ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 1445 ศูนย์กลางพายุ

ตอนที่ 1445 ศูนย์กลางพายุ

เจียงจื่อหยวนงอตัวด้วยความตกใจ ริมฝีปากบางซีดเผือด พลันรีบวางกาน้ำชากระเบื้องเคลือบสีเขียวลงทันที

“ท่านปู่ฉุน ข้าไม่น่าพลั้งปากพูด…”

“หยวนหยวน มันไม่ใช่ความผิดเจ้า”

ไป๋หลีฉุนเหลือบมองนาง ที่ห่อตัวลงอย่างสงสารระคนทุกข์ใจ ก่อนจะปรับน้ำเสียงให้อ่อนนุ่มลง

หากแต่นัยน์ตายังเต็มไปด้วยโทสะที่พุ่งพล่านไม่หยุด

“ข้าแค่คิดว่า เจ้าหรงซิวมันทำเกินไปแล้ว!”

“ย้อนกลับไปตอนที่เจ้าเข้าเรียนพร้อมเขา นอกจากเขาจะไม่เหลียวแลเจ้าแล้ว ซ้ำยังปลีกตัวเดินออกไป ทิ้งเจ้าไว้ในสำนักหลิงเซียวตามลำพังอีก! เขาคิดไม่ได้เลยหรือ ว่าการที่สาวน้อยอย่างเจ้า รออยู่ในสถานที่แปลกตาเพียงลำพัง จักต้องประสบพบเจออันใดบ้าง?”

“เดิมที่ข้าคิดว่าเขาเพียงติดนิสัยเย็นชาวางท่าไม่แยแส จึงไม่ได้ใส่ใจ แต่แล้วตอนนี้มันหมายความเช่นไร? ไยเขาถึงไปเลี้ยงดูปูเสื่อศิษย์น้องคนอื่นเช่นนั้น!”

ไหนจะสอนเคล็ดวิชาให้เป็นการส่วนตัว และยังให้พักอยู่บนเขาจิ่วเหิงด้วยกันอีก!

การปฏิบัติเช่นนี้ แม้แต่เจียงจื่อหยวนยังไม่เคยได้รับ แล้วเจ้าเด็กฉู่เยว่ไร้หัวนอนปลายเท้านั่นมันเป็นใคร!?

“แม้นเขาจะไม่ชอบเจ้า แต่ก็ไม่ควรวางตัวห่างเกินกับเจ้าเช่นนี้! ทำให้เจ้า…”

แล้วเจียงจื่อหยวนจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?

เจียงจื่อหยวนก้มศีรษะลง พลางเอ่ยเสียงเบา

“ท่านพี่หรงซิวคงจะไตร่ตรองมาดีแล้ว… ท่านปู่โปรดอย่าตำหนิเขาเลย…”

ไป๋หลีฉุนจ้องมองนาง ในใจพลันรู้สึกไม่สบายใจมากยิ่งขึ้น

เขาเลี้ยงดูเจียงจื่อหยวนมาอย่างดี เหตุใดนางต้องทนทุกข์ทรมานมากมายเพียงนี้?

ตอนนี้นางถูกไล่ออกจากสำนักหลิงเซียว แต่ฉู่เยว่นั่นกลับสามารถชักชวนคนทั้งสำนักให้เป็นพวกพ้องได้…

แล้วแบบนี้ นางจะรู้สึกดีขึ้นได้อย่างใด?

ไป๋หลีฉุนกล่าวพลันลุกขึ้นยืน

เจียงจื่อหยวนสะดุ้งโหยง แล้วเงยหน้ามองเขาด้วยความประหลาดใจ หางตาเรียวสวยปรากฏหยาดน้ำตาเอ่อคลอขึ้นมา

“ท่านปู่ฉุน ท่านจะทำอันใดหรือเจ้าคะ?”

ไป๋หลีฉุนตะเบ็งเสียงกร้าว

“ไปสำนักหลิงเซียว!”

หัวใจของเจียงจื่อหยวนเต้นระส่ำ แม้แต่ผู้อาวุโสอวี๋จิ้งที่ยืนอยู่ด้านล่าง ก็ยังทำท่างุนงงเล็กน้อย และเกือบคิดว่าเขาหูเพี้ยนไปเอง

“ท่านประมุข ทะ… ท่านพูดจริงหรือ?”

ไป๋หลีฉุนยกเท้าขึ้นแล้วเดินออกไปข้างนอก พลันปลายตามองเขาอย่างเย็นชา

“เจ้าคิดว่าข้าล้อเล่นหรือ?”

อวี๋จิ้งเหงื่อแตกพลั่ก

จะทำเช่นนั้นได้อย่างใด!?

รนหาที่ตายชัดๆ!

“ตะ แต่ว่าท่านประมุข สำนักหลิงเซียวมิได้ส่งคำเชิญมายังพระราชวังเมฆาสวรรค์นะขอรับ แล้วพวกเรา…” จะเสนอหน้าไปได้อย่างใด!

