ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 1779 วันแต่งงาน

ตอนที่ 1779 วันแต่งงาน

………………..

โหมวหยางพลันเบิกตากว้าง นัยน์ตาแดงก่ำทั้งคู่เต็มไปด้วยความเกลียดชังและบ้าคลั่ง

“โหมวเจิน! เจ้าจะฆ่าก็ฆ่า! ยืดเยื้อไว้เช่นนี้ ไม่กลัวเกิดปัญหาตามมาเลยสินะ!?”

โหมวเจินมองเขาด้วยสายตาแปลกประหลาด

“เจ้าประเมินตัวเองสูงเกินไปหน่อยแล้วกระมัง”

หน้าอกของโหมวหยางรู้สึกแน่นขนัดจนแทบจะหายใจไม่ออก

ทว่าฉู่หลิวเยว่กลับหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่

โหมวเจินไม่เพียงแต่พละกำลังแกร่งกล้า จริงๆ แล้วฝีปากของเขาเองก็ร้ายกาจไม่เบา

สิ่งที่โหมวหยางเกลียดที่สุดคือการที่ตัวเองอ่อนแอกว่าโหมวเจิน

ชีวิตนี้ของเขามองโหมวเจินเป็นอริตัวฉกาจ แต่อีกฝ่ายกลับดูแคลนเขามาโดยตลอด

ไม่มีอันใดจะแสดงถึงการเหยียดหยามของคนผู้หนึ่งได้เท่าการเพิกเฉย

แล้วก็ไม่มีอันใดที่จะโจมตีโหมวหยางได้เจ็บปวดเท่ากับประโยคเมื่อครู่แล้ว

เป็นดั่งคาด อารมณ์ของโหมวหยางปะทุขึ้นมาทันใด ราวกับยังคิดจะพลิกตัวกลับมาอีก

ทว่าเขาในตอนนี้มิต่างอันใดกับเศษสวะตัวหนึ่ง คิดจะพลิกตัวก็พลิกไม่ไหวแล้ว

สุดท้ายจึงทำได้แค่หมอบอยู่กับพื้นอย่างสิ้นหวัง ทั่วทั้งร่างชุ่มไปด้วยเลือด นอนแผ่ในสภาพน่าเวทนาอยู่ตรงนั้น

โหมวเจินโบกมือคราหนึ่ง คนใต้บังคับบัญชาก็รีบก้าวขึ้นมาพาตัวโหมวหยางออกไป

กระทั่งเขาถูกลากออกไปแล้ว ภายในจัตุรัสยังคงอวลไปด้วยกลิ่นคาวเลือด

ยามมองเห็นสภาพเละเทะบริเวณพื้นดินตรงนั้น บรรดาฝูงชนต่างพากันเงียบเสียงลงโดยไม่รู้ตัว สีหน้าต่างก็ซับซ้อนมากนัก

วันนี้มีเรื่องเกิดขึ้นมากมายเกินไปแล้วจริงๆ

ภายในเผ่าต้องพบเจอกับการเปลี่ยนแปลงกะทันหัน ราวกับพลิกฟ้าปิดแผ่นดินอย่างใดอย่างนั้น!

หากพวกเขามิได้บุกรุกเข้ามาเกาะมังกรศักดิ์สิทธิ์อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย โหมวหยางคงไม่จงใจขังพวกเขาไว้ที่ยอดเขาสัตตบงกช พวกเขาเองก็คงไม่มีโอกาสได้เข้าไปในเสามังกรเคลื่อนในวิหารไท่ซวี แล้วช่วยโหมวเจินหลอมกายเนื้อขึ้นมาใหม่

เรื่องราวทั้งหมดนี้ ความจริงแล้ว…ล้วนเกิดจากสองคนนี้ทั้งนั้น!

หลังลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ตัดสินใจเอ่ยปากขึ้นมา

“ท่านประมุข ในเมื่อเรื่องทั้งหมดนับว่าคลี่คลายแล้ว เช่นนั้น… ไม่ทราบว่าท่านจะจัดการกับท่านเหล่านี้อย่างใด?”

ในเมื่อโหมวเจินดำรงตำแหน่งประมุขแล้ว เช่นนั้นท่าทีที่พวกเขามีต่อคนเหล่านี้ย่อมต่างจากก่อนหน้านี้ ทั้งสุภาพและอ่อนโยนมากกว่าเก่า

โหมวเจินเองก็รับรู้ได้ถึงสายตาของเขา จึงหัวเราะออกมาเสียงก้อง

“ย่อมต้องส่งพวกเขากลับไปอย่างดี!”

เขายังจำถึงเงื่อนไขแลกเปลี่ยนของตนกับหรงซิวได้ดี

บัดนี้เขาก็ยังคงคิดเหมือนเดิมว่าหลังทวงทุกอย่างที่เป็นของตัวเองมาได้แล้ว เขาย่อมต้องสำเร็จข้อเรียกร้องที่หรงซิวเคยร้องขอเป็นการตอบแทนอยู่แล้ว

โหมวฝูซานได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกตกตะลึงอยู่ไม่น้อย

ก็… แค่นี้เองหรือ?

