ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 1755 เจ้าอยากมอบให้ แต่ข้าไม่อยากรับ

ตอนที่ 1755 เจ้าอยากมอบให้ แต่ข้าไม่อยากรับ

………………..

“ถูกต้อง ข้าทิ้งเบาะแสหนึ่งเอาไว้ในถ้ำแห่งยอดเขาสัตตบงกช ข้าหวังว่าคนรุ่นหลังจะสามารถตามหาที่นี่ได้จนพบ แต่เวลาผ่านมาเนิ่นนานขนาดนี้แล้ว ก็ยังไม่มีความคืบหน้าเลยแม้แต่น้อย เดิมทีข้าได้ละทิ้งความหวังทั้งหมดเอาไว้แล้ว แต่คิดไม่ถึงว่า…”

โหมวเจินเหลือบสายตาไปมองทางจื่อเฉิน ด้วยแววตาดำมืด

เขาคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าจะมีอินทรีสามตาปรากฏตัวขึ้นได้…

ฉู่หลิวเยว่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า

“ผู้อาวุโสโหมวเจิน หลังจากที่ท่านออกจากยอดเขาสัตตบงกชแล้วแทบจะไม่มีใครเข้าไปในที่แห่งนั้นเลย แต่ครั้งนี้พวกเราถูกคุมขังอยู่ที่นั่น ดังนั้นจึงเป็นเรื่องบังเอิญอย่างมาก”

จากนั้นนางก็เล่าเรื่องราวก่อนหน้านี้ให้อีกฝ่ายฟังคร่าวๆ

แน่นอนว่า นางพูดเพียงว่าก่อนหน้านี้พวกนางมาจากสุสานสังหารเทพ ส่วนเรื่องที่เกิดภายในสุสานสังหารเทพนั้นนางไม่ได้กล่าวถึง

โหมวเจินได้ยินดังนั้นก็หัวเราะเสียงเย็นออกมา

“โหมวหยางเกลียดแค้นข้าถึงกระดูกดำ แน่นอนว่าเขาไม่มีทางยินยอมให้คนอื่นๆ เข้าไปในยอดเขาสัตตบงกชโดยพลการเด็ดขาด”

ด้วยเหตุนี้เขาจึงรออยู่ที่นี่เป็นเวลาพันกว่าปีแล้ว!

“หรือว่าในตอนที่ท่านเกิดเรื่อง ประมุขโหมวหยางจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วย?”

ฉู่หลิวเยว่ถามขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

โหมวเจินแค่นหัวเราะหนึ่งเสียง

“ไม่ว่าอย่างไรก็ตามพวกเจ้าก็หาที่นี่เจอแล้ว ก็น่าจะเดาได้พอประมาณ ดังนั้นข้าจึงไม่มีความจำเป็นที่จะต้องปิดบังพวกเจ้าอีก”

เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และระงับอารมณ์ที่พลุ่งพล่านอยู่ภายในใจ

“ถูกต้อง ในปีนั้นข้าถูกเขาทำร้ายจนกลายเป็นสภาพเช่นนี้ และเขาเป็นคนสังหารไท่ซวีเฟิ่งหลงทั้งเจ็ดนั้น พร้อมโยนความผิดทั้งหมดมาใส่ตัวข้า และก็เป็นเขาที่ขังข้าไว้ที่ยอดเขาสัตตบงกช อีกทั้งพยายามจะแย่งชิงพลังแห่งสายเลือดของข้า! แต่น่าเสียดายที่เขาทำพลาดไปก้าวเดียว จนสุดท้ายข้าก็หนีออกมาได้!”

แม้ว่าราคาที่เขาจะต้องจ่ายจะต้องเจ็บปวดทรมานมากก็ตาม!

