ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 1726 ช้าก่อน - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

ตอนที่ 1726 ช้าก่อน

………………..

ฉู่หนิงรู้สึกเป็นกังวลเล็กน้อย จากนั้นก็ขมวดคิ้วขึ้นเป็นปม

“ที่เยว่เออร์เป็นเช่นนี้ จะไม่เป็นไรจริงๆ หรือ…”

เขาที่ยืนอยู่ตรงนี้ ก็สามารถสัมผัสได้ถึงพลังอันมหาศาลที่พวยพุ่งออกมา จนทำให้เกิดแรงกดดันที่น่าตกใจขึ้น!

เหมือนกับว่ามีอันใดบางอย่างกดทับที่หน้าอกของเขาอย่างรุนแรง แม้กระทั่งจะหายใจก็ยังยากลำบาก

เยว่เออร์อยู่ภายในศูนย์กลางของพลังที่หมุนวน และดูดกลืนพลังเหล่านั้นอย่างต่อเนื่อง จึงไม่รู้ว่านางได้รับความทุกข์ทรมานมากเพียงใด?

เมื่อเปรียบเทียบกับความกังวลของฉู่หนิง ซั่งกวนจิ้งและหนานซู่ไหวกลับรู้สึกใจเย็นกว่ามาก

“เยว่เออร์เป็นเด็กที่รู้จักหนักเบามาโดยตลอด ไม่มีทางทำเรื่องอันตรายแก่ตนเองอย่างเด็ดขาด เรื่องนี้เจ้าสามารถวางใจได้เลย”

หนานซู่ไหวพูดปลอบโยนเขา

แต่ความจริงแล้วเขาก็รู้สึกสับสนอย่างมากเช่นเดียวกัน

“นี่…หรือว่านางจะทะลวงด่านต่อ? โอ้…แต่ก็ไม่ค่อยเหมือนนะ…”

แม้ว่าเหมือนจะมีช่องว่างขนาดใหญ่ระหว่างระดับเทพขั้นสูงและระดับเทพศักดิ์สิทธิ์ แต่ก็ไม่ได้มีการแบ่งระดับอย่างชัดเจน เพราะนอกจากพลังศักดิ์สิทธิ์จะไม่เหมือนกันแล้ว ร่างศักดิ์สิทธิ์ของแต่ละคนก็แตกต่างกันออกไปด้วย

ดังนั้นระดับเทพขั้นสูงและระดับเทพศักดิ์สิทธิ์จึงมีช่องว่างขนาดใหญ่กั้นอยู่

แต่ก่อนหน้านี้ไม่นานซั่งกวนเยว่เพิ่งจะอัญเชิญอาณาเขตเทพเซียนกลับมาและทะลวงด่านกลายเป็นระดับเทพขั้นสูง ภายในช่วงเวลาสั้นๆ จะสามารถทะลวงด่านกลายเป็นระดับเทพศักดิ์สิทธิ์ได้อย่างใด?

ต่อให้ในตอนนี้นางมีฝีมือในระดับนั้นจริงๆ นางก็คงไม่มีทางทำเช่นนี้แน่นอน

นางเป็นคนที่ฉลาดหลักแหลมมาโดยตลอด ไม่มีทางไม่รู้ถึงพื้นฐานของการทะลวงด่านนั้นจะมีอุปสรรคมากกว่าความราบรื่น

ยิ่งไปกว่านั้นแม้กระทั่งร่างศักดิ์สิทธิ์นางก็ยังไม่สามารถหลอมออกมาได้เลย แล้วจะทะลวงด่านสู่ระดับเทพศักดิ์สิทธิ์ได้อย่างใด?