พวกเขายังคิดอยู่เลยว่าพวกหรงซิวต้องฉวยโอกาสนี้เรียกร้องข้อแลกเปลี่ยนไม่น้อยอย่างแน่นอน…

ผลลัพธ์กลับกลายเป็นว่าพวกเขาแค่เพียงต้องการออกไปจากที่นี่โดยสวัสดิภาพเท่านั้น?

หรงซิวยกมุมปากขึ้นน้อยๆ ก่อนเอ่ยว่า

“ขอแสดงความยินดีแก่ผู้อาวุโสโหมวเจิน พูดตามตรง พวกข้าสมควรอยู่ฉลองแสดงความยินดีแก่ท่านด้วย แต่พวกเราอยู่ที่นี่นานเกินไป สมควรต้องกลับไปแล้วจริงๆ”

โหมวเจินสาวเท้าก้าวมาหาแล้วเอ่ยแกมหัวเราะว่า

“พูดอันใดแบบนั้น! ควรจะเป็นข้าต่างหากที่ต้องขอบคุณพวกเจ้า! ถ้าไม่ได้พวกเจ้าช่วยไว้ ตอนนี้ข้าก็ยังคงติดอยู่ในเสามังกรเคลื่อนหนา!”

เขาซาบซึ้งใจมากจริงๆ

ช่วงเวลาหมื่นปีที่ผ่านมานี้ไม่ง่ายเลยสำหรับเขา

อย่างน้อยที่สุด เขาก็รู้สึกเคารพนับถือและคาดหวังในตัวหรงซิวกับซั่งกวนเยว่มาก

เขามองถวนจื่อแวบหนึ่ง

ถวนจื่อบิดตัวทันที นางเชิดดวงหน้าเล็กๆ ขึ้น

“มองข้าเหตุใด”

แม้หงส์ทองคำและไท่ซวีเฟิ่งหลงจะเข้าหน้ากันไม่ติดมาแต่ไหนแต่ไร แต่นางก็ไม่ได้รู้สึกกลัวเลยสักนิด!

ฉู่หลิวเยว่ลากถวนจื่อกลับมาอย่างหัวเราะไม่ได้ ร้องไห้ไม่ออก

นางรับรู้ได้ว่าโหมวเจินไม่ได้มีจิตคิดร้ายอันใดจริงๆ

โหมวเจินหาได้โกรธเคืองไม่ กลับกันเขาหัวเราะเสียงดังลั่นออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่

“ฮ่าฮ่าฮ่า! เพื่อนตัวน้อยนี่อายุน้อย แต่นิสัยใจคอร้อนไวไม่เบา! วางใจเถอะ! ครั้งนี้นายท่านช่วยข้าไว้ เผ่าไท่ซวีเฟิ่งหลงทั้งหมดไม่มีทางทำอันใดเจ้าแน่นอน!”

ถวนจื่อกะพริบตาปริบๆ เมื่อแน่ใจว่าอีกฝ่ายพูดออกมาอย่างจริงใจถึงได้โล่งอก ก่อนจะตบแปะๆ ลงบนอกตัวเอง

“ฮู่…ทางนี้ก็เหมือนกัน!”

ก็นางอยู่กับอาเยว่นี่นะ!

รอยยิ้มของโหมวเจินลึกล้ำกว่าเก่า ยามมองถวนจื่อก็บังเกิดความรู้สึกเอ็นดูอยู่หลายส่วน

“นายท่านเจ้านับว่าโชคดีแล้วจริงๆ!”

พรสวรรค์ของถวนจื่อโดดเด่นเกินใครอย่างเห็นได้ชัด รูปร่างหน้าตาอันน่ารักน่าเอ็นดูก็ชวนให้น่ามันเขี้ยวเป็นพิเศษ

เผ่าไท่ซวีเฟิ่งหลงคงไม่โชคดีแบบนี้!

ได้ยินเขาเอ่ยชมตัวเอง ถวนจื่อก็แสยะยิ้มออกมาอย่างอดไม่อยู่พลางหัวเราะอย่างย่ามใจ

“นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว!”

ท่านปู่ประมุขล้วนแต่ชื่นชอบนางมาก!

โหมวเจินมองดูดวงหน้ากลมเล็กพร้อมผิวเนียนนุ่มของนางด้วยอยากลองบีบดูสักที ทว่าก็ยังคงยังยั้งตัวเองเอาไว้ได้

ณ ด้านนอกเกาะมังกรศักดิ์สิทธิ์

เวลาไหลผ่านไปอย่างเชื่องช้านัก ทุกเสี้ยววิยิ่งยากจะทานทนสำหรับคนที่รั้งรออยู่อย่างพวกซั่งกวนจิ้ง

หนานซู่ไหวจ้องเขม็งไปยังค่ายกลเคลื่อนย้ายด้วยสีหน้าหนักอึ้ง หัวคิ้วขมวดเป็นปม

“ยังไม่มีความเคลื่อนไหวหรือ?”

