ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 1703 กอดขาใหญ่

ตอนที่ 1703 กอดขาใหญ่

……….

หนานอีอียังไม่ทันได้ตอบสนอง แต่กลับสัมผัสได้ถึงพลังอันมหาศาลที่พุ่งเข้ามา!

จากนั้นร่างกายของนางก็พุ่งตัวไปด้านหน้าอย่างไม่สามารถควบคุมได้!

ตอนนั้นเองความมืดมิดตรงหน้าของนางก็มีลำแสงสีขาวตัดผ่าน!

นางหลับตาลงในทันที

ทันใดนั้นร่างของนางก็ล้มลงกระแทกพื้น!

…

ด้านนอกป่าวิญญาณสีชาด

ท่ามกลางความว่างเปล่า ทันใดนั้นก็มีระลอกคลื่นหลายสายปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้นเงาร่างหลายเงาก็เดินออกมาจากกึ่งกลาง!

คนแรกสวมชุดคลุมสีม่วงทั้งร่าง ใบหน้าตึงเครียด เขาคือประมุขแห่งตระกูลหนาน…หนานอีฝาน!

ด้านหลังของเขามีผู้อาวุโสสี่คนติดตามมา

ทันทีที่มาถึง หนานอีฝานก็กวาดสายตาโดยรอบอย่างรวดเร็ว พร้อมเลิกคิ้วกระบี่ขึ้น

เขาสามารถสัมผัสได้ถึงลมปราณของหนานอีอีและคนอื่นๆ

หลังจากมองดูอยู่สักพัก เขาก็สาวเท้ามุ่งหน้าไปสถานที่แห่งหนึ่งของป่าวิญญาณสีชาด

“พวกเขาน่าจะเดินทางจากจุดนี้เพื่อเข้าไปในป่าวิญญาณสีชาด”

ผู้อาวุโสหลายคนที่อยู่ด้านหลังรีบติดตามมา

เพราะพวกเขารู้ว่าเรื่องนี้เกี่ยวพันถึงหนานอวี่สิงและหนานอีอี ตอนนี้พวกเขาไม่กล้าพูดอันใดต่อหน้าหนานอีฝานมากนัก

อีกฝ่ายพูดอันใด เขาก็คล้อยตามนั้น

พวกเขาหลายคนรีบพุ่งตัวขึ้นไปอย่างรวดเร็ว

อย่างใดก็ตามตอนที่หนานอีฝานและคนอื่นๆ กำลังจะเดินเข้าไป ทันใดนั้นเองด้านหลังของเขาก็มีระลอกคลื่นหนึ่งปรากฏขึ้น!

พวกเขารีบหันกลับไปมองทันที ขณะเดียวกันก็ตั้งแง่ระมัดระวัง…ในเวลานี้ยังจะมีใครมาที่สุสานสังหารเทพอีก?

อีกทั้งพวกเขายังเลือกมาอยู่ในตำแหน่งเดียวกันด้วย!

รอยแตกร้าวสีดำของมิติถูกฉีกออกในทันที!

จากนั้นเงาร่างทั้งสองก็เดินออกมา คนหนึ่งอยู่หน้าคนหนึ่งตามหลัง!

หลังจากที่เห็นใบหน้าของพวกเขาอย่างชัดเจนแล้ว หนานอีฝานก็ชะงักไปเล็กน้อย

นี่มัน…

ประมุขอี้เจากับผู้อาวุโสอี้อวี่ ผู้อาวุโสลำดับที่ห้าแห่งเผ่าหงส์ทองคำไม่ใช่หรือ?

