ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 1398 ประตูแห่งเขาเฝิงหมิน

ตอนที่ 1398 ประตูแห่งเขาเฝิงหมิน

ต้องขอบคุณผู้อาวุโสฮวาเฟิงที่ให้ “ความช่วยเหลืออย่างกระตือรือร้น” เซียนสุ่ยหลิงจึงได้รับข่าวนี้ในทันที

เจียงเห่อเทียนรีบเดินทางมาที่สำนักด้วยความรวดเร็ว

เดิมทีตอนนี้สำนักหลิงเซียวอยู่ในช่วงวิกฤต มีการป้องกันที่แน่นหนา ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถเข้ามาได้ตามใจชอบ

ตามความตั้งใจของผู้อาวุโสปั๋วเหยี่ยนคือส่งเจียงจื่อหยวนออกจากสำนัก และให้คนของตระกูลเจียงมารับนางที่เมืองฝางโจวก็พอแล้ว

แต่เมื่อพิจารณาแล้ว หากทำให้เรื่องนี้ขยายใหญ่เกินไป อาจจะทำให้สำนักเสียชื่อเสียงไปด้วยได้ สุดท้ายจึงยอมปล่อยพวกเขาเข้ามา

แน่นอนว่าเขาอนุญาตให้เจียงเห่อเทียนเข้ามาในสำนักเพียงคนเดียว ตระกูลเจียงคนอื่นๆ ถูกกันเอาไว้ด้านนอกม่านพลัง

เจียงเห่อเทียนรู้สึกถึงความอัปยศอดสูอย่างยิ่ง แต่เรื่องนี้ก็ต้องดำเนินต่อไป จึงไม่ได้สนใจอันใดมากนัก

…

ภายในห้องโถงแห่งหนึ่งในสำนัก

เจียงเห่อเทียนเพิ่งเดินเข้ามา จากนั้นก็เห็นว่ามีผู้อาวุโสหลายคนนั่งอยู่ แต่มีเพียงเจียงจื่อหยวนลูกสาวสุดที่รักของเขายืนอยู่กลางห้องโถงคนเดียว

บรรยากาศตึงเครียด คล้ายว่าจะหยุดนิ่ง

หัวใจของเจียงเห่อเทียนดำดิ่ง

บรรยากาศเช่นนี้ สามารถอธิบายอันใดได้หลายอย่างแล้ว!

“เซียนสุ่ยหลิงเจียงเห่อเทียน คารวะผู้อาวุโสทุกท่าน”

เขาสะกดความไม่สบายใจที่เกิดขึ้น และกล่าวทักทายตามปกติ

ทันทีที่ได้ยินเสียงนั้น ร่างของเจียงจื่อหยวนก็สั่นสะท้าน ก่อนจะหันกลับไปอย่างช้าๆ

สายตาทั้งสี่ของพ่อลูกประสานกัน

หัวใจของเจียงเห่อเทียนสั่นไหว!

เพราะว่าตอนนี้ใบหน้าของเจียงจื่อหยวนซีดเซียวและจนตรอกอย่างมาก!

ใบหน้า ลำคอ และข้อมือของนาง เต็มไปด้วยรอยบาดแผลที่สดใหม่

ดวงตาคู่หนึ่งที่เฉลียวฉลาด ในตอนนี้เต็มไปด้วยเส้นเลือดสีแดง ท่าทางเศร้าซึม ใต้ตาทั้งสองข้างดำคล้ำ เห็นได้ชัดว่านางไม่ได้พักผ่อนให้เพียงพอ

“จื่อหยวน!”

เจียงเห่อเทียนรู้สึกปวดใจเป็นอย่างมาก รีบสาวเท้าก้าวเข้าไปด้านหน้าอย่างรวดเร็ว และไปหยุดยืนที่ด้านข้างของเจียง

จื่อหยวน

“เจ้า… เจ้าเป็นอันใดไป!”

เมื่อเห็นใบหน้าที่ร้อนรนของเขา เจียงจื่อหยวนก็รู้สึกแสบจมูกขึ้นมา น้ำตาไหลรินอย่างห้ามไม่ได้

“ท่านพ่อ ลูกขอโทษท่าน!”

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของนางเจียงเห่อเทียนก็ยิ่งร้อนรนมากกว่าเดิม

เขาตบไหล่ของนางเบาๆ พร้อมกระซิบปลอบใจอยู่หลายคำ

เมื่อพูดจบ เขาก็สาวเท้าไปด้านหน้าและประสานมือทำความเคารพผู้อาวุโสหลายท่านที่อยู่ตรงนั้น

“ผู้อาวุโสทุกท่าน พวกท่านต้องการจะตัดชื่อของจื่อหยวนทิ้ง เพราะชื่อเสียงของนางใช่หรือไม่? เรื่องที่ไม่ชัดเจนเช่นนี้ แล้วหลังจากนี้นางจะทำอย่างใด?”

