ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 1616 พันธสัญญาร่วมชีวิต

ตอนที่ 1616 พันธสัญญาร่วมชีวิต

……….

ฉู่หลิวเยว่ยกมือขึ้น

ฝ่ามือขาวโบกไปมาเบาๆ ลำแสงอยู่เหนือลูกบอลสว่างวาบขึ้นในทันที

หลังจากนั้นไม่นาน บนลูกบอลโปร่งแสงก็มีสัญลักษณ์ที่มีลักษณะรูปร่างเหมือนกันกับสัญลักษณ์บนหน้าผากของนางปรากฏขึ้น!

สัญลักษณ์ทั้งสองอันนั้นครอบครองพื้นที่เกือบครึ่ง!

เหมือนว่าถวนจื่อถูกอันใดบางอย่างดึงดูด จึงจ้องมองไปที่ลูกบอลโปร่งแสงตาเขม็ง

ท่ามกลางความมืดมิดราวกับมีอันใดบางอย่างดึงพลังในร่างของนางออกมา

ถวนจื่อยังไม่ทันบอกได้ นางก็เห็นว่าสัญลักษณ์ทั้งสองนี้ผสานเข้ากับเปลวเพลิงที่อยู่ในลูกบอลแสง!

ทันใดนั้นเองเหมือนกับมีเสียงของบางอย่างแตกร้าวดังลอดออกมาจากภายในส่วนลึกของสมอง!

ถวนจื่อเบิกตากว้างขึ้นในทันที

สายสัมพันธ์ของนางกับอาเยว่… ขาดสะบั้นลงแล้ว!

อย่างใดก็ตามในตอนที่นางตื่นตระหนกตกใจ ครั้นจะลุกขึ้นยืน คาดไม่ถึงว่าลูกบอลแสงที่อยู่ตรงกลางจะแยกออกจากกัน

เหมือนกับมีมีดที่มองไม่เห็น ตัดบริเวณตรงกลางให้มันเท่ากัน

พื้นผิวที่ถูกตัดนั้นเรียบเนียน เปลวเพลิงสีทองคำชาดที่อยู่ด้านในถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน

จากนั้นแต่ละส่วนก็ลอยไปหาฉู่หลิวเยว่และถวนจื่อ

ฉู่หลิวเยว่ยกมือขึ้นพร้อมรับลูกบอลแสงนั้นเอาไว้

ภายในเปลวเพลิงมีเสียงดัง “ฉ่า” จากนั้นก็ไหลเข้าสู่กลางฝ่ามือของนางอย่างรวดเร็ว! ก่อนจะเคลื่อนตัวเข้าไปในร่างกาย!

“ถวนจื่อ”

ฉู่หลิวเยว่ออกเสียงเตือน

ถวนจื่อจึงค่อยได้สติกลับคืนมา เมื่อมองลูกบอลแสงที่ลอยอยู่ตรงหน้า นางก็รีบยื่นมือออกไปรับมัน

ภายในชั่วพริบตาเดียวเปลวเพลิงที่อยู่ในลูกบอลแสงก็หายไปในมือเล็กๆ ของถวนจื่ออย่างรวดเร็ว

“อาเยว่…”

ถวนจื่ออยากจะพูดอันใดบางอย่าง แต่กลับต้องชะงักไป

เพราะในขณะนั้นนางสามารถสัมผัสได้ถึงสายสัมพันธ์ที่ก่อร่างสร้างตัวขึ้นมาใหม่ด้วยความละเอียดอ่อนอีกครั้ง!

นางสามารถสัมผัสได้ถึงอารมณ์และลมปราณของฉู่หลิวเยว่ได้ใหม่อีกครั้งแล้ว!

ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ส่งผลทำให้สมองของถวนจื่อสับสนมึนงงไป

ความตื่นเต้นหวาดกลัวเมื่อก่อนหน้านี้ หายไปจนหมดสิ้นแล้ว ตอนนี้เหลือเพียงความยินดีและมีความสุข

ช่วงเวลาสั้นๆ เพียงไม่กี่อึดใจสภาพแวดล้อมก็แตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง

ในวินาทีนั้นสัญลักษณ์บนหน้าผากของทั้งสองคน ก็สว่างไสวขึ้นมาทันที จากนั้นมันก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว

อุณหภูมิอุ่นร้อนที่กลางหน้าผากก็หายไปจนหมดสิ้น ในที่สุดฉู่หลิวเยว่ก็ถอนหายใจออกมา

“เฮ้อ…”

ในที่สุดหินก้อนใหญ่ที่แขวนอยู่ในใจก็ถูกปลดลงมาได้

นับว่า… ทุกอย่างราบรื่นแล้ว!

เมื่อมองดูถวนจื่อที่เหม่อลอยเหมือนยังไม่ได้สติกลับคืนมา ฉู่หลิวเยว่ก็รู้สึกเอ็นดูเป็นอย่างมาก รอยยิ้มบนใบหน้ายกขึ้น จากนั้นก็โบกมือให้กับถวนจื่อ

“ถวนจื่อ…”

ตุ้บ!

