ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 1277 หนี้
ท้องฟ้ายามราตรี ลมบนภูเขาพัดผ่านอย่างเงียบเชียบ
สัตว์อสูรเหล่านั้นค่อยๆ ถอยร่นลงไป จิตสังหารและกลิ่นคาวเลือดเข้มข้นที่เคยลอยคลุ้งอยู่ในอากาศ ก็เหมือนจะค่อยๆ จางหายไปด้วย
รอบข้างเงียบเสียงลง ความสงบกลับคืนสู่ดังเดิม
ในที่สุดผู้อาวุโสอวี๋อวี้ก็สามารถสงบใจลงได้
นี่เป็นจุดจบที่ดีที่สุดแล้ว
ฉู่หลิวเยว่กวาดสายตามองไปทั่วหุบเขาที่มืดมิดดั่งระลอกคลื่นท่ามกลางน้ำนิ่ง
“ช้าก่อน อวี๋อวี้ เมื่อครู่นี้เจ้าหมายความว่าอย่างใดนะ?”
ทันใดนั้นผู้อาวุโสวั่นเจิงก็ได้สติกลับคืนมา
“เจ้าบอกว่าเวลาที่เหลือ…หรือว่าฉู่เยว่จะต้องอยู่ที่นี่ต่อหรือ?”
“หา?”
ผู้อาวุโสอวี๋อวี้ก็สับสนไปเช่นกัน จากนั้นก็หันมองทางผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยน
“ก่อนหน้านี้จะบอกว่าทำโทษหนึ่งเดือน นี่เพิ่งผ่านมาไม่ถึงสิบวัน ข้าก็คิดว่า…”
ไม่มีใครบอกเขานี่นาว่าจะให้ฉู่เยว่กลับตั้งแต่วันนี้!
แน่นอนเขาก็ต้องคิดว่าฉู่เยว่จะอยู่ที่นี่ต่อไป ดังนั้นเขาจึงพูดเช่นนั้นออกมา
“ปั๋วเหยี่ยน! เจ้าพูดมา! ว่าการลงโทษนี้จะดำเนินต่อไปหรือไม่?”
ผู้อาวุโสวั่นเจิงหันไปถามพร้อมกับตาที่จ้องเขม็ง
ลูกศิษย์ของเขามาที่นี่สิบคน ตายเก้าคนรอดหนึ่งคน เขาไม่เชื่อว่าปั๋วเหยี่ยนจะไม่ละอายใจแล้วให้ฉู่เยว่
อยู่ที่นี่ต่อไป
ผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนรู้สึกปวดหัวอย่างมาก
เขาส่งฉู่เยว่มาที่นี่เพื่อให้อีกฝ่ายได้รับบทเรียน ได้ทบทวนนิสัยของตนเอง ลดความไม่รู้จักหนักเบาลง และไม่กล้าก่อเรื่องต่อไป
แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น สถานการณ์เมื่อครู่นี้เขาก็มองเห็นได้อย่างชัดเจน เหตุการณ์อันตรายมันเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง
ถ้าไม่ใช่เพราะฉู่เยว่เก่งมากเกินไป ในตอนนั้นพวกเขาก็คงไม่สามารถช่วยเหลือฉู่เยว่ได้เลยแม้แต่น้อย
หลังจากได้เผชิญสถานการณ์เลวร้ายเช่นนี้ ก็น่าจะเป็นบทเรียนสำหรับฉู่หลิวเยว่ได้มากพอแล้ว ถ้าจะให้ออกไปก็คงไม่เป็นไร
แต่ว่า…
เมื่อคิดถึงทุกครั้งที่เด็กน้อยคนนี้ทำความผิด พวกเขาก็จะออกบทลงโทษต่างๆ นานา แต่เหมือนว่ามันจะไม่มีประโยชน์เลย ในใจของผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนเกิดความรู้สึกลำบากใจขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ถูก
หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดเขาก็พูดขึ้นว่า
“ในเมื่อในตอนนี้เขาได้รับประสบการณ์มาแล้ว เช่นนั้นก็…กลับ…”
“ศิษย์ขออยู่ที่นี่ต่อ”
ฉู่หลิวเยว่พูดขึ้นมาอย่างกะทันหัน และพูดแทรกผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยน
ผู้อาวุโสทั้งสามหันไปมองเขาด้วยความตกใจ
“ศิษย์รัก เจ้าว่าอย่างใดนะ?”
ผู้อาวุโสวั่นเจิงตกใจอย่างมาก แล้วยังรีบขยิบตาให้นางอย่างรวดเร็ว
นี่เป็นโอกาสอันดีที่จะสามารถออกจากที่นี่ได้อย่างสง่าผ่าเผย!
แล้วเหตุใดเด็กคนนี้ยังดื้อขนาดนี้ล่ะ?
การอยู่ในที่แห่งนี้มันมีอันใดดีกัน?