เผ่าหงส์ทองคำแทบจะไม่ติดต่อกับพวกมนุษย์ไม่ใช่หรือ แต่ที่หนานอีฝานสามารถรู้เห็นฐานะของอีกฝ่ายได้ทันทีตั้งแต่สบตา นั่นก็เพราะว่าก่อนหน้านี้เคยมีวาสนาพบหน้าพวกเขามาก่อน

แม้ว่าจะได้เจอกันเพียงครู่เดียว แต่เขาก็ยังจำได้อย่างชัดเจน

ดังนั้นตอนนี้เมื่อเขาเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย เขาจึงนึกออกได้ในทันที

หนานอีฝานถอนหายใจอย่างโล่งอกเล็กน้อย แต่ในขณะเดียวกันก็มีคำถามเพิ่มขึ้นมาแทน

เหตุใดพวกเขาถึงมาที่แห่งนี้ได้?

ไม่ต้องพูดถึงผู้อาวุโสอี้อวี่เลย น้อยครั้งมากที่อี้เจาจะออกจากภูเขาศักดิ์สิทธิ์เฟิ่งหวง

คาดไม่ถึงว่าวันนี้…เขาจะมาปรากฏตัวที่ด้านนอกของป่าวิญญาณสีชาดแห่งสุสานสังหารเทพ ความจริงแล้วเรื่องนี้ก็ทำให้ผู้คนคิดไม่ตกเลย

แต่ไม่ว่าในใจของเขาจะรู้สึกสงสัยมากเท่าใด ก็ยังต้องรักษาใบหน้าเอาไว้เช่นเดิม

หนานอีฝานรีบปรับสีหน้าของตนเองอย่างรวดเร็ว ก่อนจะสาวเท้าก้าวขึ้นไปหนึ่งก้าว พร้อมประสานมือด้วยความเคารพ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มว่า

“ฮ่าๆ นี่มันประมุขอี้เจาไม่ใช่หรือ? ลมอันใดหอบท่านมาถึงที่นี่ได้?”

เมื่อเปรียบเทียบ “ความกระตือรือร้น” ของทั้งสองฝ่ายแล้ว ท่าทางของอี้เจาดูเหมือนจะเย็นชากว่ามาก

เขาเหลือบสายตามมามองหนานอีฝานเพียงเล็กน้อย ก็จะถอนสายตากลับไปอย่างรวดเร็ว เหมือนกับว่าเขาไม่เห็นใครยืนอยู่ตรงนั้นเลย เขาหันหน้ากลับไปแล้วพูดกับผู้อาวุโสอี้อวี่ว่า

“พวกนางน่าจะเข้าไปจากทางนี้”

ผู้อาวุโสอี้อวี่พยักหน้า

ลมปราณของถวนจื่อ พวกเขาไม่มีทางจำผิดแน่นอน

เพียงแต่ว่า…เหตุใดถึงมาเจอคนของตระกูลหนานที่นี่ได้?

เขาเหลือบสายตาหันไปมอง แต่ไม่ได้ตอบรับคำพูดของหนานอีฝาน

…ล้อเล่นน่า ท่านประมุขไม่เคยไว้หน้าพวกมนุษย์อยู่แล้ว ยิ่งตอนนี้เกิดเรื่องกับถวนจื่อ ยิ่งต้องรีบเร่งทำเวลามากกว่าเดิม

เขายังจะมีแก่ใจมาทักทายหนานอีฝานอยู่หรือไง?

เมื่อเห็นท่าทีของอี้เจาและอี้อวี่ หนานอีฝานก็มีสีหน้าย่ำแย่อย่างมาก

รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาแข็งค้าง แต่หลังจากนั้นไม่นานก็กลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว

ความจริงแล้ว เขาก็คิดเอาไว้อยู่แล้วว่าอีกฝ่ายจะต้องมีปฏิกิริยาเช่นนี้

หลายปีผ่านมาขนาดนี้ อสูรศักดิ์สิทธิ์ระดับบรรพกาลสองชนิด ต่อให้ดวงตาไม่ได้งอกกลางศีรษะ แต่ท่าทางของเขาก็หยิ่งผยองอยู่แล้วไม่ใช่หรือ?

