ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 1609 เลือกวันแต่งงาน

ตอนที่ 1609 เลือกวันแต่งงาน

……….

ผู้อาวุโสอวี๋จิ้งสำลักไป ในแววตามีประกายความลังเลปรากฏขึ้น

แต่มันเกิดขึ้นเพียงชั่วขณะเดียวเท่านั้น หลังจากนั้นไม่นานก็กลับเข้าสู่ความปกติ เขาพูดด้วยความหนักแน่นและมั่นคง

“ไม่รู้จริงๆ!”

รอยยิ้มที่มุมปากของหรงซิวกดลึกขึ้นเล็กน้อย และยังมีความประชดประชันเย็นชาเพิ่มขึ้นหลายส่วน

“หลังจากที่ประมุขหมดสติไปแล้ว เจ้าเป็นคนแรกที่พบ จากนั้นก็เรียกผู้อาวุโสถงชวนมา ตอนนี้หาสาเหตุที่ประมุขสลบ

ไสลพบแล้ว ซึ่งเป็นเพราะผู้อาวุโสถงชวนปิดผนึกอยู่ แต่ในตอนนี้เจ้าไม่เห็นว่ามันมีอันใดบางอย่างผิดปกติไปอย่างนั้นหรือ?”

ผู้อาวุโสอวี๋จิ้งพูดอันใดไม่ออก เขาลังเลไปครู่หนึ่งแล้วอธิบายว่า

“นั่น… น่าจะเป็นเพราะเขาลงมือกับท่านประมุขก่อนแล้ว! จากนั้นเขาก็ทำทีเป็นว่าไม่มีอันใดเกิดขึ้น ก่อนจะปัดความรับผิดชอบทั้งหมด! มันต้องเป็นเช่นนั้นแน่นอน!”

“มีเรื่องหนึ่งที่เจ้าอาจจะไม่รู้ หลังจากผนึกนั้นเปิดใช้งานแล้ว พลังดั้งเดิมของท่านประมุขก็ไม่สามารถเชื่อมโยงกับโลกภายนอกได้ ซึ่งรวมถึงพลังดั้งเดิมที่อยู่ภายในร่างกายด้วย”

ผู้อาวุโสอวี๋จิ้งเหมือนจะนึกอันใดบางอย่างขึ้นมาได้ คำพูดที่เหลือของเขาติดอยู่ในลำคอ

เขาเบิกตากว้างอย่างตกใจ ก่อนจะหันไปมองทางหรงซิว แต่สิ่งที่เขาเห็นคือดวงตาที่เหมือนจะสามารถมองทะลุทุกสิ่งอย่างได้

“…ฝ่า…ฝ่าบาท…”

ริมฝีปากของเขาสั่นระริก เหมือนกับอยากจะพูดอันใดบางอย่าง แต่กลับไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้

คำพูดของหรงซิวชัดเจนเป็นอย่างมาก

สายตาของผู้คนรอบข้างมองมาที่เขา เหมือนกับหนามที่ทิ่มแทงมายังด้านหลังของเขา

ภายในสมองของเขาขาวโพลน มีเพียงเสียงหนึ่งที่ดังขึ้นอย่างไม่ขาดสาย

แย่แล้ว…จบเห่แล้วจริงๆ …

ตึง!

ทันใดนั้นผู้อาวุโสอวี๋จิ้งก็คุกเข่าลงอย่างกะทันหัน เข่าทั้งสองข้างกระแทกกับพื้นหยกอย่างแรง เสียงนั้นทำให้ผู้คนต้อง

ซี๊ดปากด้วยความเจ็บปวด

เขาก้มศีรษะลงติดพื้นพร้อมพูดขอร้องว่า

“ฝ่าบาท! ข้ายอมรับแล้ว ข้าทำตามคำสั่งของผู้อาวุโสถงชวน เขาให้ข้าลงมือกับท่านประมุขก่อน แต่ แต่ข้าไม่รู้จริงๆ …”

ไป๋หลีฉุนออกจากด่านฝึกในครั้งนี้ ฝีมือเพิ่มขึ้นสูงมาก

แม้ว่าเขาจะได้รับผลกระทบจากเรื่องของเจียงจื่อหยวน แต่ความสามารถในการต่อสู้ของเขานั้นก็เป็นเรื่องจริง

ในตอนนั้นพวกเขาทั้งสองคนบุกเข้าไปพร้อมกัน เขาเริ่มลงมือก่อน จากนั้นผู้อาวุโสถงชวนถึงได้โจมตี