ในข่าวที่สำนักหลิงเซียวแจ้งเขามา บอกเพียงว่าจะตัดชื่อของนางออก แต่ไม่ได้บอกเหตุผลอันใด

นี่เป็นสิ่งที่ทำให้เขาไม่เข้าใจที่สุด

เขารู้ก่อนหน้านี้ไม่นานว่า เว่ยซีผิงก็ถูกตัดชื่อไปเหมือนกัน

แต่สาเหตุนั้น ทุกคนต่างรู้กันดี จนตอนนี้เว่ยซีผิงไม่มีหน้ากลับไปที่ตระกูลเว่ยอีกแล้ว

แต่เหตุใดถึงคราวพวกเขา กลับดูมึนงงสับสนอย่างนี้?

เขาจึงต้องการคำอธิบายจากสิ่งนี้

ผู้อาวุโสฮวาเฟิงหัวเราะขึ้นมา

เจียงเห่อเทียนปฏิเสธ

“ข้าไม่นั่งแล้ว ผู้อาวุโสทุกท่านรีบพูดมาตามตรงเถอะ!”

ภายในใจของเขารู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก ดังนั้นแม้กระทั่งหน้าเขาจึงยังไม่อยากจะไว้หน้า

เขาพยักหน้า และไม่ต้องการจะโน้มน้าวต่อ

“ประมุขเจียง พูดตามตรง เป็นเพราะพวกเราต้องการจะไว้หน้าเซียนสุ่ยหลิงจึงไม่ประกาศเรื่องเหล่านี้ออกไป ถ้าท่านอยากรู้ละก็… เหตุใดไม่ลองถามเจียงจื่อหยวนดูล่ะ?”

เจียงเห่อเทียนได้ยินดังนั้น หัวใจของเขาก็จมดิ่งในทันที

อีกฝ่ายมีท่าทางสงบอย่างมาก หรือว่า… เจียงจื่อหยวนทำผิดจริงๆ?

“อ่า จริงสิ มีเรื่องหนึ่งที่ท่านอาจจะยังไม่ทราบ”

ผู้อาวุโสฮวาเฟิงกล่าวเตือนขึ้นมาประโยคหนึ่ง

“ก่อนที่จะตัดชื่อนางออก ผู้อาวุโสตันชิงได้ตัดขาดความสัมพันธ์ศิษย์… อาจารย์กับนางแล้ว”

คำพูดนี้เป็นการทับถมซ้ำเติมอย่างไม่ต้องสงสัย

เดิมทีเจียงเห่อเทียนเต็มไปด้วยอารมณ์โกรธอยู่แล้ว เมื่อได้ยินประโยคนี้เข้า เขาก็อดที่จะรู้สึกสงสัยเล็กน้อยไม่ได้

เขาเหลือบสายตาไปมองเจียงจื่อหยวนอย่างสงสัย

“จื่อหยวน นี่มันเกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่?”

เจียงจื่อหยวนคุกเข่าลงที่พื้นเสียงดัง “ตึง”

“ท่านพ่อ! ตอนนั้นลูกมึนงงสับสนไปชั่วขณะ! ท่านช่วยขอร้องผู้อาวุโสให้ข้าที ข้าไม่อยากออกจากสำนัก! ข้าจะถูกตัดชื่อออกจากสำนักไม่ได้!”

นางร้องไห้น้ำหูน้ำตาไหล หัวใจที่เหลืออีกครึ่งหนึ่งของเจียงเห่อเทียนก็เย็นวาบไปทันที

“หากเจ้าไม่ยอมพูด เช่นนั้นข้าก็จะเป็นคนพูดเอง”

เขากวาดสายตามองร่างกายของเจียงเห่อเทียนอย่างช้าๆ น้ำเสียงราบเรียบ ราวกับว่ากำลังพูดเรื่องที่ไม่ได้มีความสำคัญ

“ตอนที่พวกเราเดินทางไปถึงบุพกาลชายแดนเหนือพร้อมกัน ระหว่างทางนั้นได้เจอคนโจมตี เจียงจื่อหยวน… เพื่อรักษาชีวิตรอดของตนเอง นางจึงได้หักหลังพวกเรา”

เจียงจื่อหยวนมีใบหน้าซีดขาวขึ้นในทันที

“ตอนนั้นพวกเราทุกคนวางแผนออกเป็นสองกลุ่ม ต่างแยกย้ายกันหนีออกไป แต่ว่าเจียงจื่อหยวนถูกฝ่ายตรงข้ามจับกุมเอาไว้ จากนั้น… นางก็เล่าเรื่องราวทุกอย่างให้กับฝ่ายตรงข้ามฟัง และฉวยโอกาสตอนที่อีกฝ่ายไม่ได้สนใจหนีออกมาคนเดียว”