“เจ้า! เจ้าคิดว่าเรื่องที่ผ่านมาในวันนี้มันยังอันตรายไม่พอหรือ?”
ฉู่หลิวเยว่ยิ้มออกมา
“อาจารย์ วันนี้เป็นสถานการณ์พิเศษ เป็นความผิดของข้าเองที่ลืมไปว่าไม่สามารถทะลวงด่านในสวนอสูรแห่งนี้ได้ จนทำให้เป็นการดึงดูดสัตว์อสูรต่างๆ มาที่นี่ เดิมทีการที่ข้าอยู่ที่นี่คือการลงโทษ หากมาอยู่แค่ไม่กี่วันแล้วจากไป…มันดูไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไร ดังนั้นศิษย์จึงต้องการจะอยู่ที่นี่ต่อจนถึงวันสุดท้ายของเดือนมกราคม”
คำพูดของนางนั้นจริงใจอย่างมาก เดิมทีผู้อาวุโสวั่นเจิงอยากจะโน้มน้าวต่ออีกสักสองประโยค แต่หลังจากเห็นท่าทางมุ่งมั่นของเด็กหนุ่ม ในที่สุดเขาจึงกลืนคำพูดเหล่านั้นลงไป
เขาโบกมือแล้วกลับหลังหัน
“ตามใจเจ้า! แต่ไม่ว่าอย่างใดก็ตาม เจ้าจะต้องกลับออกมาอย่างปลอดภัยนะ เข้าใจหรือไม่?”
ฉู่หลิวเยว่รู้ว่าเขาเป็นคนปากร้ายใจดี จึงยิ้มออกมาเป็นรอยยิ้มพระจันทร์เสี้ยว
“อาจารย์วางใจได้เลย จะทำตามคำสั่งของท่านอย่างแน่นอน!”
คำพูดของฉู่หลิวเยว่ ทำให้ผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนมองนางด้วยความชื่นชม
เดิมทีเขาก็คิดว่า ฉู่เยว่ควรจะฉวยโอกาสนี้ออกจากที่นี่
สวนอสูรนั้นอันตรายมาก อีกทั้งเรื่องที่เกิดขึ้นภายในวันนี้ ฉู่เยว่ก็น่าจะเข้าใจมันอย่างถ่องแท้แล้ว
ในสถานการณ์แบบนี้ เขาก็ยังเลือกเส้นทางนี้ ช่างหาได้ยากจริงๆ
จะต้องมองเด็กคนนี้ใหม่อีกครั้งแล้ว…
ผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนคิดในใจ
“ได้! ในเมื่อฉู่เยว่พูดเช่นนี้แล้ว เช่นนั้นก็ทำตามข้อตกลงเดิมที่เคยกำหนดเอาไว้ เวลาที่เหลืออยู่เจ้าก็รักษาตัวให้ดี สัตว์อสูรเหล่านี้น่าจะไม่ทำให้เจ้าลำบากใจหรอก”
ท้ายที่สุดแล้วก็มีความล้มเหลวของเรื่องก่อนหน้าเป็นกระจกเงาให้ หากพวกมันต้องการจะต่อกรกับฉู่เยว่ พวกมันก็จะต้องพิจารณาอีกครั้ง
ฉู่หลิวเยว่พยักหน้า
“ขอบคุณผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนมากขอรับ”
ผู้อาวุโสอวี๋อวี้ที่ยืนอยู่ด้านข้างคิดอันใดขึ้นมาได้บางอย่าง จากนั้นหน้าก็เปลี่ยนสีขึ้นมาทันที ก่อนจะจ้องมองอย่างละเอียด ในแววตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย
“ช้าก่อน ฉู่เยว่ เจ้ารู้ได้อย่างใดว่าห้ามทะลวงด่านในสวนอสูรแห่งนี้?”
ทันทีที่เขาพูดจบ ทุกคนก็เงียบเสียงลงไปในทันที
ตอนที่ผู้อาวุโสทั้งสามเจอหน้ากัน ต่างก็บอกว่าเขาไม่ได้บอกเรื่องนี้กับฉู่เยว่
แต่เขาบอกว่าตัวเองนั้นลืมไป…
“นอกจากผู้อาวุโสที่รับผิดชอบลาดตระเวนอยู่บริเวณนี้ เรื่องนี้แทบจะไม่มีใครรู้เลย…แต่เจ้ากลับรู้อยู่แล้วหรือ?”
มิน่าล่ะผู้อาวุโสอวี๋อวี้ถึงมีท่าทีหวาดระแวง เพราะว่าเรื่องนี้นั้นแปลกประหลาดจริงๆ
คนที่รู้เรื่องนี้ก็มีน้อยมาก อีกทั้งคนที่รู้ว่าฉู่เยว่ถูกขังอยู่ที่นี่ก็มีน้อยเข้าไปใหญ่
แล้วฉู่เยว่รู้ได้อย่างใด?