ไป๋หลีฉุนไม่สนใจ พลันกระหยิ่มยิ้มเยาะ

“อันใดกัน แค่ข้าเข้าด่านไปหลายปี ยามนี้ ถึงกับหมดสิทธิ์ไปเยือนสำนักหลิงเซียวเลยหรือ?”

“มิใช่เลย! ข้าน้อยมิได้หมายความเช่นนั้น!” โลหิตในกายของผู้อาวุโสอวี๋จิ้งพลันแข็งตัว และรีบอธิบายทันควัน “เพียงแต่เรื่องนี้ถือเป็นประเด็นอ่อนไหวแลสลักสำคัญนัก ตระกูลใหญ่โตมากมายจักมุ่งหน้าไปยังเมืองฝางโจง เมื่อถึงตอนนั้นทุกตระกูลก็จะรวมตัว และอาจเกิดเรื่องบางอย่างขึ้น ซึ่งไม่มีใครรับประกันเรื่องนี้ได้… ท่านเพิ่งออกด่านมา ยังมีราชกิจของพระราชวังเมฆาสวรรค์อีกหลายอย่าง ที่รอให้ท่านสะสางอยู่อีกมิใช่หรือ!?”

ต่อให้เอาหัวแม่เท้าคิดยังรู้เลยว่า สถานที่แห่งนั้นกำลังจะกลายเป็นสนามรบขนาดย่อม!

เวลาแบบนี้ ยังจะเข้าไปร่วมสนุกกับพวกนั้นอีกหรือ!?

เขาสะบัดมือเบาๆ

“ไม่กี่ปีมานี้ ข้าจำต้องเก็บตัวอยู่ในด่าน ไม่ได้ทรงงานใดๆ ในพระราชวังเมฆาสวรรค์ แต่ก็ไม่เห็นมีอันใดเกิดอันใดขึ้น ตอนนี้ข้าออกด่านมาได้สองสามวันแล้ว ก็ไม่เห็นมีปัญหาอันใดหนิ? พวกเจ้าไม่ต้องตามไป ข้าจะไปคนเดียว!”

ถึงจะออกด่านมาได้ไม่นาน แต่หัวใจของไป๋หลีฉุนกลับเต็มไปด้วยความไม่พอใจต่อหรงซิว ที่สั่งสมมาตั้งแต่วันแรกแล้ว

อำนาจ!

สถานะ!

ศักดิ์ศรี!

ยามนี้ทุกสิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นของเขา ถูกหรงซิวช่วงชิงไปหมดแล้ว!

ครั้งนี้เขาไม่เพียงแต่ไปที่นั่น เพื่อระบายโทสะแทนเจียงจื่อหยวน แต่ยังต้องไปเคาะภูเขาเขย่าเสือ[1]ให้อีกฝ่ายยำเกรงเสียบ้าง!

เขาจะต้องทำให้หรงซิวรู้ว่า ไป๋หลีฉุนผู้นี้ ยังไม่สิ้นฤทธิ์เดช!

ครั้นเห็นเจตนารมณ์อันหนักแน่นของเขา อวี๋จิ้งก็ถึงกับพูดไม่ออกอยู่พักหนึ่ง และไม่รู้ว่าจะทำอย่างใดดี

“ท่านปู่ฉุน! ข้าจะไปกับท่านด้วย!”

ในที่สุด เจียงจื่อหยวนก็ได้สติคืนมา และรีบตามเขามาอย่างไว

ไป๋หลีฉุนมองนางอย่างคัดค้าน

“ที่นั่นวุ่นวายมาก เจ้าจะไปทำอันใด? บาดแผลของเจ้ายังไม่หายดี ระหว่างนี้ก็พักฟื้นอยู่ที่พระราชวังเมฆาสวรรค์ไปก่อน!”

ใจหนึ่งเขาห่วงเรื่องสุขภาพของเจียงจื่อหยวน และไม่อยากให้นางกลับไป

แต่อีกใจก็เป็นเพราะเจียงจื่อหยวนถูกไล่ออกจากสำนักหลิงเซียวแล้ว แม้เขาจะเพิกเฉยต่อเรื่องนี้ได้ แต่ใช่ว่าคนอื่นจะทำได้

เพียงคิดก็รู้แล้วว่า หากเจียงจื่อหยวนปรากฏตัวขึ้นที่นั่นอีกครั้ง จะเกิดอันใดขึ้น

คงไม่พ้นถูกหัวเราะเยาะเย้ยใส่เป็นแน่!

เจียงจื่อหยวนจับจ้องไปที่ใบหน้าของไป๋หลีฉุนอย่างเว้าวอน

นางอยู่กับเขามาหลายปี และเข้าใจถึงจิตใจของเขาได้มากกว่าใคร

และมันทำให้นางรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาทันที

ถูกไล่ออก…

นางไม่ใช่ศิษย์ของสำนักหลิงเซียวอีกแล้ว!

และยังถูกไล่ออกด้วยวิธีการที่แสนน่าอับอายเช่นนั้นอีก!