ขณะนั้นผู้อาวุโสถงชวนพูดเพียงแค่ว่า ต้องการจะผลักเรื่องนี้ทั้งหมดนี้ไปให้กับหรงซิว พร้อมดึงเขาลงมาจากตำแหน่งโอรสสวรรค์

เดิมทีผู้อาวุโสอวี๋จิ้งก็ไม่ได้อยากจะทำเช่นนี้ แต่เมื่อคิดไปคิดมาแล้ว อีกทั้งยังได้รับการเกลี้ยกล่อมจากผู้อาวุโสถงชวน ท้ายที่สุดเขาก็ยอมตกลง

เขาคิดว่าผู้อาวุโสถงชวนทำเพื่อท่านประมุขและตำแหน่งโอรสสวรรค์ แต่ไหนเลยจะรู้เล่าว่าเขาจะเป็นคนของถ้ำปีศาจทมิฬ?

แต่เมื่อพูดถึงตรงนี้เขาก็มีความผิดเช่นกัน!

หรงซิวเบนสายตาออกไปมองผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหก

“ข้ายังต้องไปดูอาการท่านประมุข เรื่องเหล่านี้ก็ยกให้ท่านเป็นคนจัดการก็แล้วกัน”

ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกพยักหน้า

“ฝ่าบาทวางใจเถอะ”

หรงซิวพูดจบก็เดินออกไปด้านนอก

ผู้อาวุโสอวี๋จิ้งอยากจะกล่าวคำขอร้องอีกครั้ง แต่เมื่อเห็นสายตาของผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกตัวก็ต้องสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว จากนั้นก็ปิดปากเงียบ

ภายในห้องมีแต่ความเงียบงัน

ทุกสายตายังคงมองตามหรงซิวไปอย่างไม่รู้ตัว

เมื่อเดินไปถึงหน้าประตู เขาก็ชะงักฝีเท้าอย่างกะทันหัน ก่อนจะหันตัวกลับมาแล้วเลิกคิ้วพร้อมหัวเราะเสียงเบา

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ทุกท่านไม่จำเป็นต้องเป็นกังวลเรื่องท่านประมุขอีกต่อไปแล้ว”

คนจำนวนไม่น้อยเดี๋ยวหน้าขาวเดี๋ยวหน้าแดง สุดท้ายเขาก็ตอบรับขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียง ก่อนจะทำความเคารพ

“พ่ะย่ะค่ะ”

หลังจากหรงซิวจากไปแล้ว ความเงียบยังปกคลุมอยู่ที่ห้องนี้เป็นเวลานาน

ภาพเหตุการณ์ในวันนี้น่าตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก

หลังจากครุ่นคิดอย่างละเอียดแล้ว คนจำนวนไม่น้อยยังคงรู้สึกหนาวสะท้านอยู่

ด้วยวิธีการของหรงซิว หากจะมาจัดการกับพวกเขา มันจะต้องง่ายดายอย่างมากแน่นอน

ก่อนหน้านี้พวกเขายังไร้เดียงสา และคิดว่าสามารถสู้กับอีกฝ่ายได้อย่างทัดเทียม…

ดูเหมือนว่าทางเลือกที่ดีที่สุดหลังจากนี้ ก็คือการเชื่อฟังคำสั่งของเขาอย่างซื่อสัตย์…

ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกกวาดสายตามองไปรอบๆ ก่อนจะหัวเราะออกมาหนึ่งเสียง

“ทุกท่าน เรื่องในวันนี้พวกเราควรจะมาชำระความให้ดีใช่หรือไม่?”

…

หรงซิวเดินออกจากห้องโถง เยี่ยนชิงที่รออยู่ด้านนอกก็ออกมาต้อนรับเขาทันที

“ฝ่าบาท อวี๋มั่วส่งข่าวมาว่า เรื่องทางนั้นได้จัดการไปพอประมาณแล้ว”

หรงซิวเลิกคิ้วเล็กน้อย

“เขายังจัดการได้ไวเสมอ”

“ฝ่าบาทได้จัดเตรียมทุกอย่างเอาไว้ก่อนหน้านี้แล้ว ดังนั้นเมื่อถึงเวลาเก็บกวาดจึงไวเป็นธรรมดา”

หรงซิวเหลือบสายตามองแล้วยิ้มขึ้น

“การแสดงของเจ้าก็สูงขึ้นไม่น้อย”

เยี่ยนชิงมีใบหน้าราวกับภูเขาน้ำแข็ง ความลำบากใจที่หาได้ยากปรากฏขึ้นในแววตา

“ฝ่าบาทชมเกินไปแล้ว เรื่องเช่นนี้ เป็นเรื่องที่สมควรทำอยู่แล้ว”

หรงซิวยอมปล่อยเขาไปแต่โดยดี ไม่ได้หยอกล้ออันใดเขาต่อ เขาเดินต่อไปหนึ่งก้าว มุ่งหน้าไปทางยอดเขาซู่หมิง

“ท่านประมุขฟื้นหรือยัง?”