ขณะที่ทั้งสามคนกำลังพิจารณา สีหน้าของฉู่เยว่ก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปเลยแม้แต่น้อย เขาหัวเราะขึ้นมาเบาๆ
“เป็นศิษย์พี่หรงซิวที่บอกข้า”
หัวคิ้วของผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนขยับขึ้นเล็กน้อย
“เขาไม่รู้นี่นาว่าเจ้าถูกขังอยู่ที่นี่”
ความจริงแล้วเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เขากับผู้อาวุโสวั่นเจิงปรึกษาหารือด้วยกัน อีกทั้งช่วงเวลาก่อนหน้านั้น หรงซิวก็ถูกส่งไปที่อื่นแล้ว เขาเองก็ต้องไปรับโทษของตนเอง
โอวหยางและซั่งอวี้เซินก็รู้เพราะเขาพูดเรื่องนี้ตอนที่อยู่บนเขาหมื่นเมรัย
แต่เขาไม่ได้บอกหรงซิว
ฉู่หลิวเยว่ชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ยิ้มออกมาแล้วพูดว่า
“เรื่องนี้ศิษย์พี่พูดกับข้าก่อนที่จะเข้ามาที่สำนัก ศิษย์พี่หรงซิวย้ำกับข้าโดยเฉพาะ”
ทั้งสามคนมองหน้ากัน…ดูเหมือนว่าจะสมเหตุสมผล
ในตอนนั้นแม้กระทั่งวิธีเปิดม่านพลังของสำนักทำอย่างใดเขาก็บอกอีกฝ่ายทั้งหมด แล้วยังจะมีเรื่องอันใดที่ไม่พูดอีก?
เมื่อพูดเช่นนี้แล้ว การที่ฉู่เยว่จะรู้เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องที่ปกติมาก
“เหอะ เขาสอนทุกอย่างให้เจ้าหมดเลยกระมัง”
ผู้อาวุโสวั่นเจิงแค่นหัวเราะเสียงเย็น
เรื่องดีๆ ไม่สอน สอนแต่เรื่องผิดกฎ
โดยปกติแล้วสวนอสูรแห่งนี้ศิษย์ทั้งหลายจะไม่ค่อยมาที่นี่ หรงซิวนี่ก็จริงๆ แม้กระทั่งเรื่องนี้ยังพูดออกไป เขาสามารถเดาได้อยู่แล้วว่าฉู่เยว่จะต้องเข้ามาที่นี่?
“ช่างเถอะ เจ้ารู้แล้วก็ดี หลังจากนี้จะได้ไม่ประมาทอีก”
ผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนกำชับ
“นี่ก็สายมากแล้ว พวกเรากลับกันก่อนเถอะ”
ฉู่หลิวเยว่ทำความเคารพ
“ผู้อาวุโสเดินทางดีๆ นะขอรับ อาจารย์เดินทางปลอดภัยขอรับ”
…
หลังจากจัดการเรื่องเหล่านี้เสร็จแล้ว ฉู่หลิวเยว่ก็กลับไปที่เขาลูกนั้น
บริเวณไหล่เขา อาฉยงยังคงเฝ้าอยู่ตรงนั้น เมื่อเห็นว่าฉู่หลิวเยว่กลับมา ในที่สุดแววตาแห่งความกังวลของมันก็หายไป
ฉู่หลิวเยว่เดินกลับมา
“เอาล่ะ ข้าจัดการปัญหาเหล่านั้นเสร็จเรียบร้อยแล้ว พวกเรากลับกันก่อนเถิด ข้าจะช่วยรักษาเขาเอง”
ฉู่หลิวเยว่พยักหน้า มันลูบตัวลูกอสูรสันหลังเหล็กที่นอนอยู่บนพื้นด้วยความรักใคร่ จากนั้นก็พามันขึ้นเขาไป
หลังจากเดินเข้ามาแล้ว ฉู่หลิวเยว่ก็ช่วยตรวจอาการอย่างละเอียด
“วางใจเถอะ บาดแผลส่วนใหญ่เป็นบาดแผลภายนอก รักษาสักระยะหนึ่งก็หายแล้ว”
ฉู่หลิวเยว่รู้สึกขอบคุณความแข็งแกร่งทางกายภาพของอสูรสันหลังเหล็ก คาดไม่ถึงว่าบาดเจ็บขนาดนี้ ยังจะมีลมหายใจอยู่
นางลูบที่ศีรษะของลูกอสูรสันหลังเหล็กตัวนั้น
“ข้าติดหนี้พวกเจ้าสองแม่ลูกแล้ว ต่อไปข้าจะชดเชยให้เป็นร้อยเท่า เดี๋ยวข้าจะตั้งชื่อให้เจ้านะ! เช่นนั้นชื่อว่า…เทาเทา! หวังว่าหลังจากนี้ เจ้าจะซุกซนไร้เดียงสา สุขภาพดีไร้กังวลได้อย่างเช่นตอนนี้เรื่อยไป”
YOU MAY ALSO LIKE