แม้ว่าจะเป็นตามที่พวกเขาคาดเดาเอาไว้แปดเก้าส่วน แต่เมื่อได้ยินเจ้าตัวพูดด้วยตนเอง เขาก็ยังรู้สึกตกใจอยู่ดี

นี่เป็นความลับที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเผ่าไท่ซวีเฟิ่งหลง!

“เช่นนั้น…เรื่องที่ท่านยังไม่ตาย เขายังไม่รู้อย่างนั้นหรือ?”

เรื่องนี้ฉู่หลิวเยว่รู้สึกสงสัยเป็นอย่างมาก

ในเมื่อโหมวหยางพยายามจะจัดการโหมวเจินอย่างสุดกำลัง ดังนั้นเขาจะต้องอยากสังหารอีกฝ่ายให้ตายอย่างแน่นอน

หรือว่าหลายปีที่ผ่านมานี้เขาไม่เกิดความสงสัยเลยแม้แต่น้อย?

แต่โหมวเจินกลับหัวเราะเสียงดังขึ้นมาราวกับได้ยินเรื่องตลกอย่างไรอย่างนั้น

น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำและแห้งกร้าน เสียงหัวเราะราวกับอัสนีที่กระแทกเข้าที่โสตประสาท จนทำให้คนตื่นตระหนกตกใจอย่างมาก!

“ฮ่าๆ! นางหนูผู้นี้ เจ้าประเมินโหมวหยางสูงเกินไปแล้ว และดูแคลนโหมวเจินคนนี้ต่ำเกินไป! หากปีนั้นข้าไม่อยู่ในช่วงสำคัญที่จำเป็นต้องทะลวงด่าน เจ้าคนน่ารังเกียจผู้นั้นจะมาเป็นคู่ต่อสู้ของข้าได้อย่างไร!”

ภายในน้ำเสียงของเขามีความสูงส่งและเย่อหยิ่งอย่างไม่ปิดบัง

เขาจะต้องมีความแข็งแกร่งอย่างมาก ถึงจะมีความมั่นใจเช่นนี้ได้!

เมื่อเปรียบเทียบกับคนหน้าเนื้อใจเสือและไม่สามารถมองเห็นอารมณ์ที่แท้จริงอย่างโหมวหยางนั้น ฉู่หลิวเยว่กลับชื่นชมคนที่อยู่ตรงหน้ามากกว่า

ทั้งสุขทั้งเศร้า ทั้งหัวเราะทั้งสาปแช่ง ทั้งท่าทีกำเริบเสิบสาน ตรงไปตรงมาไม่ปิดบัง!

เมื่อถูกทำลายจนถึงขนาดนี้แล้ว ด้วยพลังระดับนั้น ยากจะจินตนาการได้ว่า หากในปีนั้นไม่ได้เกิดเรื่องเช่นนั้น…ตอนนี้โหมวเจินจะกลายเป็นผู้ยิ่งใหญ่ระดับใดกัน!

น่าเสียดายแล้ว…

เมื่อเห็นสีหน้าของนาง โหมวเจินก็เลิกคิ้วขึ้นแล้วพูดต่อว่า

“หลังจากบรรพบุรุษเสียชีวิตลง ร่างกายของเขาก็เปลี่ยนเป็นโลกใบนี้ มรดกสืบทอดที่อยู่ภายในเผ่าก็ถูกซ่อนเอาไว้ทั้งหมดที่นี่ ทุกครั้งที่มีงานหมื่นคีรี เหล่าชนรุ่นเยาว์ก็จะเข้ามาในที่นี่ แล้วค้นหามรดกที่เหมาะสมกับตนเอง”

“ที่แห่งนี้เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ที่สุดในเผ่าไท่ซวีเฟิ่งหลง ต่อให้โหมวหยางจะกลายเป็นประมุขของเผ่าแล้ว เขาก็ไม่มีทางเข้ามาค้นหาที่แห่งนี้ได้! ในเมื่อเป็นเช่นนั้นข้าจึงสามารถหลบซ่อนอยู่ที่นี่ได้เป็นพันปี และโหมวหยางก็ไม่ได้สังเกตเห็นเลยแม้แต่น้อย”