คำพูดนั้นยังพูดไม่ทันจบ ฉู่หลิวเยว่ก็ต้องมึนงงไป จากนั้นถวนจื่อก็พุ่งเข้าสู่อ้อมกอดในทันที!

ถวนจื่อพุ่งตัวเข้ามาอย่างแรง และฉู่หลิวเยว่ไม่ได้ตั้งตัวเอาไว้ ทั้งสองคนจึงล้มไปด้านหลังพร้อมกัน!

ยังดีที่ในตอนนี้มีพลังอันนุ่มนวลพยุงเอวของฉู่หลิวเยว่เอาไว้อยู่ ทำให้นางสามารถยืนได้อย่างมั่นคง

“ถวน…”

“ฮือๆ!”

ฉู่หลิวเยว่ยังไม่ทันได้พูดอันใด ถวนจื่อก็ร้องไห้ออกมาเสียงดังจ้า

หลังจากนั้นไม่นานไหล่ของฉู่หลิวเยว่ก็เปียกชุ่ม

ในตอนนั้นนางก็รู้สึกปวดใจยิ่งกว่าเดิม พร้อมกระชับอ้อมกอดให้แน่นมากยิ่งขึ้น แล้วลูบหลังของนางเบาๆ

“เอาล่ะๆ นี่ก็ไม่เป็นไรแล้วไม่ใช่หรือ? หื้ม?”

ถวนจื่อร้องไห้สะอึกสะอื้นจนหายใจไม่ค่อยออก จากนั้นนางก็พูดออกมาว่า

“…ฮือ…ข้า…ข้าคิดว่า…อาเยว่ไม่ต้องการ…ไม่ต้องการข้าแล้ว…”

ฉู่หลิวเยว่รู้ว่าเรื่องนี้จะต้องทำให้นางตกใจเป็นอย่างมาก ภายในใจของนางก็รู้สึกผิดมากเช่นกัน

เพียงแต่ว่าตอนที่นางปลุกสัญลักษณ์นั้นนางไม่มีเวลาอธิบายรายละเอียดให้ถวนจื่อฟัง

“ไม่มีทาง หรือว่าถวนจื่อลืมสิ่งที่ข้าพูดไปก่อนหน้านี้แล้วหรือ?”

นางบอกว่าไม่ว่าอย่างใดก็ตาม นางจะไม่มีทางทิ้งถวนจื่อเอาไว้คนเดียวอีกแล้ว

ในเมื่อนางพูดเช่นนี้ นางจะต้องทำตามที่พูดอย่างแน่นอน

ถวนจื่อกอดคอนางแน่น ขาเล็กๆ ทั้งสองข้างก็โอบรอบร่างกายของฉู่หลิวเยว่จนแน่น ร่างกายของนางแขวนติดอยู่กับฉู่หลิวเยว่แน่นหนึบ

เหมือนกลัวว่านางจะจากไปอีกครั้ง

ยังดีที่มีคำปลอบโยนของฉู่หลิวเยว่ เสียงร้องไห้ของนางจึงค่อยๆ เบาลง เหลือเพียงร่างเล็กที่กำลังสะอึกสะอื้นอยู่เท่านั้น

“แต่ว่า แต่เมื่อครู่นี้…”

“เมื่อครู่นี้ข้าช่วยเจ้าเปลี่ยนพันธสัญญา ไม่ใช่การยกเลิกพันธสัญญา”

เสียงอันแหบพร่าดังมาจากระยะไกลอีกครั้ง

ในตอนนี้อารมณ์ของถวนจื่อก็ผ่อนคลายลงไม่น้อย เมื่อได้ยินคำพูดนี้ นางก็ชะงักไปอย่างอดไม่ได้ จากนั้นก็หันศีรษะกลับไปมอง

“ท่านบรรพบุรุษฮึก…นี่มันฮึก…คำพูดนั้นหมายฮึก…หมายความว่าอย่างใด…ฮึก”

นางพูดไปพลาง สะอึกสะอื้นไปพลาง

ท่าทางของนางในตอนนี้นั้นน่าสงสารเป็นอย่างยิ่ง

ดวงตากลมที่งดงามโตแดงก่ำ จมูกเล็กๆ ก็แดงขึ้นเช่นกัน ใบหน้าเจ้าเนื้อขนาดเล็กเต็มไปด้วยคราบน้ำตา

บรรพบุรุษถอนหายใจอย่างจนปัญญา

เมื่อครู่นี้ถอนพันธสัญญาเพียงครู่เดียว ถวนจื่อก็ร้องไห้จนกลายเป็นเช่นนี้แล้ว

หากพันธสัญญาของนางกับฉู่หลิวเยว่ถูกยกเลิกโดยสิ้นเชิง ไม่มีใครรู้ว่านางจะทำอันใดอีกบ้าง

ยังดีที่ก่อนหน้านี้อี้เจาไม่ได้ทำอันใดบุ่มบ่าม ไม่เช่นนั้น…

“ก่อนหน้าเจ้ากับซั่งกวนเยว่ได้ทำพันธสัญญานายบ่าว”

เมื่อได้ยินดังนี้ใบหน้าของถวนจื่อก็เต็มไปด้วยความงุนงง

ใช่แล้ว แล้วอย่างใดเล่า?