“ทูลฝ่าบาท ยังเลยพ่ะย่ะค่ะ”

หรงซิวเลิกคิ้วขึ้นดวงตาสว่างวาบ

“การจัดการกับผนึกนั้นเป็นเรื่องที่ยุ่งยากจริงๆ”

แม้ว่าในปีนั้นเขาจะสามารถรอดพ้นจากหายนะมาได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะสามารถทำลายมันได้อย่างง่ายดาย

ผนึกนี้นับว่าเป็นหนึ่งในวิชาลึกลับขั้นสูงสุดของถ้ำปีศาจทมิฬ น้อยคนนักที่จะรู้เรื่องนี้

หากจะแก้ไขให้เสร็จสิ้น เกรงว่า… คงจะต้องใช้ความพยายามเล็กน้อย

“ฝ่าบาททางด้านพระชายานั้น…”

เยี่ยนชิงพูดขึ้นมาอย่างลังเลเล็กน้อย

“ในเมื่อเรื่องทางนี้แก้ไขเสร็จเรียบร้อยแล้ว น่าจะสามารถเชิญพระชายากลับมาได้แล้ว?”

ริมฝีปากแดงของหรงซิวยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย ในแววตามีความอ่อนโยนขึ้นสามส่วน

“ข้าจะไปรับนางที่ภูเขาศักดิ์สิทธิ์เฟิ่งหวงด้วยตนเอง”

ก่อนหน้านี้เขาแสร้งทำตัวรีบร้อนกลับมาที่พระราชวังเมฆาสวรรค์ โดยไม่ได้บอกความจริงกับนาง ความจริงแล้วเขาก็คิดว่าหลังจากจัดการเรื่องนี้เสร็จ เขาก็จะไปรับนางกลับมา

ทางด้านหงส์ทองคำก็ทำให้นางหนักใจมากพอแล้ว

เยี่ยนชิงชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็ดึงสีหน้ากลับสู่ความปกติอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็ตอบรับด้วยความเคารพ

ขณะที่พูดคุยกันทั้งสองคนก็มาถึงยอดเขาซู่หมิงแล้ว

หรงซิวร่อนตัวลงมาก่อนจะเหยียบลงบนหินหยกสีดำ

ทหารที่รักษาการณ์อยู่โดยรอบก็ทำความเคารพโดยพร้อมเพรียง

“ถวายบังคมโอรสสวรรค์!”

ไม่รู้ว่ารู้สึกไปเองหรือไม่ แต่วันนี้เหมือนว่าลมปราณเลือดโลหะของพวกเขาเหมือนจะเข้มข้นขึ้น

หรงซิวพยักหน้าเบาๆ และสาวเท้าก้าวเข้าไปในตำหนักสักการะเทพ

เยี่ยนชิงเดินติดตามมาด้านหลังอย่างใกล้ชิด

ไม่ว่าเขาจะเดินผ่านไปที่ใด ทหารทุกนายล้วนคุกเข่าทำความเคารพเขา

พวกเขาต่างรู้ดีว่า ภายนอกพระราชวังเมฆาสวรรค์ที่เงียบสงบ ตอนนี้กลับมีการนองเลือดเกิดขึ้นแล้ว

หรงซิวเดินมาถึงหน้าตำหนักสักการะเทพ ทันใดนั้นฝีเท้าก็ชะงักไป

“จริงสิ เรื่องงานมงคลสมรสจัดเตรียมไปถึงไหนแล้ว?”

เยี่ยนชิงรีบพูดขึ้นทันทีว่า

“ทูลฝ่าบาท เรื่องทั่วไปก็จัดเตรียมเรียบร้อยแล้ว”

เขาเริ่มเตรียมตัวตั้งแต่หลายปีก่อนแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นยังใช้กำลังคนและทรัพยากรของพระราชวังเมฆาสวรรค์เป็นจำนวนมาก จะไม่เรียบร้อยได้อย่างใด?

หรงซิวพยักหน้า ดวงตาหงส์เหมือนมีแสงสว่างวาบผ่าน

“รอกระทั่งข้าพานางกลับมา แล้วเราค่อยเลือกวันมงคลสมรสกัน”

……….