“ผู้อาวุโสโหมวเจิน ทั้งชีวิตนี้เผ่าไท่ซวีเฟิ่งหลงมีโอกาสเข้ามาภายในที่แห่งนี้ได้เพียงครั้งเดียวใช่หรือไม่? แล้วท่าน…”

โหมวเจินหัวเราะขึ้นมา

“บนตัวของข้ามีมรดกของบรรพบุรุษอยู่ แน่นอนว่าข้าสามารถเข้ามาที่นี่ได้ทุกเมื่อตามต้องการ! ในปีนั้นโหมวหยางคิดว่าร่างกายสูญสลายวิญญาณมอดม้วย หากต้องการจะเอามรดกจากตัวข้าคงไม่มีทางทำได้ แต่เขาก็คิดไม่ถึงว่า ข้าจะยังอยู่ที่นี่!”

อย่างนี้นี่เอง!

หากตอนที่โหมวหยางได้รับรู้ความจริงเหล่านี้แล้ว ไม่รู้ว่าเขาจะทำสีหน้าเช่นไรกันแน่?

เกรงว่าจะไม่สามารถรักษารอยยิ้มที่สงบและเสแสร้งนั้นได้แล้วสินะ?

จื่อเฉินพูดขึ้นมาอย่างกะทันหันว่า

“เช่นนั้นที่ท่านพาพวกเรามาที่นี่ ท่านต้องการอันใดกันแน่?”

สีหน้าของโหมวเจินค่อยๆ สงบลง

เขาหันมองทางจื่อเฉิน

“แน่นอนว่า…เพื่อมอบมรดกแห่งบรรพบุรุษให้ หาคนที่เหมาะสมมาเป็นทายาทสืบต่อ!”

…

ท่ามกลางป่าใหญ่ เพียงความเงียบกริบ

อากาศเหมือนจะถูกแช่แข็ง

ฉู่หลิวเยว่ใช้เวลาสักพักใหญ่กว่าจะดึงสติกลับมาได้ จากนั้นค่อยตระหนักถึงความหมายที่แท้จริงของคำพูดโหมวเจิน

เขาต้องการจะให้จื่อเฉินเป็นทายาทสืบทอดมรดกแห่งบรรพบุรุษไท่ซวีฟิ่งหลงน่ะหรือ?

นี่เขาไม่ได้ล้อเล่นใช่หรือไม่!

อีกฝ่ายคืออินทรีสามตานะ!

แต่เหมือนว่าจื่อเฉินจะคาดเดาสิ่งเหล่านี้ได้ก่อนอยู่แล้ว หลังจากที่เขาเงียบไปสักพักหนึ่ง เขาก็พูดขึ้นมาเสียงเรียบว่า

“ผู้อาวุโสโหมวเจิน เกรงว่าข้าคงจะไม่เหมาะสม เดิมทีข้าเป็นหัวหน้าเผ่าอินทรีสามตา ดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลที่จะมาสืบทอดมรดกแห่งไท่ซวีฟิ่งหลง”

มรดกแห่งบรรพบุรุษอสูรศักดิ์สิทธิ์ระดับบรรพกาลเชียวนะ!

ของที่ล้ำค่ามากขนาดนี้!

เป็นสิ่งที่สัตว์อสูรมากมายที่อยู่บนโลกแห่งนี้ต้องการอยากได้รับ ตอนนี้ไม่มาอยู่หน้าเขาแล้ว แต่เขากลับปฏิเสธ!

แต่จื่อเฉินไม่ต้องการจริงๆ

แม้ว่าเขาจะใช้ปีกของไท่ซวีฟิ่งหลงสร้างกายเนื้อให้กับตนเองอีกครั้ง อีกทั้งยังได้ประสานกับพลังแห่งสายเลือด แต่มันก็ยังจดจำฐานะของตนเองได้อยู่ตลอด

มันไม่ได้อยู่ในตระกูลไท่ซวีฟิ่งหลง

ก่อนหน้านี้ไม่ใช่ ปัจจุบันไม่ใช่ อนาคต…ก็จะไม่ใช่!

