งตึงเพราะก้นงามงอน

บวกกับเธอน่ารักน่าเอ็นดู ทั้งยังมีความสง่างามแบบลูกคุณหนู จึงกระตุ้นความปรารถนาอยากปกป้องและพิชิตของเพศชาย…เปรี้ยง!

เออร์นีที่เดินถึงหน้าประตูก็หัวโขกเข้ากับด้านขวาของกรอบประตู ขายาวยกขึ้นหมุนกลางอากาศรอบหนึ่ง ก่อนจะหงายล้มลงไป

เห็นได้ชัดว่าเธอคิดเลี้ยวขวาแต่เหมือนกำลังเหม่อๆ เลยเกิดอุบัติเหตุขึ้น

หน้าผากชนกับขอบประตูอย่างแรง แม้แต่ลู่เซิ่งก็ยังสัมผัสได้อย่างชัดเจนถึงแรงสั่นไหวน้อยๆ ทจากทางกำแพง

เขาส่ายหน้าอย่างหมดคำพูด

‘หมดสวยซะแล้ว’ ลู่เซิ่งกระชับกระเป๋าหนังสือ พลิกมือปิดประตู เตรียมจะไปกินข้าว เมื่อคืนฝึกฝนจนไม่ได้นอน อุตส่าห์ยกระดับประมวลกฎเกณฑ์ราตรีลวงถึงระดับที่สี่ได้แล้ว เขาในตอนนี้อาจจะเลื่อนสู่รูปแบบที่หกได้ตลอดเวลา แต่เป็นเพราะสารอาหารจากห้วงความว่างเปล่าในร่างกายหมดแล้ว จึงจำเป็นต้องกินปีศาจจากห้วงความว่างเปล่าจำนวนมากอีกครั้ง

ร่างหลักเริ่มเพิ่มพลังจิตวิญญาณขึ้นอีกขั้นเพราะการยกระดับครั้งนี้เช่นกัน การยกระดับครั้งหน้าต้องรออีกสักสองสามวัน

นึกไม่ถึงเพิ่งออกมาก็จะเจอเออร์นีเข้าโดยบังเอิญ

ลู่เซิ่งปิดประตูก่อนเดินไปถึงสุดทางระเบียง แล้วพบว่าเออร์นีที่อยู่บนพื้นยังไม่ฟื้น

เขาเขยิบเข้าไปมองใกล้ๆ หน้าผากของหญิงสาวคนนี้ปูดนูนเท่าลูกท้อตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ เหมือนจะช้ำใน

หน้าของเธอยับยู่ยี่ แม้จะยังงดงามบริสุทธิ์และน่ารักน่าเอ็นดูเหมือนเดิม แต่ขอบตาดำคล้ำกับสีหน้าที่เหน็ดเหนื่อยนั้นต่อให้เป็นคนโง่ก็พอมองออกจากได้ว่าตอนนี้หญิงสาวคนนี้อยู่ในช่วงเวลาลำบาก

“เด็กน้อยน่าสงสาร ชนแรงขนาดนี้ ต้องเจ็บมากแน่” ลู่เซิ่งส่ายหน้าน้อยๆ “เธอนอนไปก่อนนะ ฉันจะไปเรียกคนให้” เขาก้าวข้ามร่างเออร์นีไป

“นี่! คุณจะไปแบบนี้งั้นเหรอ” เพิ่งจะเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ด้านหลังก็มีเสียงตะโกนของเออร์นีดังขึ้นมา

ลู่เซิ่งหันไปอย่างเหนื่อยหน่ายใจ

“เธอสลบอยู่ไม่ใช่เหรอไง”

“…” เออร์นีไม่บอกว่าเธอแค่คิดซ้อนแผน มอบโอกาสให้ลู่เซิ่งอีกครั้ง บางทีอาจใช้เสน่ห์ของตัวเอง ดึงเขาเข้าร่วมสมาคมเดอลันด์ได้

แต่ใครจะไปคิดว่าลู่เซิ่งจะไม่มาอุ้มเธอ…

เธอลุกขึ้นนั่งด้วยใบหน้าบูดบึ้ง จ้องคุณลุงอายุสามสิบที่เชื่อมั่นในตัวเองอย่างแรงกล้าแต่ไหนแต่ไรผู้นี้ พร้อมกับระบายลมหายใจ

“ช่วยดึงฉันลุกขึ้นหน่อยได้ไหม ในฐานะสุภาพบุรุษ แค่นี้คุณลุงไม่น่าปฏิเสธมั้ง”

“แน่นอน” ลู่เซิ่งเอื้อมไปจับแขนของเธอ แล้วดึงเธอให้ลุกขึ้นยืน

เออร์นีมองลู่เซิ่งด้วยสายตาซับซ้อน

“คุณ…ไม่ชอบผู้หญิงแบบฉันเหรอ”

“ไม่ใช่” ลู่เซิ่งส่ายหน้า

“หรือคุณไม่อยากจีบฉัน” เออร์นีถามอีก

“ไม่ใช่”

“แล้วทำไมคุณไม่มาอุ้มฉันตอนสลบล่ะ ในสถานการณ์ปกติ คุณควรจะมากอดฉันตอนสลบ ผายปอดให้ฉัน ปั๊มหัวใจให้ฉัน แล้วก็ฉวยโอกาสเอาเปรียบสิ”

นับตั้งแต่ที่เออร์นีเกือบถูกอาทำมิดีมิร้ายตอนอายุสิบขวบ เธอก็มองสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าผู้ชายทะลุปรุโปร่งมานานแล้ว เมื่อครู่ถ้าลู่เซิ่งทำแบบนั้น เธอก็จะฟื้นขึ้นมาหยุดเขาทันที จากนั้นก็ใช้จุดอ่อนนี้บังคับให้เขาเข้าร่วมสมาคมเดอลันด์

แล้วถ้าถูกเอาเปรียบจริงๆ ล่ะ ค่าพลังการต่อสู้ของนักศึกษาสายลมแห่งการประสานแตกต่างกับเธอไม่ใช่แค่สองช่วงถนน เธอจึงไม่กังวลอะไรในเรื่องนี้เลย

“เอาเปรียบเธอแล้วฉันจะได้อะไรล่ะ” ลู่เซิ่งย้อนถาม

“เอ่อ…” เออร์นีอึ้งไป

“ในเมื่อฉันเอาเปรียบเธอแล้วไม่ได้อะไร ทำไมฉันต้องมาอุ้มเธอด้วยล่ะ” ลู่เซิ่งว่าต่อ

“…” เออร์นีตกตะลึงกับหลักตรรกะอันน่าอัศจรรย์ของลู่เซิ่ง

“เด็กน่าสงสาร ดูตัวเองสิ กดดันตัวเองจนกลายเป็นแบบนี้ไปแล้ว” ดวงตาลู่เซิ่งฉายแววอาดูร

“แมลงน่าสงสารที่ถูกตระกูลล้างสมอง…ยินยอมจ่ายทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อเกียรติของตระกูล ใช้แม้กระทั่งร่างกายตัวเองเป็นแต้มต่อ เธอชอบทำร้ายตัวเองนักเหรอไง”

เออร์นีอ้าปาก นี่เป็นครั้งแรกที่มีผู้ชายพูดคำพูดเช่นนี้ต่อหน้าเธอ ก่อนหน้านี้ไม่ว่าผู้ชายคนไหนก็ล้วนอยากได้ตัวเธอ ทำมิดีมิร้ายเธอ แต่ชายตรงหน้า…กลับแตกต่างออกไป

ถูกต้อง เขาแตกต่างออกไป

……………………………………….