ซั่งกวนจิ้งเอ่ยถามอย่างอดรนทนไม่ไหว

หนานซู่ไหวส่ายศีรษะ

“ไม่มี”

“แต่ว่า… ไปกันนานขนาดนี้แล้วหนา…”

ซั่งกวนจิ้งนวดสันจมูกของตนด้วยสีหน้าซีดเซียว

ช่วงระยะเวลาผ่านมานี้พวกเขาต่างอดทนเฝ้ารอ ไม่กล้าปล่อยตัวแม้แต่น้อยด้วยกลัวว่าจะพลาดอันใดไป

ทว่าค่ายกลเคลื่อนย้ายกลับยังคงนิ่งเฉยดังเดิม

พวกเขาค่อยๆ ทวีความกังวลมากขึ้นเรื่อยๆ

ฉู่หนิงเอ่ยปลอบว่า

“แม้ค่ายกลเคลื่อนย้ายจะไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ แต่ฝั่งเกาะมังกรศักดิ์สิทธิ์ก็ไม่ได้ส่งคนมา พวกเขาคงปลอดภัย”

หากว่าเผ่าไท่ซวีเฟิ่งหลงพบว่ามีเรื่องผิดปกติ ย่อมไม่มีทางนั่งเมินเฉยพวกเขาไปได้

หนานซู่ไหวผงกศีรษะ

“ไม่มีข่าวคราวถือเป็นข่าวดี พวกเรารอกันต่อเถอะ!”

ซั่งกวนจิ้งและฉู่หนิงเองก็ทำได้แค่ผงกศีรษะตอบรับ

…

ณ ทางออกบริเวณเขตแดนของเกาะมังกรศักดิ์สิทธิ์

โหมวเจินมาส่งพวกหรงซิวถึงตรงนี้ด้วยตัวเอง

“ภายในเผ่ามีเรื่องอีกมากต้องสะสาง ตอนนี้ข้าเลยปลีกตัวไปไม่ได้จริงๆ”

หรงซิวกับฉู่หลิวเยว่ผงกศีรษะเป็นเชิงเข้าใจ

งานหมื่นคีรีเพิ่งจบสิ้นไป โหมวเจินก็เพิ่งได้ดำรงตำแหน่งประมุข ย่อมมีเรื่องมากมายให้จัดการรออยู่จริงๆ

“ผู้อาวุโสโหมวเจินเกรงใจเกินไปแล้ว ท่านมาส่งเราด้วยตัวเองได้ก็เกินความคาดหมายของพวกเราไปมากแล้ว”

หรงซิวเอ่ยแกมหัวเราะ

บัดนี้โหมวเจินกลายเป็นท่านประมุขผู้สูงศักดิ์ ฐานะย่อมแตกต่างจากเดิม

เขายืนกรานจะมาส่งพวกเขาออกไปด้วยตัวเอง ก็แสดงให้เห็นถึงท่าทีของเขาแล้ว

เช่นนี้แล้ว ต่อให้ในเผ่าไท่ซวีเฟิ่งหลงจะมีคนไม่ชอบใจพวกเขา ภายหลังก็คงสงวนท่าทีเอาไว้

สำหรับพวกเขาแล้ว นี่เป็นผลประโยชน์ข้อใหญ่อย่างไม่ต้องสงสัย

โหมวเจินส่ายศีรษะพลางถอนใจ

“พวกเจ้าช่วยข้าไว้เยอะ เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ไม่นับว่าเป็นการตอบแทนอันใด ภายหลังหากเจ้าพบเจอปัญหาอันใด ขอแค่เอ่ยปาก ข้าโหมวเจินย่อมต้องช่วยสุดกำลัง!”

ในใจฉู่หลิวเยว่พลันสั่นไหวน้อยๆ

คำพูดประโยคนี้นับเป็นสัญญาที่จริงจัง!

นี่ก็เท่ากับว่าภายหลังพวกนางยังมีผู้หนุนหลังฐานะใหญ่โตอย่างไท่ซวีเฟิ่งหลงด้วย!

มุมปากของหรงซิวหยักยกขึ้นเป็นโค้งน้อยๆ

“ความจริงแล้วยังมีเรื่องที่อยากจะรบกวนท่านสักหน่อย”

โหมวเจินโบกมือไปมา

“พูดมาตามตรงก็ใช้ได้แล้ว!”

หรงซิวพลันหยิบเอาบัตรเชิญทองสัมฤทธิ์ขึ้นมาใบหนึ่งยื่นส่งไปให้เขา ก่อนกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า

“ครึ่งเดือนข้างหน้าจะเป็นวันแต่งงานของข้ากับเยว่เออร์ ถึงตอนนั้นก็หวังว่าผู้อาวุโสโหมวเจินจะมาร่วมงานด้วยได้”