แม้ว่าเขาจะรู้สึกไม่พอใจ แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายมีท่าทางเช่นนี้ก็ต้องยอมรับ

หนานอีฝานมีฐานะสูงส่ง ฝีมือก็แข็งแกร่ง

หลายปีที่ผ่านมานี้เขาแทบจะไม่ต้องมองสีหน้าของคนอื่น

แต่ในตอนนี้ เขาต้องการจะสานสัมพันธ์ไมตรีกับผู้อื่น แต่กลับถูกรังเกียจ เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นไม่บ่อยครั้ง

หากเป็นคนอื่น ไม่แน่ว่าคนพูดนั้นอาจจะนอนกองอยู่ที่พื้นแล้ว

แต่เผอิญว่าอีกฝ่ายคืออี้เจา

ที่ไม่สามารถยั่วโมโหได้

หนานอีฝานสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และทำเป็นเหมือนไม่มีอันใดเกิดขึ้น ก่อนจะถามต่อว่า

“ประมุขอี้เจา ก็มาตามหาคนเหมือนกันหรือ?”

คำพูดนี้ดึงดูดความสนใจของอี้เจาได้แล้ว

เขาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

“เหมือนกัน?”

ท่าทางของหนานอีฝานตึงเครียด และพูดอันใดไม่ออกไปชั่วขณะ คาดไม่ถึงว่าเขาจะพูดคำว่า “เหมือนกัน” ออกไป

แต่เมื่อพิจารณาถึงฐานะของอีกฝ่าย และเรื่องนี้ก็ไม่ใช่เรื่องต้องห้ามใดๆ

ต่อให้พวกเขารู้แล้วอย่างใดเล่า?

หรือว่าอี้เจาจะเข้าไปยุ่งเรื่องที่เกี่ยวข้องกับพวกมนุษย์?

หลังจากครุ่นคิดอยู่สักพัก หนานอีฝานก็พูดขึ้นอย่างตรงไปตรงมาว่า

“ถูกต้อง ก่อนหน้านี้ลูกสาวของใครได้เดินทางมาที่สุสานสังหารเทพ แต่วันนี้ข่าวคราวของนางก็เงียบหายไป ข้าจึงรู้สึกเป็นห่วงอย่างมากและรีบมาตามหาด้วยตนเอง”

เขาพูดถึงเพียงแค่หนานอีอี แต่ไม่ได้กล่าวถึงหนานอวี่สิงและคนอื่นๆ

เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่อย่างมาก หากข่าวของหนานอวี่สิงแพร่กระจายออกไป เกรงว่าตระกูลหนานคงจะต้องวุ่นวายแล้ว

ไม่อย่างใดก็ตามทุกคนก็รู้ว่าเขารักและเอ็นดูหนานอีอีที่เป็นบุตรสาวอย่างมาก ดังนั้นการที่จะมาตามหานางถึงที่นี่ก็เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลแล้ว

ในแววตาผู้อาวุโสอี้อวี่มีประกายความเข้าใจ แต่ไม่ได้ตอบรับอันใด

หนานอีฝานยังคงถามต่อว่า

“ไม่ทราบว่าท่านทั้งสอง…ต้องการมาตามหาใครหรือ? สุสานสังหารเทพกว้างใหญ่ขนาดนี้ อีกทั้งยังอันตรายอย่างมาก หากพวกเราร่วมมือกัน ไม่แน่ว่าอาจจะหาพวกเขาพบได้เร็วขึ้นก็ได้นะขอรับ?”

ถูกต้อง เขาก็แค่อยากร่วมมือกับอี้เจาและผู้อาวุโสอี้อวี่

แม้ว่าอีกฝ่ายจะมีจำนวนคนน้อยกว่า แต่ต้องแข็งแกร่งกว่าอย่างแน่นอน!