เหมือนว่าโหมวเจินก็คิดไม่ถึงว่าจื่อเฉินจะให้คำตอบเช่นนี้ ดังนั้นเขาจึงขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

“เจ้าแน่ใจหรือ? โอกาสเช่นนี้ ในใต้หล้ามีเพียงคนเดียวที่จะได้รับมัน”

โหมวหยางเกลียดแค้นเขาเป็นอย่างมาก เขาย่อมทำทุกวิถีทางเพื่อแย่งชิงมรดกแห่งบรรพบุรุษนี้ไป แต่สุดท้ายก็ยังทำไม่สำเร็จ

แต่อินทรีสามตาตัวนี้…กลับพูดว่าไม่ต้องการน่ะหรือ?

จื่อเฉินพยักหน้า

“ข้าสามารถคืนพลังของท่านให้ได้”

เดิมทีเขาแค่รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างเรียกร้อง ดังนั้นจึงกลืนหยาดเลือดมันเข้าไป แต่ไม่ใช่เพราะว่าเขาต้องการของสิ่งอื่นใด

โหมวเจินมีสีหน้ามืดครึ้ม

หลังจากที่เขาเห็นว่าเป็นอินทรีสามตาปรากฏตัวขึ้น ใช่ว่าภายในใจของเขาจะไม่มีความรู้สึกผิดหวัง

แต่เขาก็สามารถยอมรับความจริงได้อย่างรวดเร็ว อีกทั้งตัดสินใจแล้วว่าจะมอบมรดกแห่งบรรพบุรุษให้กับอีกฝ่าย

แต่ผลลัพธ์กลับกลายเป็นว่า เขาไม่ต้องการ?

นี่ช่าง…ไม่รู้จักชั่วดีเลย

คำตอบของจื่อเฉินอยู่เกินกว่าที่เขาคาดเดาเอาไว้ ดังนั้นโหมวเจินจึงต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะดึงสติกลับมาได้

เขาหัวเราะเสียงเย็นแล้วตะโกนด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า

“ในตอนนี้ข้าไม่มีกายเนื้อ เก็บมรดกชิ้นนี้ไว้จะมีประโยชน์อันใด!”

ภายในทะเลสาบมีระลอกคลื่นเพิ่มขึ้น ใบไม้ที่อยู่รอบด้านปลิวไสว

ฟ้าดินทั้งหมดเหมือนจะได้รับแรงกระตุ้นจากความโกรธของโหมวเจิน

แต่จื่อเฉินยังคงนิ่งเงียบไม่ไหวติง สีหน้าก็ราบเรียบ

“มีสิ่งหนึ่ง ที่ท่านอาจจะยังไม่รู้ ข้าไม่ได้เป็นเพียงแค่หัวหน้าเผ่าอินทรีสามตา อีกทั้งยังเป็นสัตว์อสูรที่ทำพันธสัญญากับนางด้วย ผู้อาวุโสโหมวเจินท่านไม่รังเกียจจริงๆ หรือ?”

โหมวเจินตกใจเป็นอย่างมาก จากนั้นก็หันไปมองทางฉู่หลิวเยว่

“ข้าด้วย! ข้าด้วย! ข้าก็เป็นอสูรในพันธสัญญาของอาเยว่!”

ถวนจื่อยกมือขึ้น สีหน้าภาคภูมิใจ นางพยายามอย่างหนักเพื่อให้อีกฝ่ายรับรู้ถึงการมีตัวตน

ดวงตาของโหมวเจินเบิกกว้างขึ้นยิ่งกว่าเดิม

“เจ้าว่าอันใดนะ!”