ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 1699 หนึ่งในหมื่น

ตอนที่ 1699 หนึ่งในหมื่น

……….

หัวใจของฉู่หลิวเยว่แข็งทื่อ และตื่นตัวขึ้นมาในทันที!

เสียงฉินนี้น่ากลัวขนาดไหนนางรู้ดี

ในตอนนั้น นางที่อยู่ด้านนอกกำแพงได้ยินแล้วยังอาเจียนออกมาเป็นเลือด แล้วยิ่งตอนนี้ล่ะ?

ระยะห่างของทั้งสองคนอยู่ใกล้กันขนาดนี้ มีสิ่งเดียวที่นางสามารถทำได้คือ อดทนยอมรับมัน!

ยิ่งไปกว่านั้นจากที่ผู้อาวุโสอาจิ่งพูด ถ้านางต้องการผสานหนังสือเพลงฉินทั้งสองส่วนเข้าด้วยกันแล้ว ต้องเข้าใจในบทเพลงนี้

ฉู่หลิวเยว่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ และสงบสติของตนเองลง

จากนั้นท่ามกลางเสียงฉินที่ดังสนั่น นางจึงยกมือขึ้นและคว้าหนังสือเล่มนั้นเอาไว้

แต่เมื่อปลายนิ้วของนางเพิ่งจะสัมผัสด้านข้างของหนังสือโปร่งใส มันก็บินลอยออกไปในทันที!

พรึ่บ!

ฉู่หลิวเยว่เงยหน้าขึ้นไปมองในทันที จากนั้นนางก็เห็นว่ากระดาษโปร่งใสจำนวนนับไม่ถ้วนกระจัดกระจายไปทั่วท้องฟ้า!

…คาดไม่ถึงว่าหนังสือเล่มนั้นจะกระจายออกไปเช่นนี้!

แต่ในตอนนั้นเองนางก็เห็นว่าแผ่นกระดาษที่โปร่งแสงมีแสงสว่างจางๆ แผ่กระจายออกมาด้วย!

พวกมันปลิวกระจัดกระจายไปทั่วบริเวณ จนแทบจะอยู่ทั่วทุกมุมของพื้นที่แห่งนี้

ฉู่หลิวเยว่หันไปมอง ทั่วบริเวณมีแสงส่องประกาย และแสงนั้นก็สว่างเจิดจ้าอย่างมาก!

ภาพเหตุการณ์นี้ทำให้นางรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาในทันที

“ความจริงแล้วหนังสือเพลงฉินเล่มนี้ มีเพียงกระดาษสามหน้าเท่านั้น แต่ภายในหนังสือเล่มนั้นจะมีแผ่นจริงอยู่เพียงแผ่นเดียว ที่เหลือเป็นของปลอม หากเจ้าต้องการรวบรวมเนื้อเพลงฉินสองส่วนให้สมบูรณ์ ขั้นแรกเจ้าจะต้องหาเนื้อเพลงที่แท้จริงหนึ่งแผ่นจากหนึ่งหมื่นออกมาให้ได้เสียก่อน”

น้ำเสียงของอาจิ่งยังคงผ่อนคลาย แต่เมื่อกระทบเข้ากับโสตประสาทของฉู่หลิวเยว่นางกลับรู้สึกตกใจเหมือนมีฟ้าผ่ากลางศีรษะ! นางตกใจจนแทบจะเป็นบ้า!

ภายในกระดาษนับหมื่นใบ มีเพียงของจริงแค่ใบเดียว?

แล้วแบบนี้นางจะต้องหาไปถึงเมื่อใด

แต่ประเด็นสำคัญก็คือ…นางจะรู้ได้อย่างใดว่าใบไหนของจริงใบไหนของปลอม!

“อ่า ความจริงแล้วเรื่องนี้เจ้าไม่ต้องกังวล เจ้ามีเนื้อเพลงฉินแผ่นนั้นอยู่ อีกทั้งมันก็ยอมรับเจ้าเป็นเจ้านายแล้ว หากจะให้หาแผ่นที่สอง ก็เป็นเรื่องง่ายอย่างมาก เพียงแต่ว่าเนื้อเพลงฉินเหล่านั้นมีความละเอียดอ่อนอย่างมาก ดังนั้นเจ้าจะต้องดูให้ดี”

“เนื้อเพลงฉินเหล่านี้ แม้ว่าส่วนใหญ่จะเป็นของปลอม แต่การอ่านทีละแผ่นก็จำเป็นต้องใช้สมาธิและพลังปราณดั้งเดิมจำนวนมาก ด้วยฝีมือของเจ้าในตอนนี้…สามวันน่าจะอ่านจบหนึ่งแผ่น”

นั่นเหตุผลว่าเหตุใดเขาถึงบอกว่าต้องใช้เวลาร้อยกว่าปี

หนังตาของฉู่หลิวเยว่กระตุกอย่างรุนแรง

สามวันหนึ่งแผ่น…แต่ที่แห่งนี้มีกระดาษหมื่นกว่าใบ!