ไม่ง่ายเลยกว่าที่นางจะหนีรอดจากการกล่าวโทษของตระกูลเหลี่ยง และสายตาเยาะเย้ยของคนเหล่านั้น การกลับไปตอนนี้ ไม่ใช่ทางเลือกที่ฉลาดเลยสักนิด

แต่นาง… ไม่อยากพลาดฉากเด็ดๆ แบบนี้!

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จู่ๆ ดวงตาของเจียงจื่อหยวนก็พลันทอประกายวาววับ

“ถ้าอย่างนั้น… ท่านปู่ฉุนเจ้าคะ ให้ข้าปลอมตัวเข้าไปเป็นอย่างใด?”

ไป๋หลีฉุนชะงัก

ผู้อาวุโสอวี๋จิ้งขมวดคิ้วมุ่น

“เกรงว่าเช่นนั้นคงไม่เหมาะสมกระมัง…”

ถ้าโดนจับได้ เขาไม่สนหรอกว่าเจียงจื่อหยวนจะอับอายเพียงใด แต่ประเด็นคือพระราชวังเมฆาสวรรค์จะโดนบ่วงไปด้วย…

แล้วจะทำอย่างใดต่อ?

แม้ผู้อาวุโสอวี๋จิ้งจะมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับเผ่าเซียนสุ่ยหลิง แต่เขาก็ไม่ได้ไร้สมอง

ไม่ว่าอย่างใด พระราชวังเมฆาสวรรค์ก็คือรากฐานสำคัญของพวกเขา

หากชื่อเสียงของพระราชวังเมฆาสวรรค์ถูกทำลาย อาจเกิดมหันตภัยร้ายแรงขึ้นได้… และผู้อาวุโสอย่างเขา ก็ต้องเป็นหนังหน้าไฟให้คนพวกนี้!

ทว่าขณะเดียวกัน ไป๋หลี่ฉุนก็โพล่งขึ้นว่า

“ใช่ว่าจะไม่ได้ แต่เจ้าต้องสัญญาว่า เจ้าจะไม่เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงจนกว่าจะถึงเพลาอันควร!”

เจียงจื่อหยวนตอบรับอย่างมีความสุข

“ท่านประมุข นี่มัน… ” ผู้อาวุโสอวี๋จิ้งอยากจะโน้มน้าวเขาอีกครั้ง แต่ไป๋หลีฉุนกลับจ้องหน้าเขาเขม็ง

“… เช่นนั้นท่านทั้งสอง ก็ระวังตัวด้วย”

ไป๋หลีฉุนสะบัดแขนเสื้อ ใบหน้าเรียบนิ่งไร้คลื่นอารมณ์ แต่กลับแฝงไปด้วยความเย่อหยิ่งทะนงตน

“แน่นอนอยู่แล้ว”

ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเขา เพียงแค่ปกป้องเจียงจื่อหยวนคนเดียว ย่อมมิใช่เรื่องยากเย็นแต่อย่างใด

เจียงจื่อหยวนก้าวไปข้างหน้า แล้วกอดแขนของเขาอย่างออดอ้อนระคนภูมิใจ

“ท่านปู่ฉุนของข้าใจดีที่สุดเลย!”

ไป๋หลีฉุนแย้มยิ้มและพยักหน้า

“ยังไม่ไปเปลี่ยนชุดอีก!”

“ไอหยา! จะไปเดี๋ยวนี้เลยเจ้าค่ะ!”

…

สำนักหลิงเซียว

เหล่าผู้อาวุโสกำลังวุ่นวายอยู่กับการตระเตรียมการประชุม

ข่าวที่ว่ายอดฝีมือจากทั่วทั้งราชอาณาจักร กำลังจะรวมตัวกันในเมืองฝางโจว เพื่อเผชิญหน้ากับฉู่เยว่นั้น ได้แพร่กระจายไปในหมู่ลูกศิษย์ลูกหาในสำนักอย่างเงียบเชียบ

แต่เพราะมันคือเรื่องที่สำคัญอย่างยิ่งยวด เหล่าผู้อาวุโสจึงพากันหารือหลายต่อหลายครา และตัดสินใจประกาศเรื่องนี้ออกไป

อย่างใดเสียถึงไม่บอกตอนนี้ แต่หลังจากนี้อีกไม่กี่วัน เมื่อคนพวกนั้นมาถึงเมืองฝางโจว เดี๋ยวศิษย์ของเขาก็จะรู้เอง

บรรยากาศทั่วทั้งสำนักวิชาเปลี่ยนเป็นตึงเครียดแลกดดันจนน่าขนลุก

และแทบจะไม่มีใครออกมาเดินข้างนอกเลย

เมื่อใกล้วันนัดหมาย ทุกคนต่างเริ่มวิตกกังวลขึ้นมาทีละนิด

ทว่ายามนี้ ศูนย์กลางพายุลูกนี้ กลับกำลังฝึกฝนอย่างสบายใจเฉิบอยู่ในเจดีย์บนเขาเฝิงหมิน

[1] เคาะภูเขาเขย่าเสือ (敲山震虎) หมายถึง จงใจเตือนเพื่อให้คนหวาดกลัว