ซั่งกวนจิ้งหันหน้าไปมอง แต่ก็ไม่ได้พูดอันใด

เขาเฝ้าดูการเติบโตของนาง

หนานซู่ไหวเหลือบสายตามองทางหรงซิว เมื่อเห็นว่าเขายังสีหน้าปกติเฉกเช่นเดิม เขาก็รู้สึกวางใจขึ้นมาได้

เขาหันไปบอกกับฉู่หนิงว่า

“วางใจเถอะ นังหนูเยว่เออร์จะต้องออกมาจากด้านในนั้นอย่างปลอดภัยแน่นอน”

…

สีดำที่อยู่บริเวณโดยรอบสัญลักษณ์ตรงกลางของกำแพงขนาดใหญ่นั้นจางหายไปเกือบหมดแล้ว อีกทั้งยังมีแนวโน้มว่าจะกระจายออกไปทั้งสองฝั่งด้วย

ฉู่หลิวเยว่นั่งสมาธิอยู่ สองมือวางที่หน้าตัก พร้อมหลับตาแน่น

แสงสะท้อนกระทบกับใบหน้าทำให้เกิดเงาของขนตาหนา

ใบหน้าด้านข้างของนางเงียบสงบและงดงาม และยังแฝงด้วยกลิ่นอายเย่อหยิ่งที่ดูแคลนคนทั้งใต้หล้า

ต่อให้มองจากในระยะไกลก็ทำให้ผู้คนรู้สึกหวาดกลัวและยอมจำนนโดยไม่รู้ตัว อีกทั้งไม่กล้าที่จะมีความคิดอื่นใด

พลังแห่งสวรรค์โลกพวยพุ่ง จนสุดท้ายก็รวมตัวภายในร่างกายของนาง

ในที่สุดส่วนที่ไม่สมบูรณ์ก็ค่อยๆ ฟื้นตัวขึ้นมาทีละน้อย!

ตึง!

ด้วยเสียงฉินสายนั้นดังขึ้นที่กลางสมองของฉู่หลิวเยว่

ในที่สุดเนื้อเพลงฉินทั้งสองส่วนก็สามารถผสานรวมกันได้อย่างสมบูรณ์จนกลายเป็นแผ่นเดียวกัน!

แน่นอนว่ายังมีส่วนที่ขาดหายอยู่ที่ปลายด้านหนึ่ง

เห็นได้ชัดว่าส่วนที่หายไปนั้นคือส่วนที่สาม เนื้อเพลงฉินส่วนสุดท้าย!

แต่เนื้อเพลงฉินสองในสามส่วนนี้อยู่ในมือของนางแล้ว อีกทั้งยังยอมรับนางเป็นเจ้านายโดยพร้อมเพรียง

พลังแฝงของของวิเศษสิ่งนี้ แม้กระทั่งนางก็ยังรู้สึกประหลาดใจเช่นเดียวกัน!

หลังจากนั้นไม่นานเนื้อเพลงฉินแผ่นนี้ก็สมบูรณ์มากยิ่งขึ้น และกลายเป็นไข่มุกธาราที่กระจ่างใสเม็ดหนึ่งอีกครั้ง!

เมื่อเปรียบเทียบกับก่อนหน้านี้ ไข่มุกธาราเม็ดนี้มีขนาดใหญ่กว่าอย่างเห็นได้ชัด อีกทั้งไข่มุกธาราเม็ดนี้ เต็มไปด้วยแสงสว่างสุกสกาวแต่ไม่แสบตา มันงดงามเป็นอย่างมาก จนทำให้ผู้คนรู้สึกสั่นไหว

จากนั้นสัญลักษณ์ขนาดใหญ่ที่อยู่บนกำแพงก็กลายเป็นลำแสงสายหนึ่งแล้วพุ่งเข้ามาที่ระหว่างคิ้วของฉู่หลิวเยว่!

วินาทีต่อมาสัญลักษณ์นั้นก็ส่องประกายแสงขึ้น!

แรงกดดันอันแข็งแกร่งที่ยากจะบรรยายก็แผ่ออกมาจากร่างกายของฉู่หลิวเยว่!

…

“ผู้อาวุโสซั่งกวน สัญลักษณ์นั้น…เป็นการสืบทอดของสายเลือดซั่งกวนหรือ?”

หนานซู่ไหวถามขึ้นมาอย่างกะทันหัน

ซั่งกวนจิ้งส่ายหน้า

หากต้องการจะมีสัญลักษณ์ จะต้องมีบรรพบุรุษที่แข็งแกร่งจนสามารถอยู่ในระดับสูงสุดเท่านั้น คนเช่นนั้นถึงจะมีพลังแห่งสายเลือดที่สามารถสืบทอดให้แก่ทายาทได้

แต่เขาคือบรรพบุรุษของตระกูลซั่งกวน

และบรรพบุรุษก่อนหน้าเขาไม่มีใครแข็งแกร่งเฉกเช่นเขามาก่อน

ส่วนสัญลักษณ์ที่ปรากฏขึ้นกลางหน้าผากของฉู่หลิวเยว่นั้น เขาเองก็ไม่รู้ที่มาที่ไปจริงๆ

“หรือว่านางได้รับการสืบทอดมรดกจากที่แห่งนี้?”