ผู้อาวุโสตันชิงพูดมาหนึ่งประโยค ความสิ้นหวังของเจียงจื่อหยวนก็เพิ่มขึ้นหนึ่งส่วน จนสุดท้ายมันก็กลืนกินนางไปจนหมดสิ้น

“… และนับว่าเป็นโชคดีของนาง หลังจากที่ทนทรมานมาได้นั้น นางก็สามารถมีชีวิตอยู่รอดได้จริงๆ แต่ได้ยินมาว่านางก็สร้างความลำบากให้กับฮวาเฟิงไม่น้อยเลย”

“อ่า เมื่อเทียบกับเรื่องของพวกเจ้าแล้ว เรื่องของพวกเราไม่นับว่าเป็นอันใดเลย!” ผู้อาวุโสฮวาเฟิงโบกมือ คล้ายกับไม่ได้ใส่ใจ “นางแค่ฆ่าอีกาเก้าหางไปตัวหนึ่ง จากนั้นก็เกือบทำให้พวกเราต้องตายอยู่ในกรงเล็บของอีกาเหล่านั้น”

คำพูดเหล่านี้เป็นคำพูดประชดประชัน ทำให้เจียงเห่อเทียนรู้สึกเหมือนมีอันใดจุกที่ลำคอ ใบหน้าซีดขาวยิ่งขึ้น!

ผู้อาวุโสตันชิงมองหน้าเขา และยกน้ำชาขึ้นมาจิบอย่างไม่รีบไม่ร้อน

“ตอนนี้ ประมุขเจียง มีความคิดเห็นอย่างใด?”

…

เขาเฝิงหมิน

ที่แห่งนี้ยังคงสงบเงียบดังเดิม

แม้ว่าด้านนอกจะมีพายุโหมกระหน่ำ แต่ก็ไม่มีใครกล้ามารบกวนเขาที่นี่

ภายในห้องว่างเปล่าที่อยู่ในเจดีย์ ประตูทั้งเจ็ดบานยังคงลอยอยู่อย่างเงียบสงบ

แสงสะท้อนเรืองรองของหยกนิลที่อยู่บนพื้นสว่างขึ้นเล็กน้อย ทั้งมีความศักดิ์สิทธิ์และบริสุทธิ์

ทันใดนั้นเองประตูบานหนึ่งก็มีระลอกคลื่นเล็กน้อยที่แผ่กระจายออกมา

การเคลื่อนไหวเหล่านี้ดึงดูดความสนใจของเมิ้งเหล่าในทันที

“หื้อ?”

น้ำเสียงทุ้มต่ำและแก่ชราดังขึ้นภายในห้องนั้น น้ำเสียงมีประกายสงสัยเล็กน้อย

ระลอกคลื่นแผ่กระจายออกมาจากประตูบานนั้น เมื่อเวลาผ่านไป มันก็รุนแรงยิ่งขึ้น

เหมือนว่ามีอันใดบางอย่างจะพุ่งตัวออกมา

“หรือว่านังหนูคนนั้นจะกลับมาแล้วหรือ?”

ภายในน้ำเสียงของเมิ้งเหล่าเต็มไปด้วยความประหลาดใจและตกใจ

นอกจากนางแล้วก็ไม่มีใครทำให้เกิดระลอกคลื่นเช่นนี้ได้

แต่…

เหตุใดถึงไม่มีข่าวจากภายนอกมาเลยล่ะ?

ถ้าแม่นางคนนั้นกลับมาแล้วจริงๆ ปั๋วเหยี่ยนและคนอื่นๆ ก็ควรจะรีบมาบอกเขาสิ

ตึง!

พลังที่อยู่ด้านในเริ่มกระแทกประตูอย่างรุนแรง ราวกับพยายามดิ้นรนอย่างเต็มที่!

“และก็ยังชอบทำตัวฝ่าฝืนกฎเหมือนกับนางจริงๆ ด้วย”

เมิ้งเหล่าแค่นหัวเราะเสียงเบา

ทันใดนั้นพลังอันไร้รูปร่างก็รวมตัวกันจากสี่ทิศแปดทาง แล้วปกคลุมประตูบานนั้น!

หลังจากถูกสยบ ระลอกคลื่นบนนั้นก็ค่อยๆ ลดน้อยหายลงไป

แต่หลังจากมันเงียบไปสักครู่หนึ่ง ด้านหลังของประตูบานนั้นก็มีเสียงกระแทกขึ้นมาอีกครั้ง

“ตึงๆ”

“ตึงๆ”

เสียงนั้นดังขึ้นและสม่ำเสมออย่างมาก

ท่ามกลางความสงบยังมีความร้อนแรงที่ซ่อนตัวเอาไว้อยู่!