ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 1645 ยุ่งยากเล็กน้อย

ตอนที่ 1645 ยุ่งยากเล็กน้อย

……….

ทันทีที่สิ้นเสียง รอบข้างก็เงียบกริบโดยพลัน

หรงซิวมองมาที่นาง ดวงตาลึกล้ำ ราวกับมีระลอกคลื่นพลุ่งพล่านอยู่ภายใน

ริมฝีปากบางของเขายกยิ้มขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะพูดขึ้นเสียงเรียบว่า

“หนังสือในพระราชวังเมฆาสวรรค์ได้เขียนถึงสงครามในครั้งนั้นอยู่ไม่น้อย แม้คนทั่วไปจะรู้เกี่ยวกับเรื่องเหล่านี้น้อยมาก แต่ความจริงแล้วยังมีตำนานที่เกี่ยวข้อง และถูกจดบันทึกจนสืบต่อกันมา หากอยากจะรู้เรื่องเหล่านี้มันก็ไม่ได้ยาก”

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้าอย่างเข้าใจ

ก็จริง

พระราชวังเมฆาสวรรค์ยืนหยัดอยู่ภายในอาณาจักรเสิ่นซวี่มาเป็นเวลาหมื่นปี มีรากฐานลึกซึ้ง การที่จะรู้เรื่องเหล่านี้ก็ไม่แปลก

องค์ปฐมกษัตริย์รู้เรื่องเกี่ยวกับสถานที่แห่งนี้น้อยมาก นั่นก็เป็นเพราะว่าเขาเป็นคนจากนอกพรมแดน

ซึ่งไม่สามารถเปรียบเทียบภูมิหลังกับหรงซิวได้แน่นอน

“ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่าอาณาเขตเซียนเทพเหล่านี้จะยังคงอยู่ แต่เวลาก็ผ่านมาหลายหมื่นปี เดิมทีแล้วพลังของมันก็เบาบางลงมาก ไม่อย่างนั้นพื้นที่เล็กขนาดนี้ ไม่มีทางที่อาณาเขตเซียนเทพจำนวนมากจะอยู่รวมตัวกันภายในเวลาเดียวกันได้อย่างแน่นอน”

ฉู่หลิวเยว่ได้ยินดังนั้นก็หยิบก้อนหินก้อนที่สองขึ้นมา

นางมองก้อนหินในมือก้อนนั้นอย่างละเอียด แล้วเม้มริมฝีปาก

คำพูดของหรงซิวสมเหตุสมผลเป็นอย่างมาก

เมื่อครู่นี้ตอนที่นางแสดงอาณาเขตเซียนเทพออกมา นางก็สามารถสัมผัสได้ว่าไม่มีใครควบคุมอาณาเขตเซียนเทพเหล่านี้จริงๆ

จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้…

เมื่อพูดเช่นนี้แล้ว สิ่งที่คงอยู่ในตอนนี้และที่แห่งนี้คือจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้อย่างนั้นหรือ?

แต่เหตุใดก้อนหินเหล่านี้ถึงติดตามนางมาอย่างไม่ทราบสาเหตุล่ะ?

ฉู่หลิวเยว่สามารถสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าก้อนหินทั้งสองก้อนนี้ไม่มีเจตนาร้ายต่อนางเลยแม้แต่สักเสี้ยวเดียว

ในทางตรงกันข้าม เหมือนว่า… จะมีกลิ่นอายของความสนิทสนม ใกล้ชิด และพึ่งพาอยู่ด้วย

ความรู้สึกแบบนี้มันละเอียดอ่อนอย่างมาก

เมื่อครู่นี้จิตวิญญาณของฉู่หลิวเยว่ตึงเครียดอยู่ตลอด จึงไม่สามารถสัมผัสอันใดได้

แต่หลังจากที่นางรู้ว่าสิ่งเหล่านี้เป็นเพียงจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ที่หลงเหลือจากสงครามในปีนั้น หัวใจของนางก็ผ่อนคลายลง จากนั้นก็เหมือนนางจะสามารถสัมผัสได้ว่า… มีอันใดบางอย่างผิดปกติไป

ในตอนที่นางกำลังคิดเรื่องนี้ ก้อนหินก้อนที่สามก็กลิ้งมาอยู่แทบเท้าของนางแล้ว

หลังจากนั้นไม่นานก็มีอาณาเขตเซียนเทพแห่งนี้ถ่ายเทลงไปในก้อนหินก้อนนั้น

ในตอนแรกนางรู้สึกตกใจและประหลาดใจ แต่จนถึงตอนนี้ฉู่หลิวเยว่ก็เริ่มรู้สึกเคยชินแล้ว

ตอนนี้นางอยากรู้เพียงแค่ว่า นางที่อยู่ในที่แห่งนี้กำลังรับบทบาทอันใดอยู่หรือ?

“ยังสามารถออกจากด้านบนได้อยู่หรือไม่?”