หนานซู่ไหวลูบเคราของตนเองอย่างไม่แน่ใจ

เรื่องนี้เกรงว่าจะต้องไปถามนังหนูผู้นั้นด้วยตนเองเสียแล้ว

…

ภายใต้แขนเสื้อของหนานอีฝาน เขาค่อยๆ กำหมัดแน่น กัดฟันกรอด

ถ้าหากในตอนนี้ เขายังไม่สามารถคาดเดาอันใดได้ละก็ เช่นนั้นก็ถือว่าเขาก็ใช้ชีวิตโดยเปล่าประโยชน์มาหลายปีแล้ว!

ไม่ว่าจะได้รับมาก่อนหรือว่ามาตามหาในที่แห่งนี้

แต่สรุปแล้วของชิ้นนั้นก็อยู่บนตัวของซั่งกวนเยว่จริงๆ!

อีกทั้งของชิ้นนั้นก็กลายเป็นของวิเศษของนางไปแล้ว!

แต่…สายตาคนรอบข้างมากมายขนาดนี้ หากเขาลงมือในตอนนี้ ไม่เพียงแต่จะไม่สามารถแย่งของสิ่งนั้นกลับมาได้ เป็นไปได้อย่างมากว่าแม้กระทั่งจะหลบหนีก็หนีไม่พ้น

ดังนั้น…เขาจึงต้องอดทนเอาไว้!

หนานอีฝานกัดริมฝีปากแน่นกลิ่นสนิมแผ่กระจายออกมาอย่างรวดเร็ว

ฝีเท้าของเขาโงนเงน จนเกือบจะล้มลงไปแล้ว

ผู้อาวุโสอูเผิงที่อยู่ด้านข้างก็รีบพยุงตัวเขาเอาไว้

“ท่านประมุข ท่าน…”

หนานอีฝานโบกมือไปมา ส่งสัญญาณว่าตนเองไม่ได้เป็นอันใด

ผู้อาวุโสอูเผิงมองใบหน้าซีดขาวของเขา อีกทั้งความขุ่นเคืองที่ยากจะปิดบัง ริมฝีปากขยับเล็กน้อย แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้พูดอันใดออกมา เพียงแต่ถอนหายใจในใจเท่านั้น

ความจริงแล้วเขาก็รู้ดีว่า ต่อให้พวกเขาต้องการของสิ่งนั้น แต่มันก็เป็นไปไม่ได้

ด้วยฐานะประมุขของหนานอีฝาน ในวันนี้เขาได้รับการโจมตีมาหลายครั้งแล้ว

ที่เขายังสามารถยืนหยัดได้อยู่ตรงนี้ ผู้อาวุโสอูเผิงก็รู้สึกประหลาดใจอย่างมากแล้ว

หยวนตันหนานอวี่สิงถูกทำลาย กลายเป็นคนไร้ค่า

ลิ้นของหนานอีอีถูกตัดต่อหน้าประชาชี ได้รับความอัปยศอดสูอย่างยิ่ง

นอกจากนี้ยังต้องเสียผู้อาวุโสไป๋ถงไปหนึ่งคน…

ไม่ว่าใครก็ตามที่ต้องรับมือกับเรื่องเหล่านี้ เกรงว่าจะไม่มีใครรับไหวอย่างแน่นอน

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหนานอีฝานที่ต้องอดกลั้นมาโดยตลอดถึงจนตอนนี้

…เกรงว่าเขาจะต้องบาดเจ็บภายในแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้นเขาไม่สามารถไปสร้างความขุ่นเคืองให้แก่ใครได้เลย

นอกจากกล้ำกลืนความโกรธ กัดฟันกลืนเลือด เขาก็ไม่สามารถทำอันใดอย่างอื่นได้อีกเลย!

ลั่วเหยี่ยนเหลือบสายตามองหนานอีอีที่ดวงตาแดงก่ำด้วยความสงสาร