ระหว่างสัตว์อสูรกับเผ่ามนุษย์ ก็มีเพียงพันธสัญญาชนิดนี้ชนิดเดียวไม่ใช่หรือ เหตุใดพูดถึง “พันธสัญญานายบ่าว” ขึ้นมาอย่างกะทันหันล่ะ?

เหมือนกับสามารถมองความสงสัยในแววตาของนางออก บรรพบุรุษจึงพูดอธิบายต่อว่า

“ความจริงแล้วบนโลกนี้มีพันธสัญญาอยู่สองชนิด หนึ่ง พันธสัญญานายบ่าว ซึ่งเป็นพันธสัญญาที่ใช้กันอย่างแพร่หลายในปัจจุบัน และอีกชนิดหนึ่งคือ พันธสัญญาร่วมชีวิต ซึ่งแตกต่างจากพันธสัญญานายบ่าว พันธสัญญาร่วมชีวิตทั้งมนุษย์และสัตว์อสูรจะอยู่ในระดับที่เท่าเทียม”

“หากทำพันธสัญญานายบ่าวแล้ว ชีวิตของสัตว์อสูรมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเจ้านายเป็นอย่างมาก หากเจ้านายตาย สัตว์อสูรก็จะต้องตายด้วย แต่พันธสัญญาร่วมชีวิตกลับไม่ได้มีข้อจำกัดนี้”

“แต่นี่ไม่ใช่คุณสมบัติพิเศษของพันธสัญญาร่วมชีวิต”

“หลังจากทำพันธสัญญาร่วมชีวิตแล้ว มนุษย์กับสัตว์อสูรจะมีลมหายใจเดียวกัน มีชะตากรรมเดียวกัน หากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเสียชีวิต แต่อีกคนหนึ่งยังอยู่ ก็ยังจะสามารถรักษาเสี้ยวสุดท้ายของการรอดชีวิตเอาไว้ได้ ซึ่งหากมีโอกาส ก็จะสามารถฟื้นคืนชีพขึ้นมาได้!”

เสียงของบรรพบุรุษดังก้องไปทั่วท้องพระโรง

ถวนจื่อกลับตกตะลึงไปแล้ว

“…พัน…พันธสัญญาร่วมชีวิต?”

แม้ว่าก่อนหน้านี้จะไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่หลังจากฟังคำพูดของบรรพบุรุษ นางก็รู้สึกว่า… ยอดเยี่ยมไปเลย?

“เมื่อครู่นี้ข้าบังคับให้เปลี่ยนจากพันธสัญญานายบ่าวเป็นพันธสัญญาร่วมชีวิต แม้ว่าพันธสัญญาของพวกเจ้าทั้งสองยังคงอยู่ แต่มันก็ไม่ได้เหมือนกับเมื่อก่อนแล้ว ในตอนนี้ความเป็นความตายของเจ้าไม่ได้แขวนอยู่กับซั่่งกวนเยว่แล้ว และหลังจากนี้อี้เจาจะมาพูดเรื่องพันธสัญญาของพวกเจ้าไม่ได้อีกแล้ว”

บรรพบุรุษชะงักไปเล็กน้อย

“แต่ที่สำคัญไปมากกว่านั้น เมื่อเป็นเช่นนี้หลังจากนี้พวกเจ้าทั้งสองคนจะกลายเป็นครึ่งชีวิตของกันและกันแล้ว!”

สิ่งนี้สิถึงจะสำคัญที่สุด!

ตำแหน่ง สถานะ พรสวรรค์ ฝีมือ แต่สิ่งพื้นฐานของของเหล่านี้คือ… “การมีชีวิตอยู่!”

ถวนจื่อปิดปากด้วยความตกใจ ดวงตากลมโตทั้งสองข้างเบิกกว้าง

ที่แท้…

ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง!

ดังนั้นตอนที่ความสัมพันธ์ของนางกับอาเยว่ขาดสะบั้น เป็นท่านบรรพบุรุษที่ช่วยเหลือพวกเราใช่หรือไม่?

ความสุขมาเร็วเกินไป ในตอนนั้นถวนจื่อรู้สึกวิงเวียนอยู่เล็กน้อย

นางหันไปมองฉู่หลิวเยว่อย่างอดไม่ได้

“นั่น…อาเยว่ ก่อนหน้านี้เหตุใดพวกเราถึงไม่ทำพันธสัญญาแบบนี้ล่ะ?”

ฉู่หลิวเยว่ไม่ได้พูดอันใด ท่านบรรพบุรุษจึงหัวเราะออกมา

“แน่นอนว่าเพราะนางทำไม่เป็น แต่นี่ก็เป็นเรื่องปกติแล้ว ต้องบอกก่อนว่า บนโลกใบนี้คนที่จะสามารถผูก พันธสัญญาร่วมชีวิตได้นั้น มีไม่เกินสามคน”

และหนึ่งในนั้นก็คือเขา!