ไม่มีใครรู้ว่านางจะต้องใช้เวลานานแค่ไหน!

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่า นี่เป็นเพียงแค่ “ก้าวแรก” เท่านั้น!

เมื่อเผชิญหน้ากับความเงียบ อาจิ่งจึงครุ่นคิดแล้วพูดปลอบใจว่า

“ไม่เป็นไรหรอก อ่านไปนานๆ ก็จะรู้สึกคุ้นเคย และความเร็วในการอ่านก็จะเพิ่มมากขึ้นแน่นอน”

ดูจากสถานะและนิสัยของเขาแล้ว สามารถทำให้เขาพูดปลอบใจเช่นนี้ได้ ถึงเป็นเรื่องที่ยากมาก

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าฉู่หลิวเยว่เป็นผู้สืบทอดเนื้อเพลงฉินนี้เพียงคนเดียว เขาไม่มีความอดทนมอบให้ขนาดนี้แน่นอน

แต่เห็นได้ชัดว่าคำพูดเหล่านี้ไม่ใช่คำพูดปลอบใจฉู่หลิวเยว่

นางหลับตาลงแล้วนวดขมับของตนเอง หลังจากเงียบไปสักพัก ในที่สุดนางก็ยอมรับความจริง

ในเมื่อมาถึงขนาดนี้แล้วจะให้หันหลังกลับไปก็คงไม่ได้

เช่นนั้น…ก็หวังว่านางจะทำสำเร็จได้โดยเร็ว!

จากนั้นนางก็ใช้ความคิดดึงกระดาษแผ่นนั้นที่เป็นของนางเองกลับเข้าสู่ในร่างกาย

อาจจะเป็นเพราะว่ามันสามารถสัมผัสได้ถึงเนื้อเพลงฉินแผ่นที่สอง ครั้งนี้มันจึงไม่ได้กลับคืนสู่สภาพไข่มุกธารา ยังคงอยู่ในสภาพกระดาษเช่นเดิม และลอยอยู่ในตันเถียนของนางอย่างนิ่งเงียบ

ลำแสงสว่างแว๊บๆ คลื่นพลังพวยพุ่ง!

ฉู่หลิวเยว่ผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ จากนั้นก็ยื่นมือไปด้านหน้า

กระดาษโปร่งใสแผ่นหนึ่งร่วงหล่นที่กลางฝ่ามือของนาง

แผ่นที่หนึ่ง!

ในขณะเดียวกัน เสียงฉินนั้นก็ดังขึ้นกระทบโสตประสาทของนางอย่างชัดเจน!

พร้อมกับจิตสังหารเข้มข้น!

…

เทือกเขาแห่งหนึ่งที่อยู่ห่างไกลออกไปหมื่นลี้ ทิวเขาทอดยาวต่อกัน ล้อมรอบด้วยเมฆหมอก

พลังแห่งสวรรค์และโลกหนาแน่น ทำให้มีกลิ่นอายของความเป็นเซียนเพิ่มขึ้นหลายส่วน

โดยเฉพาะยอดเขาสูงชันที่สุดที่อยู่ตรงกลาง ภูเขาสูงชันตั้งตระหง่าน เมื่อมองไปแล้วก็เหมือนกับแดนสวรรค์จริงๆ

บนภูเขามีบันไดทอดยาวจากชั้นล่างไปถึงส่วนยอด

บริเวณเป็นยอดเขามีซุ้มประตูที่สร้างจากหิน

แผ่นไม้อันหนึ่งแขวนอยู่ด้านบน

…ยอดเขาอู๋โก้ว!

ที่แห่งนี้คือ สิบแปดยอดเขาตระกูลหนาน ซึ่งเป็นที่อาศัยของผู้อาวุโสสูงสุด!

คนสำคัญแทบจะทั้งหมดของตระกูลหนานมารวมตัวอยู่ที่นี่

คนธรรมดาทั่วไปไม่มีสิทธิ์ที่จะเข้าใกล้ที่แห่งนี้ด้วยซ้ำ อย่าพูดถึงเรื่องที่จะได้ขึ้นไปด้านบนเลย

บนยอดเขาอู๋โก้ว มีบ้านเรือนจำนวนมากกระจัดกระจายอยู่อย่างเป็นระเบียบ ซึ่งผู้อาวุโสของตระกูลหนานก็อาศัยอยู่ที่นี่ทั้งหมด

บนยอดเขาสูงสุดมีอาคารที่งดงามตระการตาอยู่หลังหนึ่ง

คนผู้นี้คือประมุขของตระกูลหนาน…หนานอีฝาน!