ฉู่หลิวเยว่เงยหน้าขึ้นมองเล็กน้อย

หรงซิวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

“เมื่อครู่นี้ตอนที่พวกเราลงมา มิติเกิดความปั่นป่วน ต่อให้จะขึ้นไปตอนนี้ ก็น่าจะไม่ได้กลับไปอยู่ในตำแหน่งเดิม”

“เช่นนั้น…”

“พวกเรารอก่อนเถิด อีกประมาณหนึ่งชั่วยามรอให้ความปั่นป่วนเหล่านั้นสงบลงอีกครั้ง แล้วพวกเราค่อยออกไป น่าจะสะดวกขึ้นมากกว่าเดิม”

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้า

นี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดสำหรับตอนนี้แล้ว

หรงซิวหยิบไข่มุกประทีบเม็ดนั้นออกมาอีกครั้ง โดยมันลอยอยู่ข้างกายพวกเขาอย่างเงียบเชียบ จากนั้นเขาก็หยิบเสื้อคลุมสีดำออกมาปูไว้ที่พื้น

“เจ้านั่งลงก่อนเถอะ”

ช่วงเวลาที่ผ่านมานี้พวกเขาเร่งรีบเดินทางอยู่ตลอดเวลา แม้ว่าระหว่างทางจะมีการหยุดพักอยู่หลายครั้ง แต่ฉู่หลิวเยว่ก็ไม่อยากเป็นตัวถ่วงให้กับคนทั้งสอง ดังนั้นจึงออกเดินทางอย่างเต็มกำลังตลอดเวลา และสูญเสียพลังงานไปไม่น้อย

หลังจากเข้ามาในป่าวิญญาณสีชาดแล้ว พวกเขาก็ยังเดินทางอย่างรีบร้อนตลอดเวลา

ดังนั้นในตอนนี้ได้เวลาพักผ่อนและโคจรลมปราณก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีไม่น้อย

ฉู่หลิวเยว่จับมือของเขาเอาไว้

“เจ้าเองก็มาพักก่อนเถอะ”

นางรู้ว่าช่วงนี้หรงซิวก็ไม่ได้พักผ่อนเต็มที่เช่นกัน

ตอนกลางวันออกเดินทาง ตอนกลางคืนหลอมอาวุธ

เขาสิที่เป็นคนที่สูญเสียพลังไปมาก

เมื่อสัมผัสถึงฝ่ามือที่อบอุ่นอ่อนโยน หรงซิวก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

“ดูเหมือนว่าเจ้าก็ยังเป็นห่วงสามีอยู่เหมือนกัน”

ฉู่หลิวเยว่ “…”

ช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้ ผู้ชายคนนี้กลับหน้าหนามากขึ้นกว่าเดิมเสียอีก

…

ทั้งสองคนรอให้เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า

เวลาหนึ่งชั่วยามไม่นับว่านาน แต่บริเวณโดยรอบเงียบงันไร้เสียง นอกจากพื้นที่เล็กๆ รอบกายของพวกเขาแล้ว พวกเขาก็มองไม่เห็นสิ่งอื่นเลย เรื่องนี้จึงทำให้ผู้คนรู้สึกหวาดระแวงอย่างยิ่ง

แต่ฉู่หลิวเยว่กลับกังวลถึงความปลอดภัยขององค์ปฐมกษัตริย์มากกว่า ดังนั้นในเวลานี้ก็ทำให้ยากที่จะสงบใจลงได้

หลังจากรออยู่สักพัก นางก็หลับตาลง และเลือกที่จะฝึกจิต

แต่หลังจากนั้นผ่านไปไม่นานนางก็พบว่านางไม่สามารถทำได้

เพราะว่า…

ก้อนหินที่อยู่บริเวณโดยรอบยังคงกลิ้งเข้ามาหานางอย่างต่อเนื่อง!

ก้อนแล้ว ก้อนเล่า

หลังจากนั้นไม่นานที่ปลายเท้าของนางก็มีหินทับถมอยู่เป็นกอง

ในตอนแรกฉู่หลิวเยว่อยากจะขัดขืน แต่ต่อมาก็ต้องยอมแพ้

ก้อนหินและอาณาเขตเซียนเทพเหล่านี้ไม่ได้มีเจตนาร้ายต่อนางเลย มีเพียงการชนเบาๆ เท่านั้น แต่นางก็ไม่ได้รับบาดเจ็บอันใด

แต่ในขณะที่อาณาเขตเซียนเทพที่อยู่โดยรอบกำลังไหลเข้าสู่ก้อนหินเหล่านั้น นางก็สามารถสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่า แรงกดดันที่ไม่ทราบสาเหตุนั้นเบาบางลงไปเป็นจำนวนมาก

อาจจะเป็นเพราะว่าก่อนหน้านี้มีอาณาเขตเซียนเทพจำนวนมากมากองรวมตัวกันอยู่ จึงสร้างแรงกดดันจนทำให้คนรู้สึกอึดอัด

ในเมื่อเป็นเช่นนี้… ก็ปล่อยเลยตามเลยก็แล้วกัน

ฉู่หลิวเยว่หลุบสายตาลงมอง

ไม่ว่าอย่างใดก็ตามด้านข้างของนางก็ได้สะสมหินเอาไว้กองใหญ่แล้ว รอจนกระทั่งถูกถมให้เต็มพื้นที่ เรื่องก็น่าจะสิ้นสุด

แต่เรื่องนั้นแสดงให้เห็นว่านางนั้นไร้เดียงสามากเกินไปแล้ว

หลังจากพื้นที่รอบกายของนางถูกก้อนหินยึดครองไปจนหมด เดิมทีนางก็คิดว่าเรื่องนี้มันคงสิ้นสุดลงแล้ว

แต่วินาทีต่อมานางก็เห็นว่าก้อนหินที่อยู่ก่อนหน้านี้ค่อยๆ เคลื่อนตัวไปด้านหลัง!