ยิ่งไปกว่านั้นหากใช้โอกาสนี้เพื่อสานสัมพันธ์กับเผ่าหงส์ทองคำนั่น นั่นก็ถือเป็นเรื่องที่ดีอย่างมาก

เขาวาดฝันเอาไว้อย่างสวยงาม แต่อี้เจาไม่ได้สนใจเรื่องนี้เลย

แม้กระทั่งสายตาก็ยังไม่เหลือบมองมา ใบหน้ามีเพียงความเย็นชาและเคร่งขรึม จากนั้นเขาก็สาวเท้าเดินเข้าไปในป่าวิญญาณสีชาด

หนานอีฝานโดนปฏิเสธจนทำตัวไม่ถูก ยากจะรักษาความสงบบนใบหน้าไว้ได้

อี้เจามีชื่อเสียงฉาวโฉ่และขึ้นชื่อเรื่องมีนิสัยเย่อหยิ่ง ต่อให้หน้าอกของเขามีไฟสุมทรวง แต่เขาก็ไม่กล้าทำอันใด

แล้วอีกอย่างที่สำคัญกว่านั้น เขาจำเป็นจะต้องตามหาหนานอีอีและคนอื่นๆ

ผู้อาวุโสหลายคนที่อยู่ด้านหลังของพวกเขาต่างมองหน้ากันไปมา แม้กระทั่งจะหายใจเสียงดังก็ยังไม่กล้า

หนานอีฝานกำหมัดแน่น พร้อมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

“เอาล่ะ พวกเราก็ต้องรีบทำเวลาแล้ว”

เมื่อพูดจบ เขาก็สาวเท้าแล้วเดินไปด้านหน้า

ขณะที่เดินไป พวกเขาก็สัมผัสได้ว่ามีอันใดบางอย่างผิดปกติไป

สีหน้าของหนานอีฝานแปลกประหลาดขึ้นเรื่อยๆ ฝีเท้าก็ดูลังเลมากขึ้น

ทิศทางนี้…เหตุใดเหมือนกับทิศทางของอี้เจาเลยล่ะ?

แทบจะในเวลาเดียวกัน ผู้อาวุโสอี้อวี่ก็หันหน้ากลับมามอง แววตาที่มองหนานอีฝานคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม

“ประมุขหนาน ถ้าท่านอยากจะตามหาคนก็ตามหาไปเถอะ เหตุใดต้องติดตามพวกเรามาด้วย?”

หนานอีฝานมีสีหน้าย่ำแย่เป็นอย่างมาก เขากัดฟันแล้วพูดอธิบายว่า

“ผู้อาวุโสอี้อวี่ ท่านเข้าใจผิดแล้ว! พวกเราไม่ได้มีเจตนาจะตามท่าน เพียงแต่ว่า…ลูกสาวของข้าก็เดินทางเข้าสุสานสังหารเทพทางนี้เช่นกัน ดังนั้น…”

ดูจากสีหน้าของเขาแล้วเหมือนว่าจะไม่ใช่เรื่องโกหก ผู้อาวุโสอี้อวี่เหลือบสายตามองอี้เจาอย่างลังเล

ป่าวิญญาณสีชาดกว้างใหญ่ขนาดนี้ เข้าทางไหนไม่เข้า แต่จำเป็นจะต้องมาเข้าทางเดียวกันหรือ?

เรื่องนี้มัน…จะบังเอิญขนาดนี้เชียวหรือ?

เมื่อหนานอีฝานเห็นปฏิกิริยาตอบรับของพวกเขาจึงสามารถเข้าใจอันใดบางอย่างได้ในทันที

“ประมุขอี้เจา ไม่แน่ว่าคนที่พวกท่านกำลังตามหาจะเดินทางไปพร้อมกับหนานอีอีก็เป็นได้?”

สีหน้าของเขามีความตื่นเต้นปรากฏขึ้นมา

“ดูเหมือนว่า…พวกเราเดินทางไปด้วยกัน น่าจะสะดวกกว่าจริงๆ ท่านมีความเห็นว่าอย่างใด?”

……….