เขาอายุประมาณสี่สิบกว่า แม้ว่าบนใบหน้าจะมีร่องรอยแห่งกาลเวลา แต่ก็ยังเห็นความหล่อเหลาในวัยเยาว์ของเขาได้หลายส่วน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเขาสวมชุดคลุมสีม่วงทั้งร่าง อีกทั้งความสง่างามของเขา ทำให้เขาดูสูงส่งมากยิ่งขึ้น

เขายืนอยู่ด้านนอกนี้ พร้อมเอามือไพล่หลังพร้อมทอดสายตามองออกไป เหมือนกับกำลังรอคอยอันใดบางอย่าง

“ท่านประมุข คุณชายใหญ่และคุณหนูรองยังไม่ส่งข่าวคราวใดๆ กลับมาเลย เกรงว่าวันนี้รอต่อไปก็ไม่มีผล ท่านกลับไปพักผ่อนก่อนดีหรือไม่?”

ด้านหลังของหนานอีฝาน มีชายชราผู้หนึ่งที่เป็นบ่าวรับใช้พูดเกลี้ยกล่อมอยู่

“เข้าใจแล้ว”หนานอีฝานพยักหน้า

“ครั้งนี้พวกเขาเดินทางไปนานมาก ข้ายังคงรู้สึกคิดถึงนังหนูอีอีอยู่เล็กน้อย”

หากนับไปแล้ว ก่อนหน้านี้อีอีไม่เคยต้องจากเขาไปนานขนาดนี้มาก่อนเลย

“ไม่รู้ว่า…ทางด้านนั้นราบรื่นดีหรือไม่?”

ท้ายที่สุดแล้วนี่ก็ไม่ใช่เรื่องเล็ก เขาจึงอดเป็นห่วงไม่ได้

บ่าวชราผู้นั้นยิ้มออกมา แววตาเหมือนผ่านร้อนผ่านหนาวมามากมาย

“มีคุณชายใหญ่และผู้อาวุโสทั้งสองอยู่ ท่านประมุขไม่จำเป็นต้องกังวล ยิ่งไปกว่านั้นคุณหนูรองยังฉลาดมีไหวพริบ สำหรับคุณหนูรองแล้วภารกิจที่ท่านมอบหมายให้มันก็เป็นเรื่องง่ายดายไม่ใช่หรือ? ท่านได้โปรดวางใจเถอะ”

เมื่อได้ยินเขาพูดดังนี้แล้ว ใบหน้าของหนานอีฝานก็เผยรอยยิ้มภาคภูมิใจออกมาหลายส่วน

เขามีลูกสาวเพียงคนเดียว ใบหน้างดงาม พรสวรรค์ล้ำเลิศ ดังนั้นเขาจึงรักและเอ็นดูนางมาก

หายากมากที่เขาจะบังคับหนานอีอีอย่างเช่นครั้งนี้

แต่ท้ายที่สุดแล้วนี่ก็เพื่อผลประโยชน์ของนางเอง

แม้ว่าเจ้าเด็กคนนั้นจะไม่พอใจเขา แต่หลายปีผ่านไป หลังจากที่นางโตขึ้น นางน่าจะเข้าใจถึงความเพียรพยายามของเขา

“ข้าหวังว่ามันจะเป็นเช่นนั้น!”

หนานอีฝานพูดขึ้น และถอนสายตากลับมาก่อนจะหมุนตัวเดินเข้าห้อง

แต่เมื่อเขาเพิ่งเดินออกไปเพียงหนึ่งก้าว ทันใดนั้นเขาก็สามารถสัมผัสได้ถึงอันใดบางอย่าง สีหน้าจึงเปลี่ยนไปในทันที!

บ่าวชราที่อยู่ด้านข้างก็สามารถจับความผิดปกติได้ในทันที แล้วถามขึ้นว่า

“ท่านประมุข เกิดอันใดขึ้นหรือ?”

เขาติดตามหนานอีฝานมาหลายปี น้อยครั้งมากที่จะเห็นอีกฝ่ายมีสีหน้าเช่นนี้

สองมือของหนานอีฝานกำหมัดกรอด ในแววตาเหมือนมีระลอกคลื่นลูกใหญ่

“เหตุใดลมปราณของท่านจึงหายไปอย่างกะทันหันล่ะ!”

ทันทีที่สิ้นเสียง สีหน้าของบ่าวชราก็เปลี่ยนแปลงไปในทันที

“จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างใด?”

หนานอีฝานรีบผลักประตูเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็ว! ชายชราผู้นั้นติดตามไปในทันที และรีบลงกลอนประตู

หลังจากเข้ามาด้านในแล้ว หนานอีฝานก็หยิบจี้หยกแผ่นหนึ่งออกมา

ในนั้นมีประกายแสงทั้งสี่ลอยละล่องอยู่