ด้านข้างก็มีก้อนหินจากที่ใดไม่ทราบปรากฏขึ้นมาใหม่ พร้อมกลิ้งหลุนๆ เข้ามา!

ราวกับการแข่งขันวิ่งผลัด ก้อนหินเหล่านั้นเคลื่อนที่ไปที่ด้านข้างของนางแล้ว หลังจากถูกอาณาเขตเทพเซียนถ่ายเทพลังลงมาก็ได้ทิ้งร่องรอยเอาไว้ ก่อนจะจากไปอย่างว่าง่าย และเปลี่ยนเป็นหินก้อนถัดไปเข้ามา

เมื่อเห็นว่าพวกมันเป็นระบบระเบียบมากขนาดนี้ คนที่เคยเห็นเรื่องประหลาดจนเคยชินอย่างฉู่หลิวเยว่ก็ต้องเบิกตากว้างขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

นี่…นี่มัน…

นี่พวกมันเห็นนางเป็นอันใดกัน?

นางกัดฟันกรอดแล้วขยับตัวไปด้านข้าง

ก้อนหินเหล่านั้นก็ยังกลิ้งตามมา

หลังจากนางพยายามอยู่สองสามครั้ง ฉู่หลิวเยว่ก็เลิกที่จะขัดขืน

นางได้ค้นพบปัญหาแล้ว

ก้อนหินเหล่านี้จำเป็นจะต้องแตะตัวนาง ถึงจะสามารถถ่ายเทอาณาเขตเซียนเทพลงมาได้

เมื่อเป็นเช่นนั้น พวกมันจึงยืนหยัดต่อนางเป็นอย่างมาก

ฉู่หลิวเยว่ลูบคางของตนเองเบาๆ

เมื่อคิดได้เช่นนั้นแล้ว ก่อนหน้านี้ตอนที่นางอยู่ด้านนอก และที่ถูกก้อนหินเหล่านั้นไล่ตามเป็นเวลานานขนาดนั้น…

ความจริงแล้วพวกมันก็มีเป้าหมายเพียงเท่านี้หรือ?

ฉู่หลิวเยว่นวดหัวคิ้วของตนเอง

นับว่านางได้เปิดหูเปิดตาแล้วว่าสุสานสังหารเทพนั้นแปลกประหลาดมากเพียงใด…

สำหรับในตอนนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่ก็ยิ่งดูแปลกประหลาดไปเสียทั้งหมด

ไม่รู้ว่าก้อนหินเหล่านั้นระบุตัวตนของนางได้อย่างใด…

เมื่อคิดไม่ออก นางก็ไม่คิดอีกต่อไปแล้ว ดังนั้นจึงหันไปศึกษาค่ายกลต่อ

ตั้งแต่ครั้งที่แล้วที่นางช่วยพี่เป่าซ่อมแซมค่ายกลกระสวยสวรรค์ นางก็มีความก้าวหน้าเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

น่าเสียดายที่หลังจากนั้นนางก็ไม่ได้พบกับพี่เป่าอีกเลย เขาจากไปในทันที นางยังมีคำถามบางข้อที่ต้องการคำชี้แนะ

ดังนั้นจึงทำได้เพียงรอการพบหน้าในครั้งถัดไป

…

เวลาค่อยๆ ผ่านไปอย่างเชื่องช้า

ฉู่หลิวเยว่กลั้นลมหายใจรวบรวมสมาธิ ภายในสมองกำลังทดลองสร้างค่ายกลเหล่านั้นขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง

ด้วยระดับฝีมือของนางในตอนนี้ นางไม่สามารถสร้างค่ายกลกระสวยสวรรค์ออกมาด้วยตนเองได้

ดังนั้นนางจึงศึกษาจากความทรงจำ ทบทวนค่ายกลที่กระจัดกระจายเหล่านั้นอีกครั้ง

“เยว่เออร์”

เสียงทุ้มต่ำอ่อนโยนดังขึ้นที่ข้างหูอย่างกะทันหัน

ฉู่หลิวเยว่ลืมตาขึ้นมา “มีอันใดหรือ? พวกเราควรออกไปแล้วหรือ?”

หรงซิวพยักหน้า แต่สีหน้าของเขากลับลังเลเล็กน้อย

“อาจจะ… มีเรื่องยุ่งยากเล็กน้อยแล้ว…”

“เหตุใด…”

ฉู่หลิวเยว่เหลือบสายตาไปมองทันที จากนั้นคำพูดของนางก็หยุดลงอย่างกะทันหัน

……….